Thunder... Thunder... Thunderbird!

Δε με εντυπωσιάζουν τα αυτοκίνητα. Δεν κατάλαβα ποτέ τις γυναίκες που "λιώνουν" για ιδιοκτήτες ακριβών και φανταχτερών αυτοκινήτων, και κατ' επέκταση τους άντρες που ασχολούνται υπερβολικά με την εμφάνιση του αυτοκινήτου τους. Στο κάτω-κάτω, ένα όχημα είναι βρε παιδιά. Οι περισσότερες γυναίκες δεν νοιάζονται καν για τις ζάντες σας (να μη μιλήσω καν για αεροτομές και λοιπές αηδίες...), και παραδεχτείτε επιτέλους πως το κάνετε μάλλον για να θαμπώσετε τους άλλους άντρες (όπως και οι γυναίκες, αντίστοιχα, ντύνονται και βάφονται για να μπουν στο μάτι των άλλων γυναικών... Μεγάλη συζήτηση αυτή).
Δε συγκρατώ μάρκες. Είμαι απίστευτα κακή σ' αυτό. Ενδεικτικά θα πω ότι κοιτάω πάντα την πινακίδα του αυτοκινήτου που περιμένω να έρθει να με πάρει, για να σιγουρευτώ πως αυτό είναι το σωστό και δε θα μπω σε ένα ξένο (και δε θα ντραπώ να πω πως ναι, την έχω πατήσει και μπήκα και σε ξένο, ακριβώς επειδή δεν κοίταξα πινακίδα. Γελάστε ελεύθερα, κι εγώ γελάω).
Πολύ σπάνια θα συμβεί να αναγνωρίσω εξ όψεως συγκεκριμένα μοντέλα, και θα πρέπει να υπάρχουν ιδιαίτεροι λόγοι, π.χ. θα καταλάβω ένα Rover 414, σαν το αυτοκίνητο που είχαμε όταν μέναμε στο νησί, σε υπέροχο κυπαρισσί χρώμα που λάτρευα - ένα Honda Civic, και ειδικά αν είναι μπορντώ, σαν το αυτοκίνητο που είχε ο Woody όταν τα πρωτοφτιάξαμε, το οποίο τυπικά ήταν το καταφύγιό μας για ένα χρόνο - ή ένα Nissan Micra, σαν το εκπαιδευτικό αυτοκίνητο της σχολής οδηγών όπου μαθήτευσα, και εδώ που τα λέμε πώς να το μπερδέψω μ' αυτά τα καπούλια που έχει... (LOL)
Το μόνο αυτοκίνητο που κάπως με γοήτευσε κάποτε ήταν το Audi A4 εκεί γύρω στο 1997. Ωραίο σκαρί, στιβαρό αυτοκίνητο, υπέροχες καμπύλες (θυμάσαι, βρε ρόδον? Πού να 'χεις χαθεί άραγε)...

Εγώ λοιπόν, η αδιάφορη, η παντελώς άσχετη, σήμερα βρέθηκα ακριβώς πίσω από μια Thunderbird του 1957. Με αμερικανικές πινακίδες, κατάλευκη και απαστράπτουσα, έμοιαζε λες και δεν είχε διανύσει ούτε χιλιόμετρο στην (πάνω από μισού αιώνα) ζωή της. Μπορεί για κάποιους από σας αυτό να φαντάζει συνηθισμένο, αλλά στη μικρή επαρχιακή μου πόλη δεν εμφανίζονται συχνά θρύλοι σαν αυτόν. Αμέτρητες αναφορές για T-birds υπάρχουν στον κινηματογράφο (π.χ. στo "Grease" - δείτε πληροφορίες και εδώ) και τη λογοτεχνία (π.χ. "Σάββατο βράδυ στην άκρη της πόλης" της Σώτης Τριανταφύλλου), είναι κομμάτι της ποπ κουλτούρας διεθνώς εδώ και δεκαετίες.
Τη χάζεψα με την ψυχή μου για τα δύο λεπτά που ήταν μπροστά μας, κολλημένοι στην κίνηση, και όταν έστριψε και χάθηκε θυμήθηκα ότι είχα στην τσάντα μου τη φωτογραφική μηχανή.

(μπορεί να μην την φωτογράφισα εγώ, αλλά τη βρήκα στο Google και είναι ολόιδια)

by Saigon

Υ.Γ.: Για να μαθαίνουν οι πολύ νεότεροι, ο τίτλος του post είναι εμπνευσμένος από τους Thundercats, μία σειρά κινουμένων σχεδίων πολύ αγαπητή σ' αυτούς που ήταν παιδιά τη δεκαετία του '80. Δείτε το βιντεάκι εδώ (και νοσταλγήστε ή λοιδορήστε αναλόγως, LOL)