- Καλή η φωτό;
Το απόλυτο χιτ του καλοκαιριού,
Εργάτη, Αγρότη... Μόνο το "Φοιτητή" και το "Οικοδόμε" λείπουν,
Απόγευμα Τετάρτης στο γαλήνιο φωτογραφείο της Σαϊμπάι και ο Ευτύχης μυρίζει Χωσέ. Όχι, δεν είναι José Cuervo, δεν είναι κανείς Ιθπανόθ που τον λένε José, απλά "οσμίζεται" ότι πλησιάζει πελάτης που θα μας "χώσει" με κάτι που θα ζητήσει, είτε από άποψη ταχύτητας παράδοσης παραγγελίας είτε από άποψη απαιτήσεων.
Παρασκευή απόγευμα στο κεντρικό φωτογραφείο της Σαϊμπάι, λοιπόν, και όσο περνάει η ώρα τόσο πιο πολύ το μυαλό μου είναι ότι θα σχολάσω, θα πάω για το καφεδάκι μου και θα βγω έξω. Όλη την εβδομάδα, λόγω λίγης δουλειάς με τον συνάδελφο Ευτύχη ήμασταν μέσα στον χαβαλέ. Λατρεύουμε και οι δυο τα "Φιλαράκια" και όλη την εβδομάδα γελάγαμε σαν μικρά παιδιά θυμίζοντας ο ένας στον άλλο διάφορα περιστατικά απο επεισόδια που πρόσφατα είχαμε δει. Τίποτα δεν προμήνυε το τι θα ακολουθούσε ωστόσο...
.jpg)
Μία από τις λίγες γλυκές στιγμές της δουλειάς του γραφείου είναι η συνήθεια του Meek να μου φέρνει λουλούδια κάθε Δευτέρα πρωί. Είναι πολύ ευγενική χειρονομία και μου φτιάχνει την διάθεση, ειδικά επειδή ξέρω ότι δεν μου την "πέφτει" αλλά το κάνει με κάθε καλή πρόθεση.
Εδώ όμως δημιουργείται ένα θέμα: ο Mr. Fruitcake (a.k.a. Διευθυντής) δεν συμπαθεί ιδιαίτερα τον Meek (για να είμαστε ειλικρινείς, δεν συμπαθεί και κανέναν, αφού τρώγεται με τα ρούχα του) και «ζηλεύει» όταν κάποιος τον επαινεί, ακόμα κι αν ο καημένος είναι απλά υπάλληλος και μάλιστα ιεραρχικά αρκετά πιο χαμηλά απ’ ό,τι ο ίδιος. Μην ρωτάτε γιατί, κι εγώ δεν ξέρω! Η κατάσταση αυτή με έχει οδηγήσει σε σημείο να μην λέω στον Fruitcake τίποτα καλό για τον Meek για να μην ζηλέψει και προκαλέσω κάποιο πρόβλημα. Φυσικά δεν του έχω πει ότι τα λουλούδια τα φέρνει ο Meek, αντ’ αυτού έχω αφήσει να εννοηθεί ότι τα φέρνω εγώ η ίδια στο γραφείο.
Δευτέρα απόγευμα λοιπόν, ήδη είχα λουλούδια στο γραφείο μου και ο Fruitcake με πλησιάζει και μου λέει με το γνωστό του ύφος: «Α, τι ωραία λουλούδια! Θα μου φέρεις κι εμένα αύριο, που θα έρθει η γυναίκα μου το πρωί πρώτη φορά να δει το γραφείο, να βρει ωραίο περιβάλλον;». Κρύος ιδρώτας με έλουσε αυτόματα. Δεν μπορούσα να πω και τίποτε άλλο εκτός από «Μάλιστα». Μόλις απομακρύνεται (και ουρλιάζει ο συναγερμός στο κεφάλι μου "Mayday! Mayday!") αποφασίζω να τηλεφωνήσω στον Meek για βοήθεια όταν σχολάσω. Και, όπως επιβάλλει ο Νόμος του Μέρφυ, δεν σηκώνει το κινητό του! Αναρωτιέμαι φυσικά αν θα καταφέρω να τον βρω, και αν έχει μείνει κανένα λουλουδάκι στον κήπο του για να το κόψει στις 5:00 το πρωί, μπας και ικανοποιήσουμε το βίτσιο του Fruitcake να εντυπωσιάσει την Mrs. Fruitcake...
Κουρασμένη λοιπόν μετά το γραφείο, ξαπλώνω στον Καναπέ (ναι, με κεφαλαίο, το αξίζει!) και λαγοκοιμάμαι. Ξαφνικά, χτυπάει το κινητό, είναι ο Meek ο οποίος ανησύχησε από τα τηλέφωνά μου. «Έλα, Meek, είδε ο Fruitcake τα λουλούδια, και για να μη σε καρφώσω του είπα ότι τα έφερα εγώ, και μου ζήτησε να του πάω μερικά αύριο για να στολίσει το γραφείο, που θα έρθει η γυναίκα του, να πουλήσει μούρη!». Ο Meek λύνεται στα γέλια φυσικά, γελάω κι εγώ και κλείνουμε το τηλέφωνο. Το βλέμμα μου πήγε απευθείας στον W. δίπλα μου στον άλλο Καναπέ (ναι ρε, κι αυτός με κεφαλαίο!) ο οποίος με κοιτάει κατάπληκτος, μην πιστεύοντας αυτά που μόλις με άκουσε να λέω στο τηλέφωνο! Και ξαφνικά ξεσπάει σε γέλια διαρκείας, τα οποία διακόπτει πού και πού για να πει «Ρε τον μαλάκα τον φρούτκεηκ!».
Εννοείται πως χτες η κυρία Fruitcake ούτε καν γύρισε το (τίγκα στη μάσκαρα) βλεφαράκι της να κοιτάξει τα λουλούδια, έκανε μια βόλτα στους διαδρόμους κοιτάζοντας περιφρονητικά, ζήτησε έναν αναπτήρα για το τσιγαράκι της, και τίναξε τη στάχτη της μέσα στο βάζο...
by
