Χεριών έργα

 Όσο ήμουν στο Γυμνάσιο και το Λύκειο, με θυμάμαι να διαβάζω με τις ώρες για το σχολείο κι εξωσχολικά. Το μόνο πράγμα που μου έμενε στο τέλος της μέρας ήταν το διάβασμα, οι γνώσεις που πήρα, τα νέα πράγματα που έμαθα. Και, αν και δεν ήταν κακό,  αυτό που ένιωθα πως μου έλειπε ήταν κάτι το χειροπιαστό. Όταν ξεκίνησα στην σχολή μου, κατάλαβα: στα καλλιτεχνικά εργαστήρια έκανα πράγματα. Κι όσο πεζή κι απλή κι αν ακούγεται η φράση «κάνω πράγματα», άλλο τόσο γεμάτη είναι. Σ’αυτά τα εργαστήρια κατάλαβα πόσο μεγάλη σημασία έχει να δημιουργείς κάτι με τα χέρια σου, να πιάνεις κάτι και να του αλλάζεις μορφή, να του δίνεις νέο σχήμα, να φτιάχνεις κάτι που δεν υπήρχε πριν, κάτι πρακτικό, αισθητικό, βοηθητικό, οτιδήποτε! Το ίδιο συναίσθημα ήταν που με έκανε να αγαπήσω την Φωτογραφία. Δεν την αγάπησα μέσα απο τον φακό, αλλά σε έναν σκοτεινό θάλαμο, όταν η καθηγήτρια μας έδειξε πως εκτυπώνεται μια ασπρόμαυρη φωτογραφία. Με μάγεψε η χειροπιαστή πλέον εικόνα, το χαρτί που με τα χέρια μου θα περνούσα απο τα υγρά και θα το έκανα κάτι καινούργιο: μια φωτογραφία.

Την ίδια μαγεία νιώθω και τον τελευταίο καιρό χάρη στην Saigon. Μου έδειξε πώς να κάνω crochet (βελονάκι). Μου έμαθε πώς να χρησιμοποιώ ένα υλικό και να κάνω κάτι καινούργιο μ’αυτό. Μου χάρισε ακόμα έναν τρόπο δημιουργίας.  Μου θύμισε πόσο μεγάλο πράγμα είναι να κάνω κάτι με τα χέρια μου.

Και είναι μεγάλη υπόθεση να κάνεις κάτι με τα χέρια σου. Είτε αυτό είναι χρησιμοποιώντας πηλό, ύφασμα, κρέας, αλεύρι, νήμα, χρώμα, οτιδήποτε μπορεί να αξιοποιηθεί για να γίνει κάτι καινούργιο. Έχει κάτι το πρωτόγονα απολαυστικό η διαδικασία, η χρήση ενός υλικού που αλλάζει μορφή και χρήση με χειρωνακτική εργασία, κάτι το ιδιαίτερο να βλέπεις, να πιάνεις με τα χέρια σου το δημιούργημά σου. Κι ακόμα καλύτερα, να το βλέπεις να χρησιμοποιείται, από σένα ή από αγαπημένα πρόσωπα στα οποία το χάρισες, καθότι η προσωπική χειρωνακτική εργασία δύσκολα αξιολογείται και παίρνει τιμή. Το να φτιάχνεις κάτι με τα χέρια σου είναι μια γρήγορη, «απλή» και προσβάσιμη σε όλους μαγική πράξη και απ’αυτό νομίζω προκύπτει κι αυτή η έλξη που προκαλεί. Όσο τα χρόνια περνάνε και η τεχνολογία φτάχνει σε νέα επίπεδα, το χειροποίητο αποκτά νέα αξία, καθότι πέρα απο την δεξιότητα στην κατασκευή, περιέχει ένα άλλο πολύτιμο στοιχείο: τον χρόνο του δημιουργού, αυτόν που αφιέρωσε για την δημιουργία.

Crochet λοιπόν, βελονάκι, που κάθισε με υπομονή και μου έδειξε ένα απόγευμα η λατρεμένη μου Saigon. Από την πρώτη στιγμή μου άρεσε και σκέφτηκα να το συνεχίσω, οπότε στο Λονδίνο αγόρασα το πρώτο μου hook (βελονάκι) και το πρώτο μου νήμα, ένα υπέροχο κασμιρένιο με το οποίο ξεκίνησα εξάσκηση. Ενάμιση μήνα μετά, έχω πλέξει σε διάφορα μέρη στο Λονδίνο αλλά και στην Ελλάδα, δοκίμασα μερικά διαφορετικά νήματα και τώρα ήρθε ο καιρός για το πρώτο μου project, ένα κασκώλ με ένα φανταστικό νήμα που μου έδωσε η Saigon κι ακόμα το παλεύω και μαθαίνω. Το επόμενο ποστ θα είναι η περιπέτεια της δημιουργίας του.  Ναι, χρειάζεται δικό του ολόκληρο ποστ...

by Baygon