Συγγένειες...

Σε χάζευα. Με κατάλαβαν οι υπόλοιποι? Δεν πρόσεξα.
Σε κοιτούσα, πόσο κούκλος ήσουν μέσα στο κοστούμι σου.
Ήμουν περήφανη για τον κόμπο της γραβάτας σου. Δεν είχα ξαναδέσει γραβάτα, και ήμουν περήφανη που το κατάφερα τόσο καλά.
Για πολλά πράγματα ήμουν περήφανη.
Σε χάζευα και γελούσα, γιατί θυμόμουν.
Τότε που γελούσες, αρκετά ώστε να γκρεμίσεις το σπίτι, με το "Α ρε Τασούλλλα" (ξέρεις εσύ).
Τότε που γελούσες κι έλεγες "Αξίζετε ο ένας τον άλλο".
Τότε που έκλαιγες. Και σε πειράζαμε. Και μετά γελούσες πολύ. :-)
Κι εκείνη την ώρα ήθελες τόσο απεγνωσμένα να γελάσεις, που από το σφίξιμο έκλαιγες.
Κι εγώ ήρθα, χωρίς ντροπή, και σου σκούπισα το μέτωπο.
Ήμουν τόσο συγκινημένη, που δε μπορούσα να σου πω τίποτα.
Ήσουν τόσο συγκινημένος, που είπες απλά "Όχι μόνο έκανες παιδί, αλλά σου το βάφτισα κιόλας".
Α ρε Baygon, εκείνη τη μέρα που γνωριστήκαμε και -όπως λένε- μεταξύ μας αμέσως κάτι έκανε κλικ, το φανταζόσουν πως θα βρισκόμασταν εδώ?

Σ' αγαπώ και σ' ευχαριστώ πολύ. Για όλα όσα πέρασαν, και για όσα θα 'ρθουν.
(Και οι άντρες του σπιτιού, Woody - Αστεράκι - Snape, σου στέλνουν φιλιά.)

Η κουμπάρα,
Saigon