Αγαπούλιtchκα

Κυριακή βραδάκι, βγαίνουμε για βόλτα. Ο Woody φοράει τον Αστέρη μέσα στο ring sling, κρατιόμαστε από το χέρι και περπατάμε. Ένα στενάκι πριν βγούμε στον κεντρικό δρόμο, διασταυρωνόμαστε με μια εξηντάρα γαλανομάτα κυρία με κότσο, που προσπαθεί να ξεκλειδώσει μια εξώπορτα. Μόλις μας βλέπει γουρλώνει τα γαλανά της μάτια, παρατάει την εξώπορτα, και έρχεται προς το μέρος μας λέγοντας με έντονα ξενική προφορά "Κακό, πολύ κακό".
Απορημένοι κι οι δυο μας, κοντοστεκόμαστε. Η κυρία απλώνει το χέρι και πιάνει το ποδαράκι του Αστέρη που κρέμεται έξω από το sling.
"Ντεν κάνει, συγκνώμη, πολύ σφικτό, πονταράκι πονάει..."
Η ξενική προφορά έγινε πλέον, πιο συγκεκριμένα, ρωσικής καταγωγής.
"Δεν πονάει, είναι πολύ καλά έτσι!" την καθησυχάζω εγώ χαμογελώντας.
"Κοριτσάκι, ακούει 'Ελενα, πονταράκι ντεν είναι καλό έτσι". Η ανησυχία της είναι παραπάνω από έκδηλη. Δοκιμάζει να τραβήξει το ύφασμα και να ξεσκεπάσει το παιδί.
"Είναι πολύ άνετα, κοιτάξτε τον, κοιμάται!" αντιτείνεται ο Woody, ρίχνοντάς μου ένα λοξό βλέμμα που φωνάζει 'μα τι λέει η τρελή'.
"Εγώ ξέρει, κάνει μασσάge, πονταράκι πολύ σφιχτό, κόβει κυκλοφορία...". Αρχίζει σιγά-σιγά να μιλάει ασθμαίνοντας, λες και κάποιος κόβει τη δική της κυκλοφορία.
"Μα δεν είναι σφιχτό, κοιτάξτε..." προσπαθώ να της δείξω ότι το ύφασμα πίσω από τα γόνατα του Αστέρη δεν είναι πιο σφιχτό από το λουράκι των παπουτσιών στους αστραγάλους της.
"Όχι, πρέπει πιο απαλό, αγαπούλιtchκα, πρέπει κάνει". Επιτακτικό το ύφος πια, μέσα στην παράκληση.
"Εντάξει, θα πάμε στο σπίτι και θα το φτιάξουμε", απαντάει ο Woody ανυπόμονα και μου σφίγγει το χέρι.
"Τώρα κάνει, παρακαλώ αγαπούλιtchκα, ακούει Έλενα, πονταράκι είναι... πώς λένε... μπλε!"
"Ε όχι και μπλε, μια χαρά είναι, δεν έχει τίποτα!" Είναι ολοφάνερο πως δεν ωφελεί να επιχειρηματολογήσει κανείς μ' αυτή την κυρία.
"Εγώ κάνει μασσάge, πρέπει πιο απαλό, ντεν είναι καλό, παρακαλώ αγαπούλιtchκα..." Από το τράβηγμα εκατέρωθεν, το μωρό έχει αλλάξει θέση μέσα στο sling και πλέον όντως δεν κάθεται καλά!
"Εντάξει, πάμε τώρα σπίτι να το βγάλουμε", της λέω και ηρεμεί λιγάκι.
Απομακρυνόμαστε αρκετά, ανησυχώντας μην τυχόν μας ακολουθεί για να βεβαιωθεί ότι ακούσαμε τις οδηγίες της. "Να πάρουμε τηλέφωνο τη Στέλλα", μουρμουρίζει ο Woody εκνευρισμένος. "Σώπα τώρα και περπάτα, να βγούμε από την ακτίνα δράσης της!" λέω κρυφογελώντας. Στρίβουμε στη γωνία, διορθώνουμε τη θέση του μωρού και συνεχίζουμε τη βόλτα μας ανενόχλητοι.
Σας φιλώ, αγαπούλιtchκες! Καλή εβδομάδα. :-)

by Saigon