Ιστορία σύντομη και μελωδική

Στο νέο σπίτι, μένουμε πολλά άτομα μαζί. Βασικά το σπίτι είναι "φωλιά" Ούγγρων, από τους άλλους 6 που μένουνε εδώ, οι 5 είναι Ούγγροι (ο 6ος Ιταλός). Οι Ούγγροι λοιπόν είναι διαφόρων ηλικιών, από 20 έως 55 χρονών.

Μία απ'όλους είναι η Τσίλα, ή καλύτερα Τσίλα Νο.1, όπως μου την σύστησε η κόρη της, επίσης Τσίλα (Νο.2), ώστε να τις ξεχωρίζω. Η Τσίλα Νο. 1, είναι μια γυναίκα στα 55 της, η οποία ήρθε στο Λονδίνο για να δουλέψει σε κάποιες κουζίνες κατά την διάρκεια των Ολυμπιακών, πάντα με το χαμόγελο και ευδιάθετη, με ένα γέλιο που ακούγεται ως πάνω το δωμάτιο μου. Η Τσίλα Νο.1 δεν ξέρει Αγγλικά, πέρα από ένα "goodmorning" με έντονη προφορά και τώρα τελευταία ένα "how are you?", χωρίς να καταλαβαίνει τι απαντά ο άλλος και χωρίς να ξέρει να απαντήσει στην ίδια ερώτηση αλλά το λέει πάντα με ένα ζεστό βλέμμα, με μια έγνοια.

Τις προάλλες καθόμουν στν κουζίνα του ισογείου του σπιτιού, με τον υπολογιστή ανοιχτό και μουσική να παίζει. Συγκεκριμένα έπαιζε Cello Suites του Bach (τον τελευταίο καιρό ακούω πολλή κλασσική μουσική, την οποία πάντα απολάμβανα και η Saigon, φυσικά με έχει προμηθεύσει με ένα μεγάλο απόθεμα και δεν έχει ιδέα πόσο την ευγνωμονώ). Κάποια στιγμή το βράδυ κατά τις 12, η Τσίλα βγήκε από το δωμάτιο της για τσιγάρο. Περνώντας από μπροστά μου σταμάτησε, με κοίταξε, κοίταξε τον υπολογιστή και με ρώτησε "Τσέλο;! Μπαχ;!", με ενθουσιασμό μικρού κοριτσιού! Της απάντησα με νόημα πως "ναι, αυτό είναι" και αφού χαμογέλασε πήγε να κάνει το τσιγάρο, 2 μέτρα από μένα με την πόρτα ανοιχτή. Μετά ήρθε και κάθισε δίπλα μου, για να ακούει τη μουσική και μόνο, χωρίς να μου μιλάει, παρά μόνο μου έριχνε κανένα χαμόγελο. Σηκώθηκε, έβγαλε ένα λικέρ, με κέρασε ένα σφηνάκι, πήγε να κάνει ένα τσιγάρο εκεί δίπλα για να ακούει και συνέχισε να κάθεται εκεί. Μετά από λίγο με καληνύχτισε και πήγε για ύπνο.

Ακόμα είμαι συγκλονισμένος από την εμπειρία, μια άφατη ευτυχία με πλημμυρίζει, μια συνειδητοποίηση του πόσο τυχερός είμαι που ζω κάτι τέτοιες στιγμές. Η μουσική ήταν ο τρόπος να έρθουμε πιο κοντά με την Τσίλα και να την νιώσω πιο κοντά μου από πολλούς ανθρώπους, να μοιραστούμε ένα σφηνάκι λικέρ ροδάκινο και να ακούσουμε 5-6 κομμάτια Bach σε ένα σπίτι στο Λονδίνο.

Την άλλη μέρα την κέρασα από την Panacotta που έφτιαξα (κι αυτή συνταγή της Saigon, πολύ καλύτερη απ'αυτές που θα φάτε έξω) και με ευχαρίστησε με ένα βλέμμα και χαμόγελο. Κι έτσι, σε μια κουζίνα σ'ένα σπίτι μακριά από τις πατρίδες μας, περάσαμε 3 λεπτά τρώγοντας ένα γλυκό χωρίς να ανταλλάξουμε κουβέντα, χωρίς καμιά αμηχανία αλλά με τόση ζεστασιά. Γιατί η γλώσσα που μιλάμε είναι μόνο ένας από τους τρόπους να συνεννοηθούμε και να ζήσουμε την ανθρωπιά μας.

Συνταγή

Παίρνεις ένα κρασί που από μόνο του έχει ιστορία, ένα Vinsanto καταπληκτικό, όπως αυτό στην φωτογραφία επάνω. Το κρασί αποκτά επιπλέον ιστορία (η συγκεκριμένη είχε κάνει τη γη ν'ανοίξει και να με καταπιεί για καιρό, εσείς βρείτε κάτι καλύτερο). 

Φτιάχνεις μια υπέροχη πιατέλα με τυριά και ολόφρεσκα ραπανάκια από τον κήπο ενός πολυτεχνίτη και γλυκύτατου ανθρώπου, όπως αυτή παρακάτω (δημιουργία Saigon, παρακαλώ).

Κι έχεις ένα καταπληκτικό βράδυ που το θυμάσαι για πολύ καιρό και για πολλούς λόγους. 

Όλα αυτά μετά από κάποιες ώρες με το ομορφότερο κι εξυπνότερο παιδί του κόσμου, ένα Αστεράκι το οποίο μιλάει πλήρως, αφηγείται, θυμάται, σχολιάζει, κάνει παρατηρήσεις, διορθώνει και έχει κάθε τόσο κάτι καινούργιο να πει, ανάμεσα σ'αυτά και τ'όνομα μου (εδώ στο Λονδίνο δεν μπορούν να το πούνε, ένα τρίχρονο Αστεράκι το κατάφερε και τους έβαλε τα γυαλιά, μπράβο του!).

Και να μην ξεχάσω κι ένα ολόκληρο απόγευμα με πλέκτριες, νήματα, δροσερό αεράκι, κουβέντα και χαμόγελα. 

Είναι απλή η συνταγή για αξέχαστες εμπειρίες τελικά. Όχι εύκολη, απλή. Saigon, δεν αρκούν όσα ευχαριστώ και να σου πω για όσα είναι δικό σου δημιούργημα. Για τα υπόλοιπα, να'ναι καλά που ήρθανε και να έρθουν κι άλλα να τα ζήσουμε. 

by Baygon

Raindrops

Επειδή βρέχει από χτες, και επειδή έχω μια χαλαρή, παρεΐστικη διάθεση, μου ήρθε μια ιδέα για post. Βάλτε ένα κρασί αν θέλετε. Ή ένα φλιτζάνι τσάι. Και δείξτε κατανόηση. :-)

Δεν μου αρέσει η βροχή, ούτε μου άρεσε ποτέ. Υπάρχουν άνθρωποι που απολαμβάνουν να περπατούν στη βροχή - σε άλλους αρέσει η μυρωδιά που βγάζει η γη όταν βρέχει... Δεν είμαι απ' αυτούς. :-P

Κατά παράξενο τρόπο όμως, έχω μια αδυναμία σε κάποια τραγούδια που μιλάνε για βροχή. Ειδικά όταν υπάρχουν ήχοι της βροχής μέσα σε ένα τραγούδι, κάτι μέσα μου συγκινείται πολύ.

Πρώτο-πρώτο, το Riders on the Storm.




Ξεκινάει με βροχή, και συνεχίζει να βρέχει σε μεγάλο μέρος του τραγουδιού. Για κάποιο λόγο, μου έχει κολλήσει και κάθε φορά σκέφτομαι πως αυτή η βροχή πέφτει πάνω σε ξύλινο κατάστρωμα. Άσχετο, θα μου πείτε. Μπορεί. Δεν ξέρω γιατί το έχω δει έτσι. Αλλά μ' αρέσει πολύ.

Το Crying in the Rain.



Καταπληκτικό (κατ' εμέ) τραγούδι από τα παιδικά μου χρόνια. Ήχοι και στίχοι σχετικοί με τη βροχή. Και αυτός ο συνδυασμός μου κάνει κλικ.

Το Africa.

Πόσο, μα πόσο το λατρεύω αυτό το τραγούδι. Πολλές φορές εδώ και χρόνια έχει τύχει να το ακούω στο repeat και δυνατά, με αποκορύφωμα πριν μερικές εβδομάδες που το έβαλα να παίξει και ο Αστέρης με τράβηξε από το χέρι να το χορέψουμε. Χοροπηδούσαμε πέρα-δώθε μέσα στο σπίτι και μόλις έφτανε στο τέλος, ο μικρός έλεγε "Πάλι". Δικό μου παιδί είναι αυτό, τέλος.


Ο Baygon, που ξέρει πόσο αγαπώ το τραγούδι, σε μια παλιά ανάρτηση έβαλε βίντεο από αυτήν την ασύλληπτη εκτέλεση. Με ήχους βροχής. Λιώνω από ακουστική ευχαρίστηση.

Το Raining in Baltimore.

Η πιο πρόσφατη προσθήκη βροχοτράγουδου στη μόνιμη λίστα των αγαπημένων μου mp3 όλων των εποχών. Ένα συγκλονιστικό τραγούδι που με καθηλώνει κάθε φορά. Παρατάω ό,τι κι αν κάνω και αφήνομαι στη μουσική και τους στίχους του. Το καλοκαίρι του 2008 έμεινε σημαδεμένο από την επανάληψη του "I need a phone call, I need a plane ride, I need a sunburn..."

Σας αφήνω να απολαύσετε κι εσείς τις μικρές μου βροχερές στιγμές.

by Saigon

Ένα πακέτο χαμόγελα και μυρωδιές

Μπορεί να ζούμε στην εποχή των στιγμιαίων online μηνυμάτων και του chat, μπορεί τα e-mails να είναι κάτι εξαιρετικά γρήγορο και απλό, αλλά μεταξύ μας, σαν την αλληλογραφία δεν έχει! Πιστεύω πως είναι πιο προσωπική, έχει ένα μεγαλύτερο κομμάτι του αποστολέα μέσα και η απόλαυση του να ανοίγεις ένα φάκελο ή ένα δέμα και να βλέπεις το περιεχόμενο είναι τεράστια. Έτσι, όταν ένα πρωί ξύπνησα και βρήκα το ειδοποιητήριο δεν μπορούσα παρά να ενθουσιαστώ! Το γεγονός πως έπρεπε να περιμένω δύο μέρες για να πάω να το παραλάβω δεν μείωσε τη χαρά μου, ήταν μια γλυκιά αναμονή, ήξερα πως το πακέτο ήταν από την Saigon! Εκεί που έγινα πραγματικά ανυπόμονος, ωστόσο, ήταν στα 40' διαδρομής από το Ταχυδρομείο ως το σπίτι, κρατώντας το πακέτο. Τι περιείχε;

Μια πανέμορφη και πρακτική θήκη για τα βελονάκια του crochet! Η θήκη είναι η Mod Dot απο το Etsy και περιέχει ένα πλήρες σετ βελονάκια πολύχρωμα και έτοιμα για νέα projects, επίσης δώρο από την Saigon. Η θήκη έχει ήδη αποκτήσει θαυμαστές στο knitting meeting του iknit και συνεχίζει ακάθεκτη, :)

Μια μεζούρα από το Eat.Sleep.Knit, πολύ όμορφη και χρήσιμη, μπήκε ήδη μέσα στην project bag.

 Φυσικά, νήμα. Εδώ και μήνες είναι κομμάτι της ζωής μου και πλέον μόνιμο κομμάτι συζήτησής μας. Το νήμα αριστερά είναι αυτό που χρησιμοποίησα στην πρώτη μου προσπάθεια για το πρώτο μου κασκόλ και απέτυχα. Τώρα πιστεύω πως θα μπορέσω να το χρησιμοποιήσω. Ξέρετε πόσο μεγάλη ικανοποίηση είναι να σου δίνει η μέντοράς σου νήμα που δεν μπορούσες κάποτε να χειριστείς; Το άλλο νήμα είναι ένα κόκκινο σκούρο (στην απόχρωση του αίματος) που μου άρεσε από την αρχή, πολύ μαλακό.

Απόθεμα μπαχαρικών! Μια ποικιλία μεγαλύτερη απ'οποιαδήποτε είχα ποτέ στην διάθεσή μου για μαγείρεμα. Δεν είμαι έμπειρος στα μπαχαρικά, δεν έχω δοκιμάσει πολλά, τώρα μαθαίνω, και το σπίτι στο οποίο μετακόμισα πριν από δύο μήνες είχε μόνο αλατοπίπερο οπότε η Saigon ανέλαβε να με προμηθεύσει. Τα μπαχαρικά επάνω είναι μαύρο σουσάμι, curry, κόλιανδρος, κύμινο, ρίγανη, πάπρικα, δεντρολίβανο, chilli, μάραθο, sumac, δυόσμο, φύλλα δάφνης και δύο είδη σαφράν. Και μόνο που τα γράφω είναι καταπληκτικό! Είναι μοναδική η εμπειρία να μαγειρεύεις με μπαχαρικά που σου έστειλε η κολλητή σου, να γεμίζει η κουζίνα σου με νέες μυρωδιές και τα φαγητά σου να παίρνουν νέες γεύσεις, να ταξιδεύεις σε ένα νέο κόσμο!

Επίσης υπήρχανε βανίλιες, τις οποίες δεν μπορώ να βρω σ'ολόκληρο Λονδίνο (υπάρχει μόνο σε υγρή μορφή) και θα γίνουν πανακότα και μπουγάτσα που τόσο καιρό δεν έχω κάνει και το αναβάλλω συνέχεια, και μοσχοκάρυδο για σούπες και άλλα.

Μαχλέπι για κάτι τσουρεκοειδές και βανίλια ζάχαρη με πορτοκάλι, το οποίο και μόνο που το διαβάζεις σε πλημμυρίζει η μυρωδιά!

Αυτό είναι το νέο μου σημειωματάριο, τέλειο για ψώνια και ιδανικό για να κοιτάω το βλέμμα των ανθρώπων στο σούπερ μάρκετ που με βλέπουνε να κυκλοφορώ με ένα εκατοστάευρο και να το κοιτάω κάθε λίγο. Πιστέψτε με, συνέβη. Και ναι, έχει πολύ πλάκα, λολ!

Δύο καταπληκτικές πετσέτες για την κουζίνα. Τα χρώματα ταιριάζουν με τα χρώματα της κουζίνας, οι πετσέτες είναι πολύ μαλακές και γενικά τις λάτρεψα από την πρώτη στιγμή, έχουν ήδη πάρει την θέση τους στην κουζίνα.

Και πάμε στο διαμάντι του πακέτου, κάτι που μόνο η Saigon θα έστελνε και με έκανε να γελάω για ώρες αφού το πρωτοείδα, και να γελάω ακόμα και τώρα κάθε φορά που το βλέπω στο ντουλάπι και το σκέφτομαι: ένα πακέτο ζελέ! Ζελέ ρε συ! Είναι πραγματικά απίστευτο, κάποια στιγμή είπα στην Saigon πως είχα χρόνια να φάω ζελέ και έβαλε μέσα στο πακέτο της. Δεν είναι καταπληκτική;

 Και φυσικά, μια κάρτα με δυο υπέροχες κουβέντες. Έχει βρει τη θέση της στο ψυγείο, κάτω από ένα μαγνητάκι με την Sagrada Familia, και πάω και τη διαβάζω καμιά φορά όταν μαγειρεύω.

Δεν έχω λόγια  να την ευχαριστήσω, το πακέτο μού έφτιαξε την διάθεση για μέρες και κάθε φορά που κοιτάω ή χρησιμοποιώ κάτι από το πακέτο ένα χαμόγελο εμφανίζεται στο πρόσωπό μου αμέσως. Saigon, μια μεγάλη αγκαλιά σου στέλνω, σ'ευχαριστώ που υπάρχεις στην ζωή μου!

by Baygon

ΥΓ: bonus φωτογραφία, η εικόνα της κουζίνας μου μετά το πακέτο, με ποδιά δώρο από την Saigon και το καταπληκτικό "Η δίαιτα της αρκούδας" και απεικονίσεις επάνω, τα μπαχαρικά και μία από τις πετσέτες. Κάπου εκεί γύρω είναι και κάτι πλαστικές κουτάλες, πάλι δώρο της Saigon. Μια υπέροχη γωνιά γεμάτη μυρωδιές, γεύσεις και χαμόγελα!

A Fan of Fans

Τρίτο και τελευταίο post για το ταξίδι μου στο Λονδίνο.

Ένα από τα πιο καλοφτιαγμένα μουσεία (του 'ειδικού ενδιαφέροντος' που έλεγα στην πρώτη σχετική ανάρτηση) είναι το Μουσείο Βεντάλιας στο Greenwich. Ο Baygon ξέρει πόσο λατρεύω τις βεντάλιες, και πώς δε χάνω ποτέ ευκαιρία να αγοράζω κι άλλες για να εμπλουτίζω τη συλλογή μου, και πώς κάθε τσάντα και τσαντάκι έχει και μια βεντάλια μέσα... Και φυσικά φρόντισε να με πάει στο μουσείο. Και παρ'όλο που δεν το περίμενε ούτε ο ίδιος, το ευχαριστήθηκε όσο κι εγώ και έβγαλε πολλές υπέροχες φωτογραφίες.
Απολαύστε.

by Saigon