Expect the Unexpected When You 're Expecting

Κάποιοι από σας (ναι, για σας λέω, τους ολίγους τακτικούς και εκλεκτούς αναγνώστες, LOL) ρώτησαν γιατί όλον αυτό τον καιρό δεν γράφω καθόλου λεπτομέρειες σχετικά με την εγκυμοσύνη μου.

Τώρα λοιπόν, που είναι στα πρόθυρα του τέλους της, ας γράψω κι εγώ το κατιτίς μου γι' αυτή την τόσο σημαντική περίοδο της ζωής μου.

Ο κύριος λόγος που απέφυγα επιμελώς να γράψω το οτιδήποτε, είναι ο εξής:
Δεν περνάω και την ευκολότερη εγκυμοσύνη ever. Για την ακρίβεια, από την αρχή ήταν όλα πολύ δύσκολα, και όσο περνούσε ο καιρός χειροτέρευαν τα πράγματα. Μεγάλη ταλαιπωρία, μεγάλη τυράννια για μένα. Ακόμα και τώρα που υποτίθεται ότι μείνανε λίγες μέρες και -δε μπορεί!- ό,τι ήτανε να συμβεί συνέβη, ακόμα και τώρα η κάθε μέρα είναι χειρότερη από την προηγούμενη, και αναρωτιέμαι αν όοοοοοοοολα αυτά θα πάψουν εντελώς μαγικά και ξαφνικά να υφίστανται μόλις γεννηθεί το αστεράκι μας, ή αν θα συνεχίσουν να με ταλαιπωρούν για να χαθούν σταδιακά, επηρεάζοντας όμως έτσι τον πρώτο καιρό με το αστεράκι στο σπίτι, όπου θα θέλω να έχω το κουράγιο και την ενέργεια να ασχοληθώ με όλα όσα πρέπει.

(ναι, δεν είναι υπερβολή στο photoshop, κάπως έτσι μοιάζει κι η δική μου κοιλίτσα!)

Ούτε τώρα θα μπω σε λεπτομέρειες, μη νομίζετε. Η εγκυμοσύνη είναι μια ιδιαίτερη περίοδος απ' όλες τις απόψεις, και όπως κάθε γυναίκα είναι διαφορετική, έτσι είναι και η εγκυμοσύνη της καθεμιάς μοναδική και χωρίς μέτρο σύγκρισης. Και επειδή βαρέθηκα όλες οι φίλες / γνωστές / συγγένισες, μόλις έμαθαν ότι έμεινα έγκυος, να θέλουν οπωσδήποτε να καταθέσουν την προσωπική τους μαρτυρία και να προσπαθούν να με πείσουν πως το ίδιο ακριβώς θα συμβεί και σε μένα, δε γράφω τίποτα απολύτως εδώ. Όχι απλά γιατί δε θα περάσει καμιά ακριβώς τα ίδια, αλλά (το σημαντικότερο) γιατί δεν υπάρχει κανένας απολύτως λόγος να τρομοκρατήσω τις υποψήφιες μανούλες εκεί έξω, μόνο και μόνο επειδή η δική μου εμπειρία έτυχε να έχει κακοτοπιές!
Ευτυχώς μόνο εγώ ταλαιπωρήθηκα - σε καμιά στιγμή το αστεράκι δεν επηρεάστηκε, δεν κινδύνεψε, δεν καταπονήθηκε. Έπαθα πράγματα που άλλες έγκυοι δεν έχουν βάλει με το νου τους! Από την άλλη, δεν πήρα πολλά κιλά, όλα είναι φυσιολογικά, δεν εμφάνισα ζάχαρο ή πίεση, τα στατιστικά για σύνδρομο Down και άλλα τέτοια προγεννητικής φύσεως ήταν εξαιρετικά. Κι επειδή δε συνηθίζω να κλαίγομαι, σε όλο αυτό το διάστημα που τραβούσα το ζόρι μου, δεν γκρίνιαξα, παρά μόνον για τις δικές μου γκαντεμιές (π.χ. απανωτές ιώσεις), κι αυτό μόνο στο Twitter. Όσο άβολα κι αν ένιωθα, ήταν για καλό σκοπό! :-)

Το απόσταγμα, λοιπόν: μην πιστεύετε τίποτα. Ακούστε τα όλα κουνώντας το κεφάλι συγκαταβατικά, διαβάστε και ενημερωθείτε, αλλά τίποτα να μη θεωρείτε δεδομένο. Να τα περιμένετε όλα! Συμπεράσματα για το "πώς ήταν η εγκυμοσύνη" μπορούν να βγουν μόνο όταν αυτή έχει τελειώσει...

Πάμε στα άλλα τώρα.
Μπαίνω στην 37η εβδομάδα κύησης, κοινώς "έχω μπει στο μήνα μου" εδώ και μια βδομάδα. Έχω συσπάσεις τύπου Braxton Hicks από τον προηγούμενο μήνα, πράγμα επώδυνο αλλά φυσιολογικό, γιατί είναι προετοιμασία για τη γέννα. Το αστεράκι ζυγίζει λιγάκι παραπάνω από δυόμισι κιλά σ' αυτή τη φάση, πήρε θέση με το κεφάλι προς τα κάτω (όταν περίπου ξεκίνησαν και οι συσπάσεις) και είναι πολύ δραστήριο! Τα πόδια του πιέζουν τα τοιχώματα της κοιλιάς μου και μερικές φορές "κάνουν κύμα" διαγράφοντας ολόκληρη τροχιά στο στομάχι μου (ο Woody γελάει πολύ), ή μένουν τεντωμένα σε μια θέση και μπορώ κυριολεκτικά να πιάσω ένα πόδι κάτω από το δέρμα μου! Όταν πάλι έχει λόξιγκα, νιώθω μικρότερα και συχνά τινάγματα από πιο χαμηλά. Όταν μπαίνω στο ντους, χαλαρώνει για όση ώρα κυλάει το ζεστό νερό πάνω μας... μετά είναι πάλι ώρα για νέες περιπέτειες!
Το παιδικό δωμάτιο είναι έτοιμο και πανέμορφο. Κουράστηκα πολύ να το ετοιμάσω, ειδικά οι τελευταίες μέρες είναι οι πιο φρενήρεις ever (και γελάω απίστευτα όταν μου λένε "Τώρα ξεκουράζεσαι, ε? Σε ζηλεύω! Αραχτή στον καναπέ μην κάνοντας τίποτα"! Ναι, ό,τι πείτε. LOL) για να τα τακτοποιήσω όλα και να τα έχω έτοιμα ώστε να μπορούμε ανά πάσα στιγμή αν χρειαστεί να φύγουμε για το μαιευτήριο. Κάθε δύο μέρες κάνω μια μικρογραφία γενικής καθαριότητας, ώστε να είναι σε καλή κατάσταση το σπίτι. Το σακ-βουαγιάζ είναι εξοπλισμένο, τα ρουχαλάκια όλα πλυμένα και σιδερωμένα στη θέση τους, και μόνο τα αντικείμενα που δε θα χρειαστούμε άμεσα έχουν πάρει χαρτάκι και περιμένουν στην ουρά (π.χ. καρότσι).

Πέρασε λοιπόν ο καιρός... Ούτε κατάλαβα πόσο γρήγορα έφυγαν οι μήνες. Πριν έρθει η ώρα για τη γέννα, θα προσπαθήσω να κάνω καμιά ανάρτηση ακόμα. Μετά θα αναλάβει ο ανεπρόκοπος ο Baygon, και ελπίζω να μην τα φορτώσει στον κόκκορα και αφήσει το blog μας να βυθιστεί στο χάος! Σου κρούω τον κώδωνα, αδερφέ! :-)

Σας φιλώ πολύ

by Saigon