Μονοκόμματο

Χτες βράδυ πήγαμε σε ένα μπαράκι όπου παίζει κιθάρα ένας πολύ καλός μας φίλος. Μαζί του ήταν μια κοπέλα που τραγουδούσε, μια έντονη παρουσία που σου μένει αξέχαστη, με τέτοια θεατρικότητα, με απίστευτο χαμόγελο, με μια φωνή βελούδινη σαν πραλίνα φουντουκιού... Υπέροχη ατμόσφαιρα, και η διακόσμηση του μαγαζιού ήταν άλλο πράγμα, και η χαρά μας μεγάλη που βρεθήκαμε με το φίλο μας, δε χρειαζόμασταν και πολλά για να έχουμε εξαιρετική διάθεση.
Δεν είχε πολλές παρέες μέσα στο μπαράκι, όμως είναι αρκετά μικρό και φαινόταν ήδη γεμάτο. Λίγη ώρα αφού είχαμε καθίσει, μπήκε ένα ζευγάρι απ' αυτά που φαίνεται ότι έχουν προ πολλού πατήσει τα 45, είναι παντρεμένοι χρόνια, ψιλοβαριούνται ο ένας την παρέα του άλλου όμως εξακολουθούν να βγαίνουν από υποχρέωση, για να μη μουχλιάσουν. Τους είδα που 'στράβωσαν' που είχε live μουσική, τους είδα που μούτρωσαν που έπρεπε να στριμωχτούν λιγάκι για να καθίσουν στο μοναδικό διαθέσιμο μέρος, σε δυο χαμηλά σκαμπό μπροστά σε τραπεζάκι, ακριβώς δίπλα μου. Τράβηξα τα πράγματά μου και τα πόδια μου για να τους δώσω όσο περισσότερο χώρο μπορούσα, είπαν "Πιο στενά δε γίνεται;", αστειεύτηκα "Μια παρέα θα γίνουμε, βολευτείτε". Συνέχισαν να γκρινιάζουν μουρμουρίζοντας για λίγο αλλά δεν έδωσα σημασία, έτσι κι αλλιώς δεν καλοάκουγα λόγω της μουσικής.
Ο φίλος μας ζήτησε από τον Woody να σηκωθεί και να τραγουδήσει. Πήρε λοιπόν το μικρόφωνο ο καλός μου, και έδωσε ρέστα. Πάντα είναι ευτυχισμένος όταν βρίσκονται και τραγουδάνε μαζί... Και πάνω που τους καμάρωνα και τους δυο, άκουσα τη διπλανή κυρία να λέει στον άντρα της με ύφος:

- Οι χαμηλές του είναι πολύ καλές, στις ψηλές νότες όμως το χάνει.

Γούρλωσα τα μάτια. Η Τζούλι Μασίνο συνέχισε απτόητη, χωρίς να χάσει στιγμή το ύφος.

- Πω πω πω, οι ψηλές του δεν αντέχονται! Ααα! (βουλώνοντας τα αυτιά της με νόημα)

Δε θα χαλαστώ εξαιτίας της, σκέφτηκα. Αμ δε.

- Αμάν μερικοί άνθρωποι, νομίζουν ότι μπορούν να τραγουδήσουν... Μα δεν καταλαβαίνει επιτέλους;

Άρχισα κι εγώ να τα παίρνω. Όχι επειδή αναφερόταν στον Woody. Όποιος και να ήταν στο μικρόφωνο, το ίδιο θα ένιωθα. Ο τρόπος της και το σνομπ υφάκι της όμως, ήταν απαράδεκτα.
(Να κάνω εδώ μια παρένθεση. Έχω μια θεωρία όσον αφορά τη ζωή, που με λίγα λόγια λέει το εξής: Η ζωή μας παραείναι μικρή για να την αναλώνουμε σε πράγματα που μας δυσαρεστούν, ενώ μπορούμε να τα αλλάξουμε. Μία συμβουλή θα είχα να δώσω στη συγκεκριμένη κυρία, αλλά και στον καθένα που κάθεται και γκρινιάζει και βουτάει στη μίρλα τον περίγυρό του με το έτσι θέλω. Θα της έλεγα, "Κοίτα πόσο εύκολο είναι! Τρεις λεξούλες μόνο, η μία δίπλα στην άλλη. Θα πάθεις πλάκα, δεν το φαντάζεσαι πόσο απλό! Δώσε προσοχή: Αν δεν περνάς καλά εδώ που είσαι, σήκω και φύγε".)
"Τράβηξέ μας σε βίντεο", μου κάνει νόημα ο Woody.
"Βρε αγάπη μου, μόνο σκοτάδι θα φαίνεται".
"Δεν πειράζει, περισσότερο για τον ήχο το θέλω!"
Ποιον ήχο; Τη μουρμούρα της διπλανής; Τι να του έλεγα εκείνη την ώρα, να τον στενοχωρήσω; Κάτι προφασίστηκα για τις ομιλίες γενικά μέσα στο μαγαζί, και το απέφυγα.
Μετά από λίγο ο κιθαρίστας ένευσε σε μένα. "Σειρά σου", είπε. "Σήκω στο μικρόφωνο".
Η διπλανή δεν έχασε ευκαιρία να σχολιάσει, για κακή της τύχη όμως έπεσε πάνω σε μια σιωπή που έγινε ξαφνικά και ακούστηκε.
- Ωωωωχ...
Νομίζατε πως θα το άφηνα να πέσει κάτω; Γύρισα προς το μέρος τους και είπα:
- Ένα "ωχ" άκουσα... Συμβαίνει κάτι;
Μαζεύτηκε, δεν απάντησε. Ανασκουμπώθηκα και ανέλαβα το μικρόφωνο. Τραγούδησα κάνα-δυο τραγούδια, μετά έκανα δεύτερες στην τραγουδίστρια, μετά είπαμε μαζί ντουέτο το "Ροζ" (εγώ Μηλιώκας), αργότερα μας έβαλαν με τον Woody να πούμε το "Πιο καλή η μοναξιά". Όταν στο τέλος του τραγουδιού ο Woody με φίλησε, άκουσα την ξινή να λέει "Α, μαζί είναι αυτοί; Νόμιζα πως είναι απλώς παρέα". Μα τίποτα να μην αφήσει ασχολίαστο;!; Την κοιτούσε όλο το μαγαζί πάντως, και πολύ το ευχαριστήθηκα.
Μέχρι εκείνη την ώρα είχαμε πιει και λιγάκι, η τραγουδίστρια σήκωσε την αδερφή της να πει κι αυτή ένα τραγούδι, άλλη μια κοπέλα με καταπληκτική φωνή είπε 2-3 και μας μάγεψε, το κλίμα ήταν πολύ ζεστό. Ο φίλος μας ο κιθαρίστας ήταν χαλαρός και άνετος επάνω στο ψηλό σκαμπό του, πολλές στιγμές τον χαζεύαμε να κουνάει τα πόδια του μπρος-πίσω σαν μικρό παιδί που κάθεται σε ψηλή καρέκλα. Καθόταν πάνω στο μπουφάν του, όμως όσο περνούσε η ώρα αυτό γλιστρούσε όλο και πιο χαμηλά, με αποτέλεσμα να το ποδοπατάει όλο και χειρότερα... Σε κάποια αλλαγή στο σταυροπόδι, βρέθηκε με το μπουφάν κρεμασμένο από τη μύτη του παπουτσιού του και το κοιτούσε γεμάτος απορία και έκπληξη, ήταν τόσο αστείο το θέαμα που λιώσαμε από τα γέλια. Ο Woody πήγε ξανά στο μικρόφωνο να τραγουδήσει κι άλλο, και φυσικά η διπλανή δεν έχασε την ευκαιρία να ρίξει δηλητήριο.

- Ε αμάν πια, τι θα γίνει, πάλι αυτός; Κάτι τέτοιοι άνθρωποι μπλα μπλα μπλα...

Μετά απ' αυτό το σημείο δεν άκουγα πια ολόκληρες τις φράσεις της, παρά μόνο σκόρπιες λέξεις. "Ψυχιατρικά"... "ψυχαναγκασμός"... "κατά Φρόυντ". Κόντευε να με πιάσει υστερικό γέλιο. Το μόνο που μπορούσα να σκεφτώ ήταν "πάψε, φτάνει, μας έπρηξες"!!
Ο ιδιοκτήτης του μπαρ πλησίασε για να καθαρίσει ένα τραπεζάκι, και ο διπλανός μου (σημειωτέον, ολόκληρη τη βραδιά ο ίδιος και η συμβία του δεν έβγαλαν τα δερμάτινα μπουφάν τους, αν και είχαν πιει από τέσσερις μπύρες και ένα ουίσκι έκαστος) είπε με έντονο ύφος:

- Δε μου λες ρε συ... Μαλωμένος είσαι με τη ΔΕΗ;
- Τι πράγμα;;
- Μαλωμένοι είστε και έχεις τόσο χαμηλά τη θέρμανση;

Ο ιδιοκτήτης έψαξε να κοιτάξει το πλησιέστερο πρόσωπο για συμπαράσταση, και βρήκε εμένα να πνίγομαι από το γέλιο και να του κάνω νόημα 'άσε, μην το ψάχνεις'. Απομακρύνθηκε για λίγα λεπτά μα όταν ξαναγύρισε ο άλλος επέμενε.

- Τι θα γίνει με τη θέρμανση;
- Κάτσε, τώρα θα ρίξω ένα κούτσουρο στη φωτιά. (!)
- Καλύτερα ρίξε μια από τις καρέκλες σου, πολύ άβολες μωρ' αδερφάκι μου.

Αλληθώρισε ο άνθρωπος. Γύρισε και μου είπε "Σήκω κοπέλα μου να μας πεις άλλο ένα, να ζεσταθούμε". Είπα a cappella το "Πώς έφυγες" μέσα στο γλυκό σκοτάδι και την ηλεκτρισμένη σιωπή, είπα 'καληνύχτα' με χαμόγελο και φύγαμε με αγκαλιές από τους φίλους μας.
Θα το ξανακάνουμε σύντομα. :-)

by Saigon

Edit 12/6/2010: Η κοπέλα που τραγουδούσε εκείνο το βράδυ "έφυγε" σήμερα. Δυστύχημα με μηχανάκι. Μπορεί να την είδα μια φορά μόνο, μπορεί να μην τη γνώρισα σαν άνθρωπο, οι στιγμές που μοιραστήκαμε εκεί όμως ως παρέα ήταν τόσο γλυκές, που πολύ με στενοχώρησε αυτό το νέο. Αντίο κοπέλα με τη βελούδινη φωνή... Σαν πραλίνα φουντουκιού.