Ιστορία σύντομη και μελωδική

Στο νέο σπίτι, μένουμε πολλά άτομα μαζί. Βασικά το σπίτι είναι "φωλιά" Ούγγρων, από τους άλλους 6 που μένουνε εδώ, οι 5 είναι Ούγγροι (ο 6ος Ιταλός). Οι Ούγγροι λοιπόν είναι διαφόρων ηλικιών, από 20 έως 55 χρονών.

Μία απ'όλους είναι η Τσίλα, ή καλύτερα Τσίλα Νο.1, όπως μου την σύστησε η κόρη της, επίσης Τσίλα (Νο.2), ώστε να τις ξεχωρίζω. Η Τσίλα Νο. 1, είναι μια γυναίκα στα 55 της, η οποία ήρθε στο Λονδίνο για να δουλέψει σε κάποιες κουζίνες κατά την διάρκεια των Ολυμπιακών, πάντα με το χαμόγελο και ευδιάθετη, με ένα γέλιο που ακούγεται ως πάνω το δωμάτιο μου. Η Τσίλα Νο.1 δεν ξέρει Αγγλικά, πέρα από ένα "goodmorning" με έντονη προφορά και τώρα τελευταία ένα "how are you?", χωρίς να καταλαβαίνει τι απαντά ο άλλος και χωρίς να ξέρει να απαντήσει στην ίδια ερώτηση αλλά το λέει πάντα με ένα ζεστό βλέμμα, με μια έγνοια.

Τις προάλλες καθόμουν στν κουζίνα του ισογείου του σπιτιού, με τον υπολογιστή ανοιχτό και μουσική να παίζει. Συγκεκριμένα έπαιζε Cello Suites του Bach (τον τελευταίο καιρό ακούω πολλή κλασσική μουσική, την οποία πάντα απολάμβανα και η Saigon, φυσικά με έχει προμηθεύσει με ένα μεγάλο απόθεμα και δεν έχει ιδέα πόσο την ευγνωμονώ). Κάποια στιγμή το βράδυ κατά τις 12, η Τσίλα βγήκε από το δωμάτιο της για τσιγάρο. Περνώντας από μπροστά μου σταμάτησε, με κοίταξε, κοίταξε τον υπολογιστή και με ρώτησε "Τσέλο;! Μπαχ;!", με ενθουσιασμό μικρού κοριτσιού! Της απάντησα με νόημα πως "ναι, αυτό είναι" και αφού χαμογέλασε πήγε να κάνει το τσιγάρο, 2 μέτρα από μένα με την πόρτα ανοιχτή. Μετά ήρθε και κάθισε δίπλα μου, για να ακούει τη μουσική και μόνο, χωρίς να μου μιλάει, παρά μόνο μου έριχνε κανένα χαμόγελο. Σηκώθηκε, έβγαλε ένα λικέρ, με κέρασε ένα σφηνάκι, πήγε να κάνει ένα τσιγάρο εκεί δίπλα για να ακούει και συνέχισε να κάθεται εκεί. Μετά από λίγο με καληνύχτισε και πήγε για ύπνο.

Ακόμα είμαι συγκλονισμένος από την εμπειρία, μια άφατη ευτυχία με πλημμυρίζει, μια συνειδητοποίηση του πόσο τυχερός είμαι που ζω κάτι τέτοιες στιγμές. Η μουσική ήταν ο τρόπος να έρθουμε πιο κοντά με την Τσίλα και να την νιώσω πιο κοντά μου από πολλούς ανθρώπους, να μοιραστούμε ένα σφηνάκι λικέρ ροδάκινο και να ακούσουμε 5-6 κομμάτια Bach σε ένα σπίτι στο Λονδίνο.

Την άλλη μέρα την κέρασα από την Panacotta που έφτιαξα (κι αυτή συνταγή της Saigon, πολύ καλύτερη απ'αυτές που θα φάτε έξω) και με ευχαρίστησε με ένα βλέμμα και χαμόγελο. Κι έτσι, σε μια κουζίνα σ'ένα σπίτι μακριά από τις πατρίδες μας, περάσαμε 3 λεπτά τρώγοντας ένα γλυκό χωρίς να ανταλλάξουμε κουβέντα, χωρίς καμιά αμηχανία αλλά με τόση ζεστασιά. Γιατί η γλώσσα που μιλάμε είναι μόνο ένας από τους τρόπους να συνεννοηθούμε και να ζήσουμε την ανθρωπιά μας.

Raindrops

Επειδή βρέχει από χτες, και επειδή έχω μια χαλαρή, παρεΐστικη διάθεση, μου ήρθε μια ιδέα για post. Βάλτε ένα κρασί αν θέλετε. Ή ένα φλιτζάνι τσάι. Και δείξτε κατανόηση. :-)

Δεν μου αρέσει η βροχή, ούτε μου άρεσε ποτέ. Υπάρχουν άνθρωποι που απολαμβάνουν να περπατούν στη βροχή - σε άλλους αρέσει η μυρωδιά που βγάζει η γη όταν βρέχει... Δεν είμαι απ' αυτούς. :-P

Κατά παράξενο τρόπο όμως, έχω μια αδυναμία σε κάποια τραγούδια που μιλάνε για βροχή. Ειδικά όταν υπάρχουν ήχοι της βροχής μέσα σε ένα τραγούδι, κάτι μέσα μου συγκινείται πολύ.

Πρώτο-πρώτο, το Riders on the Storm.




Ξεκινάει με βροχή, και συνεχίζει να βρέχει σε μεγάλο μέρος του τραγουδιού. Για κάποιο λόγο, μου έχει κολλήσει και κάθε φορά σκέφτομαι πως αυτή η βροχή πέφτει πάνω σε ξύλινο κατάστρωμα. Άσχετο, θα μου πείτε. Μπορεί. Δεν ξέρω γιατί το έχω δει έτσι. Αλλά μ' αρέσει πολύ.

Το Crying in the Rain.



Καταπληκτικό (κατ' εμέ) τραγούδι από τα παιδικά μου χρόνια. Ήχοι και στίχοι σχετικοί με τη βροχή. Και αυτός ο συνδυασμός μου κάνει κλικ.

Το Africa.

Πόσο, μα πόσο το λατρεύω αυτό το τραγούδι. Πολλές φορές εδώ και χρόνια έχει τύχει να το ακούω στο repeat και δυνατά, με αποκορύφωμα πριν μερικές εβδομάδες που το έβαλα να παίξει και ο Αστέρης με τράβηξε από το χέρι να το χορέψουμε. Χοροπηδούσαμε πέρα-δώθε μέσα στο σπίτι και μόλις έφτανε στο τέλος, ο μικρός έλεγε "Πάλι". Δικό μου παιδί είναι αυτό, τέλος.


Ο Baygon, που ξέρει πόσο αγαπώ το τραγούδι, σε μια παλιά ανάρτηση έβαλε βίντεο από αυτήν την ασύλληπτη εκτέλεση. Με ήχους βροχής. Λιώνω από ακουστική ευχαρίστηση.

Το Raining in Baltimore.

Η πιο πρόσφατη προσθήκη βροχοτράγουδου στη μόνιμη λίστα των αγαπημένων μου mp3 όλων των εποχών. Ένα συγκλονιστικό τραγούδι που με καθηλώνει κάθε φορά. Παρατάω ό,τι κι αν κάνω και αφήνομαι στη μουσική και τους στίχους του. Το καλοκαίρι του 2008 έμεινε σημαδεμένο από την επανάληψη του "I need a phone call, I need a plane ride, I need a sunburn..."

Σας αφήνω να απολαύσετε κι εσείς τις μικρές μου βροχερές στιγμές.

by Saigon

Ich bin ein Londoner

Έχω ένα πρόβλημα.

Πώς να μιλήσω για το Λονδίνο χωρίς να πληγωθώ? Τέλος πάντων, θα σφίξω τα δόντια και θα το αντέξω.

Ήταν η πόλη όπου πήγα ως πρωτάρα τουρίστρια πριν δεκατρία χρόνια. Πάντα θυμόμουν πόσο μου άρεσε και ήξερα ότι μου λείπει και ότι θέλω να ξαναπάω, δε φανταζόμουν όμως πόσο διαφορετικά θα το έβλεπα αυτή τη φορά...

Τώρα έζησα το Λονδίνο πραγματικά. Τώρα απαλλάχτηκα από το αγχωμένο τρέξιμο του γκρουπ, το φόβο μη χαθώ από τους υπόλοιπους, τον περιορισμένο χρόνο στα μουσεία και τις πινακοθήκες, το άθλιο φαγητό στα όρθια και βιαστικά, τις ελλιπείς ξεναγήσεις. Το απόλαυσα και το ευχαριστήθηκα με την ψυχή μου! Και τα χρωστάω όλα στον Baygon.

Αυτό το ταξίδι ήταν το δώρο του για τα φετινά γενέθλιά μου. Μα πείτε μου, δεν είναι ο καλύτερος φίλος του κόσμου? Με περιποιήθηκε, με φρόντισε, με πήγε στα αγαπημένα του μέρη που έγιναν αμέσως και δικά μου αγαπημένα... Δεν ήταν και δύσκολο. Μας αρέσουν ακριβώς τα ίδια πράγματα. Γι' αυτό και ξεχαστήκαμε τόσες ώρες μέσα στην Tate Modern (wikipedia article) να μιλάμε για τον ιμπρεσσιονισμό και τους Monet, Pollock, Rothko και Mitchell. Α ναι, και για Picasso, Rivera, Duchamp και Diane Arbus. Και για την αλληλεπίδραση μεταξύ των κινημάτων ζωγραφικής και μουσικής.

Κάποιες τουριστικές φαντασιώσεις πολλών ετών έγιναν επιτέλους πραγματικότητα. Για παράδειγμα, το να περπατήσω μέσα στην πόλη και να τη δω από όλες τις πλευρές, όχι να πηγαίνω απλώς από το ένα αξιοθέατο στο άλλο χρησιμοποιώντας το κοντινότερο μεταφορικό μέσο. Το να βολευτώ στο γρασίδι ανάμεσα σε συγκλονιστικά βικτωριανά κτίρια και να κάνω πικνίκ. Το να στρογγυλοκαθίσω στο παγκάκι (ή και στο πάτωμα) απέναντι από τον πίνακα που μου αρέσει και να μείνω εκεί όσο θέλω. Το να πάω στο (ειδικού ενδιαφέροντος) μουσείο της επιλογής μου, και όχι μόνο στα τετριμμένα που κανόνισε το ταξιδιωτικό πρακτορείο.

Φωτογραφίες δεν τράβηξα. Η μηχανή μου παρουσίασε κάτι προβληματάκια με τις μπαταρίες, κι έτσι δε μπόρεσα να βγάλω ούτε μία στάση. Έβγαζε όμως ο Baygon, και μου έδωσε την άδειά του να χρησιμοποιήσω όσες θέλω για το post. Τόσο το καλύτερο! Οι δικές μου θα ήταν απαράδεκτες μπροστά σ’αυτές εδώ. (χιχι)

Ορίστε λοιπόν, κάποια στιγμιότυπα.

Somerset House

(wikipedia article)

Στην εσωτερική αυλή του ανακτόρου υπήρχαν καρέκλες και καθίσαμε να χαζέψουμε τα κτίρια και το παιχνίδι των συντριβανιών... Ήταν εκεί και κάποιες οικογένειες που επέτρεπαν στα παιδιά τους να τρέχουν ανάμεσα στους πίδακες - και να γίνονται μούσκεμα. Τέλειο. :-)

Saint Martin-in-the-Fields

(wikipedia article)

Ο Baygon με αιφνιδίασε ύπουλα και δεν κατάφερα να συγκρατήσω τα δάκρυά μου όταν μπήκαμε μέσα στο St. Martin-in-the-Fields. Mια ορχήστρα μουσικής δωματίου ήταν εκεί και έκανε πρόβα για συναυλία. Και έπαιζαν Bach, Mozart και Vivaldi. Ο χώρος, το εκκλησιαστικό όργανο πίσω μας, η ατμόσφαιρα της πρόβας, η γνώριμη και αγαπημένη μουσική, ε δεν χρειαζόμουν περισσότερα για να συγκινηθώ.

University of Greenwich

(wikipedia article)

Mετά τη βόλτα μας στην Greenwich Market, Κυριακή μεσημέρι, πήραμε ταϊλανδέζικο curry από έναν υπαίθριο πάγκο και μπήκαμε στην αυλή του πανεπιστημίου. Από τις αίθουσες των κτιρίων γύρω μας ακούγονταν σπουδαστές να παίζουν πνευστά και έγχορδα μουσικά όργανα στην ώρα μελέτης τους, ιδανική υπόκρουση για το φαγητό μας. Παράδεισος.

Trafalgar Square

 

National Gallery

(wikipedia article)

Η δεύτερη φορά μου στην Εθνική Πινακοθήκη ήταν πολύ λιγότερο βιαστική και πολύ περισσότερο επιμορφωτική. Μου άρεσε που είδα έναν πίνακα του Degas που δεν είχα ξαναδεί, και που μιλήσαμε τόσο για τον Van Gogh. Η συζήτηση είχε επίσης Manet, Gauguin, Goya, Toulouse-Lautrec... Baygon, ποιον ξέχασα?

Hay's Galleria

Southwark Cathedral

(wikipedia article)

Tower Bridge & The Tower of London

(wiki artickle) | (wiki article)

The Painted Hall - Old Royal Naval College

(wikipedia article)

Victoria & Albert Museum

(wikipedia article)

Ronnie Scott's Jazz Club

(wikipedia article)

Έχω κάνα-δυο πραγματάκια ακόμη να σας δείξω, αλλά αυτό το post ήδη έγινε σεντόνι. Επιφυλάσσομαι.

Φαίνεται όμως πόσο τέλεια πέρασα, δε φαίνεται? :-)

by Saigon

The summer Saigon and Baygon cooked

Το καλοκαίρι αυτό θα μείνει στα χρονικά των βιογράφων μας ως το καλοκαίρι της κουζίνας. Γλυκά, αλμυρά, πίτα, κινέζικα στο wok, σούπα, χίλια δυο πράγματα αυτό το καλοκαίρι γεννηθήκανε και φαγωθήκανε στην κουζίνα της Saigon. Η αλήθεια είναι οτι απο μαγειρική δεν ξέρω πάρα πολλά, είμαι το αποτέλεσμα της νοοτροπίας της ελληνίδας μάνας που θέλει τον γιόκα της αφέντη στο σπίτι και να μην ασχολείται με την κουζίνα. Ποιος ο λόγος εξάλλου, αφού μια μέρα θα βρει μια κοπέλα να τα κάνει αυτά για τον φανταστικό γιόκα της. Όταν ετοιμαζόμουν να φύγω για φοιτητής, η μάνα μου συνειδητοποίησε οτι θα πρέπει να μαγειρεύω, οπότε την εβδομάδα πριν φύγω αποφάσισε να μου μάθει. #epic #fail

Τώρα, μένω κάπου όπου μπορώ επιτέλους να ψωνίζω αυτά που θέλω, να γεμίζω το ψυγείο με προϊόντα που θέλω και να μαγειρεύρω ο,τι θέλω. Οπότε, όταν λοιπόν κανόνισα να περάσω πολλές μέρες με την Saigon στο παλατάκι, περισσότερες απο ποτέ για να είμαι ειλικρινής, είπα οτι θα μαγειρέψω και το έκανα. Και το απόλαυσα απίστευτα πολύ!

Ξεκινώντας, πρέπει να πω οτι η κουζίνα της Saigon είναι η καταπληκτικότερη του Σύμπαντος, έχει τα πάντα (τα πάντα λέμε!) και μπορείς να μαγειρέψεις ο,τι σκεφτείς! Αφού πήγαμε για ψώνια μαζί (=βόλτα στο σούπερ μάρκετ, ψώνια και κάτι ατυχείς συναντήσεις με «διάσ(χ)ημους»), αποφάσισα να μαγειρέψω μια πιπερομανιταρόπιτα, ένα κινέζικο πιάτο με λαχανικά και κοτόπουλο στο wok, μανιταρόσουπα, μια μακαρονάδα με σάλτσα απο γιαούρτι κι ένα επιδόρπιο με lemon curd, μπισκότα και δημητριακά.

Το μαγείρεμα ήταν μια απόλαυση, η Saigon μου φόρεσε μια ποδιά, μια μπλε πετσέτα στην μέση, ως γνήσια «Μόνικα» μου έκανε ένα μάθημα orientation στην κουζίνα (το οποίο έμαθα με την δεύτερη) μου σύστησε τα καταπληκτικά της μαχαίρια και... Ω, τα μαχαίρια! Τα λατρεύω αυτά τα μαχαίρια, περάσαμε τόσες ώρες μαζί, πλέον δεν είναι άψυχα εργαλεία, έχουνε ονόματα! Ορίστε και ο διάλογος όταν ενημέρωσα και την Saigon για τα ονόματα των μαχαιριών της:

Baygon ... θα τους δώσω κι ονόματα

Saigon: ΧΑΧΑΧΑΧΑΧ τι ονόματα? για πες

Baygon: το μικρό θα είναι η Τίνα

Saigon: ωραίος

Baygon: απο το ζελα-τίνα που έκοψα μ'αυτό

 Saigon: χαχαχαχ

Baygon: το δεύτερο, αυτό που έκοβα λαχανικά θα το πω Μάνι

αρσενικό

απο το μανιτάρι

Saigon: ανδροπρεπές και ελαφρώς λατίνο

Baygon: σλαιτλιυ λατινικό αλλά έχει μια τρίχα-στο-στηθος αντρίλα

Saigon: άνετα πιμπ από τη νότια Αμερική

Baygon: σαν τον Αργεντικό πιμπ δεν έχει φιλλλαράκι

το άλλο, για το κρέας

γι'αυτό θα αντλήσω όνομα απο τον χώρο της μουσικής

κι απο τις εμπειρίες μου

θα το πω Τζονι

απο το Johnny Cash

γιατι μια μέρα παραλίγο να κοπώ και θυμήθηκα το “Hurt”

Saigon: ΧΑΧΑΧΑΧΑΧ

Baygon: με την Κούλα δεν είχαμε πολλές σχέσεις

Saigon: ποια είναι η Κούλα καλέ? του ψωμιού?

Baygon: ναι

Saigon: χαχαχαχ, και γιατί?

Baygon: γιατί κάποτε με έβαλες να κόψω ψωμί κι εγώ έκοψα και την σα-Κούλα που ήταν το ψωμί...

 Saigon: ΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧ

Όλη αυτή η παρέα λοιπόν, στην υπέροχη κουζίνα της Saigon, ένας ψηλός φωτογράφος με sous chef το Αστεράκι που βοήθησε με την συντροφιά του, εγκαινιάσαμε το wok με sesame oil, κοτόπουλο, λαχανικά και ρύζι ή noodles, κάναμε μια πίτα με λίγο φύλλο αλλά πολλή αγάπη, μια ομελέτα φούρνου, μακαρονάδα που δεν πέτυχε ιδιαίτερα, μια μανιταρόσουπα με πολύ ωραία γήινη γεύση κι ένα επιδόρπιο με lemon curd, γιαούρτι (η νέα αγαπημένη λέξη για το αστεράκι), τριμμένα μπισκότα και δημητριακά, ένα ελαφρύ, δροσερό και αναζωογονητικό επιδόρπιο που σερβίρεται σε κοντά ποτήρια όπως αυτά για ουίσκυ ή κάτι ανάλογο.

Κι όλα αυτά, ανάμεσα σε πολλές πολλές συζητήσεις, μουσική απο τον Καναδά να παίζει 17 ώρες την ημέρα, τέλεια μπισκότα απο τα χεράκια της Saigon, καταπληκτικό τσάι με κανέλλα και μήλο, έναν φωτεινό γαλάζιο δίσκο στο ταβάνι, μαλλί της γριάς, μια παραλία, συζητήσεις για το φεγγαρόφωτο και τον Botero, άπειρες νοητικές φωτογραφίες, γέλια, σχόλια και άλλα. Α, και σχέδια, πολλά απο δαύτα, η Saigon, βλέπετε, πετάει σε λίγες μέρες και για μια εβδομάδα στο Λονδίνο!

by Baygon