Ο παραπάνω τίτλος είναι μια ξεκάθαρη απόδειξη της ωριμότητας όσων ενεπλάκησαν στην βάφτιση του Αστέρη, εκτός από τον ίδιο τον Αστέρη, ο οποίος όταν μεγαλώσει θα έχει δύο επιλογές για την αντίδραση του σχετικά με το ποστ: αν μοιάσει στον πατέρα του θα με πάρει τηλέφωνο και θα με βρίσει (με την καλή έννοια) και αν μοιάσει στην μάνα του θα ψάξει μάλλον να βρει ορθογραφικά λάθη ή τόνους που ξέχασα και θα μου την πει που δεν γράφω αρκετά συχνά (και θα έχει και δίκιο). Αν δεν έχετε καταλάβει το αστείο του θέματος με τον τίτλο και αν δεν σας θυμίζει το γελοίο παιχνίδι που παίζαμε μικροί στο οποίο λέγαμε ολόκληρες φράσεις με το ίδιο φωνήεν, τότε... μόλις κατάλαβες τι σημαίνει ο τίτλος. Και είσαι πολύ νέος.
Πάμε λοιπόν και μετά τον Οδηγό για το πώς θα γελοιοποιηθείτε (έχουμε εκδώσει το
1.01 και το
2.01) πάμε στον Οδηγό για την πετυχημένη βάφτιση:
- Αν θέλετε μια πετυχημένη βάφτιση, διαλέξτε έναν..."ιδιαίτερο" ιερέα. Διαλέξτε έναν σαν τον δικό μας, που μιλούσε γελοιωδώς γρήγορα! Κι όταν λέμε γελοιωδώς, το εννοούμε: ο άνθρωπος έτρεχε δαιμονισμένα, δεν καταλαβαίναμε καμία απολύτως λέξη, μόλις που ξεχωρίζαμε φωνήεντα και σύμφωνα! Μιλάμε για απίστευτο γεγονός, κάποιος να ενημερώσει τον
Ripley!
- Η επιλογή του ιερέα, επιμένω, είναι κρίσιμο θέμα. Εξετάστε τον εξοπλισμό του: ο ιερέας της τελετής είχε ένα περίεργο γραφείο το οποίο είχε ως διακόσμηση την
τοιχογραφία του Ραφαήλ "Η Σχολή των Αθηνών" αλλά και το περίφημο
παπάκι από εκείνα που τα παιδιά βάζουν στο μπάνιο τους για να παίζουν! Τι να περιμένει δλδ κανείς;;;
- Δημιουργήστε μια κατάσταση όπου μόλις να μπορείτε να κρατηθείτε και μετά κάντε κάτι να το χειροτερέψετε! Αυτό συνέβη όταν ήθελα να γελάσω σαν τρελός με την ταχύτητα του λόγου του ιερέα, ίδρωνα πραγματικά από την προσπάθεια να κρατηθώ και η Saigon με τον Woody μου κάνανε νόημα από απέναντι να μην κλάψω από συγκίνηση! Η σκηνή ήταν σουρεαλιστική, περιμένανε ανα πάσα στιγμή να συγκινηθώ κι εγώ μετα βίας προσπαθούσα να κρατηθώ να γελάσω!
- Κάντε εξάσκηση στο "Πιστεύω". Αν και το πρόβλημα με μένα ήταν οτι πήγαινα πολύ αργά και ο πάτερ ζαλίστηκε από το απότομο φρενάρισμα της ταχύτητας του λόγου!
- Να είστε ευγενικοί, όπως ο θείος του Αστέρη ο οποίος αν και δεν τον λένε Βίκτωρα, όταν κάποια τον φώναξε έτσι, αυτός γύρισε! Και μάλιστα δεν την διόρθωσε!
LOL! Ποια τον φώναξε Βίκτωρα; Η απάντηση δόθηκε την επόμενη κιόλας μέρα, όταν μια μαθήτρια της Saigon, μας αποκάλυψε πως ήταν η μητέρα της! Ούτε σε ταινία αυτό!
Όσον αφορά άλλα γεγονότα της ημέρας, ο πρωταγωνιστής της ημέρας ήταν όπως πάντα άψογος, δεν έκλαψε ούτε για δείγμα, νύσταζε όλη την ώρα, παραλίγο να κοιμηθεί στην αγκαλιά μου και τελικά κοιμήθηκε στην αγκαλιά του πατέρα του. Η (κούκλα) μητέρα απόλαυσε γρανίτα λεμόνι από ένα συνδυασμό παπουτσιού-ποτηριού. Ο θρυλικός μαγαζάτορας μας υποδέχτηκε με μια μπάλα ποδοσφαίρου και αθλητικά παπούτσια στο τραπέζι. Ο κουμπάρος μέθυσε (με 1,1 lt μπύρα, έλεος δλδ) και ο άλλος κουμπάρος και ένας θείος δεν έχασαν χρόνο για ανωριμότητες και θεϊκές φωτογραφίες.
Στην τελική, η βάφτιση ήταν απόλυτα ταιριαστή με τον χαρακτήρα όλων μας. Δεν ήταν τέλεια, δεν ήταν υποδειγματική, δεν ήταν σχεδιασμένη και εκτελεσμένη στην τελειότητα. Αλλά ήταν απολαυστική και ήταν η δικιά μας βάφτιση. Αν μιλήσουμε με όρους φωτογραφικούς, μια κανονική βάφτιση είναι σαν την φωτογραφία επάνω. Αν μιλάμε για την δικιά μας, είναι σαν την φωτογραφία κάτω: τα έχει όλα κι έχει και χαμόγελα κι εκπλήξεις!
