Πλίνθοι και κέραμοι

Για να ακριβολογώ, κάθε μέρα σκέφτομαι διάφορα πράγματα που θα ήθελα να γράψω εδώ, ενδιαφέροντα και συναρπαστικά, και λέω με το νου μου "αυτό θα γινόταν πολύ ωραίο post" - αλλά μέχρι να περισσέψει χρόνος και να καθίσω τελικά με την ησυχία μου στον υπολογιστή, έχω ξεχάσει τα περισσότερα απ' αυτά που ήθελα να πω, και τα υπόλοιπα μοιάζουν πια ανάξια λόγου. Κι έτσι μένει το blog αδρανές. :-)

Ο φίλος Baygon έγραψε ένα υπέροχο post στο προσωπικό του blog πρόσφατα. Με συγκίνησε τόσο, που δε μπορούσα να αφήσω σχόλιο. Δε χρειάζεται καν! Ξέρει πολύ καλά τι σκέφτομαι για τις κασέτες, άλλωστε το συζητήσαμε πολλές φορές, και οι αναφορές του σε μένα, μέσα στο κείμενό του, είναι περισσότερες απ' όσες φαίνονται. Μερσί, αδερφέ!
Βέβαια πρέπει να σε μαλώσω κιόλας, που άργησες τόσο να ποστάρεις σχετικά μ' αυτό το θέμα. Να φανταστείς ότι βρήκα ένα εξαιρετικό άρθρο πάνω στο ίδιο μοτίβο, δύο μέρες πριν γεννήσω, τις έσκισα και τις έβαλα στην άκρη μέχρι να γράψεις το δικό σου. Για να συμπληρώσω λοιπόν την εικόνα, θα ανεβάσω εδώ τις σελίδες του άρθρου σκαναρισμένες, για να τις διαβάσει όποιος ενδιαφέρεται (κι εσύ μαζί, ελπίζω, χεχεχεχ).

(το άρθρο είναι της Μικαέλας Θεοφίλου, από το ΒΗΜagazino)

Κατά τα άλλα είμαστε καλά, ο Αστέρης μεγαλώνει και ομορφαίνει (ναι, κι άλλο, αν είναι δυνατόν!), τον χαιρόμαστε κάθε μέρα και πιο πολύ. Πλέον πηγαίνουμε βόλτες, με το ring sling που πήραμε από το Babywearing.gr ή με το καρότσι, πάντα οικογενειακώς στο σούπερ μάρκετ, με τον Snape στο κτηνιατρείο, στους παππούδες εδώ και στο χωριό, μέχρι που βγήκαμε και για καφέ! Πριν δυο βδομάδες πήγαμε όλοι μαζί στο Jumbo και περάσαμε τέλεια, το αστεράκι μας κοιμόταν μέσα στο sling στην αγκαλιά του Woody, και πήραμε καινούρια ρουχαλάκια γιατί τα πρώτα δε μας κάνουν πια!

Τέλος, κάτι ακόμα άσχετο: είδα κάπου την εικόνα παρακάτω και με πλημμύρισαν αναμνήσεις... Ποιες από σας θυμούνται εκείνες τις χάρτινες κουκλίτσες, που μπορούσε κανείς να ντύσει με συνολάκια επίσης χάρτινα που είχαν μικρές 'τσακιστές' προεξοχές για να γαντζώνονται επάνω στο σώμα της κούκλας? Τι να εξηγώ, αν είχατε μια τέτοια, δε χρειάζεται να περιγράψω παραπάνω, σίγουρα ξέρετε τι εννοώ! Και ήταν κι ένα κοριτσίστικο περιοδικό της εποχής, που αφιέρωνε την τελευταία του σελίδα σε χάρτινα ρουχαλάκια για να τα κόψουμε με το ψαλίδι και να τα φορέσουμε στις κούκλες μας... Α στο καλό, τι θυμήθηκα πάλι.

Σας ασπάζομαι, (ταιριάζει με το ύφος του τελευταίου)

Saigon