Always on a Sunday

Την περασμένη βδομάδα, αποφασίσαμε (ο Woody κι εγώ) να φύγουμε για ένα διήμερο, να δούμε τη Νεράιδα μας και τον Baygon μας. Ζητήσαμε λοιπόν από τον Baygon να ψάξει για δωμάτιο σε ένα ξενοδοχείο, και να κάνει κράτηση ενός δίκλινου δωματίου στο όνομά μου. Μάλιστα, ήταν τέτοια η ζήτηση για το βράδυ της Κυριακής πριν την Καθαρά Δευτέρα, που κλείσαμε ένα από τα δύο τελευταία διαθέσιμα δωμάτια, στο μόνο ξενοδοχείο που είχε από δαύτα.

Την Κυριακή το πρωί φτιάχνουμε ένα σακίδιο, βάζω νερό και τροφή στον Snape, τον χαϊδεύουμε extra αφού πρώτη φορά θα τον αφήσουμε μόνο του για τόσες ώρες, και ξεκινάμε. Στο δρόμο ακούμε ραδιόφωνο κάνοντας ζάπινγκ και κουτσομπολεύοντας, όπως συνήθως. Ο Woody κάνει κάποια εύστοχα σχόλια σχετικά με τα αντανακλαστικά που έχει αναπτύξει το δάχτυλό μου ώστε να απλώνεται από μόνο του για να αλλάξει σταθμό κάθε φορά που ακούγεται τραγούδι μιας πολύ συγκεκριμένης τραγουδίστριας (ναι, ναι, ξέρω, "respect"... LOL), εγώ απαντώ με θανατηφόρες ατάκες, γελάμε καθώς το ταξίδι κυλάει.
Κάποια στιγμή πέφτουμε πάνω σε έναν σταθμό που είχαμε εντοπίσει πριν από μερικά χρόνια, όταν δουλεύαμε μαζί σε μια γειτονική πόλη και γυρνούσαμε αργά το βράδυ με το αυτοκίνητο. Την εκπομπή παρουσίαζαν δύο απίστευτοι τύποι (of the impossible kind) που έπαιζαν εξίσου απίστευτη μουσική και μας έκαναν να γελάμε μέχρι δακρύων με τις μπαρούφες που έλεγαν, αν και οι ίδιοι είχαν την εντύπωση πως επρόκειτο για αποστάγματα εμπειριών και σοφίες ολκής. Οι ακροατές τους, τότε, ήμασταν μια χούφτα άνθρωποι όλοι κι όλοι: ο Woody κι εγώ, ένας περιπτεράς, ένα μεσόκοπο ζευγάρι. Από την πρώτη φορά που τους πήραμε τηλέφωνο "για να ζητήσουμε ένα τραγούδι" και να πεθάνουμε στα γέλια με την εγκάρδια και διανθισμένη με καλολογικά στοιχεία αφιέρωσή τους, μας σταμπάρισαν και όποτε τύχαινε να τους ξαναπάρουμε παίζανε το ίδιο τραγούδι χωρίς να το ζητήσουμε. Αν δεν παίρναμε τηλέφωνο καμιά φορά, κάνανε on air παράπονα του τύπου "Πού είναι, γιατί δεν πήρανε" και τέτοια. Εννοείται πως το ίδιο ίσχυε και για τους άλλους τρεις της χούφτας. Μετά αφήσαμε εκείνη τη δουλειά, πάψαμε το νυχτερινό δρομολόγιο, και δεν ακούγαμε πια την εκπομπή τους εδώ και 3 (σχεδόν) χρόνια.
Βρίσκουμε λοιπόν το σταθμό, ο οποίος παραδόξως παίζει αρκουδιάρικα τσιφτετέλια... "Περίεργο", σκεφτόμαστε, και σταματάμε το ζάπινγκ για να δούμε τι συνέβη και έκαναν μια τόσο θεαματική αλλαγή στο πρόγραμμά τους.
Και σύντομα ακούμε έναν λάγνο παρουσιαστή να λέει:
- Γυναίκες, ενωθείτε... Πάρτε τα πάνω σας... Γυναίκες...
Μετά από μισό λεπτό, και ενώ το τσιφτετέλι βαράει ανελέητα στο βάθος, ξανά:
- Γυναίκες, ενωθείτε... Αχ, γυναίκες... Πάρτε τα πάνω σας... Θέλω να ακούσω γυναίκες σήμερα, να μας πάρουν τηλέφωνο όλες οι γυναίκες ακροάτριες, άντε γυναίκες ενωθείτε... Γυναίκες...
Εμείς κοιτιόμαστε και φυσικά ήδη γελάμε. Εντάξει, θέλεις γυναίκα φίλε μου, τις μυρίσαμε τις φερομόνες σου και από τόσα χιλιόμετρα μακριά.
- Άντε να μας πάρουν τηλέφωνο οι γυναίκες που μας ακούνε... Χρόνια Πολλά σε όλες τις γυναίκες, που χτες είχανε την ονομαστική τους εορτή... Χρόνια Πολλά, γυναίκες...
Από το αυτοκίνητό μας βγαίνει ένα δυνατό χάχανο σε πρίμο-σεκόντο, εγώ έχω τεντώσει τα χέρια μου και κρατάω τον "ουρανό" του αυτοκινήτου να μη μας πλακώσει μ' αυτά που ακούμε, ο Woody μετά βίας συγκρατεί το τιμόνι αρκετά ώστε να βρει στόχο και να χτυπήσει επιτυχώς το κεφάλι του επάνω.
Χωρίς έλεος, ο κονφερανσιέ συνεχίζει.
- Γυναίκες, πάρτε τα πάνω σας... Να ευχηθώ Χρόνια Πολλά σε όλες τις γυναίκες, που χτες είχανε την ονομαστική τους εορτή...
'Οοοοοοοοοχι, δε μας φάνηκε, σωστά ξεκαρδιζόμαστε τόση ώρα. Νέο κύμα γέλωτος μας λούζει. Δε μας λυπάται, το ξαναλέει γύρω στις 5 φορές, υπενθυμίζοντας ότι πεθύμησε να ακούσει στο τηλέφωνο Γυναίκες. Κάποια στιγμή ακούγεται στον αέρα το ντριν του τηλεφώνου. Χαράς ευαγγέλια.
Ο άνκορμαν εξαφανίζεται για λίγο, και επανέρχεται με αφιερώσεις και ευχές για τη Γυναίκα που τον πήρε τηλέφωνο και ζήτησε Μητροπάνο. Και φυσικά μερικά ακόμα Χρόνια Πολλά στις Γυναίκες που είχαν χτες την ονομαστική τους εορτή.
Σε δυο λεπτά, ακούγεται ξανά το ντριν του τηλεφώνου. Τον ξαναχάνουμε για λίγο, και επιστρέφει ανανεωμένος:
- Η διεύθυνση του σταθμού μας εύχεται Χρόνια Πολλά σε όλες τις γυναίκες που είχανε χτες γιορτή, και όχι ονομαστική γιορτή, κάναμε ένα λαθάκι, τι να κάνουμε, συμβαίνουν αυτά καμιά φορά, ζωντανή εκπομπή είμαστε...
Και ξανά-μανά "Γυναίκες ενωθείτε, πάρτε τα πάνω σας, μούμπλε-μούμπλε". Ποιος ξέρει ποιος ήταν και τι του είπε στο τηλέφωνο! Ελαφρώς με την ουρά στα σκέλια, κάνει διάλειμμα για διαφημίσεις. Εμείς μόλις έχουμε ψιλοσυνέλθει από τα χάχανα, και πάμε να ανασυντάξουμε δυνάμεις. Αρχίζει η πρώτη διαφήμιση, με μερικά δευτερόλεπτα μουσικό χαλί από ένα Βραδεμβούργιο Κονσέρτο του J.S. Bach. Αυτό ακριβώς το μουσικό θέμα είχαμε διαλέξει να χρησιμοποιήσει ο Woody μου για την εισαγωγή της πτυχιακής του εργασίας ("Η Ιστορία της Μουσικής από την αρχαιότητα ως τον 20ό αιώνα") στις εφαρμογές με πολυμέσα. Στο σκοτάδι ένας παγκόσμιος άτλαντας να αναπτύσσεται, και ο Bach δυναμικά με ολόκληρη ορχήστρα εγχόρδων. Κάθε φορά που το ακούμε, από τότε, μας πιάνει μια συγκίνηση και μια περηφάνια. Άριστα πήρε το καμάρι μου!
Μπαίνει λοιπόν η μουσική, κοιτιόμαστε εμείς νοσταλγικά, και τότε ακούγεται το μήνυμα της διαφήμισης.
"Δύο κοτόπουλα στο φούρνο..."
Δε συμμαζεύεται πια η υπόθεση. Χτυπιόμαστε κανονικά από τα γέλια, σε τιμόνια, παράθυρα, ταμπλώ, όπου βρούμε. Η διαφήμιση συνεχίζει ακάθεκτη.
"Μπορεί να φαίνονται ίδια, αλλά το ένα είναι από την Άρτα!"
- «Και λέει "ινηνήντα"», συμπληρώνω εγώ κατά το γνωστό αστειάκι, και γελάμε ακόμα πιο πολύ.
Η διαφήμιση έχει κι άλλα να πει.
"Μμμμμμμμμμ... Κοτόπουλο από την Άρτα!"
- «Μμμμμμμμμμμμ... noodle soup», λέω κι εγώ κρατώντας το σαγόνι μου που πονάει πια από τα γέλια, ενώ ο Woody έχει δακρύσει και με σπρώχνει λέγοντας "Με σκοτώνεις!! Δε μπορώ άλλο!!!".*

Χωρίς να το καταλάβουμε, έχουμε φτάσει κιόλας. Παρκάρουμε στο parking του ξενοδοχείου και πηγαίνουμε στη ρεσεψιόν.
"Γεια σας, έχουμε κάνει μία κράτηση, μπλα-μπλα".
"Το επίθετό σας;"
Του το λέω.
"Δεν το βρίσκω... Μήπως Γερομιχαλάκη;"
Του ξαναλέω το (τρισύλλαβο) επίθετό μου.
"Λυπάμαι, εδώ βρίσκω μόνο Γερομιχαλάκη".
Του λέμε και το επίθετο του Woody.
"Τι να σας πω, δεν βλέπω κάποια κράτηση στο όνομά σας".
Μας ζώνουν τα φίδια. Εξηγούμε ότι στείλαμε άνθρωπο και έδωσε τα στοιχεία μας, ότι η τιμή για το δίκλινο ήταν 70 ευρώ, ότι ξέρουμε πως ήταν το προτελευταίο από τα δωμάτιά τους... Μπέρδεμα, ίσως ήταν άλλος στη ρεσεψιόν και ξέχασε να περάσει τα στοιχεία μου στις κρατήσεις.
"Τέλος πάντων, υπάρχει κάποιο δωμάτιο όπου θα μπορούσαμε να μείνουμε απόψε;"
"Δυστυχώς, είμαστε φουλ".
Τηλεφωνούμε στον Baygon, "Μείνετε εκεί, έρχομαι", μας λέει, και μετά από λίγο καταφθάνει. Ματς-μουτς, αγκαλιές. Γυρνάει προς τη ρεσεψιόν απειλητικά (είναι και σωματώδης). Στο αριστερό χέρι σφίγγει νευρικά ένα γαλάζιο ThumbThing (αντί για σιδερογροθιά). Λέει απνευστί:
- Γεια σας την Πέμπτη το πρωί ήρθα εδώ και έκανα μια κράτηση μίλησα με μια κυρία μου είπε ότι το δίκλινο κοστίζει εβδομήντα ευρώ με πρωινό και της έδωσα τα στοιχεία και ένα νούμερο για κινητό τηλέφωνο για να επιβεβαιώσει την κράτηση τώρα τι θα κάνουν οι άνθρωποι θα μπορέσετε να τους βρείτε άλλο δωμάτιο.
Ο τύπος στη ρεσεψιόν αλλάζει χρώματα, βλέπει ότι δεν τον δουλεύουμε.
- Θα παράπεσε η κράτηση... Μάλλον κάτι θα βρούμε.
- Για "μάλλον" έκλεισα εγώ;
Γεια σου ρε Baygon με τα ωραία σου. Πολύ σε χάρηκα! LOL
Ψαχουλεύει στον υπολογιστή, φυλλομετράει τα κιτάπια του, σιγουρεύεται για άλλη μια φορά ότι δεν είμαι η Γερομιχαλάκη, και τελικά αποφαίνεται:
"Περιμένουμε κατά τις 20:00 να αδειάσει η σουίτα του ξενοδοχείου, αν θέλετε μπορείτε να μείνετε εκεί".
"Κι αν δε φύγουν;"
"Θα φύγουν, θα φύγουν", κουνάει το κεφάλι με σιγουριά ο ρεσεψιονίστ.
"Πώς είμαστε σίγουροι;"
"Θα φύγει οπωσδήποτε, αφού από εδώ είναι, ντόπιος, θα φύγει", νεύει με νόημα ο ρεσεψιονίστ.
"Και με την τιμή τι θα γίνει; Εγώ τους έκλεισα δίκλινο με 70 ευρώ, όχι σουίτα", λέει ο ήρωάς μου, ο Σούπερ Μπαϋγκόν.
"Έννοια σας, θα τα βρούμε", απαντάει καθησυχαστικά ο ρεσεψιονίστ.

Πίνουμε καφέ και ξαναπηγαίνουμε στο ξενοδοχείο, για να μάθουμε αν η σουίτα άδειασε ή όχι. Κοντεύει 21:00.
- Δε φύγανε ακόμα, θα τους πάρω τηλέφωνο τώρα αμέσως.
Παίρνει, και με το "καλησπέρα" το κλείνει.
- Τώρα, κατεβαίνουν σε ένα λεπτό. Αν θέλετε ανεβείτε να αφήσετε τα πράγματά σας.
Ανεβαίνουμε με το ασανσέρ, και βρίσκουμε το δωμάτιο ανάστατο και μια καμαριέρα στη μέση να κουβαλάει σεντόνια και πετσέτες. Αφήνουμε το σακίδιο στη ντουλάπα δίπλα στην πόρτα, χωρίς να καλοκοιτάξουμε τη σουίτα.
Όσο εμείς είμαστε πάνω, ο Baygon στο lobby βλέπει να κατεβαίνει από τη σκάλα το ζευγάρι της σουίτας: ένας μεσήλικος και μία τροτέζα.
(Τι ρεζιλίκι, να κάνεις βρωμιές στην πόλη σου, νοικιάζοντας τη σουίτα του τελευταίου τεταρτοκλασάτου ξενοδοχείου, να σε βλέπουν όλοι που μπαινοβγαίνεις, και ο ρεσεψιονίστ να λέει με υπονοούμενο "Θα φύγει, θα φύγει". Ξεφτίλα.)

Μετά το (πεντανόστιμο) φαγητό στην ταβέρνα, γυρνάμε εξαντλημένοι στη σουίτα. Μόλις μπαίνουμε μέσα όμως, αρχίζει νέος κύκλος γέλιου. Τι καρακιτσαριό!!!
Ψευτο-πολυτέλεια παντού, ξεκινώντας ήδη από τον προθάλαμο. Μια βιτρίνα με κρυφό φωτισμό, σαν σκρίνιο για το καλό σερβίτσιο. Απέναντι ένα οβάλ τραπεζάκι wannabe αντίκα, δυο καρέκλες με λιονταρίσια ποδαράκια και χίλια δυο σκαλίσματα, ψεύτικοι ανθοστολισμοί, μια σερβάντα με έναν τεράστιο παραλληλόγραμμο καθρέφτη από πάνω, κρυστάλλινοι πολυέλαιοι, λευκές δαντέλες και μπορντώ βελούδινες κουρτίνες που κρέμονται από παντού και κρύβουν κάθε τοίχο. Ανάμεσα στους δύο χώρους της σουίτας, υπάρχει ένα μικρό χωλ με γραφείο και καρέκλα, και ένα σεκρετέρ (με ρόδες, για να στρέφεται προς κάθε επιθυμητή κατεύθυνση) όπου φωλιάζει μία τηλεόραση TFT με DVD player. Μην ξεχνιόμαστε, βελούδο παντού, κρυστάλλινοι πολυέλαιοι παντού. Το μπάνιο έχει μέσα μια τριγωνική μπανιέρα με τζακούζι, τα στόμια του οποίου είναι ένδειξη ότι στις σωληνώσεις του ζουν διάφορα ερπετά και αμφίβια. Αντί πλαστικής κουρτίνας, η μπανιέρα έχει δαντέλα πλεγμένη με βελονάκι, στο σχήμα θεατρικής κουίντας.

Το κρεβάτι είναι φυσικά canopy, δηλαδή με ουρανό φτιαγμένο από υφάσματα που κάνουν βαριά κοιλιά, γύρω-γύρω όλο μπορντώ βελούδο και λευκές δαντέλες να κρέμονται από κάθε πιθανό κι απίθανο σημείο. Στα πόδια του κρεβατιού υπάρχει ένα βαρύ σεντούκι από ξύλο και δέρμα. Το κεφαλάρι του κρεβατιού είναι από μπρούτζινα κάγκελα με θυρεούς, λουλούδια, πουλιά και άλλα πετούμενα. Το κρεβάτι είναι όλο σκεπασμένο από το ίδιο μπορντώ βελούδο, με χρυσά κορδόνια και σιρίτια στις γωνίες, και πάνω στο κρεβάτι είναι στολισμένα καμιά δεκαριά τεράστια μαξιλάρια από το ίδιο ύφασμα.

Και έρχεται το καλύτερο... Το κρεβάτι δεν είναι κανονικό κρεβάτι. Είναι μια ειδική κατασκευή με διαστάσεις 3 x 3. Σε περίπτωση που δεν το είπα καθαρά, το παραθέτω ολογράφως. Τρία επί τρία. Τρία μέτρα πλάτος, επί τρία μέτρα μήκος. Με αποτέλεσμα, φυσικά, να αφήνει μόλις 20 εκατοστά περιθώριο από τον τοίχο, εκατέρωθεν του κρεβατιού. Δηλαδή δεν υπάρχει διάδρομος για να πατήσεις δίπλα στο κρεβάτι, απλά σκαρφαλώνεις πάνω σ' αυτό από τη μεριά των ποδιών, που δεν περιορίζεται από τοίχο.

Παίρνω τηλέφωνο τον Baygon, και του περιγράφω το σκηνικό (ατάκα: "Αυτό που φτιάξανε εδώ δεν είναι σουίτα για να φιλοξενηθεί ένα σημαντικό πρόσωπο, είναι ένας ωραιότατος γ***στρώνας!"). Με δυσκολία συγκρατώ τα υστερικά γέλια. Καληνυχτιζόμαστε και βάζουμε στο DVD player το πρώτο επεισόδιο της σειράς "Joey" που μας έδωσε ο Baygon λίγο νωρίτερα (εξαιρετικό timing, αγαπητέ!). Νυσταγμένα, πριν πάω για ύπνο, λέω να σηκωθώ για το μπάνιο και από συνήθεια κατεβάζω τα πόδια μου στο πλάι του κρεβατιού. Φυσικά δεν έχει χώρο για να σηκωθώ, χώρια που πατάω και την βελούδινη κουρτίνα, η οποία -σημειωτέον- δεν σταματάει απλά λίγο πριν το πάτωμα, ούτε καν το χαϊδεύει, αλλά σέρνεται σ' αυτό με αρκετούς πόντους περίσσευμα.
"Ώχου", σκέφτομαι, και κοιτάω τα πόδια μου στο στενό περιθώριο. Και βλέπω να προεξέχει κάτω από την κουρτίνα ένα διαφορετικό κομμάτι ύφασμα.
Περίεργο.
- Αγάπη μου, πού είναι οι κάλτσες σου;
- Τις φοράω. Γιατί;
- Γιατί αν τις φοράς, κάποιος έφυγε από δω χωρίς τις δικές του!!!
Και αρχίζω (για πολλοστή φορά) το χαχανητό, ανεμίζοντας δύο σκουρόχρωμες ανδρικές κάλτσες. Παίρνω ξανά τον Baygon στο τηλέφωνο και με πιάνει οριστικά το νευρικό γέλιο.

Σημείωση: Το κρεβάτι, οι δαντέλες, ο πολυέλαιος κλπ. είναι ό,τι κοντινότερο βρήκα από εικόνες στο internet, γιατί ναι μεν έβγαλα φωτογραφίες της σουίτας, αλλά τελικά αποφάσισα να μην τις βάλω εδώ και "κάψω" το ξενοδοχείο. Πού αλλού θα ξανατύχει να μας βάλουν σε σουίτα με μόνο 70 ευρώ;

ROTFL

Δίνω πάσα στον Baygon για να συμπληρώσει, αν θέλει. :-)

*


by Saigon