Αυτό που θέλατε αλλά δεν το ξέρατε!

Μετά το κατατοπιστικό ποστ της Saigon για την εγκυμοσύνη, πρέπει να τονίσω εδώ πως είναι όχι μόνο η πιο γλυκιά έγκυος που έχω δει ποτέ (και φωτογραφίσει, δεν θα γλίτωνε!) αλλά και η πιο έξυπνη και ώριμη έγκυος: δεν σε ζαλίζει με λεπτομέρειες, δεν είναι το μόνο θέμα συζήτησής της, δεν έχει αλλάξει ιδιαίτερα, δεν είναι παραδοσιακή έγκυος αλλά ο εαυτός της (απλά έγκυος), άντεξε μονότονα και τρομακτικά σχόλια απο διάφορους, η κοιλίτσα της είναι πανέμορφη και το μικρό αστέρι μέσα έχει ήδη πολύ πλάκα (εκτός αν είσαι η Saigon, LOL!).

Μετά από όλα αυτά τα συγκινητικά, ήρθε η ώρα να σας παρουσιάσω την συσκευή που θέλετε αλλά δεν το ξέρετε. Την συσκευή που χρειάζεστε αλλά δεν το γνωρίζετε. Την ανθρώπινη ανακάλυψη που δείχνει πόσο βαριούνται μερικοί στην τουαλέτα και κατεβάζουν ό,τι ιδέα να 'ναι, το πολύτιμο αυτό βοήθημα που τόσους και τόσους θα διευκολύνει, τόσους και τόσους θα σώσει απο μια βαριά, επίπονη και βαρετή διαδικασία. Κυρίες και κύριοι, μπλόγκερς ή/και απλοί θνητοί, ορίστε το Οδοντοδελφίνι!

Το Οδοντοδελφίνι κάνει αυτό ακριβώς που βλέπετε: σκύβει, πιάνει μια οδοντογλυφίδα και ανασηκώνεται προσφέροντας την σ' εσάς, έτοιμη για χρήση! Πόσες φορές δεν χρειάστηκε να πάρετε μια οδοντογλυφίδα και δεν μπορούσατε να την ξεχωρίσετε; Πόσες φορές η ανάγκη ήτανε τεράστια και καθυστερήσατε; Τώρα, με τη βοήθεια του ειδικού δελφινιού, θα έχετε κάθε φορά μια οδοντογλυφίδα στα χέρια σας! Ετοιμοπόλεμη για όλη την βρώμικη δουλειά που άφησε το μεσημεριανό τσιμπούσι, το πιτόγυρο, η πίτσα που τρώγατε ενώ βλέπατε τη Γιουροβίζιον, το μαρούλι απο τα δόντια μετά τη μαρουλοσαλάτα το Πάσχα!

Το Οδοντοδελφίνι αυτή τη στιγμή βρίσκεται σπίτι μου, το καμαρώνω κάθε μέρα, βιώνω την αλλαγή που έχει φέρει στη ζωή μου! Αν το δείτε σε πλανόδιο μην αφήσετε την ευκαιρία σας: αρπάξτε το και θα με θυμηθείτε!!!

Πριν κλείσω το βαρυσήμαντο αυτό ποστ, πρέπει να ενημερώσω τα πλήθη για ένα γεγονός: κάποια στιγμή τώρα πρόσφατα, με την Saigon και τον Woody πήγαμε τον υπέροχο γάτο τους στην κτηνίατρο. Πάνω στην εκτέλεση των καθηκόντων της κτηνιάτρου κι ενώ ήμασταν όλοι απορροφημένοι και μέσα στην αγωνία για τον Snape μιας και όλοι τον λατρεύουμε, μια φωνή ακούστηκε: όχι μια τυχαία φωνή, η γαϊδουροφωνάρα αυτού που έμενε στον πάνω όροφο, να τραγουδάει σε καραόκε, το "Όλα δικά σου μάτια μου" του Πουλόπουλου! Πώς το ακούτε από τον Πουλόπουλο όμως; καμιά σχέση! Μπροστά του ο Κακοφωνίξ είναι ο Έλβις Κοστέλο, σχεδόν πονούσανε τα αυτιά μας. Ειλικρινά λυπηθήκαμε τον καημένο τον Snape που τραβούσε αυτό το μαρτύριο, ευχόμασταν να μην μας το κρατήσει μανιάτικο, λυπόμασταν τις κτηνιάτρους που ζούσανε κάτω απο αυτή την κατάρα και αναρωτιόμασταν αν μια τέτοια φωνή (και ερμηνεία) εμπίπτει στον Νόμο για κακοποίηση! Φυσικά δεν μιλάμε για έναν απλό φαν του καραόκε, σαν τα γιαπωνεζάκια: ερμήνευε (δεν τραγουδούσε απλώς...), το έκοβε όταν δεν του άρεσε και ξανάρχιζε, άκουγε αυτό που ηχογράφησε και το ξανάλεγε και γενικά μας χάρισε μια ερμηνεία αξέχαστη, εφιαλτική, οδυνηρή!

by Baygon

Expect the Unexpected When You 're Expecting

Κάποιοι από σας (ναι, για σας λέω, τους ολίγους τακτικούς και εκλεκτούς αναγνώστες, LOL) ρώτησαν γιατί όλον αυτό τον καιρό δεν γράφω καθόλου λεπτομέρειες σχετικά με την εγκυμοσύνη μου.

Τώρα λοιπόν, που είναι στα πρόθυρα του τέλους της, ας γράψω κι εγώ το κατιτίς μου γι' αυτή την τόσο σημαντική περίοδο της ζωής μου.

Ο κύριος λόγος που απέφυγα επιμελώς να γράψω το οτιδήποτε, είναι ο εξής:
Δεν περνάω και την ευκολότερη εγκυμοσύνη ever. Για την ακρίβεια, από την αρχή ήταν όλα πολύ δύσκολα, και όσο περνούσε ο καιρός χειροτέρευαν τα πράγματα. Μεγάλη ταλαιπωρία, μεγάλη τυράννια για μένα. Ακόμα και τώρα που υποτίθεται ότι μείνανε λίγες μέρες και -δε μπορεί!- ό,τι ήτανε να συμβεί συνέβη, ακόμα και τώρα η κάθε μέρα είναι χειρότερη από την προηγούμενη, και αναρωτιέμαι αν όοοοοοοοολα αυτά θα πάψουν εντελώς μαγικά και ξαφνικά να υφίστανται μόλις γεννηθεί το αστεράκι μας, ή αν θα συνεχίσουν να με ταλαιπωρούν για να χαθούν σταδιακά, επηρεάζοντας όμως έτσι τον πρώτο καιρό με το αστεράκι στο σπίτι, όπου θα θέλω να έχω το κουράγιο και την ενέργεια να ασχοληθώ με όλα όσα πρέπει.

(ναι, δεν είναι υπερβολή στο photoshop, κάπως έτσι μοιάζει κι η δική μου κοιλίτσα!)

Ούτε τώρα θα μπω σε λεπτομέρειες, μη νομίζετε. Η εγκυμοσύνη είναι μια ιδιαίτερη περίοδος απ' όλες τις απόψεις, και όπως κάθε γυναίκα είναι διαφορετική, έτσι είναι και η εγκυμοσύνη της καθεμιάς μοναδική και χωρίς μέτρο σύγκρισης. Και επειδή βαρέθηκα όλες οι φίλες / γνωστές / συγγένισες, μόλις έμαθαν ότι έμεινα έγκυος, να θέλουν οπωσδήποτε να καταθέσουν την προσωπική τους μαρτυρία και να προσπαθούν να με πείσουν πως το ίδιο ακριβώς θα συμβεί και σε μένα, δε γράφω τίποτα απολύτως εδώ. Όχι απλά γιατί δε θα περάσει καμιά ακριβώς τα ίδια, αλλά (το σημαντικότερο) γιατί δεν υπάρχει κανένας απολύτως λόγος να τρομοκρατήσω τις υποψήφιες μανούλες εκεί έξω, μόνο και μόνο επειδή η δική μου εμπειρία έτυχε να έχει κακοτοπιές!
Ευτυχώς μόνο εγώ ταλαιπωρήθηκα - σε καμιά στιγμή το αστεράκι δεν επηρεάστηκε, δεν κινδύνεψε, δεν καταπονήθηκε. Έπαθα πράγματα που άλλες έγκυοι δεν έχουν βάλει με το νου τους! Από την άλλη, δεν πήρα πολλά κιλά, όλα είναι φυσιολογικά, δεν εμφάνισα ζάχαρο ή πίεση, τα στατιστικά για σύνδρομο Down και άλλα τέτοια προγεννητικής φύσεως ήταν εξαιρετικά. Κι επειδή δε συνηθίζω να κλαίγομαι, σε όλο αυτό το διάστημα που τραβούσα το ζόρι μου, δεν γκρίνιαξα, παρά μόνον για τις δικές μου γκαντεμιές (π.χ. απανωτές ιώσεις), κι αυτό μόνο στο Twitter. Όσο άβολα κι αν ένιωθα, ήταν για καλό σκοπό! :-)

Το απόσταγμα, λοιπόν: μην πιστεύετε τίποτα. Ακούστε τα όλα κουνώντας το κεφάλι συγκαταβατικά, διαβάστε και ενημερωθείτε, αλλά τίποτα να μη θεωρείτε δεδομένο. Να τα περιμένετε όλα! Συμπεράσματα για το "πώς ήταν η εγκυμοσύνη" μπορούν να βγουν μόνο όταν αυτή έχει τελειώσει...

Πάμε στα άλλα τώρα.
Μπαίνω στην 37η εβδομάδα κύησης, κοινώς "έχω μπει στο μήνα μου" εδώ και μια βδομάδα. Έχω συσπάσεις τύπου Braxton Hicks από τον προηγούμενο μήνα, πράγμα επώδυνο αλλά φυσιολογικό, γιατί είναι προετοιμασία για τη γέννα. Το αστεράκι ζυγίζει λιγάκι παραπάνω από δυόμισι κιλά σ' αυτή τη φάση, πήρε θέση με το κεφάλι προς τα κάτω (όταν περίπου ξεκίνησαν και οι συσπάσεις) και είναι πολύ δραστήριο! Τα πόδια του πιέζουν τα τοιχώματα της κοιλιάς μου και μερικές φορές "κάνουν κύμα" διαγράφοντας ολόκληρη τροχιά στο στομάχι μου (ο Woody γελάει πολύ), ή μένουν τεντωμένα σε μια θέση και μπορώ κυριολεκτικά να πιάσω ένα πόδι κάτω από το δέρμα μου! Όταν πάλι έχει λόξιγκα, νιώθω μικρότερα και συχνά τινάγματα από πιο χαμηλά. Όταν μπαίνω στο ντους, χαλαρώνει για όση ώρα κυλάει το ζεστό νερό πάνω μας... μετά είναι πάλι ώρα για νέες περιπέτειες!
Το παιδικό δωμάτιο είναι έτοιμο και πανέμορφο. Κουράστηκα πολύ να το ετοιμάσω, ειδικά οι τελευταίες μέρες είναι οι πιο φρενήρεις ever (και γελάω απίστευτα όταν μου λένε "Τώρα ξεκουράζεσαι, ε? Σε ζηλεύω! Αραχτή στον καναπέ μην κάνοντας τίποτα"! Ναι, ό,τι πείτε. LOL) για να τα τακτοποιήσω όλα και να τα έχω έτοιμα ώστε να μπορούμε ανά πάσα στιγμή αν χρειαστεί να φύγουμε για το μαιευτήριο. Κάθε δύο μέρες κάνω μια μικρογραφία γενικής καθαριότητας, ώστε να είναι σε καλή κατάσταση το σπίτι. Το σακ-βουαγιάζ είναι εξοπλισμένο, τα ρουχαλάκια όλα πλυμένα και σιδερωμένα στη θέση τους, και μόνο τα αντικείμενα που δε θα χρειαστούμε άμεσα έχουν πάρει χαρτάκι και περιμένουν στην ουρά (π.χ. καρότσι).

Πέρασε λοιπόν ο καιρός... Ούτε κατάλαβα πόσο γρήγορα έφυγαν οι μήνες. Πριν έρθει η ώρα για τη γέννα, θα προσπαθήσω να κάνω καμιά ανάρτηση ακόμα. Μετά θα αναλάβει ο ανεπρόκοπος ο Baygon, και ελπίζω να μην τα φορτώσει στον κόκκορα και αφήσει το blog μας να βυθιστεί στο χάος! Σου κρούω τον κώδωνα, αδερφέ! :-)

Σας φιλώ πολύ

by Saigon

Update

Ναι, όπως πάντα βρυκολακιάζω. Τυράννια! Ας όψεται η ρημάδα η παλινδρόμηση... Αφού όμως ξαγρυπνάω που ξαγρυπνάω, ας γράψω τα νεότερα να περάσει κι η ώρα.

Τελευταία ευκαιρία για ταξιδάκι ήτανε... Να μην την εκμεταλλευόμασταν?
Έτσι λοιπόν περάσαμε το 4ήμερο της Καθαράς Δευτέρας στην Αθήνα. Το αντίθετο ρεύμα κυκλοφορίας πήγαινε σημειωτόν, και στον πηγαιμό και στην επιστροφή, ενώ εμείς ήμασταν μόνοι κι άνετοι! Η κίνηση στην Αθήνα ήταν αισθητά πιο χαλαρή, και δε δυσκολευτήκαμε πολύ να βρούμε θέση parking όσες φορές κατεβήκαμε στο κέντρο.

Προσκύνημα στο "Παντοπωλείο Μεσογειακής Διατροφής", βόλτα στην Πλάκα και καφές για την παρέα (κρέπα για μένα) στην "Αμάλθεια" Σάββατο πρωί.

Το βράδυ πήγαμε στο θέατρο "Περοκέ" στο Μεταξουργείο. Ποσώς μας ενδιέφερε το έργο που παιζόταν ("Εκτός ελέγχου... όλα") - για την ακρίβεια, ήταν μάλλον μέτριο. Όμως ως φανατικοί θαυμαστές του Βασίλη Τσιβιλίκα, θα βλέπαμε ευχαρίστως ό,τι κι αν μας σέρβιραν! Ο Τσιβιλίκας ήταν για άλλη μια φορά ένας έρωτας, έκλεψε την παράσταση και μας έκανε να χτυπιόμαστε από το γέλιο ακόμα κι όταν δεν μιλούσε καν... Τον λατρεύουμε!

Την Κυριακή το βραδάκι πήγαμε στο "Salero" στα Εξάρχεια για ισπανικά tapas. Η παρέα ήπιε μια κανάτα sangria και ένα δροσιστικό κοκτέιλ με σαμπάνια που πολύ τα ζήλεψα, κι εγώ φυσικά ζήτησα ένα Virgin Mary, που δεν είχε ούτε ταμπάσκο μέσα. Σαν παγωμένη ντοματόσουπα με σέλινο ήταν (στην Αγγλία και την Αυστραλία το αποκαλούν επίσης "Bloody Shame". Oh, how true). Αλλά δε βαριέσαι... :-)

Αμέσως μετά πήγαμε στο Μοναστηράκι, όπου είχαμε κάνει κράτηση για τις "Νύχτες Κωμωδίας" της Λουκίας Ρικάκη (και το blog τους εδώ). Κλασικά είχαμε λιώσει στα γέλια πριν καν αρχίσει η παράσταση (το συνηθίζουμε άλλωστε, όταν βρισκόμαστε οι τέσσερις μαζί) και ήμασταν εξαιρετικά προθερμασμένοι μόλις ανέβηκαν οι stand-up comedians. Φαντάζομαι πως βοηθήσαμε αρκετά, έτσι που χαχανίζαμε ασταμάτητα από το μπροστινό τραπέζι, και τους δώσαμε παλμό! Κάποιοι άλλοι πελάτες εκείνο το βράδυ προσπαθούσαν να γίνουν ένα με τον τοίχο και να περάσουν απαρατήρητοι, μην τυχόν και ασχολούνταν κανείς μαζί τους και 'ρεζιλευτούν'... Ξενέρωτοι.
Εμείς περάσαμε τέλεια, τέλεια! Συμμετείχαμε στην πλάκα και στο τέλος κερδίσαμε και το βιβλίο της Ρικάκη "Συμφωνία Χαρακτήρων". Το ότι δεν γέννησα μετά από τόσα βροντερά γέλια είναι καθαρό θαύμα. LOL
Θα μας μείνει αξέχαστη όλη η εκδρομή, ευχαριστούμε ατελείωτα τους οικοδεσπότες μας για όλα όσα έκαναν για μας (πάλι), σας σκεφτόμαστε πολύ και όλο για σας λέμε...

by Saigon

On the move

Όλα καλά βρε παιδιά, δε θα ασχοληθώ καν με τη δράση του "Γραφείου Αντιαιρετικού Αγώνος" που αναφέρεται στο πάνω μέρος της φωτογραφίας (Σαρακοστή ξεκίνησε, κρίμα είναι, LOL).
Όμως πείτε μου σας παρακαλώ, να χαρείτε: τι σχέση έχει η Συμφερούπολη της Ουκρανίας με την πόλη μου, πού κολλάει η Νευρολογική Κλινική του ΑΠΘ, και πώς είναι δυνατόν ένας επίσκοπος ξένης χώρας να είναι γιατρός εδώ? Τι θέλει τέλος πάντων να πει ο ποιητής? Τι πίνουν και δε μας δίνουν? WTF???

by Saigon