Εδώ και τρεις μέρες, "οικουρώ κλινήρης" που θα 'λεγε και ο Β.
Έχω το full πακέτο κρυολογήματος με απ' όλα (τυλίξτε το, θα το φάω εδώ).
Ήταν τουλάχιστον αναμενόμενο, αφού πέρασα 6 ώρες διαδρομής με τον εξαερισμό του τρένου να ρίχνει άφθονο κρύο αέρα κατευθείαν στα πόδια μου...
Αλλά μιας και είπα να γράψω, ας το πάρω από πιο πριν, να βγάλω το άχτι μου.
Νωρίς το Σεπτέμβριο, ο Woody κι εγώ κανονίσαμε να πάμε στο Μιλάνο για ένα μόνο 24ωρο (ρομαντικό δείπνο, ύπνος, πρωινό, επίσκεψη στο Duomo και επιστροφή) στις 20-21 Ιανουαρίου. Φυσικά το περιμέναμε πώς και πώς, κάναμε όνειρα, εκτυπώσαμε χάρτη για να πάμε από το αεροδρόμιο στο ξενοδοχείο, χάρτη της περιοχής, χάρτη του δικτύου μέσων μαζικής μεταφοράς. Μάλιστα εγώ παρήγγειλα μια επιπλέον κάρτα μνήμης για τη φωτογραφική μου μηχανή, για να μην ξαναπάθω αυτά που έπαθα στο ταξίδι του μέλιτος...
(Αλλά αυτό είναι ένα άλλο post που δεν έχει γραφτεί. Ακόμα.)
(Αλλά αυτό είναι ένα άλλο post που δεν έχει γραφτεί. Ακόμα.)
Ειδοποίησα και τον καλό μου φίλο τον Ιταλό, και ακύρωσε όλες του τις δουλειές για να έρθει να μας συναντήσει στο Μιλάνο. Ελέγξαμε την πρόγνωση καιρού στο internet και ντυθήκαμε ζεστά, αποφασίσαμε να μην σέρνουμε βαλίτσα μαζί μας στους δρόμους του Μιλάνου και πήραμε μαζί μας τα απολύτως απαραίτητα (μία δημοσιογραφική τσαντούλα έκαστος, φορεμένη χιαστί) για χειραποσκευή.
Πετάξαμε Θεσσαλονίκη-Αθήνα στην ώρα μας. Στο διεθνή αερολιμένα Αθηνών, όμως, κάτι άρχισε να μην πηγαίνει καλά. Η οθόνη έγραφε "Malpensa Airport - Low visibility", και μας παρέπεμπε σε νεότερο ανακοινωθέν 40 λεπτά μετά την καθορισμένη ώρα πτήσης. Περιμέναμε χωρίς σχόλια, σκεπτόμενοι πως δεν έγινε και τίποτα για 40 λεπτά, άλλωστε δεν είχαμε καμιά ανταπόκριση πτήσης για να προλάβουμε.
Όταν πέρασαν τα 40 λεπτά, το ανακοινωθέν πήρε παράταση για άλλα 40 λεπτά. Κάπου εκεί άρχισαν να μπαίνουν ψύλλοι στ' αυτιά μας. "Πάει το 24ωρο", είπαμε κι οι δυο ταυτόχρονα. Σημειωτέον, η πτήση για Μιλάνο διαρκεί κάτι λιγότερο από δυόμισι ώρες, και ήδη είχαμε φάει 2 ώρες στην αίθουσα αναχωρήσεων, διαβάζοντας και περιμένοντας.
(Εντελώς εγκυκλοπαιδικά: δε θα άντεχα να διαβάζω τα απομεινάρια της "Λάμψης" στο αεροπλάνο, γι' αυτό και είχα ξενυχτήσει για να την τελειώσω λίγες μέρες πριν. Εν πτήσει ξεκίνησα το "Digital Fortress" ("Ψηφιακό Οχυρό") του Dan Brown στο πρωτότυπο. Ο Woody είναι ακόμα βυθισμένος στο "Imperium" του Μιχάλη Σπέγγου.)
Με τα πολλά, μας είπαν τελικά ότι εφόσον δε μπορούμε να προσγειωθούμε στη Malpensa, θα πάμε στο Bergamo, που απέχει εξίσου από το Μιλάνο. Ανεβήκαμε στο mini-bus για να μεταφερθούμε στο αεροπλάνο, και περιμέναμε. Και περιμέναμε.
Και μετά περιμέναμε λίγο ακόμα. Πάνω στην πίστα απογείωσης.
- Γιατί αργούμε;
- Περιμένουμε κάποιους τελευταίους επιβάτες.
- !!!
Ο ψίθυρος μέσα στο mini-bus ήταν "Μας δουλεύουν; Ποιους τελευταίους επιβάτες; Αφού είμαστε όλοι εδώ, δυο ώρες τώρα, φτάσαμε να γνωριζόμαστε με τα μικρά μας ονόματα"!
Και μετά, για να μην ξεμάθουμε, περιμέναμε λιγάκι επιπλέον.
Και τότε μπήκε στο mini-bus μια συνοδός. Και είπε:
- Την προσοχή σας, παρακαλώ... Η πτήση αυτή ακυρώνεται.
Το δάπεδο του mini-bus γέμισε από πεσμένα σαγόνια.
Πετάξαμε Θεσσαλονίκη-Αθήνα στην ώρα μας. Στο διεθνή αερολιμένα Αθηνών, όμως, κάτι άρχισε να μην πηγαίνει καλά. Η οθόνη έγραφε "Malpensa Airport - Low visibility", και μας παρέπεμπε σε νεότερο ανακοινωθέν 40 λεπτά μετά την καθορισμένη ώρα πτήσης. Περιμέναμε χωρίς σχόλια, σκεπτόμενοι πως δεν έγινε και τίποτα για 40 λεπτά, άλλωστε δεν είχαμε καμιά ανταπόκριση πτήσης για να προλάβουμε.
Όταν πέρασαν τα 40 λεπτά, το ανακοινωθέν πήρε παράταση για άλλα 40 λεπτά. Κάπου εκεί άρχισαν να μπαίνουν ψύλλοι στ' αυτιά μας. "Πάει το 24ωρο", είπαμε κι οι δυο ταυτόχρονα. Σημειωτέον, η πτήση για Μιλάνο διαρκεί κάτι λιγότερο από δυόμισι ώρες, και ήδη είχαμε φάει 2 ώρες στην αίθουσα αναχωρήσεων, διαβάζοντας και περιμένοντας.
(Εντελώς εγκυκλοπαιδικά: δε θα άντεχα να διαβάζω τα απομεινάρια της "Λάμψης" στο αεροπλάνο, γι' αυτό και είχα ξενυχτήσει για να την τελειώσω λίγες μέρες πριν. Εν πτήσει ξεκίνησα το "Digital Fortress" ("Ψηφιακό Οχυρό") του Dan Brown στο πρωτότυπο. Ο Woody είναι ακόμα βυθισμένος στο "Imperium" του Μιχάλη Σπέγγου.)
Με τα πολλά, μας είπαν τελικά ότι εφόσον δε μπορούμε να προσγειωθούμε στη Malpensa, θα πάμε στο Bergamo, που απέχει εξίσου από το Μιλάνο. Ανεβήκαμε στο mini-bus για να μεταφερθούμε στο αεροπλάνο, και περιμέναμε. Και περιμέναμε.
Και μετά περιμέναμε λίγο ακόμα. Πάνω στην πίστα απογείωσης.
- Γιατί αργούμε;
- Περιμένουμε κάποιους τελευταίους επιβάτες.
- !!!
Ο ψίθυρος μέσα στο mini-bus ήταν "Μας δουλεύουν; Ποιους τελευταίους επιβάτες; Αφού είμαστε όλοι εδώ, δυο ώρες τώρα, φτάσαμε να γνωριζόμαστε με τα μικρά μας ονόματα"!
Και μετά, για να μην ξεμάθουμε, περιμέναμε λιγάκι επιπλέον.
Και τότε μπήκε στο mini-bus μια συνοδός. Και είπε:
- Την προσοχή σας, παρακαλώ... Η πτήση αυτή ακυρώνεται.
Το δάπεδο του mini-bus γέμισε από πεσμένα σαγόνια.
- Παρακαλώ περάστε από τον ιμάντα αποσκευών, μπλα-μπλα-μπλα...
Απογοήτευση. Τρελή απογοήτευση. Ποιος μας είχε μουτζώσει; Δεν ωφελούσε σε τίποτα να αλλάξουμε τα εισιτήριά μας για το επόμενο πρωί, αφού είχαμε κλείσει επιστροφή για το απόγευμα... Πικραθήκαμε πάρα πολύ. Αποφασίσαμε να διανυκτερεύσουμε στην Αθήνα, και δε βγήκαμε χαμένοι, αφού είδαμε αγαπημένους φίλους και περάσαμε καταπληκτικά.
Η υπόλοιπη εβδομάδα πέρασε με τον Woody να τακτοποιεί τις εκκρεμότητές του για να ταξιδέψει στην Ταϊλάνδη με την εταιρεία. Αν ζηλεύω; Και βέβαια! Είπαμε, είμαι ψύχραιμη, αλλά όχι και αναίσθητη! LOL
Του ετοίμασα τη βαλίτσα, τον γέμισα με ευχές σαν καλή σύζυγος, αλλά δε θα καθόμουν να σκάσω κιόλας... Πήρα λοιπόν τη Νεράιδα (θα τη βρείτε επίσης εδώ κι εδώ) και πήγαμε στην Αθήνα για διήμερο. Στον πηγαιμό κονόμησα το κρυολόγημα... Αλλά πού να το ήξερα, τότε.
Δυστυχώς και στην επιστροφή είχα το ίδιο ακριβώς πρόβλημα με τον κρύο αέρα, και κάπου εκεί κατάλαβα πως αυτό τελικά μου έφταιγε. Διότι μπορεί να πέρασα τέλεια μαζί με τη Νεραϊδούλα μου, όμως ο βήχας διέκοπτε συνεχώς την εξαιρετικά φιλοσοφική κουβεντούλα που κάναμε το τελευταίο βράδυ διανυκτέρευσης, και πριν φύγουμε ξύπνησα με κεφάλι που ζύγιζε 386 κιλά και πονούσε φριχτά. Μου φαίνεται πως η πρώτη μου κουβέντα της μέρας ήταν "Νομίζω πως θέλω να πεθάνω".
"Νομίζεις", μου απάντησε κι η γλυκιά μου Νεράιδα.
:-)
Η υπόλοιπη εβδομάδα πέρασε με τον Woody να τακτοποιεί τις εκκρεμότητές του για να ταξιδέψει στην Ταϊλάνδη με την εταιρεία. Αν ζηλεύω; Και βέβαια! Είπαμε, είμαι ψύχραιμη, αλλά όχι και αναίσθητη! LOL
Του ετοίμασα τη βαλίτσα, τον γέμισα με ευχές σαν καλή σύζυγος, αλλά δε θα καθόμουν να σκάσω κιόλας... Πήρα λοιπόν τη Νεράιδα (θα τη βρείτε επίσης εδώ κι εδώ) και πήγαμε στην Αθήνα για διήμερο. Στον πηγαιμό κονόμησα το κρυολόγημα... Αλλά πού να το ήξερα, τότε.
Δυστυχώς και στην επιστροφή είχα το ίδιο ακριβώς πρόβλημα με τον κρύο αέρα, και κάπου εκεί κατάλαβα πως αυτό τελικά μου έφταιγε. Διότι μπορεί να πέρασα τέλεια μαζί με τη Νεραϊδούλα μου, όμως ο βήχας διέκοπτε συνεχώς την εξαιρετικά φιλοσοφική κουβεντούλα που κάναμε το τελευταίο βράδυ διανυκτέρευσης, και πριν φύγουμε ξύπνησα με κεφάλι που ζύγιζε 386 κιλά και πονούσε φριχτά. Μου φαίνεται πως η πρώτη μου κουβέντα της μέρας ήταν "Νομίζω πως θέλω να πεθάνω".
"Νομίζεις", μου απάντησε κι η γλυκιά μου Νεράιδα.
:-)
Έτσι λοιπόν βρέθηκα εδώ, να υποφέρω τόσες ώρες και να περιφέρω τους πόνους μου στο άδειο σπίτι. Ευτυχώς ο Woody επιστρέφει αύριο το πρωί, δε φαντάζεται πόσο μου έλειψε. Ανακάλυψα ποια σήριαλ παίζονται σε επανάληψη τα μεσημέρια στην TV, διάβασα όλα τα περιοδικά της προηγούμενης αλλά και αυτής της εβδομάδας (σήμερα, που επιτέλους υποχώρησε λιγάκι ο πυρετός και ξεθόλωσε η όρασή μου), και για παρέα έχω "Friends", Season 3.
Ξανά και ξανά και ξανά.
Α ναι, και τον καινούριο ένοικο του σπιτιού, που είναι μαζί μας εδώ και τρεις εβδομάδες.
Ξανά και ξανά και ξανά.
Α ναι, και τον καινούριο ένοικο του σπιτιού, που είναι μαζί μας εδώ και τρεις εβδομάδες.
1 σχόλιο:
Aδερφούλα είσαι αρρωστούλα; Περαστικούλια! Ελπίζω να καταφέρουμε και να ιδωθούμε σύντομα!
Δημοσίευση σχολίου