On the move

Και εκεί που οδηγείς αμέριμνος, ξαφνικά βλέπεις μπροστά σου το παραδοσιακό ΤΟΥΟΤΑ του γύφτου, με το μεγάφωνό του, στο χρώμα που πρέπει...

Αλλά το πίσω τζάμι είναι ο κατάλληλος χώρος για να εκφραστεί ο κάθε ερωτοχτυπημένος.

"Πανικός θα γίνει
στον οικισμό για
αυτή που ΑΓΑΠΩ
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ"

Respect. :-)

by Saigon

Welcome home

Το νέο μέλος της οικογένειας!


Ο Snape.
:-)



Μας έχει ξετρελάνει, είναι κούκλος.

by Saigon

Αυξεντίου & Μάρωνος et al.

Είχα σκοπό να γράψω ένα post την παραμονή ή ανήμερα του Αγίου Βαλεντίνου, να βάλω κι εγώ τριαντάφυλλα και καρδούλες και κορδελίτσες, αλλά τις τελευταίες μέρες ασχολούμαι μαζεμένα με όσα δε μπορούσα να κάνω όταν είχα καθηλωθεί σε οριζόντια θέση, και δεν πρόλαβα.

Δεν έχω παράπονο, ο Woody γύρισε σπίτι μετά τη δουλειά με μια αγκαλιά λουλούδια, που με το ζόρι στριμώχτηκαν στο τεράστιο βάζο μας! Το βράδυ πήγαμε για φαγητό στο αγαπημένο μας εστιατόριο... Ήταν μια καταπληκτική μέρα, από το πρωί ως το βράδυ.

Επίσης, τις τελευταίες μέρες μου συμβαίνει ένα παράξενο πράγμα με τον ύπνο. Να πω κατ' αρχάς ότι από μικρό παιδί ήμουν νυκτόβια, και το γεγονός αυτό σε συνδυασμό με το πολύ λευκό μου δέρμα οδήγησε στο να με φωνάζουν "φως του φεγγαριού" από την εφηβεία μου. Δεν κοιμάμαι πολλές ώρες τη μέρα (θα ήταν ανόητο να πω "τη νύχτα", LOL), παρά μόνο αν το έχω παρακάνει με πολλές άυπνες νύχτες σερί και πέφτω σε έναν λήθαργο για να φορτίσω μπαταρίες. Και ξανά προς τη δόξα τραβώ.

Τελευταία όμως, εκτός από τη συνηθισμένη μεταμεσονύκτια υπερένταση που με βρίσκει να κουβαλάω κιβώτια στις 05:30 το πρωί, δε μπορώ να κοιμηθώ πάνω από 2 ώρες συνεχόμενες. Κάνω ένα είδος κυλιόμενου ύπνου, αλλά όχι σε τακτά χρονικά διαστήματα. Φυσικά αυτό σημαίνει ότι αλώνιζα τον τόπο για 30 ώρες ασταμάτητα, αλλά έπεσα ξερή 11:00-13:00 χτες το πρωί. Και το βράδυ 21:00-22:00. Και τώρα είμαι πάλι ξυπνητή, αφού αποφάσισα πως δε μπορώ να κάθομαι στο κρεβάτι άδικα.
Ίσως η ταραχή μου να οφείλεται στο ότι ετοιμαζόμαστε να προσθέσουμε κι άλλο ένοικο στο σπίτι, εκτός από το ψάρι μας... Τη Δευτέρα το πρωί θα πάρουμε έναν γατούλη, και φυσικά όλο το σπιτικό μας αναπροσαρμόζεται για να ταιριάξει στις ανάγκες του: εδώ θα μπει το κρεβατάκι, εδώ το πιατάκι, εδώ η άμμος. Ξεχωρίσαμε περίπου 20 ονόματα από ένα site με baby names, και μετά βάλαμε βαθμολογία με αστεράκια για να δούμε ποια τρία περνάνε στους ημιτελικούς. Ναι, το έχουμε πάρει τόσο σοβαρά. Πού και να γίνουμε γονείς, δηλαδή. Θα πάψουμε εντελώς να κοιμόμαστε!

Τελικά, καταλήξαμε πως κανένα από τα προτεινόμενα ονόματα δε μας ικανοποιεί, και λέμε να φωνάζουμε το γάτο μας Snape. Θα κάνει ωραίο σετάκι και με τον Lupin του Baygon από δω... (χαχαχαχ)

by Saigon

Improv Everywhere

Ακολουθώντας το παράδειγμα του Digital Awareness, με τα επιμορφωτικά θέματα επί του διαδικτύου, βάζω κι εγώ σήμερα ένα βίντεο για να ανακαλύψετε το απίθανο project Improv Everywhere.
Άνθρωποι της "διπλανής πόρτας", γίνονται μέλη και ονομάζονται "agents", και συμμετέχουν σε ευφάνταστα events που δε βλάπτουν κανέναν, βγάζουν χαβαλέ και πλάκα, και τους φέρνουν πιο κοντά.
Χαζέψτε τους, είναι απλά καταπληκτικοί.



(Εννοείται ότι δεν αντιστάθηκα στον πειρασμό και έγινα κι εγώ agent, στο διεθνές παράρτημα... LOL)

by Saigon

Ouch

Σήμερα επιτέλους ένιωσα πολύ καλύτερα, αφού το μόνο που έμεινε πια να με ταλαιπωρεί λιγάκι είναι η βουλωμένη μύτη και ο βήχας (τρομερή η ένρινη και βραχνιασμένη αγγλική προφορά μου), η σωματική εξάντληση και οι πυκνές επισκέψεις στο μπάνιο. Νομίζω έχω πιει αρκετά αναψυκτικά τύπου cola για τους επόμενους 4 μήνες.

Είπα λοιπόν να πάω να δω τους γονείς μου, να βγω και από το σπίτι, που ήρθα και ρίζωσα από την περασμένη Δευτέρα, εκτός όταν τρέχαμε στο νοσοκομείο πριν μια βδομάδα. Τι το 'θελα;
Έκατσα εκεί 5' λεπτά με το ρολόι, μου δώσανε κάτι δώρα που φέρανε συγγενείς για το γάμο (τα τελευταία, ελπίζω), και έφυγα φορτωμένη με σακούλες και στα δυο μου χέρια.
Και τρία σκαλιά πριν το τέλος, έπεσα.

Τώρα έχω και το πόδι μου να σέρνω γύρω-γύρω μέσα στο σπίτι.

Δεν ξέρω τι σκοπό έχει το 2008, ίσως να με εξοντώσει σωματικά... LOL
Ευτυχώς που συναισθηματικά είμαι πολύ καλά, αλλιώς δε θα την πάλευα.
Ακούω (υπέροχο) Erroll Garner και διαβάζω το "Χρώμα της Μαγείας" ("The Colour of Magic") του Terry Pratchett.

Και σας εύχομαι ένα καταπληκτικό Π/Σ/Κ.



by Saigon

Nocturne

Ένα update σχετικά με το κρυολόγημα... και τα παθήματα της χτεσινής νύχτας.

Είμαι σ' αυτή την κατάσταση επισήμως πέντε ολόκληρες μέρες, χωρίς καμιά πρόοδο. Την Τετάρτη το βράδυ, για πρώτη φορά στη ζωή μου, έχασα όσφρηση και γεύση (Baygon, είμαι ανάπηρη αδερφέεεεεεεεεεεε!). Την Πέμπτη έπαψα οριστικά να αναπνέω από τη μύτη. Κατάντησε κουραστικό. Όταν όμως άρχισα να βήχω επίμονα χτες το πρωί, έναν στεγνό νευρικό βήχα που έκανε ηχείο μέσα στο θώρακά μου, έναν επίμονο βήχα που μου έστελνε αφόρητες σουβλιές στους κροτάφους και μου λύγιζε τα πόδια από τον πόνο στο στήθος, δεν άντεξα πια.
Μέχρι τις 9 το βράδυ είχα απηυδίσει και ζήτησα από τον Woody να πάμε στο νοσοκομείο. Εκεί αντικρύσαμε ουρά 35 ατόμων στα Εξωτερικά Ιατρεία, και φύγαμε επιτόπου. Έλεγα πως θα μπορούσα να κάνω υπομονή μέχρι σήμερα το πρωί, να πηγαίναμε σε κάποιο ιατρείο. Όμως ο πόνος χειροτέρευε. Ξαναπήγαμε λοιπόν εκεί (πρέπει να ήταν 01:00) και περιμέναμε.

Δε μπορώ να πω, ο χώρος αναμονής ήταν ζεστός. Είχε και μια οθόνη και έδειχνε το "Anger Management" που προβαλλόταν στο MEGA. Φυσικά οι καλοκυράδες διαμαρτύρονταν γιατί θα προτιμούσαν να δουν τη Νικολούλη. Γενικά ήταν κάπως δύσκολο να τηρηθεί αυστηρή σειρά προτεραιότητας, αφού δεν υπάρχουν αριθμημένα χαρτάκια, και όποιος θέλει ξεροσταλιάζει όρθιος έξω από την πόρτα της αίθουσας εξέτασης ώστε να χωθεί μέσα με την πρώτη ευκαιρία. Ώσπου ήρθε ο τρισμέγιστος, ο απύθμενης βλακείας Έλληνας, και άλλαξε για πάντα τη νυχτερινή διασκέδαση. Μπαίνει που λέτε ο εν λόγω, ο κλασικός πενηντάρης κακομαθημένος μαμόθρεφτος (μπορεί και τώρα ακόμα, αν δεν κουράστηκε η μανούλα του να τον ταΐζει το αυγό στο στόμα) που φοράει κοστούμι νομίζοντας πως αυτό είναι που θα αποκαλύψει το επίπεδό του, σέρνοντας από το χέρι τη σύζυγό του. Η κυρία φοράει τυρκουάζ σατέν πυτζαμούλες και ασορτί παντοφλάκια με πίπουλα, κι από πάνω το παλτό της με το γούνινο γιακά. Παντού στο πρόσωπό της γράφει "Μη με τραβάς άνθρωπέ μου, τι με κουβάλησες εδώ πέρα". Αλλά δε μιλάει.
Ο κοστουμάτος και η ακολουθία του διασχίζουν με φόρα το χώρο, προσπερνάνε τους ορθίους, ανοίγουν την πόρτα της αίθουσας εξέτασης και χώνονται και οι δυο μέσα. Εμείς απ' έξω, απλώς κοιτάμε εμβρόντητοι!!! Τι συνέβη μόλις τώρα; Είδες κι εσύ έναν μαλάκα να μας παίρνει τη σειρά; Is it a bird? Is it a plane? Κάποιοι αρχίζουν και "φορτώνουν" στο βασίλειο της Δανιμαρκίας.
Μετά από ένα λεπτό, βγαίνει ο κοστουμάτος, αφήνοντας μέσα τη γυναίκα του. Εισπράττει βλέμματα απέχθειας από όλο το χώρο αναμονής, μαζί με κάτι ψιλοκατάρες, αλλά δε χαμπαριάζει αυτός, έχει το κοστούμι του και τα γυαλιά του με το χρυσό σκελετό. Έχει την κοινωνική του επιφάνεια.

(Μπα που να χέσει ελέφαντας κάθε τετραγωνικό εκατοστό της επιφάνειάς σου, πανηλίθιε.)

Βρίσκει γνωστούς και πιάνει κουβεντούλα, όπου κρυφακούμε τους λόγους ασθενείας της κυρίας του:
"Να, την έπιασε μια ημικρανία από την αριστερή πλευρά, και επειδή πονούσε και στρεσαρίστηκε της ανέβηκε λίγο η πίεση, και επειδή αγχώθηκε με την πίεση την έπιασε μια ταχυκαρδία"!
Σώωωωωωωωωωωπα!! Τι λες; Σοβαρά; Λοιπόν προτείνω να ψηφιστεί νόμος, όποιος υποφέρει από ημικρανία να προσπερνάει πάσης φύσεως επείγον περιστατικό γιατί προηγείται. Μιλάμε την έχω βολέψει διά βίου! Ούτε ουρές ούτε τίποτα! Θα μπαίνω στο χώρο με το πλούσιο μποά μου και θα λέω "Στη μπάντα όλοι σας!". Μετά θα βγαίνει το δωδεκαμελές μπαλέτο.
Ο Woody με σκουντάει. "Σήκω κι εσύ. Πήγαινε κοντά στην πόρτα".
"Γιατί, αγάπη μου; Για να κλέψω τη σειρά των ανθρώπων όπως αυτός ο χοντρομαλάκας;"
Το λέω αρκετά δυνατά ώστε να ακουστεί, και όλοι γύρω χασκογελάνε. Ο κοστουμάτος, νιρβάνα. Δεν ιδρώνει το αυτί του.

Μετά από αρκετή ώρα, είμαι όρθια έξω από την πόρτα. Κάποια στιγμή βγαίνει ένας γιατρός. Με κοιτάζει.
- Παρακαλώ, μη στέκεστε εδώ. Καθίστε και περιμένετε τη σειρά σας.
- Στέκομαι γιατί μου έχουν ήδη κλέψει τη σειρά.

Γυρνάω και κοιτάω τον κοστουμάτο. Το έπιασε επιτέλους το υπονοούμενο. Όχι ότι ένιωσε τύψεις ή κάτι τέτοιο, βέβαια. Αυτός είναι πέρα και πάνω απ' όλα αυτά. Μας περιφρονεί.
Βγαίνει κι η γυναίκα του, μισοχαμογελώντας απολογητικά σε όλους όσους περιφρονεί το στεφάνι της. "Πάμε, δεν έχω τίποτα..." μουρμουρίζει.
Μια γυναίκα δίπλα μου καταρρέει αναίσθητη στο πάτωμα. Από την αίθουσα εξέτασης ξεχύνονται εφτά άρρενες γιατροί και αναλαμβάνουν δράση. Πόδια ψηλά, σφυγμοί, φορείο, gone.

Με τα πολλά μπαίνω κι εγώ για εξέταση.

- Τι έχεις εσύ;

Ο εραστής. Το καμάκι των '80s. Αυτός που σίγουρα περιμένεις να δεις στην αμμουδιά με εφαρμοστό μαγιουδάκι σε σχήμα βρακακίου και χρυσή καδένα στο λαιμό. Μπορεί και στον καρπό. Βροντόφωνος και αθυρόστομος.

- Είμαι άρρωστη πέντε μέρες, και...
- (κοιτάει το ταβάνι και μονολογεί) Άρρωστοι πέντε μέρες κι έρχονται μέσα στη νύχτα ρε π**στη, γ**ώ την τρέλα μου γ**ώ!

Μου δείχνει ένα κρεβάτι εξέτασης για να ξαπλώσω. Μου δίνει κι ένα θερμόμετρο. Μου παίρνει τους σφυγμούς τραγουδώντας "Πίνω στην υγειά της μοναξιάς". Ιδέα δεν έχω τι είναι αυτό.
Με αφήνει εκεί και γυρνάει στους συναδέλφους του. Σωστά τους είχα μετρήσει πριν, είναι όντως εφτά. Πέντε καθισμένοι γύρω από ένα γραφείο, και δύο αναλαμβάνουν από έναν ασθενή. Δεν είναι να αναρωτιέται κανείς γιατί περιμένουμε τόση ώρα εκεί έξω.

Ακούω τις κουβέντες τους μπερδεμένες.
- Έτσι, έτσι, πήρατε και τον Κονσεϊσάο τώρα...
- Ε, θα δούμε, θα δούμε.
- Πού είναι ο Τάδε, εξαφανίστηκε;
- Α, υπέγραψε κι έφυγε αυτός, να 'ταν κι άλλος!
- Ναι αλλά θα αποδώσει αυτό? (στο "Πάμε Στοίχημα")

Τα περισσότερα από αυτά που λένε μου φαίνονται ασυνάρτητοι ήχοι, κάτι σαν "ούγκα-ούγκα".

- Κοπελιά, θα σηκωθείς να πας στο δίπλα κρεβάτι, και θα σου στείλω τώρα ένα γιατρό-αστέρι να σε εξετάσει.
Χιουμοράκι. Τεσπα.
Φέρνει το "αστέρι" πίσω από το παραβάν.
- Κοίτα δω τι σου 'χω... Άντε, εξέτασε, εγώ φεύγω.

Ευτυχώς επρόκειτο για έναν ευγενέστατο άνθρωπο, με εξέτασε μια χαρά, του είπα τους πόνους μου, με ψηλάφισε όπου χρειαζόταν, μου πίεσε το κρανίο σε 2-3 σημεία. Κοίταξα το ρολόι τοίχου: 02:00.

- Θα πας στον πρώτο όροφο να κάνεις ανάλυση αίματος και ούρων για τεστ κύησης, και εφόσον βγει αρνητικό θα κάνεις ακτίνες για να τις φέρεις εδώ να τις δούμε.

Μια βαριεστημένη νοσοκόμα με μωβ νύχια μου πήρε αίμα (και ομολογώ πως ήταν η πρώτη φορά που δεν ένιωσα ούτε τσίμπημα). Σε λίγα λεπτά της πήγα και το κυπελλάκι με το δείγμα (τσατισμένη που στις γυναικείες τουαλέτες του ορόφου δεν υπήρχε χαρτί ούτε για σκονάκι, πράγμα που διαπίστωσα πολύ αργά).

- Ωραία, περάστε σε δύο ώρες να πάρετε τα αποτελέσματα.

Πήγαμε σπίτι και βάλαμε ξυπνητήρι για τις 04:00. Ο Woody κοιμήθηκε αμέσως όπως πάντα, αλλά εγώ ταλαιπωρήθηκα πολλή ώρα ξαπλωμένη. Άνθρωπος που βήχει και ταρακουνάει το σύμπαν κάθε τρία λεπτά, δεν προλαβαίνει να κοιμηθεί στο ενδιάμεσο. Ο βήχας με ανάγκαζε να ανακάθομαι κάθε φορά, για να σκύψω μπροστά. Και ο πόνος στο κεφάλι και το θώρακα ήταν ανυπόφορος. Μετά από κάποιο σημείο απλά έκλαιγα από τον πόνο και την αϋπνία, και περίμενα να πάει 04:00.
Ξαναγυρίσαμε στο νοσοκομείο και πήραμε τα αποτελέσματα. Τεστ κύησης αρνητικό (το ξέραμε). Δείκτες αίματος όλοι οριακοί (κι αυτό το ξέραμε). Πράσινο φως για τις ακτίνες.
Κατεβαίνουμε στο ισόγειο ξανά, μπαίνω στο ακτινολογικό και κάνω μία θώρακος και μία κόλπων προσώπου. Στάθηκα ακουμπώντας το σαγόνι στην πλάκα, με το στόμα ορθάνοιχτο.
Μέχρι να ετοιμαστούν οι ακτινογραφίες, περιμέναμε στο χώρο αναμονής και συναντήσαμε εκεί μια εργάτρια από την εταιρεία όπου δούλευα πριν κάποιους μήνες, κι απ' όπου με απέλυσαν μία βδομάδα πριν το γάμο.

Γεια, τι κάνεις, να ζήσετε, και τέτοια.
- Έμαθες πως με διώξανε κι εμένα;
- Ναι, κάτι άκουσα... Έκανες λέει σκηνή στον Nag;
- Ναι, είπε πως έπινα πολύ νερό, κι εγώ του απάντησα "Κι εσύ πίνεις πολύ καφέ!". Έγινε κατακόκκινος από το θυμό του και φώναξε "Έξω, τώρα!!"! (γέλια)
- Βρε δεν πάει να κουρεύεται... Απαράδεκτος άνθρωπος.
- Πώς και δε γύρισε στην πατρίδα του; (λέει ο Woody)
- Αυτός; Πρώτα θα λιώσουν τα τζάμια εκεί πέρα και μετά θα φύγει... (λέω εγώ)
- Μπα, δε θα φύγει, τώρα νοίκιασε και σπίτι, συζεί και με μια κοπέλα... Την ξέρεις μωρέ, δούλευε κι αυτή εκεί.
- ΤΙ;;; Με ποια;;;
- Την Τάδε, την κόρη της Δείνα...
Πρόκειται για μια ρωσιδούλα κοπελίτσα, που είχε μετά βίας ενηλικιωθεί όταν ήρθε να ζητήσει δουλειά. Πολύ όμορφη, αλλά σίγουρα όχι για τα δόντια αυτού του 36άρη πανίβλακα.
- Τι λες τώρα!!! Και τι, θα τους παντρέψει ο Fruitcake ο Διευθυντής; (γέλια)
- Α, αυτός έφυγε από εκεί, ήρθε άλλος διευθυντής στη θέση του.
- Σοβαρά μιλάς;;!; Τι έκανε τελικά, έφτιαξε δικιά του μπίζνα για να τα κονομάει χωρίς να τα μοιράζεται;
- Άσε, τι να πεις, διαλυμένος είναι ο τόπος εκεί μέσα. Δεν ξέρουνε πού πάνε τα τέσσερα.
- Και στη θέση μου, ποια βάλανε; Είχα ακούσει κάτι για την αδερφή της Τέτοιας, την Άλλη.
- Ναι βέβαια, αυτή έχουν, και τα έχει κάνει κουλουβάχατα. Δεν ξέρει τι της γίνεται σε εκείνο το γραφείο! Εντάξει, όχι ότι τη νοιάζει κιόλας, αφού τα έχει φτιάξει με τον Shy...
- Τι πράγμα;!;!;!;
- Ου, καλά, συζούνε κι αυτοί. Έχει καιρό!

Τι άλλο πια θα μάθαινα αυτή τη νύχτα; Νόμιζα ότι τα πράγματα θα έμεναν στον Κονσεϊσάο. Τελικά μια επίσκεψη σε νοσοκομείο είναι τρομερά αποδοτική από πολλές απόψεις.
Πήγα τις ακτίνες μου για γνωμάτευση, μου γράψανε μια αντιβίωση να την πάρω να ησυχάσω, με συνεχάρησαν που συστήθηκα με την πνευμονία, με συμβουλέψανε να κατσικωθώ σπίτι να συνέλθω, χαιρετήσαμε τη γνωστή μας και φύγαμε για το σπίτι στις πέντε το πρωί.

Τετριμμένες νυχτερινές περιπέτειες.
Άντε και εις άλλα με υγεία.


by Saigon