We are made of...

Όταν πήγα για πρώτη φορά στο σπίτι της Saigon, δεν είχε διαμορφωθεί πλήρως το παλατάκι. Η διάταξη των επίπλων ήταν διαφορετική απ'αυτή που κατέληξε να είναι, οι τοίχοι ακόμα δεν είχαν διακοσμηθεί, δεν είχε γεμίσει η βιβλιοθήκη με τα πάμπολλα βιβλία που έχει τώρα, η κουζίνα ακόμα εξοπλιζότανε και γενικά, αν και συνεχίζει κι εξελίσσεται αυτό το σπίτι, τότε ήταν στα αρχικά του στάδια. Ήταν Σάββατο όταν πήγα για πρώτη φορά, μεσημέρι, Ιούνης μήνας και ήταν η πρώτη φορά που μπορούσαμε να τα πούμε για τόσες ώρες απο κοντά με την Saigon. Ήταν αρκετά νωρίς ακόμα στην φιλία μας, δεν υπήρχε καν τούτο το blog. Ο Woody απο τότε δούλευε και βράδυ, κι έτσι κάποια στιγμή μάς άφησε με ένα μπουκάλι ice tea (μα τι φλώροι!) και πολλά κεριά αναμμένα να τα λέμε. Όταν επέστρεψε κατά τις 4 το βράδυ, μας είδε στο ημίφως με μάτια κόκκινα και πρησμένα απο το κλάμα και, όπως ήταν λογικό, ο άνθρωπος μας ρώτησε τι έγινε. Η Saigon του απάντησε κάτι που ακόμα το θυμάμαι κατα λέξη: "Ε να, εδώ, τα λέμε, είπαμε για την ζωή μας, για τους νεκρούς μας...". Ο Woody φυσικά κατάλαβε, έγνεψε ένα "OK" και κάθισε μαζί μας.
Το προηγούμενο ποστ της Saigon είναι ένας φόρος τιμής σ'έναν νεκρό της, ένας ιδιαίτερος επικήδειος, χωρίς να γίνει μελό ή να εκβιάσει το συναίσθημα. Σαν άνθρωποι, κι εγώ κι η Saigon, είμαστε ένα μεγάλο και πολύπλοκο παζλ τόσων και τόσων πραγμάτων. Μέσα σ'αυτά τα πράγματα είναι και οι νεκροί μας. Οι άνθρωποι που δεν έχουμε τώρα δίπλα μας, που δεν είναι εδώ τώρα αλλά πάντα ζούνε στο μυαλό και την ψυχή μας. Που υπάρχουν ακόμα και τώρα, πολλά χρόνια μετά την φυγή τους, πράγματα στην καθημερινότητά μας που μας τους θυμίζουν, που μας τους φέρνουν στο μυαλό. Πράγματα όχι απαραίτητα θλιβερά, πολλά είναι και χαρούμενες αναμνήσεις ή στοιχεία που μας τους θυμίζουν: απο καθημερινές λεπτομέρειες μέχρι τραγούδια και μέρη. Σε μεγάλο βαθμό, είμαστε και οι νεκροί μας ανάμεσα σε άλλα, είναι ακόμα κομμάτια της ζωής και του εαυτού μας και μας επηρεάσανε όσο ελάχιστοι. Δεν ξέρω πώς να το γράψω όλο αυτό χωρίς να είναι θλιβερό, αλλά έτσι νιώθουμε κι οι δυο, έτσι τους σκεφτόμαστε κι έτσι είναι αποθηκευμένοι μέσα μας αυτοί οι άνθρωποι.
Τους περισσότερους απο αυτούς τους ανθρώπους που φύγανε δεν προλάβαμε να τους αποχαιρετήσουμε και αυτό μάλλον θα μας "πληγώνει" για πολύ καιρό ακόμα. Τους πενθήσαμε όμως με τον ίδιο τρόπο κι οι δύο μας, τους σκεφτόμαστε, μας λείπουν και σε έναν βαθμό δεν το έχουμε δεχτεί ότι φύγανε. Ακόμα λέμε οτι είναι εδώ γύρω, μέσα μας, τους αφιερώνουμε πράγματα, κάνουμε όρκους στ'όνομα τους, ακούμε μουσική "μαζί" τους, ξυπνάμε με το ξυπνητήρι τους, θέλουμε να τους πούμε τα ευχάριστα νέα μας.
Eίμαστε και θα συνεχίσουμε να είμαστε και οι νεκροί μας. Και το ξέρουμε και το χαιρόμαστε. Και δεν θα τους προδώσουμε και πάντα θα τους θυμόμαστε όλους τους.
Κάποιοι λένε οτι ο άνθρωπος είναι φτιαγμένος απο αστέρια, από υλικό που ήρθε απο το διάστημα. Μερικά από τα δικά μας αστέρια είναι οι άνθρωποί μας που χάθηκαν και οι στιγμές μαζί τους. Γιατί τελικά είμαστε το παρελθόν μας, οι άνθρωποί μας, οι ιστορίες μας και τα όνειρά μας.

by Baygon