Πώς να γελοιοποιήσετε τον εαυτό σας 2.01

Ποιος είπε ότι οι προετοιμασίες ενός γάμου είναι "μόνο χαρές";
Να του πει κάποιος ότι έχει και γέλια η υπόθεση... LOL

Πάμε λοιπόν με τον Woody να πάρουμε πιστοποιητικό αγαμίας από την ενορία μου... Μπαίνουμε στα γραφεία της εκκλησίας, όπου ψήνει καφέ ένας βοηθητικός κακομοίρης παρατρεχάμενος.
"Καλησπέρα, θα θέλαμε μπλα μπλα για το γάμο".
"Τώρα, θα βγει ο παπάς", λέει ο κυριούλης, και νεύει προς μια πόρτα, η οποία φέρει ευδιακρίτως μια ταμπελίτσα με τη λέξη ΤΟΥΑΛΕΤΑ.

"Είδες από πού θα βγει ο παπάς;" ψιθυρίζει ο Woody, κι εγώ τον σπρώχνω στην άκρη να μη μας ακούσουν. Καλά αρχίσαμε. Ρίχνουμε το πρώτο χασκογέλασμα, και τραβιόμαστε προς μια κολόνα για να μη φαινόμαστε. Η κολόνα έχει πάνω της κρεμασμένη τη γνωστή τοιχογραφία του Ραφαήλ με τίτλο "Σχολή των Αθηνών".

"Κοίτα εδώ τους φιλόσοφους", λέω για να αλλάξω το θέμα. "Δες που μπαίνει ο Πλάτωνας στη Σχολή. Μα τι δουλειά έχει αυτή η εικόνα εδώ μέσα;" αναρωτιέμαι, και στη στιγμή πετάγεται το αστέρι μου. "Ποιος Πλάτωνας μωρέ, ο Απόστολος Παύλος είναι, δε βλέπεις;". Το πράγμα έχει ζουμί.
"Τριακόσια ευρώ στοίχημα ότι αυτός ο σεντονοτύλιχτος εκεί πέρα ΔΕΝ είναι ο Απόστολος Παύλος!". Με την ατάκα μου, ακούγεται το καζανάκι από την ΤΟΥΑΛΕΤΑ. Δεύτερο κύμα χασκογελάσματος. Κρίμα η ευκαιρία για τα 300 ευρουλάκια.

Βγαίνει ο παπάς, και μας οδηγεί στο γραφείο του. Καθόμαστε.

Διαπιστώνω ότι κρατάω στο χέρι τα γυαλιά ηλίου μου, τα οποία είναι το λιγότερο ανάρμοστα για την περίσταση.

(για όποιον δεν κατάλαβε, οι βραχίονες έχουν επάνω νεκροκεφαλές με κόκκαλα και σταυρωτά ξίφη, LOL)

Κρύβω με τρόπο τα γυαλιά στην τσάντα, και αποφασίζω να μη γελάσω, αλλά αλίμονο:
επάνω στο γραφείο, ανάμεσα σε επίσημα έγγραφα, σφραγίδες, γυάλινα ποτήρια και φλιτζάνια του καφέ, δίπλα σε ένα κατατρυπημένο δερμάτινο sous-mains, δίπλα σε μένα, απελπιστικά δίπλα μου, υπάρχει κάτι. Κάτι που με κάνει να θέλω να κυλιστώ στα μωσαϊκά και να γελάω. Δεν το πιστεύω. Τραβάω την προσοχή του Woody και του κάνω νόημα, στρέφοντας το βλέμμα πάνω στο κάτι.

Το κάτι, θα μπορούσε να είναι τρομερά νοσταλγικό και συγκινητικό, αν δεν ήταν ΤΟΣΟ μα ΤΟΣΟ αδιανόητο.

Μια πλαστική διάφανη σφαίρα μισογεμάτη με νερό, όπου επιπλέουν χρωματιστά σωματίδια... και ένα κίτρινο πλαστικό παπί. Για τη μπανιέρα.

Είχα κι εγώ τέτοιο. Είχε κι ο Woody. Σίγουρα είχαν και αρκετοί από σας. Μόνο που εμείς δεν το τοποθετούσαμε σε σκαλιστό ασημένιο σουβέρ ντυμένο με βυσσινί βελούδο.

Έχουμε πια χάσει τη μπάλα κανονικά, και χαχανίζουμε. Πνιχτά, όσο αυτό είναι δυνατόν. Αλλά δεν είναι.
ROTFL


*στη μνήμη του φίλου μας Θέμη, που τα συνήθιζε κάτι τέτοια*

by Saigon