And now for something completely different

Η εκπομπή άρχιζε στις έξι το πρωί, και αφού ήταν χειμώνας είχε ακόμα βαθύ σκοτάδι έξω.
Το ξυπνητήρι μου είχε το πλεονέκτημα να χτυπάει αρκετά δυνατά ώστε να με ξυπνήσει, αλλά ταυτόχρονα αρκετά διακριτικά ώστε να ξυπνήσει μόνο εμένα. Ήταν σχεδόν ίσα μ' εμένα σε ηλικία, μα το κρατούσα ακριβώς γι' αυτό του το χαρακτηριστικό.

Άνοιγα τα μάτια ίσα-ίσα για να πάρω τα ακουστικά μου από το κομοδίνο, τα φορούσα, γυρνούσα το ΟΝ του ραδιοφώνου στο walkman μου και παρέμενα ξαπλωτή και κρυμμένη στα σκεπάσματα, με τα μάτια κλειστά στο σκοτάδι.
Όταν ήθελα να γελάσω, προσπαθούσα να το καταπνίξω μέσα στο πάπλωμα, για να μην ακούσει κανείς ότι είχα ξυπνήσει τόσο νωρίς. Κατά τις εφτάμισι σηκωνόμουν από το κρεβάτι, περνούσα το walkman με το κλιπ στη ζώνη μου, βούρτσιζα τα δόντια μου και έπαιρνα πρωινό, ακούγοντας ακόμα. Στις οχτώ παρά δέκα έφευγα για το σχολείο, και έφτανα εκεί νωρίτερα απ' όλους, ήδη ξυπνητή δύο ώρες και με τρελά κέφια, σε αντίθεση με τους συμμαθητές μου και τα αγουροξυπνημένα μάτια τους.
Κάποια στιγμή το ξυπνητήρι παραδόθηκε στα γηρατειά του και σταμάτησε να χτυπάει. Έχασα την εκπομπή κάνα-δυό πρωινά, στενοχωρέθηκα πολύ, του το 'πα, και τελικά τον άκουσα να λέει στον αέρα: "Έχεις δει ποτέ σου μπλε ξυπνητήρι;"

Ήταν η πρώτη φωνή που άκουγα μόλις ξυπνούσα. Ήταν ο λόγος που έβαζα ξυπνητήρι αχάραγα, για να μη χάνω λεπτό από την εκπομπή, κι ας είχα σχολείο, κι ας νύσταζα αφάνταστα. Κι όταν το παλιό ξυπνητήρι με πρόδωσε, εκείνος μου χάρισε το μπλε που έχω ακόμα και σήμερα, και που δεν αποχωρίζομαι ποτέ. Μέχρι και στις διακοπές το παίρνω μαζί μου.
Επίσης μου χάρισε το κινητό μου τηλέφωνο. Όχι μόνο τη συσκευή. Και το νούμερο. Κι ας αλλάζω κάθε χρόνο συσκευή, νούμερο δεν έχω αλλάξει, δέκα χρόνια τώρα. Ούτε πρόκειται.
Μιλούσαμε στο τηλέφωνο ώρες ατέλειωτες. Μια φορά που ήμουν αδιάθετη και έμεινα στο σπίτι αντί να πάω στο σχολείο, μείναμε στο τηλέφωνο από τις οχτώ το πρωί μέχρι αργά το μεσημέρι, να γελάμε και να μιλάμε για τα πάντα.
Έκανε για χατίρι μου ένα από τα πιο τρελά φωτογραφικά projects που έχω δει, αφήνοντας το στίγμα του με κόκκινο σπρέι σε τοίχους και μάντρες σε όλη την πόλη, και υπογράφοντας κάθε φορά με διαφορετικό κεφαλαίο γράμμα, ώστε οι φωτογραφίες να σχηματίσουν το όνομά του όταν έμπαιναν στη σειρά.
Έφτιαξε ένα κουτάκι σαν από αναλγητικά χάπια (με ολόδική του φίρμα και χαρτί οδηγιών!), και έκρυψε μέσα μια τουλίπα σε βαζάκι-μινιατούρα. Το παυσίπονό μου.
Μου άφησε τις γλυκιές αναμνήσεις, τις μουσικές που πάντα τον θυμίζουν, την αγάπη για το δημοσιογραφικό χαρτί και τη μυρωδιά από το χαρτοφύλακά του.

Δεν υπάρχει λόγος γι' αυτή την ανάρτηση. Δεν είναι επέτειος γνωριμίας, ούτε τα γενέθλιά του, ούτε η ημερομηνία του θανάτου του, ώστε να θεωρηθεί αυτό το post κάτι σαν μνημόσυνο.
Είναι που τον σκέφτομαι, και μου λείπει. Και που δεν πρόλαβα να του πω 'γεια' πριν φύγει. Και που δε βρίσκω πουθενά την εικόνα του, όσο κι αν ψάξω.
Είσαι πάντα εδώ, φίλε.

Πρωινό στο Ναύπλιο - Γιάννης Μαρκόπουλος

by Saigon