Κ.Ο.Κ.

Ε ναι, ήρθε η ώρα να γίνει κι αυτό...
Είπα να κάνω μαθήματα μπας και το πάρω το ρημάδι το δίπλωμα οδήγησης. Έκατσα κι έμαθα το βιβλίο των σημάτων απ' έξω, έκανα 40 δοκιμαστικά τεστάκια στη Σχολή Οδηγών χωρίς να κάνω ούτε ένα λάθος, και ζήτησα να πάω στις εξετάσεις αυτή τη βδομάδα. Ορίστηκε λοιπόν ότι δίνω Σήματα την Πέμπτη 20/3 στις 09:45.

Περνάω το πρωί από τη Σχολή για να πάρω την καρτέλα μου. Μου εξηγούν πού βρίσκεται η αίθουσα εξέτασης, με πηγαίνει εκεί ο Woody μου με το αυτοκίνητο, και μπαίνω στο χώρο με αυτοπεποίθηση και ύφος "άντε να τελειώνουμε".
Ο εν λόγω χώρος είναι ένα αλλόκοτο ημι-υπόγειο σαν αποθήκη δημόσιας υπηρεσίας, με έναν και μοναδικό επιμήκη σωλήνα (όπως αυτούς που υπάρχουν στις σχολικές αίθουσες) για φωτισμό, και μερικές πλαστικές καρεκλίτσες γύρω-γύρω. Στο χώρο υπάρχουν, εκτός από την είσοδο, τρεις εσωτερικές πόρτες. Οι δύο είναι κλειστές και δε φέρουν καμιά ένδειξη πάνω τους, ενώ η τρίτη γράφει "Αίθουσα εξέτασης 12". Τώρα, αν με ρωτήσετε ποιες είναι οι υπόλοιπες 11 αίθουσες που ευθύνονται για τον αύξοντα αριθμό αυτής της συγκεκριμένης, αδυνατώ να σας απαντήσω.
Εννοείται πως ο χώρος είναι γεμάτος με κόσμο, όλες οι καρέκλες είναι κατειλημμένες και οι όρθιοι είναι πάρα πολλοί, μέσα και έξω από την αίθουσα. Στη συντριπτική πλειοψηφία, οι αναμένοντες είναι αρσενικού γένους. Ρίχνουν ειρωνικά και υποτιμητικά βλέμματα στις ελάχιστες γυναίκες (τύπου "τι γυρεύεις εδώ καημένη, άντε στην κουζίνα σου να πλύνεις κάνα πιάτο"), άμα τη εμφανίσει μας. Επίσης, η συντριπτική πλειοψηφία των αναμενόντων καπνίζει αρειμανίως, και σκέφτομαι πως ήρθαμε μέχρι εδώ για να εξεταστούμε στη Σήμανση, αλλά δεν τους έκοψε να αναρτήσουν ένα σήμα απαγορευτικό για το κάπνισμα. Τοπίο στην ομίχλη.

Περιμένω να περάσει η ώρα και παρατηρώ.
Περίπου τα δύο τρίτα των ανδρών είναι μαυριδεροί τύποι αμφιβόλου προελεύσεως. Και υπενθυμίζω, δεν έχω τίποτα απολύτως με τους μαυριδερούς τύπους, άλλωστε παντρεύτηκα έναν (LOL). Σίγουρα καταλαβαίνετε τι εννοώ... Άνθρωποι που για τον έναν ή τον άλλο λόγο βρέθηκαν στην ανάγκη να βγάλουν άδεια οδήγησης. Ένας απ' αυτούς έχει κουβαλήσει και τη γυναίκα του μαζί. Την κοιτάζω και τη λυπάμαι, κατά κάποιον τρόπο. Φαίνεται πολύ ταλαιπωρημένη, φοράει καλοκαιρινές παντόφλες με κάλτσα, τα μάτια της είναι κατακόκκινα και κρύβει το στόμα της με τα δάχτυλα του ενός χεριού.

Οι λοιπές από τις γυναίκες υποψήφιες με κάνουν και ντρέπομαι για λογαριασμό τους, για να πω την αλήθεια, αφού ξεφυσάνε σαν ατμομηχανές από το άγχος και ρωτάνε κάθε έναν που μπαίνει στο χώρο "Μήπως έχετε μαζί σας το βιβλίο με τα σήματα;". Για να παρηγορηθούν ξεκινάνε πηγαδάκια με θέμα τις ερωτήσεις που τις δυσκολεύουν, μεταλαμπαδεύοντας τον πανικό τους η μία στην άλλη. Εγώ ακούω και χασκογελάω από μέσα μου, γιατί αυτά που αναφέρουν ως δύσκολα είναι παιδαριώδη και αυτονόητα. Είπαμε, το βιβλίο δεν το ξέρω μόνο απ' έξω, αλλά το κατανόησα κιόλας. Τελικά έρχεται κάποια που έχει στην τσάντα της το βιβλίο, και πέφτουν όλες από πάνω για να ανταλλάξουν απόψεις.

Ένας ξανθός νεαρός με γυαλιά κουβεντιάζει με το φίλο του.
"Όταν πήγα να βγάλω τις φωτογραφίες για το δίπλωμα, μου λέει ο φωτογράφος «Πρέπει να σε βγάλω με τα γυαλιά». Τα βγάζω από την τσέπη μου και παίρνω πόζα έτσι!", λέει δαγκώνοντας με σκέρτσο τον ένα από τους βραχίονες των γυαλιών του, λες και κάνει παλιομοδίτικη φωτογράφιση. Γελάει, γελάει κι ο φίλος του.

Ένας μουσάτος μεσήλικος στρέφει την προσοχή του και τα μούσια του σε ένα πηγαδάκι γυναικών.
"Έτσι, εσείς οι κοπέλες να περάσετε, γιατί στρώνεστε και διαβάζετε, όχι σαν κι εμάς τους ανεπρόκοπους...". Μετά από λίγο, παίρνοντας τα δικά του αποτελέσματα, διαπιστώνει ότι κόπηκε και κατεβάζει καντήλια, εξαπτέρυγα και μια κολυμπήθρα.

Κάποια στιγμή βγαίνει από την "Αίθουσα 12" ένας κυριούλης και λέει πως, λόγω καθυστέρησης του πρώτου γκρουπ, όλα τα γκρουπ θα εξεταστούν ένα μισάωρο αργότερα από την καθορισμένη ώρα. Ψιλογκρίνιες γύρω-γύρω στο χώρο, αλλά και τι να κάνεις, αφού ήρθαμε για να δώσουμε. Ας περιμένουμε λοιπόν. Και πριν προλάβουν να περάσουν πέντε λεπτά, κόβεται το ρεύμα.
Ναι, έγινε διακοπή.
Ναι, από τις απεργίες.
Ναι, πρώτη φορά εδώ και δυο εβδομάδες που κόψανε το ρεύμα πρωί.
Ναι, βρήκανε και το κόψανε την ώρα που κάποιοι μέσα έδιναν Σήματα, και εμείς απ' έξω περιμέναμε τη σειρά μας να δώσουμε.
Στους υπολογιστές.
Που λειτουργούν με ρεύμα.
Βγαίνει ο ίδιος κυριούλης και λέει:
"Όπως καταλαβαίνετε, έγινε διακοπή. Σας παρακαλώ να φύγετε όλοι και να ξαναέρθετε την ίδια ώρα αύριο".

Κι έτσι δεν έδωσα ακόμα.

by Saigon