Πέμπτη 3 Νοεμβρίου 2011

Ich bin ein Londoner







Έχω ένα πρόβλημα.
Πώς να μιλήσω για το Λονδίνο χωρίς να πληγωθώ? Τέλος πάντων, θα σφίξω τα δόντια και θα το αντέξω.

Ήταν η πόλη όπου πήγα ως πρωτάρα τουρίστρια πριν δεκατρία χρόνια. Πάντα θυμόμουν πόσο μου άρεσε και ήξερα ότι μου λείπει και ότι θέλω να ξαναπάω, δε φανταζόμουν όμως πόσο διαφορετικά θα το έβλεπα αυτή τη φορά...
Τώρα έζησα το Λονδίνο πραγματικά. Τώρα απαλλάχτηκα από το αγχωμένο τρέξιμο του γκρουπ, το φόβο μη χαθώ από τους υπόλοιπους, τον περιορισμένο χρόνο στα μουσεία και τις πινακοθήκες, το άθλιο φαγητό στα όρθια και βιαστικά, τις ελλιπείς ξεναγήσεις. Το απόλαυσα και το ευχαριστήθηκα με την ψυχή μου! Και τα χρωστάω όλα στον Baygon.

Αυτό το ταξίδι ήταν το δώρο του για τα φετινά γενέθλιά μου. Μα πείτε μου, δεν είναι ο καλύτερος φίλος του κόσμου? Με περιποιήθηκε, με φρόντισε, με πήγε στα αγαπημένα του μέρη που έγιναν αμέσως και δικά μου αγαπημένα... Δεν ήταν και δύσκολο. Μας αρέσουν ακριβώς τα ίδια πράγματα. Γι' αυτό και ξεχαστήκαμε τόσες ώρες μέσα στην Tate Modern (wikipedia article) να μιλάμε για τον ιμπρεσσιονισμό και τους Monet, Pollock, Rothko και Mitchell. Α ναι, και για Picasso, Rivera, Duchamp και Diane Arbus. Και για την αλληλεπίδραση μεταξύ των κινημάτων ζωγραφικής και μουσικής.



Κάποιες τουριστικές φαντασιώσεις πολλών ετών έγιναν επιτέλους πραγματικότητα. Για παράδειγμα, το να περπατήσω μέσα στην πόλη και να τη δω από όλες τις πλευρές, όχι να πηγαίνω απλώς από το ένα αξιοθέατο στο άλλο χρησιμοποιώντας το κοντινότερο μεταφορικό μέσο. Το να βολευτώ στο γρασίδι ανάμεσα σε συγκλονιστικά βικτωριανά κτίρια και να κάνω πικνίκ. Το να στρογγυλοκαθίσω στο παγκάκι (ή και στο πάτωμα) απέναντι από τον πίνακα που μου αρέσει και να μείνω εκεί όσο θέλω. Το να πάω στο (ειδικού ενδιαφέροντος) μουσείο της επιλογής μου, και όχι μόνο στα τετριμμένα που κανόνισε το ταξιδιωτικό πρακτορείο.


Φωτογραφίες δεν τράβηξα. Η μηχανή μου παρουσίασε κάτι προβληματάκια με τις μπαταρίες, κι έτσι δε μπόρεσα να βγάλω ούτε μία στάση. Έβγαζε όμως ο Baygon, και μου έδωσε την άδειά του να χρησιμοποιήσω όσες θέλω για το post. Τόσο το καλύτερο! Οι δικές μου θα ήταν απαράδεκτες μπροστά σ’αυτές εδώ. (χιχι)
Ορίστε λοιπόν, κάποια στιγμιότυπα.

Στην εσωτερική αυλή του ανακτόρου υπήρχαν καρέκλες και καθίσαμε να χαζέψουμε τα κτίρια και το παιχνίδι των συντριβανιών... Ήταν εκεί και κάποιες οικογένειες που επέτρεπαν στα παιδιά τους να τρέχουν ανάμεσα στους πίδακες - και να γίνονται μούσκεμα. Τέλειο. :-)

Ο Baygon με αιφνιδίασε ύπουλα και δεν κατάφερα να συγκρατήσω τα δάκρυά μου όταν μπήκαμε μέσα στο St. Martin-in-the-Fields. Mια ορχήστρα μουσικής δωματίου ήταν εκεί και έκανε πρόβα για συναυλία. Και έπαιζαν Bach, Mozart και Vivaldi. Ο χώρος, το εκκλησιαστικό όργανο πίσω μας, η ατμόσφαιρα της πρόβας, η γνώριμη και αγαπημένη μουσική, ε δεν χρειαζόμουν περισσότερα για να συγκινηθώ.

Mετά τη βόλτα μας στην Greenwich Market, Κυριακή μεσημέρι, πήραμε ταϊλανδέζικο curry από έναν υπαίθριο πάγκο και μπήκαμε στην αυλή του πανεπιστημίου. Από τις αίθουσες των κτιρίων γύρω μας ακούγονταν σπουδαστές να παίζουν πνευστά και έγχορδα μουσικά όργανα στην ώρα μελέτης τους, ιδανική υπόκρουση για το φαγητό μας. Παράδεισος.


Η δεύτερη φορά μου στην Εθνική Πινακοθήκη ήταν πολύ λιγότερο βιαστική και πολύ περισσότερο επιμορφωτική. Μου άρεσε που είδα έναν πίνακα του Degas που δεν είχα ξαναδεί, και που μιλήσαμε τόσο για τον Van Gogh. Η συζήτηση είχε επίσης Manet, Gauguin, Goya, Toulouse-Lautrec... Baygon, ποιον ξέχασα?




The Painted Hall - Old Royal Naval College


Έχω κάνα-δυο πραγματάκια ακόμη να σας δείξω, αλλά αυτό το post ήδη έγινε σεντόνι. Επιφυλάσσομαι.
Φαίνεται όμως πόσο τέλεια πέρασα, δε φαίνεται? :-)

by Saigon


6 σχόλια:

sstamoul είπε...

ααααααααααααααχ, τι ωραίο ταξιδάκι! Τέλειο το μέρος, τέλειο το να συναντάς καλούς φίλους που είναι μακριά, τέλειο το να κάνεις αυτά που σου αρέσουν χωρίς κανένα άγχος... Πάντα τέτοια σου εύχομαι...

DaisyCrazy είπε...

ναι ναι φαίνεται ότι πέρασες τέλεια! πάντα τέτοια!
αν πήγαινα εγώ θα ήθελα να περπατήσω στους δρόμους των βιβλίων της ruth rendell που περιγράφει το λονδίνο με τέτοιο φοβερό τρόπο..
και στο μουσείο του sherlock holmes θα ήθελα να πάω κι ας έχω κάνει το virtual tour κι έχω δει πως είναι. η αίσθηση όταν βρίσκεσαι από κοντά δεν συγκρίνεται είμαι σίγουρη.

sunny είπε...

Λατρεύω το Λονδίνο! Ειδικά αυτό το καιρό με τα κιτρινωπά φύλλα και τα πρώτα χριστουγεννιάτικα στολίδια, είναι όνειρο!

drSpock είπε...

Τέτοιους φίλους να έχεις και τι στον κόσμο!
(Όλα τα αγαπημένα μου μέρη βλέπω-τι μου θύμησες τώρα)

katiemax είπε...

Gorgeous photos, L!

Paul είπε...

Για το επόμενό σου ταξίδι στο Λονδίνο να ξέρεις ότι στο Somerset House υπάρχει και η Courtald Gallery, με την μικρή αλλά μοναδική και καταπληκτική της συλλογή από εργα των Toulouse-Lautrec, Manet, Van Gogh, Tiepolo και άλλων