Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα νοσταλγία. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα νοσταλγία. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Πέμπτη 5 Απριλίου 2012

Raindrops

Επειδή βρέχει από χτες, και επειδή έχω μια χαλαρή, παρεΐστικη διάθεση, μου ήρθε μια ιδέα για post. Βάλτε ένα κρασί αν θέλετε. Ή ένα φλιτζάνι τσάι. Και δείξτε κατανόηση. :-)

Δεν μου αρέσει η βροχή, ούτε μου άρεσε ποτέ. Υπάρχουν άνθρωποι που απολαμβάνουν να περπατούν στη βροχή - σε άλλους αρέσει η μυρωδιά που βγάζει η γη όταν βρέχει... Δεν είμαι απ' αυτούς. :-P

Κατά παράξενο τρόπο όμως, έχω μια αδυναμία σε κάποια τραγούδια που μιλάνε για βροχή. Ειδικά όταν υπάρχουν ήχοι της βροχής μέσα σε ένα τραγούδι, κάτι μέσα μου συγκινείται πολύ.

Πρώτο-πρώτο, το Riders on the Storm.




Ξεκινάει με βροχή, και συνεχίζει να βρέχει σε μεγάλο μέρος του τραγουδιού. Για κάποιο λόγο, μου έχει κολλήσει και κάθε φορά σκέφτομαι πως αυτή η βροχή πέφτει πάνω σε ξύλινο κατάστρωμα. Άσχετο, θα μου πείτε. Μπορεί. Δεν ξέρω γιατί το έχω δει έτσι. Αλλά μ' αρέσει πολύ.

Το Crying in the Rain.



Καταπληκτικό (κατ' εμέ) τραγούδι από τα παιδικά μου χρόνια. Ήχοι και στίχοι σχετικοί με τη βροχή. Και αυτός ο συνδυασμός μου κάνει κλικ.

Το Africa.

Πόσο, μα πόσο το λατρεύω αυτό το τραγούδι. Πολλές φορές εδώ και χρόνια έχει τύχει να το ακούω στο repeat και δυνατά, με αποκορύφωμα πριν μερικές εβδομάδες που το έβαλα να παίξει και ο Αστέρης με τράβηξε από το χέρι να το χορέψουμε. Χοροπηδούσαμε πέρα-δώθε μέσα στο σπίτι και μόλις έφτανε στο τέλος, ο μικρός έλεγε "Πάλι". Δικό μου παιδί είναι αυτό, τέλος.


Ο Baygon, που ξέρει πόσο αγαπώ το τραγούδι, σε μια παλιά ανάρτηση έβαλε βίντεο από αυτήν την ασύλληπτη εκτέλεση. Με ήχους βροχής. Λιώνω από ακουστική ευχαρίστηση.

Το Raining in Baltimore.

Η πιο πρόσφατη προσθήκη βροχοτράγουδου στη μόνιμη λίστα των αγαπημένων μου mp3 όλων των εποχών. Ένα συγκλονιστικό τραγούδι που με καθηλώνει κάθε φορά. Παρατάω ό,τι κι αν κάνω και αφήνομαι στη μουσική και τους στίχους του. Το καλοκαίρι του 2008 έμεινε σημαδεμένο από την επανάληψη του "I need a phone call, I need a plane ride, I need a sunburn..."

Σας αφήνω να απολαύσετε κι εσείς τις μικρές μου βροχερές στιγμές.

by Saigon

Σάββατο 14 Ιανουαρίου 2012

A Fan of Fans

Τρίτο και τελευταίο post για το ταξίδι μου στο Λονδίνο.

Ένα από τα πιο καλοφτιαγμένα μουσεία (του 'ειδικού ενδιαφέροντος' που έλεγα στην πρώτη σχετική ανάρτηση) είναι το Μουσείο Βεντάλιας στο Greenwich. Ο Baygon ξέρει πόσο λατρεύω τις βεντάλιες, και πώς δε χάνω ποτέ ευκαιρία να αγοράζω κι άλλες για να εμπλουτίζω τη συλλογή μου, και πώς κάθε τσάντα και τσαντάκι έχει και μια βεντάλια μέσα... Και φυσικά φρόντισε να με πάει στο μουσείο. Και παρ'όλο που δεν το περίμενε ούτε ο ίδιος, το ευχαριστήθηκε όσο κι εγώ και έβγαλε πολλές υπέροχες φωτογραφίες.
Απολαύστε.






















by Saigon

Κυριακή 18 Δεκεμβρίου 2011

Τι γεύση έχει το Λονδίνο?

Για μένα, το Λονδίνο έχει πολλές γεύσεις. Πλούσιες, και πολυ-πολιτισμικές!

Ακολουθούν φωτογραφίες (του Baygon φυσικά, τα 'χουμε πει) από διάφορες νοστιμιές που δοκίμασα σε υπέροχα μέρη στο Λονδίνο.

Tomato and Basil Soup
Ονειρεμένο Fish & Chips!
Pumpkin Soup
Caribbean Vegetables Soup
(Le Pain Quotidien)
Hummus με κοτόπουλο, σαλάτα ταμπουλέ και τσάι φρέσκιας μέντας.
Λεμονάδα με τζίντζερ και μέντα, ζεστό ρόφημα με μήλο και κανέλλα, falafel.
(Hummus Bros)

Αφήστε τα σάλια να τρέξουν ελεύθερα! :-)
Σας χρωστάω άλλη μια ανάρτηση. Σύντομα.

by Saigon


Πέμπτη 3 Νοεμβρίου 2011

Ich bin ein Londoner







Έχω ένα πρόβλημα.
Πώς να μιλήσω για το Λονδίνο χωρίς να πληγωθώ? Τέλος πάντων, θα σφίξω τα δόντια και θα το αντέξω.

Ήταν η πόλη όπου πήγα ως πρωτάρα τουρίστρια πριν δεκατρία χρόνια. Πάντα θυμόμουν πόσο μου άρεσε και ήξερα ότι μου λείπει και ότι θέλω να ξαναπάω, δε φανταζόμουν όμως πόσο διαφορετικά θα το έβλεπα αυτή τη φορά...
Τώρα έζησα το Λονδίνο πραγματικά. Τώρα απαλλάχτηκα από το αγχωμένο τρέξιμο του γκρουπ, το φόβο μη χαθώ από τους υπόλοιπους, τον περιορισμένο χρόνο στα μουσεία και τις πινακοθήκες, το άθλιο φαγητό στα όρθια και βιαστικά, τις ελλιπείς ξεναγήσεις. Το απόλαυσα και το ευχαριστήθηκα με την ψυχή μου! Και τα χρωστάω όλα στον Baygon.

Αυτό το ταξίδι ήταν το δώρο του για τα φετινά γενέθλιά μου. Μα πείτε μου, δεν είναι ο καλύτερος φίλος του κόσμου? Με περιποιήθηκε, με φρόντισε, με πήγε στα αγαπημένα του μέρη που έγιναν αμέσως και δικά μου αγαπημένα... Δεν ήταν και δύσκολο. Μας αρέσουν ακριβώς τα ίδια πράγματα. Γι' αυτό και ξεχαστήκαμε τόσες ώρες μέσα στην Tate Modern (wikipedia article) να μιλάμε για τον ιμπρεσσιονισμό και τους Monet, Pollock, Rothko και Mitchell. Α ναι, και για Picasso, Rivera, Duchamp και Diane Arbus. Και για την αλληλεπίδραση μεταξύ των κινημάτων ζωγραφικής και μουσικής.



Κάποιες τουριστικές φαντασιώσεις πολλών ετών έγιναν επιτέλους πραγματικότητα. Για παράδειγμα, το να περπατήσω μέσα στην πόλη και να τη δω από όλες τις πλευρές, όχι να πηγαίνω απλώς από το ένα αξιοθέατο στο άλλο χρησιμοποιώντας το κοντινότερο μεταφορικό μέσο. Το να βολευτώ στο γρασίδι ανάμεσα σε συγκλονιστικά βικτωριανά κτίρια και να κάνω πικνίκ. Το να στρογγυλοκαθίσω στο παγκάκι (ή και στο πάτωμα) απέναντι από τον πίνακα που μου αρέσει και να μείνω εκεί όσο θέλω. Το να πάω στο (ειδικού ενδιαφέροντος) μουσείο της επιλογής μου, και όχι μόνο στα τετριμμένα που κανόνισε το ταξιδιωτικό πρακτορείο.


Φωτογραφίες δεν τράβηξα. Η μηχανή μου παρουσίασε κάτι προβληματάκια με τις μπαταρίες, κι έτσι δε μπόρεσα να βγάλω ούτε μία στάση. Έβγαζε όμως ο Baygon, και μου έδωσε την άδειά του να χρησιμοποιήσω όσες θέλω για το post. Τόσο το καλύτερο! Οι δικές μου θα ήταν απαράδεκτες μπροστά σ’αυτές εδώ. (χιχι)
Ορίστε λοιπόν, κάποια στιγμιότυπα.

Στην εσωτερική αυλή του ανακτόρου υπήρχαν καρέκλες και καθίσαμε να χαζέψουμε τα κτίρια και το παιχνίδι των συντριβανιών... Ήταν εκεί και κάποιες οικογένειες που επέτρεπαν στα παιδιά τους να τρέχουν ανάμεσα στους πίδακες - και να γίνονται μούσκεμα. Τέλειο. :-)

Ο Baygon με αιφνιδίασε ύπουλα και δεν κατάφερα να συγκρατήσω τα δάκρυά μου όταν μπήκαμε μέσα στο St. Martin-in-the-Fields. Mια ορχήστρα μουσικής δωματίου ήταν εκεί και έκανε πρόβα για συναυλία. Και έπαιζαν Bach, Mozart και Vivaldi. Ο χώρος, το εκκλησιαστικό όργανο πίσω μας, η ατμόσφαιρα της πρόβας, η γνώριμη και αγαπημένη μουσική, ε δεν χρειαζόμουν περισσότερα για να συγκινηθώ.

Mετά τη βόλτα μας στην Greenwich Market, Κυριακή μεσημέρι, πήραμε ταϊλανδέζικο curry από έναν υπαίθριο πάγκο και μπήκαμε στην αυλή του πανεπιστημίου. Από τις αίθουσες των κτιρίων γύρω μας ακούγονταν σπουδαστές να παίζουν πνευστά και έγχορδα μουσικά όργανα στην ώρα μελέτης τους, ιδανική υπόκρουση για το φαγητό μας. Παράδεισος.


Η δεύτερη φορά μου στην Εθνική Πινακοθήκη ήταν πολύ λιγότερο βιαστική και πολύ περισσότερο επιμορφωτική. Μου άρεσε που είδα έναν πίνακα του Degas που δεν είχα ξαναδεί, και που μιλήσαμε τόσο για τον Van Gogh. Η συζήτηση είχε επίσης Manet, Gauguin, Goya, Toulouse-Lautrec... Baygon, ποιον ξέχασα?




The Painted Hall - Old Royal Naval College


Έχω κάνα-δυο πραγματάκια ακόμη να σας δείξω, αλλά αυτό το post ήδη έγινε σεντόνι. Επιφυλάσσομαι.
Φαίνεται όμως πόσο τέλεια πέρασα, δε φαίνεται? :-)

by Saigon