Παρασκευή 24 Ιουλίου 2009

Viva los malakas!

Έχω την απόλυτη πεποίθηση πως ο Μαλάκας είναι η Απόλυτη Λύση. Για όλα όμως. Είναι η μόνη ελπίδα, η μόνη τακτική για να βελτιωθούν πολλά πράγματα γύρω μας. Για να μην παρεξηγούμαστε, να εξηγηθούμε τι εννοώ με τον όρο "μαλάκας".
Υπάρχουν δύο ειδη μαλάκα: ο ένας είναι ο γνωστός, αυτός που του αξίζει ο όρος όταν λέγεται με το πιο υβριστικό περιεχόμενό του όπως για παράδειγμα ο τύπος που παρκάρει στην θέση των ΑΜΕΑ, ο τύπος που θέλει να επιβάλλει στον καθένα το γούστο του, ο εμπρηστής, η μάνα που πετάει την πάνα του μωρού της όπου να'ναι, επειδή βαριέται να κουνήσει τον κώλο της να την πετάξει εκεί που πρέπει. Ο άλλος είναι τελείως διαφορετικός, είναι ο άνθρωπος που κάνει κάτι με όλη του την ενέργεια, αφιερώνοντας χρόνο, ενέργεια, φαιά ουσία και λεφτά ακόμα, για να κάνει κάτι στο οποίο πιστεύει απόλυτα αλλά με ελάχιστο κέρδος! Μιλάμε δλδ για έναν άνθρωπο που κάνει κάτι επειδή το γουστάρει και το πιστεύει, παράγει εκπληκτικής ποιότητας αποτελέσματα αλλά ΔΕΝ το κάνει για τα λεφτά. Το αντίθετο, πολλές φορές! Προφανώς, ο όρος γίνεται παράσημο τότε, γίνεται βραβείο και τιμή μεγάλη και οι άνθρωποι αυτοί αξίζουν πολλών συγχαρητηρίων. Και ναι, υπάρχουν πολλοί τέτοιοι.
Ένας απο αυτούς, ή καλύτερα, μία από αυτούς είχε μια ιδέα πραγματικά απίστευτη: υπάρχει καλύτερο πράγμα για ένα μωρό από την αγκαλιά του γονιού του; όχι φυσικά, σαν την αγκαλιά δεν υπάρχει! Αν μάλιστα η αγκαλιά μπορεί να γίνει με τον πιο ασφαλή τρόπο για γονέα και παιδί, τον πιο ξεκούραστο, τον πιο βολικό, που να εξασφαλίζει ακόμα καλύτερη και μεγαλύτερη σε διάρκεια αγκαλιά, τότε αυτό θα ήταν πραγματικά υπέροχο!!! Έτσι λοιπόν η Στέλλα αποφάσισε να κάνει τους "μάρσιπους αγκαλιάς", μια παλιά συνήθεια των γονιών να κρατάνε ξεκούραστα τα παιδιά πάνω τους χωρίς να πιάνονται οι ίδιοι ή να ταλαιπωρείται το παιδί. Η Στέλλα δεν είναι ο μεσάζων σε μια βιομηχανία εισαγωγής τους από κάποια άλλη χώρα: το κάθε sling, pouch, mei tai ή wrap είναι χειροποίητο! Η ίδια ψάχνει τα υφάσματα και τους κρίκους, τα παραγγέλνει, τα αγοράζει (σίγουρα με όχι μικρό κόστος), κάνει μόνη της τα πατρόν, τα κόβει, τα ράβει, συντηρεί το site που έχει στήσει για να τα πουλάει και τα στέλνει όπου θέλετε! Και μιλάμε για μάνα και σύζυγο η οποία μάλιστα εργάζεται! Και παρόλη την καθημερινή της εργασία και τις υποχρεώσεις, έχει αφοσιωθεί στην ιδέα του Babywearing (το blog), την ιδέα δλδ του να "φοράς" το παιδί πάνω σου, να το έχεις σε μια μόνιμη αγκαλιά που σου αφήνει περιθώριο να κινείς τα χέρια σου, να είσαι απόλυτα ισορροπημένος χωρίς να πιάνεται η μέση σου ή το χέρι σου, να είσαι σε άμεση επαφή με το παιδί και να του δίνεις την απόλυτη αίσθηση ασφάλειας και ζεστασιάς. Είναι πολλά τα καλά με το Babywearing: μπορεί να φορεθεί απο γονείς, θείους, νονό (...), οποιονδήποτε, ανεξάρτητα απο την σωματική του διάπλαση και το ύψος καθώς υπάρχει η δυνατότητα να προσαρμόζονται και σε αυτόν που το φοράει αλλά και στο μωρό το ίδιο. Το μωρό είναι ξεκούραστο μέσα στο sling, δεν καταπονείται στο ελάχιστο και βολεύεται με πολλούς τρόπους. Σε καμία περίπτωση δεν υπάρχει θέμα ελλιπούς ασφάλειας για το μωρό όπως δεν υπάρχει και θέμα να βρίσκεται σε άβολη στάση: όταν το μωρό δυσφορεί κλαίει, κάτι που δεν γίνεται στα slings.
Την Στέλλα πραγματικά την θεωρώ με την καλυτερότερη έννοια "μαλάκα" και το είπα στην Saigon από τις πρώτες φορές που το συζητήσαμε: έχει μια ιδέα, πιστεύει σε αυτή, έχει διαβάσει τρελά για να την επιβεβαιώσει, ασχολείται μαζί της βάζοντας ψυχή κι ενέργεια, δίνει μέρος απο το εισόδημα της και παίρνει σε αντάλλαγμα ένα χρηματικό ποσό που για μένα είναι ελάχιστο για χειροποίητο μάρσιπο και μάλιστα με τέτοιας ποιότητας υφάσματα, κρίκους, ποικιλία και επιλογές. Και σαν να μην φτάνουν αυτά, κάνει μαθήματα σε νέους γονείς σχετικά με το πώς θα φορέσουν τον μάρσιπό τους, επικοινωνεί προσωπικά, κάνει δώρα και ασχολείται με το θέμα στον (λίγο και πολύτιμο) ελεύθερο χρόνο της! Κι έχει ακόμα χειρότερο: δείχνει στον κόσμο πώς να φτιάχνει slings μόνος του, χωρίς την μεσολάβηση της, χωρίς κανένα απολύτως κέρδος, κάτι που δεν γίνεται ΠΟΥΘΕΝΑ καθώς θα ισοδυναμούσε με οικονομική αυτοκτονία! Κι όμως, η Στέλλα το κάνει. Αφιλοκερδώς. Επειδή γουστάρει. Επειδή είναι μαλάκας.
Για να λέμε τα πράγματα με το όνομα τους: την Στέλλα δεν την ξέρω, δεν την εχω γνωρίσει, δεν έχουμε μιλήσει, δεν με ξέρει καλά καλά νομίζω η γυναίκα. Η "διαφήμιση" που της κάνω εδώ είναι πληρωμένη φυσικά, δεν θα την έκανα τζάμπα: πληρώθηκα σε είδος όταν είδα ένα μωρό Αστέρι να είναι αγκαλιά με το sling στον μπαμπά ή την μαμά του, να τον/την κοιτάει στα μάτια, να ηρεμεί και να απολαμβάνει την βόλτα, να αποκοιμιέται μέσα στο ring sling και να είναι ένα σωστό αγγελούδι. Όπως και η ίδια η Στέλλα φαντάζομαι κάπως έτσι θα πληρώνεται, βλέποντας παιδιά στην αγκαλιά των δικών τους, με γονείς χαρούμενους και σε αρμονία με τα παιδιά.
Μια απλή έρευνα στο Google να κάνετε για μάρσιπους θα βρείτε πολλά μέρη να τους πουλάνε. Αν όμως εγώ χρειαζότανε να πάρω έναν μάρσιπο, θα πήγαινα στην Στέλλα, για να τιμήσω μια μικρή θεά που πιστεύει σε κάτι, δουλεύει με συνέπεια και με τα χέρια της, ράβει με κάθε μάρσιπο ένα κομμάτι της ψυχής της και δίνεται σε κάτι που μόνο καλό κάνει. Από μια εταιρεία που εμπορεύεται slings, θα προτιμήσω την Στέλλα που τα φτιάχνει με αγάπη για τα αστεράκια όλου του κόσμου.
Να'σαι καλά Στέλλα, χίλια μπράβο και συγχαρητήρια, χρειαζόμαστε πολλούς σαν εσένα...


by Baygon

Δευτέρα 13 Ιουλίου 2009

Αγαπούλιtchκα

Κυριακή βραδάκι, βγαίνουμε για βόλτα. Ο Woody φοράει τον Αστέρη μέσα στο ring sling, κρατιόμαστε από το χέρι και περπατάμε. Ένα στενάκι πριν βγούμε στον κεντρικό δρόμο, διασταυρωνόμαστε με μια εξηντάρα γαλανομάτα κυρία με κότσο, που προσπαθεί να ξεκλειδώσει μια εξώπορτα. Μόλις μας βλέπει γουρλώνει τα γαλανά της μάτια, παρατάει την εξώπορτα, και έρχεται προς το μέρος μας λέγοντας με έντονα ξενική προφορά "Κακό, πολύ κακό".
Απορημένοι κι οι δυο μας, κοντοστεκόμαστε. Η κυρία απλώνει το χέρι και πιάνει το ποδαράκι του Αστέρη που κρέμεται έξω από το sling.
"Ντεν κάνει, συγκνώμη, πολύ σφικτό, πονταράκι πονάει..."
Η ξενική προφορά έγινε πλέον, πιο συγκεκριμένα, ρωσικής καταγωγής.
"Δεν πονάει, είναι πολύ καλά έτσι!" την καθησυχάζω εγώ χαμογελώντας.
"Κοριτσάκι, ακούει 'Ελενα, πονταράκι ντεν είναι καλό έτσι". Η ανησυχία της είναι παραπάνω από έκδηλη. Δοκιμάζει να τραβήξει το ύφασμα και να ξεσκεπάσει το παιδί.
"Είναι πολύ άνετα, κοιτάξτε τον, κοιμάται!" αντιτείνεται ο Woody, ρίχνοντάς μου ένα λοξό βλέμμα που φωνάζει 'μα τι λέει η τρελή'.
"Εγώ ξέρει, κάνει μασσάge, πονταράκι πολύ σφιχτό, κόβει κυκλοφορία...". Αρχίζει σιγά-σιγά να μιλάει ασθμαίνοντας, λες και κάποιος κόβει τη δική της κυκλοφορία.
"Μα δεν είναι σφιχτό, κοιτάξτε..." προσπαθώ να της δείξω ότι το ύφασμα πίσω από τα γόνατα του Αστέρη δεν είναι πιο σφιχτό από το λουράκι των παπουτσιών στους αστραγάλους της.
"Όχι, πρέπει πιο απαλό, αγαπούλιtchκα, πρέπει κάνει". Επιτακτικό το ύφος πια, μέσα στην παράκληση.
"Εντάξει, θα πάμε στο σπίτι και θα το φτιάξουμε", απαντάει ο Woody ανυπόμονα και μου σφίγγει το χέρι.
"Τώρα κάνει, παρακαλώ αγαπούλιtchκα, ακούει Έλενα, πονταράκι είναι... πώς λένε... μπλε!"
"Ε όχι και μπλε, μια χαρά είναι, δεν έχει τίποτα!" Είναι ολοφάνερο πως δεν ωφελεί να επιχειρηματολογήσει κανείς μ' αυτή την κυρία.
"Εγώ κάνει μασσάge, πρέπει πιο απαλό, ντεν είναι καλό, παρακαλώ αγαπούλιtchκα..." Από το τράβηγμα εκατέρωθεν, το μωρό έχει αλλάξει θέση μέσα στο sling και πλέον όντως δεν κάθεται καλά!
"Εντάξει, πάμε τώρα σπίτι να το βγάλουμε", της λέω και ηρεμεί λιγάκι.
Απομακρυνόμαστε αρκετά, ανησυχώντας μην τυχόν μας ακολουθεί για να βεβαιωθεί ότι ακούσαμε τις οδηγίες της. "Να πάρουμε τηλέφωνο τη Στέλλα", μουρμουρίζει ο Woody εκνευρισμένος. "Σώπα τώρα και περπάτα, να βγούμε από την ακτίνα δράσης της!" λέω κρυφογελώντας. Στρίβουμε στη γωνία, διορθώνουμε τη θέση του μωρού και συνεχίζουμε τη βόλτα μας ανενόχλητοι.
Σας φιλώ, αγαπούλιtchκες! Καλή εβδομάδα. :-)

by Saigon

Τετάρτη 1 Ιουλίου 2009

Ποτέ όμως...

Εμείς εδώ στην Saigon & Baygon Inc. (γνωστοί και ως Κινέζικη Κατσαρίδα) λατρεύουμε τις συμπτώσεις. Τις λατρεύουμε τόσο που δεν πιστεύουμε σε αυτές, που θεωρούμε πως είναι μέρος ενός μεγάλου και διασκεδαστικού (συνήθως) παιχνιδού με το οποίο πάντα γελάμε. Έτσι, όταν πριν λίγο καιρό διάβασα αυτό το post της Saigon, έμεινα λίγη ώρα στην φωτό με τις χάρτινες κουκλίτσες και τα ρούχα που κόβονται. Η αλήθεια είναι πως δεν τα θυμόμουν ιδιαίτερα. Ωστόσο, την επόμενη μέρα, βγαίνοντας για δουλειές, κάποιος στον δρόμο μοίραζε φυλλάδια. Το πήρα και είδα αυτό κάτω:

Η θεά Τύχη (μεγάλ' η χάρη Της) έριξε στα χέρια μου ένα φυλλάδιο για την απορία που μου είχε δημιουργηθεί λίγες ώρες πριν! Μεγάλη έκπληξη, μεγάλη χαρά, χίλιες δυο σκέψεις στο μυαλό μου περάσανε για το θέμα των παιχνιδιών, της νοσταλγίας κλπ. Ώσπου γύρισα το φυλλάδιο από την άλλη...

Ναι, πρόκειται για διαφημιστικό φυλλάδιο ενός sex shop! Και παίζει να είναι το πιο έξυπνο που έχω δει ποτέ, το πιο αστείο, η πιο ωραία ιδέα. Μιλάμε για τελείως LOL συνδυασμό!!!
Πληροφορίες για το μαγαζί δεν υπάρχουν γιατί τις έσβησα, εμείς εδώ στην Saigon & Baygon Inc. κάνουμε πολλά αλλά δεν διαφημίζουμε sex shop (ακόμα). Αν χρειάζεστε πληροφορίες όμως, στείλτε μας ένα e-mail με το πρόβλημα ή το βίτσιο σας, lol!
Κι επειδή είναι καλοκαίρι και η Saigon πολύ το γουστάρει αυτό το τραγουδάκι, ορίστε μια ελαφρώς διαφορετική προσέγγισή του:


by Baygon