Saigon & Baygon Inc.: Το χρονικό της Ευτυχίας: The paraleipomena

Ή δεν μας διαβάζει κόσμος ή όλοι περιμένανε τα παραλειπόμενα. Ορίστε λοιπόν μερικά από τα... διαφορετικά, ας πούμε, συμβάντα.

Όντας ο οδηγός της παρέας και παρότι έχω επισκεφτεί πολλάκις εκείνη την περιοχή της ευρύτερης Σαϊμπάι, κατάφερα να χαθούμε πάνω από 6 φορές σε 48 μόλις ώρες. Μην ρωτάτε λεπτομέρειες και οδηγίες, αυτά ειναι φυσικά ταλέντα, η γνώση δεν μεταδίδεται. Sorry...
Εξαιτίας των εξαιρετικά πολύπλοκων δρόμων της περιοχής και της συναισθηματικής φόρτισης της μέρας θα χάναμε παραλίγο την τελετή. Φεύγοντας απο το σπίτι της νύφης λίγο πριν αναχωρήσει κι αυτή, έστριψα λάθος "κάπου" και παραλίγο να μην είμαστε στην ώρα μας. Εικόνες φρικτών βασανιστηρίων και μαρτυρίων περάσανε από το μυαλό μου όση ώρα προσπαθούσα να θυμηθώ τον σωστό δρόμο. Φυσικά, η Νεράιδα (ναι, ναι, αυτή που προαναφέρθηκε εδώ) ως συνοδηγός φρόντισε με την χαρακτηριστική της γλυκύτητα να μην αφήσει καμιά αμφιβολία για το μαρτύριο που με περίμενε σε περίπτωση που χάναμε την τελετή.
Κατά τη διάρκεια της τελετής μπόρεσα να τραβήξω ελάχιστες φωτογραφίες. Αιτία ήτανε τα υδραυλικά στα μάτια μου, μια ανεξέλεγκτη ροή των αδένων που ευθύνονται για τα δάκρυα.
Ο γαμπρός δέχτηκε με μεγάλη θέρμη τις ευχές μου με την προσφώνηση "Ρε μαλάκα!" και η γλυκιά μου, η υπέροχη, η πανέμορφη Saigon με το εξαιρετικά τρυφερό "Καλά ρε μαλακισμένο...". Δεν ειναι υπέροχο;
Ο κουμπάρος προσπάθησε αποτυχημένα να αποφύγει την ευχή που για ώρες περίμενα να του δώσω ("και στα δικά σου"). Άντε βρε Provirus, σύντομα κουφέτα κι από σένα βρε. Κι άλλη φορά να πηδάς εσύ από τα μπαλκόνια εκεί που πρέπει. Ρεμάλι!
Η κουμπάρα δοκίμασε να χορέψει ταυτόχρονα με το ζευγάρι αλλα τα δάκρυά της την παρέλυσαν.
Η ίδια κουμπάρα, ενώ δεν τα πάει και πολύ καλά με τις φωτογραφίες, μας έδωσε στο τέλος μια πόζα που θα μείνει στους αιώνες, μια πόζα επικών διαστάσεων, με αέρα ντίβας και άνεση φωτομοντέλου! Όχι, δεν θα τη βάλω εδώ, είναι για εσωτερική κατανάλωση.
Σε προχωρημένες ώρες του γλεντιού ακουστήκανε Τρύπες, Ξύλινα Σπαθιά, Σιδηρόπουλος και νομίζω Αλκίνοος Ιωαννίδης.
Η Νεράιδα ήτανε στο αυτοκίνητο της επιστροφής με την ανθοδέσμη που η ίδια η νύφη της έδωσε στο χέρι, καθιστώντας το χέρι της ανίκανο για οποιαδήποτε άλλη χρήση. Ούτε ζώνη δεν έβαλε!
Το καλύτερο του διημέρου φυσικά το έκανα εγώ και γι'αυτό το άφησα τελευταίο. Το βράδυ του πρώτου γλεντιού χρειάστηκε να κάνω δυο δρομολόγια για να μεταφέρω κόσμο στο μαγαζί. Ήδη, πριν πάω το πρώτο γκρουπ καλεσμένων στο μαγαζί, η ένδειξη της βενζίνης είχε ανάψει. Πηγαίνοντάς τους, βλέπω πάνω απο 10 ανοιχτά βενζινάδικα και επειδή βιάζομαι να πάρω τη δεύτερη φουρνιά σκέφτομαι να βάλω βενζίνη στη δεύτερη διαδρομή. Αφού παρέδωσα την πρώτη φουρνιά και παρέλαβα τη δεύτερη, λέω ότι θα βάλω βενζίνη στο πρώτο βενζινάδικο που θα βρω ανοιχτό. Για κακή (κάκιστη) μου τύχη κανένα (ναι! κανένα!) βενζινάδικο δεν ήτανε ανοιχτό! Και είχανε περάσει 10 μόλις λεπτά από την πρώτη διαδρομή. Φτάνουμε στο μαγαζί και αποφασίζω να βάλω βενζίνη το πρωί, ενώ η Νεράιδα αρχίζει να ανησυχεί μην μείνουμε από βενζίνη. Την καθησυχάζω και όλα τελικά πάνε καλά. Λίγο πριν φτάσουμε στο ξενοδοχείο της λέω λοιπόν ότι "δεν περίμενα να μας φτάσει η βενζίνη μέχρι το ξενοδοχείο". Το πρωί λοιπόν, θέλαμε να πάμε για πρωινό. Μπαίνουμε στο αυτοκίνητο, το οποίο δεν έπαιρνε μπρος με τίποτα! Κρύος ιδρώτας με λούζει, το μοχθηρό γέλιο της Νεράιδας ακούγεται δυνατό και όλο πιο μοχθηρό όσο περνάει η ώρα. Ευτυχώς απέναντι έχει βενζινάδικο και πηγαίνουμε με τα πόδια να πάρουμε βενζίνη. Το βενζινάδικο λοιπόν είναι τεράστιας, παγκοσμίου εμβέλειας, εταιρίας καυσίμων και είμαι σχεδόν σίγουρος ότι θα έχει έστω και λίγη βενζίνη. Φτάνουμε, είναι άδειο, με την τηλεόραση να παίζει, μουσική στο βάθος, μια γάτα στο γραφείο κοιμάται κι ενα ροζ σέηκερ με φραπόγαλο αράζει πάνω στο γραφείο. Βενζινοπώλης πουθενά! Μετά από ψάξιμο, τον βρίσκουμε και μας λέει ότι βενζίνη "ντεν έκει ούτε γκραμμή"! Γκαμώ την τύκη μου, γκαμώ! Το μοχθηρό γέλιο συνεχίζεται, η λεξη "γκαντέμης" ακούγεται ουκ ολίγες φορές και ως μόνη λύση μένει μια: να πάρουμε το αυτοκίνητο του Dr Love για να πάμε σε ένα πιο μακρινό βενζινάδικο για βενζίνη. Αφού παίρνω τα κλειδιά χωρίς να τον ξυπνήσω, μπαίνω στο αυτοκίνητο. Η διακόσμησή του μπορεί να χαρακτηριστεί το λιγότερο... πληθωρική: μαξιλαράκια, καρδούλες, δονούμενα ζωάκια, φατσούλες και διάφορα κείτονται μέσα στο αυτοκίνητο. Τέλος πάντων, φτάνουμε σε ένα βενζινάδικο κινηματογραφικό. Ξέρετε τώρα μωρέ, έρημο, της κακιάς ώρας, με διάφορα πεταμένα πράγματα γύρω-γύρω, ο ήλιος να βαράει απο πάνω, βρωμιά, σκόνη και μπίχλα παντού. "Μόνο τσόντες και θρίλερ γυρίζονται σε τέτοια σκηνικά", σκέφτηκα. Τελικά δεν ξεκίνησε τίποτα από τα δύο, αν και έφερε προς θρίλερ. Εμφανίζεται ξαφνικά η βενζινοπώλης. Όχι τυχαία: γυναίκα νταρντάνα, κατηγορία φρεγάτα δλδ, με γένια μεγαλύτερα από τα δικά μου (ήταν Σάββατο και είχα ξυριστεί την Τρίτη, for Christ's sake!) και με στήθια που φτάνανε μεχρι τον αφαλό της. Το καμάρι των βενζινοπωλών, η κινούμενη διαφήμιση για τουρισμό στην Σαϊμπάι, η κολασμένη υπάλληλος παλιού gas station να πούμε! Μας βάζει βενζίνη σε δυο άδεια μπουκάλια, μου μιλάει ΟΛΗ την ώρα για τον τρόπο που συμπεριφέρονται κάποιοι περαστικοί, ρίχνει ένα εξονυχιστικό βλέμμα στην Νεράιδα (της πάγωσε το αίμα λέμε!) και τελικά την πληρώνω και φεύγουμε. Επιτέλους, βάζουμε την βενζίνη στο αυτοκίνητο, ξεκινάμε, πάμε να βάλουμε κι άλλη και τελικά καταλήγουμε να πίνουμε καφέ με μπισκότα σε κεντρικό καφέ. Απορείτε ποιο ήτανε το θέμα συζήτησης;