Όπως έταξα, αυτό είναι το ποστ σχετικά με την περιπέτεια δημιουργίας του πρώτου μου κασκόλ. Και ναι, είναι περιπέτεια, δεν ήταν μια επανάληψη των γνώσεων, δεν ήταν απλή εξάσκηση, ήταν μια διαδικασία, με τα πάνω και τα κάτω της, με τα όλα της. Και χρειάστηκε δύο προσπάθειες. Το νήμα, όπως ήδη έγραψα, μου το έδωσε η Saigon για το πρώτο μου project. Ένα υπέροχο νήμα με 4 χρώματα που όπως πλεκότανε, αυτά εναλλασότανε και το αποτέλεσμα ήταν πολύχρωμο σε συγκεκριμένες αποχρώσεις αλλά με ποικιλία εναλλαγών, όπως βλέπετε και στην φωτογραφία. Μου άρεσε τόσο πολύ το νήμα, η αίσθηση του, το χρώμα, το πως το έβλεπα στα μάτια μου να πλέκεται, πραγματικά το απολάμβανα. Και θα ήταν όλα πολύ καλύτερα αν το έκανα και σωστά. Το κασκόλ υποτίθεται πως έπρεπε να είναι 35 chains σε πλάτος και, όπως είναι αυτονόητο, θα έπρεπε να είναι 35 chains σε όλο το μήκος του. Ωστόσο, αυτό για μένα ήταν δύσκολο. Για έναν άγνωστο ακόμα λόγο (που αποδίδω στην απειρία και/ή στο άγχος του πρωτάρη) δεν μπορούσα να το καταφέρω με τίποτα. Συνεχώς έχανα stitches και κατέληγα να έχω decreases (συνήθως από την μία μεριά, κάτι που το έκανε ακόμα πιο περίεργο). Άρα, έπρεπε να το ξηλώνω μέχρι την τελευταία row η οποία ήταν όντως 35 chains και να συνεχίσω. Αυτή η διαδικασία επαναλήφθηκε πολλές, οδυνηρές φορές καθώς έβλεπα πως δεν τα κατάφερνα με τίποτα! Με την παραίνεση λοιπόν της Saigon, το παράτησα και ξεκίνησα ένα νέο project με νέο νήμα και νέο βελονάκι. Και όσο κι αν με στεναχώρησε που σταμάτησα κι άφησα το νήμα, κατάλαβα πως μερικές φορές η επιμονή γίνεται άσκοπη ξεροκεφαλιά, αλλά αποφάσισα πως δεν θα τα παρατήσω και ξεκίνησα το νέο μου project.
Νέο νήμα (κι αυτό προσφορά της Saigon), νέο stitch (αυτή την φορά ήταν όλο half double crochet αντί για single crochet που ήταν το πρώτο project) νέο βελονάκι αλλά το project παρέμεινε κασκόλ και μάλιστα με το ίδιο πλάτος, στα 35 stitches. Το νήμα είναι ένα μάλλινο sock yarn και το βελονάκι 4.0mm κι από την αρχή σχεδόν το ίδιο πρόβλημα επανήλθε: decrease. Δεν μπορούσα να διατηρήσω τα 35 chains και παρόλο που, θεωρητικά έστω, μετρούσα, κάπου και κάπως χανόμουν, μπερδευόμουν και πάλι έχανα. Την λύση βρήκε η Saigon, φυσικά: περισσότερα stitch markers! Η λύση απέδωσε, επιτέλους δεν είχα decreases και το κασκόλ μου μεγάλωνε! Όσο περνούσαν οι ώρες πλεξίματος είχα ένα κασκόλ να μεγαλώνει στην αγκαλιά μου, να παίρνει την μορφή του και, πιστέψτε με, ήταν από τα πιο όμορφα συναισθήματα που ένιωσα! Δεν ήταν μόνο το γεγονός πως είχα διορθώσει, έστω με βοήθεια, το λάθος μου, αλλά πλέον κατάφερνα κι έκανα κάτι που ήταν μαγικό: είχα ένα νήμα το οποίο με μια συγκεκριμένη τεχνική και ένα εργαλείο το μετέτρεπα σε ένα κασκόλ, σε κάτι καινούργιο! Και, κάποια στιγμή, σε έναν καναπέ απέναντι από την Saigon, τρία skeins και αρκετές κούπες τσάι μετά, το κασκόλ ολοκληρώθηκε! Ένα κασκόλ μήκους 1.80m, με half double crochet, γκρίζο και με μάλλινο νήμα. Το οποίο το έκανα εγώ! Woohoo!!!
Λίγο αφότου τελείωσα το πρώτο κασκόλ όμως, μου δημιουργήθηκε η ανάγκη να ξεκινήσω κάτι καινούργιο! Κατάλαβα λοιπόν αμέσως πως το crochet έγινε όχι απλά μια περιέργεια που εξερεύνησα αλλά κάτι που βρήκε αμέσως μια θέση στην καρδιά μου και το λάτρεψα. Δεν ήταν κάτι που το έκανα μια φορά και τελείωσε, μου πέρασε. Επόμενο βήμα λοιπόν, να ξεκινήσω ένα νέο project σύντομα, με ένα νέο νήμα κι ένα pattern που θα ήταν κάτι πιο περίπλοκο από την επανάληψη ενός stitch και μόνο. Έτσι, το pattern που επιλέχθηκε ήταν το Raf Scarf, ένα απλό σχετικά κασκόλ αλλά ό,τι πρέπει για τον αρχάριο σαν εμένα. Αλλά αυτό αξίζει δικό του ποστ.
