Το χρονικό της Ευτυχίας: The paraleipomena

Ή δεν μας διαβάζει κόσμος ή όλοι περιμένανε τα παραλειπόμενα. Ορίστε λοιπόν μερικά από τα... διαφορετικά, ας πούμε, συμβάντα.

• Όντας ο οδηγός της παρέας και παρότι έχω επισκεφτεί πολλάκις εκείνη την περιοχή της ευρύτερης Σαϊμπάι, κατάφερα να χαθούμε πάνω από 6 φορές σε 48 μόλις ώρες. Μην ρωτάτε λεπτομέρειες και οδηγίες, αυτά ειναι φυσικά ταλέντα, η γνώση δεν μεταδίδεται. Sorry...
• Εξαιτίας των εξαιρετικά πολύπλοκων δρόμων της περιοχής και της συναισθηματικής φόρτισης της μέρας θα χάναμε παραλίγο την τελετή. Φεύγοντας απο το σπίτι της νύφης λίγο πριν αναχωρήσει κι αυτή, έστριψα λάθος "κάπου" και παραλίγο να μην είμαστε στην ώρα μας. Εικόνες φρικτών βασανιστηρίων και μαρτυρίων περάσανε από το μυαλό μου όση ώρα προσπαθούσα να θυμηθώ τον σωστό δρόμο. Φυσικά, η Νεράιδα (ναι, ναι, αυτή που προαναφέρθηκε εδώ) ως συνοδηγός φρόντισε με την χαρακτηριστική της γλυκύτητα να μην αφήσει καμιά αμφιβολία για το μαρτύριο που με περίμενε σε περίπτωση που χάναμε την τελετή.
• Κατά τη διάρκεια της τελετής μπόρεσα να τραβήξω ελάχιστες φωτογραφίες. Αιτία ήτανε τα υδραυλικά στα μάτια μου, μια ανεξέλεγκτη ροή των αδένων που ευθύνονται για τα δάκρυα.
  
• Ο γαμπρός δέχτηκε με μεγάλη θέρμη τις ευχές μου με την προσφώνηση "Ρε μαλάκα!" και η γλυκιά μου, η υπέροχη, η πανέμορφη Saigon με το εξαιρετικά τρυφερό "Καλά ρε μαλακισμένο...". Δεν ειναι υπέροχο;
• Ο κουμπάρος προσπάθησε αποτυχημένα να αποφύγει την ευχή που για ώρες περίμενα να του δώσω ("και στα δικά σου"). Άντε βρε Provirus, σύντομα κουφέτα κι από σένα βρε. Κι άλλη φορά να πηδάς εσύ από τα μπαλκόνια εκεί που πρέπει. Ρεμάλι!
• Η κουμπάρα δοκίμασε να χορέψει ταυτόχρονα με το ζευγάρι αλλα τα δάκρυά της την παρέλυσαν.
• Η ίδια κουμπάρα, ενώ δεν τα πάει και πολύ καλά με τις φωτογραφίες, μας έδωσε στο τέλος μια πόζα που θα μείνει στους αιώνες, μια πόζα επικών διαστάσεων, με αέρα ντίβας και άνεση φωτομοντέλου! Όχι, δεν θα τη βάλω εδώ, είναι για εσωτερική κατανάλωση.
• Σε προχωρημένες ώρες του γλεντιού ακουστήκανε Τρύπες, Ξύλινα Σπαθιά, Σιδηρόπουλος και νομίζω Αλκίνοος Ιωαννίδης.
• Η Νεράιδα ήτανε στο αυτοκίνητο της επιστροφής με την ανθοδέσμη που η ίδια η νύφη της έδωσε στο χέρι, καθιστώντας το χέρι της ανίκανο για οποιαδήποτε άλλη χρήση. Ούτε ζώνη δεν έβαλε!
• Το καλύτερο του διημέρου φυσικά το έκανα εγώ και γι'αυτό το άφησα τελευταίο. Το βράδυ του πρώτου γλεντιού χρειάστηκε να κάνω δυο δρομολόγια για να μεταφέρω κόσμο στο μαγαζί. Ήδη, πριν πάω το πρώτο γκρουπ καλεσμένων στο μαγαζί, η ένδειξη της βενζίνης είχε ανάψει. Πηγαίνοντάς τους, βλέπω πάνω απο 10 ανοιχτά βενζινάδικα και επειδή βιάζομαι να πάρω τη δεύτερη φουρνιά σκέφτομαι να βάλω βενζίνη στη δεύτερη διαδρομή. Αφού παρέδωσα την πρώτη φουρνιά και παρέλαβα τη δεύτερη, λέω ότι θα βάλω βενζίνη στο πρώτο βενζινάδικο που θα βρω ανοιχτό. Για κακή (κάκιστη) μου τύχη κανένα (ναι! κανένα!) βενζινάδικο δεν ήτανε ανοιχτό! Και είχανε περάσει 10 μόλις λεπτά από την πρώτη διαδρομή. Φτάνουμε στο μαγαζί και αποφασίζω να βάλω βενζίνη το πρωί, ενώ η Νεράιδα αρχίζει να ανησυχεί μην μείνουμε από βενζίνη. Την καθησυχάζω και όλα τελικά πάνε καλά. Λίγο πριν φτάσουμε στο ξενοδοχείο της λέω λοιπόν ότι "δεν περίμενα να μας φτάσει η βενζίνη μέχρι το ξενοδοχείο". Το πρωί λοιπόν, θέλαμε να πάμε για πρωινό. Μπαίνουμε στο αυτοκίνητο, το οποίο δεν έπαιρνε μπρος με τίποτα! Κρύος ιδρώτας με λούζει, το μοχθηρό γέλιο της Νεράιδας ακούγεται δυνατό και όλο πιο μοχθηρό όσο περνάει η ώρα. Ευτυχώς απέναντι έχει βενζινάδικο και πηγαίνουμε με τα πόδια να πάρουμε βενζίνη. Το βενζινάδικο λοιπόν είναι τεράστιας, παγκοσμίου εμβέλειας, εταιρίας καυσίμων και είμαι σχεδόν σίγουρος ότι θα έχει έστω και λίγη βενζίνη. Φτάνουμε, είναι άδειο, με την τηλεόραση να παίζει, μουσική στο βάθος, μια γάτα στο γραφείο κοιμάται κι ενα ροζ σέηκερ με φραπόγαλο αράζει πάνω στο γραφείο. Βενζινοπώλης πουθενά! Μετά από ψάξιμο, τον βρίσκουμε και μας λέει ότι βενζίνη "ντεν έκει ούτε γκραμμή"! Γκαμώ την τύκη μου, γκαμώ! Το μοχθηρό γέλιο συνεχίζεται, η λεξη "γκαντέμης" ακούγεται ουκ ολίγες φορές και ως μόνη λύση μένει μια: να πάρουμε το αυτοκίνητο του Dr Love για να πάμε σε ένα πιο μακρινό βενζινάδικο για βενζίνη. Αφού παίρνω τα κλειδιά χωρίς να τον ξυπνήσω, μπαίνω στο αυτοκίνητο. Η διακόσμησή του μπορεί να χαρακτηριστεί το λιγότερο... πληθωρική: μαξιλαράκια, καρδούλες, δονούμενα ζωάκια, φατσούλες και διάφορα κείτονται μέσα στο αυτοκίνητο. Τέλος πάντων, φτάνουμε σε ένα βενζινάδικο κινηματογραφικό. Ξέρετε τώρα μωρέ, έρημο, της κακιάς ώρας, με διάφορα πεταμένα πράγματα γύρω-γύρω, ο ήλιος να βαράει απο πάνω, βρωμιά, σκόνη και μπίχλα παντού. "Μόνο τσόντες και θρίλερ γυρίζονται σε τέτοια σκηνικά", σκέφτηκα. Τελικά δεν ξεκίνησε τίποτα από τα δύο, αν και έφερε προς θρίλερ. Εμφανίζεται ξαφνικά η βενζινοπώλης. Όχι τυχαία: γυναίκα νταρντάνα, κατηγορία φρεγάτα δλδ, με γένια μεγαλύτερα από τα δικά μου (ήταν Σάββατο και είχα ξυριστεί την Τρίτη, for Christ's sake!) και με στήθια που φτάνανε μεχρι τον αφαλό της. Το καμάρι των βενζινοπωλών, η κινούμενη διαφήμιση για τουρισμό στην Σαϊμπάι, η κολασμένη υπάλληλος παλιού gas station να πούμε! Μας βάζει βενζίνη σε δυο άδεια μπουκάλια, μου μιλάει ΟΛΗ την ώρα για τον τρόπο που συμπεριφέρονται κάποιοι περαστικοί, ρίχνει ένα εξονυχιστικό βλέμμα στην Νεράιδα (της πάγωσε το αίμα λέμε!) και τελικά την πληρώνω και φεύγουμε. Επιτέλους, βάζουμε την βενζίνη στο αυτοκίνητο, ξεκινάμε, πάμε να βάλουμε κι άλλη και τελικά καταλήγουμε να πίνουμε καφέ με μπισκότα σε κεντρικό καφέ. Απορείτε ποιο ήτανε το θέμα συζήτησης;

Γενικά δεν μπορώ να πω, αυτός ο γάμος θα μου μείνει. Προφανώς, για πολλούς λόγους...

by Baygon

Το χρονικό της Ευτυχίας

Όταν δυο άνθρωποι αγαπιούνται πραγματικά, τότε αυτό το βλέπεις όχι στα δώρα τους, τις υποσχέσεις για γεράματα, κουτσούβελα και παρόμοια μικρά. Το βλέπεις στα μάτια τους, στα χαμόγελά τους, στις χειρονομίες τους. Όλο το σώμα τους φωνάζει ενα ξεκάθαρο "σ' αγαπώ". Κι από την άλλη μεριά, ο άλλος απαντάει "σ' αγαπώ" με τον ίδιο τρόπο, όχι σαν ανταπόδοση, αλλά σαν έκφραση αυτόνομη.
Η Saigon παντρεύτηκε. Τον Woody φυσικά, ποιον άλλον; Ο Woody ήτανε ο άντρας της πολύ πριν παντρευτούνε. Κι εκείνη η γυναίκα της ζωής του πριν από την τελετή σε ένα χωριό κοντά στην Σαϊμπάι. Ήτανε μαζί και θα είναι, ξέροντας ότι ο ένας είναι το συμπλήρωμα του άλλου. Η αγκαλιά του καθενός είναι το ακριβές καλούπι του άλλου, τα χείλη τους φιλάνε τον άλλο με μια χαρά που δεν μπορώ να περιγράψω, το βλέμμα τους συναντά τα μάτια του άλλου σαν το έψαχνε από γεννησιμιού.
Ο Woody ήξερε ότι θα παντρευτεί την Saigon από την αρχή σχεδόν. Κι εκείνη το ίδιο, ήξερε ότι αυτός είναι ο άντρας της ζωής της. Τα χρόνια περάσανε. Με πολλά γέλια, χαμόγελα, αστεία, φιλιά, αγκαλιές, ταξίδια και με μια αγάπη που τρεφότανε απο την ειλικρίνειά της την ίδια, κάθε μέρα. Ο γάμος ήτανε το φυσικό ακόλουθο αυτής της ιστορίας. Λίγες μέρες πριν λοιπόν, κανονίστηκε να γίνει ο γάμος. Τα γλέντια και η χαρά ξεκίνησαν καιρό πριν από φίλους και αγαπημένους ανθρώπους, οι οποίοι ήτανε ευτυχισμένοι ξέροντας ότι το ζευγάρι θα είναι ευτυχισμένο όπως λίγοι μπορούνε να είναι.
Το γλέντι του γάμου έγινε μια μέρα πριν σε τοπικό κέντρο. Η Saigon εκτυφλωτική όπως ποτέ δεν την είχε ξαναδεί η αφεντιά μου, και με έναν Woody που χαμογελούσε με τέτοια λαιμαργία, σαν να είχε μάθει το χαμόγελο εκείνη μόλις τη μέρα. Πολύς χορός, πολλή μουσική και δυνατή, και κόσμο χαρούμενο να γελάει, να τους καμαρώνει, να τους εύχεται τα καλύτερα για τη νέα τους ζωή. Φίλοι απο κοντά και μακριά (κάποιοι δε και από πολύ μακριά) ήρθανε για να χαρούνε μαζί τους (δεν θα σχολιάσω τώρα κάποιους άλλους με άλλα κίνητρα...). Και το ζεύγος έκανε το θαύμα του: χόρεψε, γέλασε, χαιρέτησε όλο τον κόσμο, μίλησε με όλους τους εκατοντάδες καλεσμένους και δεν άφησε κανέναν παραπονεμένο. Κι όλα αυτά με μια δαιμονική ενεργητικότητα, σχεδόν απορούσες πώς αντέχουνε να χορεύουνε έτσι στις 2 το πρωί. Α, ήτανε και οι κουμπάροι εκεί, δυο από τα πιο όμορφα παιδιά που θα δεις ποτέ. Δυο από τα καλύτερα παιδιά που είχα τη χαρά και τιμή να γνωρίσω. Τα δυο ιδανικότερα παιδιά για να γίνουνε οι κουμπάροι αυτού του ζεύγους.
Την άλλη μέρα ήτανε η τελετή. Οι ετοιμασίες στο σπίτι γίνανε με μοναδική και υπέροχη μουσική υπόκρουση. Η νύφη ήτανε πιο λαμπερή από ποτέ. Και ξέρω από νύφες, έχω πάει σε εκατομμύρια γάμους ως "επαγγελματίας" της βιομηχανίας του γάμου. Λαμπερή μέσα στο υπέροχο κατάλευκο νυφικό της, με μαλλιά υπέροχα φτιαγμένα και ένα χαμόγελο γεμάτο ευτυχία. Όχι, δεν δάκρυσα. Όχι τότε, έστω.
Η τελετή. Δεν μπορώ να πω και πολλά. Όχι τίποτα άλλο, αλλά θα επέμβει ο γαμπρός και θα πει ότι έκλαιγα συνέχεια και δεν θα μπορούσα να είχα δει κάτι. Τράβηξα μερικές φωτογραφίες αλλά την περισσότερη ώρα δεν μπορούσα να τους χορτάσω. Δίπλα δίπλα, όπως θα είναι για μια ζωή τώρα, σε μια στιγμή που απλά επιβεβαιώνει αυτό που για χρόνια τώρα ζούσανε, ότι αξίζουνε να είναι μαζί για πάντα.
Το "γλέντι" έγινε σε ενα υπέροχο μπαράκι της Σαϊμπάι. Ο χορός του ζευγαριού έγινε υπό τους ήχους ενός αγαπημένου τραγουδιού. Εκείνος γελούσε και την αγκάλιαζε προσπαθώντας με τα χέρια του να την αγκαλιάσει ολόκληρη. Εκείνη είχε γείρει το κεφάλι της πάνω του και τον χάζευε πού και πού. Ο πρώτος τους χορός, μεσα σε ένα άδειο μπαράκι, με φίλους να τους χαζεύουνε και να τους καμαρώνουνε. Εκεί, αγκαλιασμένοι και χαμογελαστοί. Δεν μπορώ να περιγράψω κάτι άλλο. Εκείνη την ώρα ακουμπάω σε μια κολώνα και τους κοιτάω. Απλά τους κοιτάω. Είναι υπέροχοι...
Η ώρα περνάει, σιγά σιγά πρέπει να αποχωρήσουμε. Η νέα μέρα έχει σχεδόν ξεκινήσει και μια νέα ζωή ξεκινάει για τον Woody και την Saigon. Τους αγαπάω πολύ και τους δυο. Τους εύχομαι κάθε ευτυχία, κάθε χαρά, κάθε στιγμή να είναι τόσο μοναδική όσο η αγάπη τους. Τους αξίζουνε τα καλύτερα...


by Baygon

(θα ακολουθήσει ποστ με τα παραλειπόμενα του διημέρου)