Όταν το Μάρτιο ο Baygon ανακοίνωσε πως θα φύγει στην Αγγλία, με πέτυχε σε δύσκολη στιγμή. Ήμασταν στο Βόλο, είχα πιει τα τσιπουράκια μου, μια σπρωξιά ήθελα για να κλάψω και... έκλαψα. Και μετά το μετάνιωσα, γιατί στην πραγματικότητα χαιρόμουν πολύ γι' αυτόν, χαιρόμουν που επιτέλους θα πήγαινε σε ένα μέρος όπου συμβαίνουν τόσο πολλά που τον ενδιαφέρουν και όπου θα μπορούσε να ανθίσει με τις κατάλληλες ευκαιρίες. Αισθάνθηκα απαίσια που το αλκοόλ στο αίμα μου φέρθηκε εγωιστικά και μ' έκανε να του χαλάσω τη χαρούμενη ανακοίνωση. Και του το είπα λίγη ώρα αργότερα, ξεμεθώντας πάνω από μια τεράστια κούπα ζεστή σοκολάτα με πιπέρι.
Τόσον καιρό που λείπει, μου λείπει. Επικοινωνούμε συχνά, με όλους τους τρόπους που έχουμε στη διάθεσή μας. Λέμε για σοβαρά και για αστεία, ανταλλάσσουμε ενδιαφέροντα νέα, τον καμαρώνω και τον χαίρομαι και τον θαυμάζω, βοηθάμε ο ένας τον άλλο κι ας είμαστε τόσο μακριά.
Αλλά είναι ο καλύτερός μου φίλος, και μου λείπει.
Γι' αυτό όταν έφτασε ταχυδρομικώς το πακέτο από το Λονδίνο, το άνοιξα με χαρά μικρού παιδιού και ο ενθουσιασμός μου θα αργήσει πολύ να ξεθυμάνει! Σε όλα όσα διάλεξε να μου στείλει, κρύβεται η φροντίδα και η έγνοια του, και ξέρω πως το καθετί συνοδεύεται από μια τρυφερή σκέψη.
Όχι, κοιτάξτε και πείτε μου αν έχω άδικο:
Καρτ-ποστάλ από το British Museum. Seurat, Michelangelo, Qin Dynasty. Η κάρτα πάνω αριστερά είχε πολύ όμορφα λόγια στην πίσω πλευρά της. :-)
Αυτό το "Love" μου κάνει πολύ δεκαετία '90 και μ' αρέσει!!! Επίσης στυλό και μολύβια από το Βρετανικό Μουσείο, και μια κονκάρδα που θα πάει κατευθείαν μαζί με τις υπόλοιπες της συλλογής μου, στο πλάι της τσάντας για το πλέξιμο. Ξέρεις ότι λατρεύω τις κονκάρδες!
Φυλλάδια και χάρτες περιήγησης για το Μουσείο. Αχ, πόσα χρόνια πίσω γυρνάω... Όταν πήγα στο Λονδίνο το '98, η βαλίτσα μου στην επιστροφή είχε 6 επιπλέον κιλά από όλα τα φυλλάδια και τις μπροσούρες που κράτησα. Τα έχω ακόμα.
Σελιδοδείκτες - ένας από το Μουσείο και ένας με τον John Coltrane (καρδούλες, πολλές καρδούλες!!)
Σημειωματάρια - πανέμορφα και τα δύο (ακόμα περισσότερες καρδούλες!!)
Κάρτα από το Le Pain Quotidien. Τι να πρωτοπώ? Η πίσω όψη γράφει αναλυτικά τι περιλαμβάνουν τα πακέτα για πικ-νικ. Θέλω θέ-λω ΘΕΛΩ! Θα με πας?
Δύο πακέτα τσάι από το The Tea House. Το ένα είναι μίγμα Russian Caravan και το άλλο Morocco Mint. Και ένα infuser από μπαμπού!!! Δεν καταναλώνω τίποτα μόνη μου, περιττό να πω. Θα περιμένω να πιούμε τσάι μαζί.
Νήμα για πλέξιμο από το I Knit London. Την τελευταία φορά που μου αγόρασε ο Baygon νήμα, κατέληξε να πάρει ως δώρο ένα αφράτο, μακρύ (είναι και ψηλός!) κασκόλ για να μην κρυώνει όταν βγαίνει για νυχτερινή φωτογράφιση στο Λονδίνο. Νομίζω πως αυτό τώρα πρέπει να γίνει σκουφάκι ή γάντια, ώστε να εμπλουτίσουμε το σετ.
Toffee. TOFFEE... Όσον καιρό λείπει, η μόνιμη ερώτησή του στο τηλέφωνο ήταν "τι θέλεις να σου στείλω από το Λονδίνο?" και η μόνιμη απάντησή μου "Toffee". "Ναι, εντάξει, και τι άλλο?". "Κι άλλο toffee".
Και έστειλε. Το κάθαρμα. Toffee από το Thorntons. Που το ίδιο το σακουλάκι το δηλώνει απερίφραστα, "Tempting toffee lovers". Tempting λέει!
Το Mint Toffee ήταν μαλακό με υπέροχα λεπτή τη γεύση της μέντας, πολύ ισορροπημένο, εξαιρετικό.
Το Original ήταν σκληρότερη ποικιλία toffee, βουτυράτο, πεντανόστιμο, η αιτία που δάγκωσα τη γλώσσα και το εσωτερικό του στόματός μου πολλές φορές, προσπαθώντας να το φέρω βόλτα. Άξιζε μέχρι τελευταίας ρανίδος.
Το Chocolate Smothered Toffee... Ωωωω... Συγγνώμη, αλλά πώς να μη λιποθυμήσει κανείς και μόνο με το όνομα? Έγλειψα και τα δάχτυλά μου. Και το πιάτο. Και το σακουλάκι. Και το smothered έγινε smeared -
Εχμ, είναι κάπως embarrassing η φάση, περνάω στο επόμενο.
Ένα μπλουζάκι για τον Αστέρη. Θα βγάλουμε φωτογραφίες όταν το φορέσει και θα ανεβάσω εδώ.
Μπαϊγκονάκι μου, δεν ξέρω πώς να σε ευχαριστήσω για όλα αυτά, όσο έβγαζα από το κουτί τους θησαυρούς σκεφτόμουν πως ήξερες πώς ακριβώς θα αντιδράσω με το κάθε ένα. Και χαμογελούσα ακόμα πιο πολύ. Και μου λείπεις και σ' αγαπώ και σε περιμένω να γιορτάσουμε μαζί τα γενέθλιά μας.
Αγκαλιές
:-)
by Saigon
