Ouch

Σήμερα επιτέλους ένιωσα πολύ καλύτερα, αφού το μόνο που έμεινε πια να με ταλαιπωρεί λιγάκι είναι η βουλωμένη μύτη και ο βήχας (τρομερή η ένρινη και βραχνιασμένη αγγλική προφορά μου), η σωματική εξάντληση και οι πυκνές επισκέψεις στο μπάνιο. Νομίζω έχω πιει αρκετά αναψυκτικά τύπου cola για τους επόμενους 4 μήνες.

Είπα λοιπόν να πάω να δω τους γονείς μου, να βγω και από το σπίτι, που ήρθα και ρίζωσα από την περασμένη Δευτέρα, εκτός όταν τρέχαμε στο νοσοκομείο πριν μια βδομάδα. Τι το 'θελα;
Έκατσα εκεί 5' λεπτά με το ρολόι, μου δώσανε κάτι δώρα που φέρανε συγγενείς για το γάμο (τα τελευταία, ελπίζω), και έφυγα φορτωμένη με σακούλες και στα δυο μου χέρια.
Και τρία σκαλιά πριν το τέλος, έπεσα.

Τώρα έχω και το πόδι μου να σέρνω γύρω-γύρω μέσα στο σπίτι.

Δεν ξέρω τι σκοπό έχει το 2008, ίσως να με εξοντώσει σωματικά... LOL
Ευτυχώς που συναισθηματικά είμαι πολύ καλά, αλλιώς δε θα την πάλευα.
Ακούω (υπέροχο) Erroll Garner και διαβάζω το "Χρώμα της Μαγείας" ("The Colour of Magic") του Terry Pratchett.

Και σας εύχομαι ένα καταπληκτικό Π/Σ/Κ.



by Saigon