Πασατέμπο

Είχα πολύ καιρό να γράψω καινούριο post, γιατί μετά το γάμο χρειαστήκαμε λίγο χρόνο να συμμαζευτούμε, να βρούμε το ρυθμό μας με το σπίτι, να δεχτούμε φίλους και γνωστούς... Δε συνέβη (ακόμα) κάτι το αξιοσημείωτο, αλλά σκέφτηκα πως θα ήταν ωραία να γράψω κάτι.

Λοιπόν, η αγαπημένη μου συνήθεια είναι να διαβάζω. Ακολουθούν κι άλλες αγαπημένες συνήθειες στο προσωπικό μου Top 10, αλλά ανάμεσα σ' αυτές είναι και το να πηγαίνω στο ΙΚΕΑ.
(και του Baygon επίσης, γι' αυτό και βάλαμε το link στα αριστερά πρώτο-πρώτο, όταν φτιάξαμε το blog...)
Χτες συνδύασα αυτές τις συνήθειες: ο Woody είχε δουλειά στην Καλαμαριά για αρκετές ώρες και με πήγε στο ΙΚΕΑ από νωρίς, το γύρισα τέσσερις φορές, είδα τα παλιά, είδα τα καινούρια, είδα ότι άλλαξαν θέση σε 2-3 αντικείμενα (ναι, τόσο καλά το ξέρω, δε νιώθω ίχνος ντροπής), διάλεξα διάφορα μικροπράγματα (και μη) για να γεμίσω το καρότσι μου, και όποτε ένιωθα να κουράζομαι διάλεγα μια αναπαυτική θέση, έβγαζα το βιβλιαράκι από την τσάντα μου, και βυθιζόμουν στην ανάγνωση.

Τα τελευταία χρόνια, στις γιορτές του Δεκεμβρίου, μ' αρέσει να διαβάζω Stephen King. Γενικά έχω ζωηρή φαντασία και επηρεάζομαι εύκολα, με αποτέλεσμα οι διακοπές των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς -με τα φωτάκια, τα γέλια, τα δώρα, τις μουσικούλες- να είναι η μόνη εποχή του χρόνου που μπορώ ν' αντέξω τον τρόμο (ναι, γελάστε όσο θέλετε, υποφέρω από εφιάλτες αλλά κατά βάθος το φχαριστιέμαι, είναι αλλόκοτο και μαζοχιστικό).
Φέτος διαβάζω τη "Λάμψη" ("The Shining"), και φυσικά δεν υπήρχε καταλληλότερο μέρος για να διαβάσω ήσυχη το θριλεράκι μου, από ένα πολυσύχναστο και καλά φωτισμένο κατάστημα!

Στην αρχή διάλεξα την (εικονιζόμενη) πολυθρόνα Lillberg, που βρισκόταν σε ένα από τα "στημένα" σαλόνια κοντά στην είσοδο. Μου άρεσε πολύ εκείνη η σύνθεση, με τον αντίστοιχο καναπέ, ωραίο χαλί, κάτι καταπληκτικά πουφ από ρατάν κάτω από το τραπεζάκι, και όλες τις μικρές λεπτομέρειες που την κάνουν να μοιάζει αληθινό σαλόνι. Συμπαθητική κι η πολυθρόνα, μόνο που είχε αρκετή κλίση η πλάτη και έγειρα πολύ πίσω, χώρια που είναι χαμηλή και μετά δε μπορούσα να σηκωθώ για να φύγω...
Το ποδαρικό που κάνω πάντα σε μαγαζιά κλπ. έπιασε κι εδώ, δηλαδή οι μισοί από τους ανθρώπους που μπήκαν στο ΙΚΕΑ εκείνα τα 45 λεπτά που πέρασα καθισμένη στη σύνθεση Lillberg, έρχονταν καρφωτοί να περιεργαστούν το σαλόνι "μου". Τι κι αν πριν από μένα είχε άλλα πέντε, τι κι αν αυτά τα πέντε ήταν ωραιότερα από το δικό μου, αυτοί με κοιτούσαν μπαίνοντας και κατευθύνονταν αμέσως σε μένα, λες και το σαλονάκι φώναζε "είμαι καλό, κοιτάξτε, κάθεται κόσμος εδώ, άρα είμαι καλό, μια δοκιμή θα σας πείσει". Κάθε τόσο είχα για παρέα ζευγάρια που έκαναν crash test στα μαξιλάρια του καναπέ, παιδάκια που χώνονταν κάτω από το τραπεζάκι, εργένηδες που άνοιγαν από περιέργεια τις θήκες των CD, περιμένοντας να τις βρουν γεμάτες. Κλασικό: οι περισσότεροι από όλους αυτούς έρχονταν κοντά μου, για να διαβάσουν το ταμπελάκι με τα χαρακτηριστικά που κρεμόταν από το μπράτσο της πολυθρόνας μου. Μάλιστα μια κυρία χάιδεψε απαλά το ξύλο, λέγοντας "Αααα, τι ωραίο που είναι, πόσο λιτό, και τι ποιότητα...". Εγώ κοίταξα τα δάχτυλά της που, κοντά στο ξύλο, έπιασαν και το ύφασμα από το μανίκι της ζακέτας μου.

Έκανα άλλη μια περιήγηση στο ΙΚΕΑ για κανένα δίωρο, και είπα να ξανακαθίσω. Αυτή τη φορά προτίμησα το χώρο με τις χύμα πολυθρόνες, αντί για ένα ακόμα στημένο σαλόνι, και σταμπάρισα την (εικονιζόμενη) πολυθρόνα Ektorp, που με τα φουσκωτά της μπράτσα υποσχόταν μεγαλύτερη άνεση από την ξύλινη Lillberg. Όντως, ήταν τόσο αναπαυτική που δεν επηρεάστηκα ακόμα κι όταν διαπίστωσα ότι άρχισε κι εδώ το ίδιο βιολί: όλοι οι περαστικοί από το χώρο, εντελώς συμπτωματικά, θέλανε να περιεργαστούν την πολυθρόνα μου. Κάνανε σβούρες γύρω μου ψάχνοντας το ταμπελάκι. Το γέλιο ήταν όταν μια κυρία κουβάλησε μια υπάλληλο για να με σηκώσουν από εκεί, ώστε να δει πώς αφαιρείται το κάλυμμα.
"Μα δε χρειάζεται, μπορώ να σας δείξω πώς βγαίνει σ' αυτόν τον καναπέ, που είναι ίδιος".
Σήκωσα το βλέμμα στην υπάλληλο.
"Θέλετε να σηκωθώ;"
"Όχι, μην ενοχλείστε, θα δείξω στην κυρία το κάλυμμα του καναπέ".
"ΟΧΙ, ΕΓΩ ΘΕΛΩ ΝΑ ΔΩ ΤΗΣ ΠΟΛΥΘΡΟΝΑΣ!!!"
(ROTFL)

Βγαίνοντας τελικά από το ΙΚΕΑ, περνώντας τελευταία φορά από το παιδικό τμήμα, έκανα μια στάση στα λούτρινα παιχνίδια. Δίπλα μου ήταν ένα ζευγάρι, εκείνος κοιτούσε τις κρεμαστές θήκες αποθήκευσης, κι εκείνη κρατούσε με σιχασιά (με τις άκρες δυο δαχτύλων, λες και ήταν άπλυτη κάλτσα ή κάτι τέτοιο) ένα μακρουλό λούτρινο σε πράσινο χρώμα. Το αφήνει περιφρονητικά να πέσει, σουφρώνει τη μυτίτσα της, και λέει υποτιμητικά:
"Καλά, μας δουλεύουν; Ποιος κροκόδειλος έχει φτερά;"

by Saigon

Υ.Γ.: Baygon, αυτή η κουρτίνα... αφιερωμένη εξαιρετικά! LOL