Είχα πάααααααρα πάαααααααρα πολύ καιρό να γράψω εδώ, παρ' όλο που συνέβησαν (και ακόμα συμβαίνουν) διάφορα συναρπαστικά, εντούτοις για λόγους προσωπικούς δεν καθόμουν στον υπολογιστή για πολλή ώρα όπως παλιά.
Τώρα όμως, που η πρόκληση-παύλα-εκβιασμός ήρθαν ιπτάμενα (κατά το "the shit has just hit the fan"), δε θα κάτσω σαν θύμα να το καταπιώ. Θα κινηθώ καταπώς πρέπει.
Η πρώτη σκέψη μου ήταν να σου τηλεφωνήσω, αλλά και ποιος μπορούσε να μου εγγυηθεί ότι θα απαντούσες? Άλλωστε το έχεις ξανακάνει στο παρελθόν, να αποφεύγεις να σηκώσεις το τηλέφωνο εκεί που ξέρεις ότι δε σε παίρνει.
Εσύ λοιπόν, που μυξοκλαίγεσαι ότι σε πρόδωσα και ζητάς συμπόνια και οίκτο απ' αυτούς που σε πιστεύουν ακόμα, γιατί δε λες την αλήθεια?
Γιατί δεν τους λες ότι το πρόσωπο που τόσον καιρό τους παρουσιάζεις, είναι ψεύτικο και αριστοτεχνικά στημένο?
Γιατί δεν τους λες ότι μου παρίστανες τη φίλη ενώ παράλληλα με έθαβες κανονικά πίσω από την πλάτη μου?
Και πάνω απ' όλα, γιατί δε λες πως, όταν σου έδωσα την ευκαιρία να παραδεχτείς τις βρωμιές σου, το γύρισες σε ένα αηδιαστικό "Εγώ, ποτέ!"?
Σου έδωσα πάρα πολλές ευκαιρίες, για την ακρίβεια. Πάρα πολύ χώρο και χρόνο. Όχι για "να διορθωθείς", όπως επέμενες εσύ ότι έπρεπε να κάνω εγώ, και απορούσα τι στο διάολο εκτιμάς τελοσπάντων σε μένα και με κάνεις παρέα, αφού με θεωρούσες τόσο σκάρτη. Ναι, όλα τα μάθαινα. Όλα τα ξέρω. Και μην τολμήσεις να κατηγορήσεις αυτόν που φάνηκε αληθινός, σε αντίθεση με σένα, και μου αποκάλυψε τι σαπίλα είχες βάλει στη ζωή μου. Άλλωστε ούτε εσύ η ίδια δεν κατάφερες να κρυφτείς - μερικά μόλις λεπτά αφότου αρνήθηκες πως τόσον καιρό με δούλευες ψιλό γαζί, του τηλεφώνησες και τον έκραξες επειδή με είχε προειδοποιήσει. Για τι πράγμα με προειδοποίησε λοιπόν? Γι' αυτά που εσύ ΔΕΝ του είχες πει? Δε σου έμεινε ούτε ίχνος αξιοπρέπειας.
Σου άνοιξα το σπίτι μου και την καρδιά μου. Σε έκανα μέρος της ζωής μου. Κι εσύ το μόνο που έκανες ήταν να με κατακρίνεις για το παραμικρό, να με σχολιάζεις και να χύνεις δηλητήριο. Αλλά όχι μπροστά μου, όχι, ποτέ. Πάντα έμενα με την εντύπωση ότι όλα ήταν μέλι-γάλα μεταξύ μας, κι εσύ δεν είχες καλά-καλά ανέβει στο τρένο της επιστροφής, όταν άρχιζες το φτυάρι! Και τι δεν είπε το γλυκύτατο στόμα σου!
Με ζήλευες παθολογικά, πέρα από κάθε λογική αλλά και παράνοια. Ζήλευες οποιονδήποτε ξόδευε λίγο παραπάνω χρόνο μαζί μου, την ώρα που εσύ δε μπορούσες λόγω απόστασης. Ζήλευες τους καινούριους ανθρώπους που γνώριζα (δεν πρόκειται να ξεχάσω ότι αποκάλεσες "χαζοβιόλα" κάποια που είχες δει για ελάχιστα λεπτά, μόνο και μόνο επειδή τη γνώρισα και τη συμπάθησα εν τη απουσία σου και χωρίς την έγκρισή σου. Ήμαρτον!). Ζήλεψες που τόλμησα να έχω ήδη έναν κολλητό φίλο πριν καν γνωρίσω εσένα! Ζήλευες που τον σύστηνα ως τέτοιον. Και φυσικά σκύλιαζες επειδή είχαμε επαφή, εμπιστοσύνη και πραγματική φιλία. Ζήλεψες ακόμα κι όταν ο άντρας μου με πήρε αγκαλιά και ψιλοχορέψαμε μπροστά σε μια πλανόδια ορχήστρα στο δρόμο. Αλλά βέβαια, για να καλύψεις τη ζήλια σου εκείνη την ώρα το χαρακτήρισες απλώς "σαχλό και ανούσιο, λες και προσπαθούσαμε να αποδείξουμε κάτι".
Βάσισες ολόκληρη τη σχέση μας σε μια σχιζοφρενική σημειολογία. Έβλεπες πράγματα που δεν υπήρχαν, μετέφραζες τα λόγια μου όπως σου άρεσε, και όλα τα ζύγιζες σύμφωνα με τον εγωισμό σου. Ε λοιπόν, μάθε πως το σύμπαν δεν περιστρέφεται γύρω από σένα. Δε μπορούμε όλοι να ασχολούμαστε μαζί σου! Και επιτέλους κόφ'το, πάψε να προσπαθείς να πείσεις τον κόσμο ότι και καλά υπάρχει κατάρα επάνω σου που σου στέλνει σκάρτους ανθρώπους να σε πληγώνουν. Δεν έχεις αφήσει τίποτα όρθιο γύρω σου. Όλους τους έχεις εκμηδενίσει. Μόνη σου.
Τους τελευταίους μήνες έπαψα να παίζω το παιχνιδάκι σου. Κουράστηκα. Δεν αξίζεις τίποτα πια. Άλλωστε δε μπορώ να δίνω σημασία σε μηνύματα που στέλνεις πολύ προσεκτικά προγραμματισμένα και μελετημένα, λες και είναι δυνατόν να πιστέψω ότι με σκέφτεσαι και αναρωτιέσαι "τι να κάνω άραγε" μόνο κάθε Σάββατο. Δε βρίσκω το λόγο να ασχοληθώ μαζί σου, τη στιγμή που έστειλες ανώνυμο φάκελο στο σπίτι μας, και με αποκάλεσες "Σέρλοκ Χολμς" επειδή κοίταξα τη σφραγίδα ταχυδρομείου για να δώ από πού ήρθε ανώνυμο γράμμα στο όνομά μου.
Μα περισσότερο απ' όλα, με εξοργίζει το γεγονός ότι τελικά, με ξέρεις τόσο λίγο, που νόμισες ότι μπορείς με μια κλάψα της κακιάς ώρας να τα σβήσεις όλα. Νόμισες ότι είχες κάθε δικαίωμα να παριστάνεις το θύμα και να μην παραδέχεσαι ποτέ ότι τα έκανες όλα σκατά μόνη σου. Ότι εδώ και καιρό η σχέση μεταξύ μας δεν έχει καμιά ελπίδα, και γι' αυτό φταις μόνο εσύ. Εσύ το έφτασες ως εδώ. Όταν σου τηλεφώνησα και σου είπα, "ξέρω όλα αυτά που έχεις πει για μένα, δεν υπάρχει λόγος να το αρνηθείς, παραδέξου το τουλάχιστον για να μπορούμε να μιλάμε σαν άνθρωποι, έστω τυπικά", εσύ εξανέστης και τσίριζες στο αυτί μου ένα σωρό εμετικές δικαιολογίες που δεν έστεκαν. Εκεί έχασες οριστικά τη μπάλα. Εκεί ήταν για μένα το τέλος. Εκεί. Τη στιγμή που σου έδωσα την ευκαιρία να πεις μια φορά την αλήθεια, έτσι για αλλαγή, κι εσύ μου την πέταξες στα μούτρα και μετά είχες και την απαίτηση να συνεχίσω να σ' αγαπώ, και μάλιστα όχι να σ' αγαπώ όπως εγώ μπορώ, αλλά όπως εσύ θέλεις.
Αν με άκουγες λίγο, τις στιγμές που σου μιλούσα για τη στάση μου προς τη ζωή, θα θυμόσουν ότι δεν συνηθίζω να δίνω ακατάσχετα ευκαιρίες, και ειδικά σε ανθρώπους που δεν τις αξίζουν. Συνήθως δίνω δύο. Τρίτη ευκαιρία δεν υπάρχει. Τα κουβαδάκια τους και σε άλλη παραλία. Σε σένα έδωσα περισσότερες, και είναι το μοναδικό πράγμα που μετανιώνω. Βλέπεις, η ζωή μας είναι τόσο μικρή, τόσο λίγη, θα ήταν σπατάλη αν καθόμουν να την αναλώνω εκεί που δεν υπάρχει ελπίδα. Χωρίς υστερίες, απλώς χωρίζουν οι δρόμοι και συνεχίζω. Τόσο απλά. Δε θα μου λείψεις, λοιπόν. Δε μου λείπει τίποτα από σένα. Δε με ενδιαφέρει να είσαι καλά. Η ζωή σου είναι πλέον εντελώς χώρια από τη δική μου - δε με αγγίζεις.
Κι αν παλιά σκεφτόμουν πως, αν τυχόν κάποτε μαλώναμε και δεν είχαμε επαφή, θα στενοχωριόμουν απίστευτα να σε βλέπω στις φωτογραφίες του γάμου μου και να μη σ' έχω πια στη ζωή μου, τώρα ούτε αυτό με αγγίζει. Θα συνεχίσουμε να κινούμαστε σε κοινούς κύκλους, ενδεχομένως σπάνια θα βλεπόμαστε κιόλας, αλλά αυτό θα είναι όλο. Δε θα με απασχολήσεις ποτέ ξανά. Πάντα στη ζωή μου, βγάζω τα σκουπίδια έξω. Αυτό κάνω και απόψε.
Έξω.
by Saigon
Τώρα όμως, που η πρόκληση-παύλα-εκβιασμός ήρθαν ιπτάμενα (κατά το "the shit has just hit the fan"), δε θα κάτσω σαν θύμα να το καταπιώ. Θα κινηθώ καταπώς πρέπει.
Η πρώτη σκέψη μου ήταν να σου τηλεφωνήσω, αλλά και ποιος μπορούσε να μου εγγυηθεί ότι θα απαντούσες? Άλλωστε το έχεις ξανακάνει στο παρελθόν, να αποφεύγεις να σηκώσεις το τηλέφωνο εκεί που ξέρεις ότι δε σε παίρνει.
Εσύ λοιπόν, που μυξοκλαίγεσαι ότι σε πρόδωσα και ζητάς συμπόνια και οίκτο απ' αυτούς που σε πιστεύουν ακόμα, γιατί δε λες την αλήθεια?
Γιατί δεν τους λες ότι το πρόσωπο που τόσον καιρό τους παρουσιάζεις, είναι ψεύτικο και αριστοτεχνικά στημένο?
Γιατί δεν τους λες ότι μου παρίστανες τη φίλη ενώ παράλληλα με έθαβες κανονικά πίσω από την πλάτη μου?
Και πάνω απ' όλα, γιατί δε λες πως, όταν σου έδωσα την ευκαιρία να παραδεχτείς τις βρωμιές σου, το γύρισες σε ένα αηδιαστικό "Εγώ, ποτέ!"?
Σου έδωσα πάρα πολλές ευκαιρίες, για την ακρίβεια. Πάρα πολύ χώρο και χρόνο. Όχι για "να διορθωθείς", όπως επέμενες εσύ ότι έπρεπε να κάνω εγώ, και απορούσα τι στο διάολο εκτιμάς τελοσπάντων σε μένα και με κάνεις παρέα, αφού με θεωρούσες τόσο σκάρτη. Ναι, όλα τα μάθαινα. Όλα τα ξέρω. Και μην τολμήσεις να κατηγορήσεις αυτόν που φάνηκε αληθινός, σε αντίθεση με σένα, και μου αποκάλυψε τι σαπίλα είχες βάλει στη ζωή μου. Άλλωστε ούτε εσύ η ίδια δεν κατάφερες να κρυφτείς - μερικά μόλις λεπτά αφότου αρνήθηκες πως τόσον καιρό με δούλευες ψιλό γαζί, του τηλεφώνησες και τον έκραξες επειδή με είχε προειδοποιήσει. Για τι πράγμα με προειδοποίησε λοιπόν? Γι' αυτά που εσύ ΔΕΝ του είχες πει? Δε σου έμεινε ούτε ίχνος αξιοπρέπειας.
Σου άνοιξα το σπίτι μου και την καρδιά μου. Σε έκανα μέρος της ζωής μου. Κι εσύ το μόνο που έκανες ήταν να με κατακρίνεις για το παραμικρό, να με σχολιάζεις και να χύνεις δηλητήριο. Αλλά όχι μπροστά μου, όχι, ποτέ. Πάντα έμενα με την εντύπωση ότι όλα ήταν μέλι-γάλα μεταξύ μας, κι εσύ δεν είχες καλά-καλά ανέβει στο τρένο της επιστροφής, όταν άρχιζες το φτυάρι! Και τι δεν είπε το γλυκύτατο στόμα σου!
Με ζήλευες παθολογικά, πέρα από κάθε λογική αλλά και παράνοια. Ζήλευες οποιονδήποτε ξόδευε λίγο παραπάνω χρόνο μαζί μου, την ώρα που εσύ δε μπορούσες λόγω απόστασης. Ζήλευες τους καινούριους ανθρώπους που γνώριζα (δεν πρόκειται να ξεχάσω ότι αποκάλεσες "χαζοβιόλα" κάποια που είχες δει για ελάχιστα λεπτά, μόνο και μόνο επειδή τη γνώρισα και τη συμπάθησα εν τη απουσία σου και χωρίς την έγκρισή σου. Ήμαρτον!). Ζήλεψες που τόλμησα να έχω ήδη έναν κολλητό φίλο πριν καν γνωρίσω εσένα! Ζήλευες που τον σύστηνα ως τέτοιον. Και φυσικά σκύλιαζες επειδή είχαμε επαφή, εμπιστοσύνη και πραγματική φιλία. Ζήλεψες ακόμα κι όταν ο άντρας μου με πήρε αγκαλιά και ψιλοχορέψαμε μπροστά σε μια πλανόδια ορχήστρα στο δρόμο. Αλλά βέβαια, για να καλύψεις τη ζήλια σου εκείνη την ώρα το χαρακτήρισες απλώς "σαχλό και ανούσιο, λες και προσπαθούσαμε να αποδείξουμε κάτι".
Βάσισες ολόκληρη τη σχέση μας σε μια σχιζοφρενική σημειολογία. Έβλεπες πράγματα που δεν υπήρχαν, μετέφραζες τα λόγια μου όπως σου άρεσε, και όλα τα ζύγιζες σύμφωνα με τον εγωισμό σου. Ε λοιπόν, μάθε πως το σύμπαν δεν περιστρέφεται γύρω από σένα. Δε μπορούμε όλοι να ασχολούμαστε μαζί σου! Και επιτέλους κόφ'το, πάψε να προσπαθείς να πείσεις τον κόσμο ότι και καλά υπάρχει κατάρα επάνω σου που σου στέλνει σκάρτους ανθρώπους να σε πληγώνουν. Δεν έχεις αφήσει τίποτα όρθιο γύρω σου. Όλους τους έχεις εκμηδενίσει. Μόνη σου.
Τους τελευταίους μήνες έπαψα να παίζω το παιχνιδάκι σου. Κουράστηκα. Δεν αξίζεις τίποτα πια. Άλλωστε δε μπορώ να δίνω σημασία σε μηνύματα που στέλνεις πολύ προσεκτικά προγραμματισμένα και μελετημένα, λες και είναι δυνατόν να πιστέψω ότι με σκέφτεσαι και αναρωτιέσαι "τι να κάνω άραγε" μόνο κάθε Σάββατο. Δε βρίσκω το λόγο να ασχοληθώ μαζί σου, τη στιγμή που έστειλες ανώνυμο φάκελο στο σπίτι μας, και με αποκάλεσες "Σέρλοκ Χολμς" επειδή κοίταξα τη σφραγίδα ταχυδρομείου για να δώ από πού ήρθε ανώνυμο γράμμα στο όνομά μου.
Μα περισσότερο απ' όλα, με εξοργίζει το γεγονός ότι τελικά, με ξέρεις τόσο λίγο, που νόμισες ότι μπορείς με μια κλάψα της κακιάς ώρας να τα σβήσεις όλα. Νόμισες ότι είχες κάθε δικαίωμα να παριστάνεις το θύμα και να μην παραδέχεσαι ποτέ ότι τα έκανες όλα σκατά μόνη σου. Ότι εδώ και καιρό η σχέση μεταξύ μας δεν έχει καμιά ελπίδα, και γι' αυτό φταις μόνο εσύ. Εσύ το έφτασες ως εδώ. Όταν σου τηλεφώνησα και σου είπα, "ξέρω όλα αυτά που έχεις πει για μένα, δεν υπάρχει λόγος να το αρνηθείς, παραδέξου το τουλάχιστον για να μπορούμε να μιλάμε σαν άνθρωποι, έστω τυπικά", εσύ εξανέστης και τσίριζες στο αυτί μου ένα σωρό εμετικές δικαιολογίες που δεν έστεκαν. Εκεί έχασες οριστικά τη μπάλα. Εκεί ήταν για μένα το τέλος. Εκεί. Τη στιγμή που σου έδωσα την ευκαιρία να πεις μια φορά την αλήθεια, έτσι για αλλαγή, κι εσύ μου την πέταξες στα μούτρα και μετά είχες και την απαίτηση να συνεχίσω να σ' αγαπώ, και μάλιστα όχι να σ' αγαπώ όπως εγώ μπορώ, αλλά όπως εσύ θέλεις.
Αν με άκουγες λίγο, τις στιγμές που σου μιλούσα για τη στάση μου προς τη ζωή, θα θυμόσουν ότι δεν συνηθίζω να δίνω ακατάσχετα ευκαιρίες, και ειδικά σε ανθρώπους που δεν τις αξίζουν. Συνήθως δίνω δύο. Τρίτη ευκαιρία δεν υπάρχει. Τα κουβαδάκια τους και σε άλλη παραλία. Σε σένα έδωσα περισσότερες, και είναι το μοναδικό πράγμα που μετανιώνω. Βλέπεις, η ζωή μας είναι τόσο μικρή, τόσο λίγη, θα ήταν σπατάλη αν καθόμουν να την αναλώνω εκεί που δεν υπάρχει ελπίδα. Χωρίς υστερίες, απλώς χωρίζουν οι δρόμοι και συνεχίζω. Τόσο απλά. Δε θα μου λείψεις, λοιπόν. Δε μου λείπει τίποτα από σένα. Δε με ενδιαφέρει να είσαι καλά. Η ζωή σου είναι πλέον εντελώς χώρια από τη δική μου - δε με αγγίζεις.
Κι αν παλιά σκεφτόμουν πως, αν τυχόν κάποτε μαλώναμε και δεν είχαμε επαφή, θα στενοχωριόμουν απίστευτα να σε βλέπω στις φωτογραφίες του γάμου μου και να μη σ' έχω πια στη ζωή μου, τώρα ούτε αυτό με αγγίζει. Θα συνεχίσουμε να κινούμαστε σε κοινούς κύκλους, ενδεχομένως σπάνια θα βλεπόμαστε κιόλας, αλλά αυτό θα είναι όλο. Δε θα με απασχολήσεις ποτέ ξανά. Πάντα στη ζωή μου, βγάζω τα σκουπίδια έξω. Αυτό κάνω και απόψε.
Έξω.
by Saigon
