Αστέρη, μια μέρα θα διαβάσεις αυτό το ποστ σ'αυτό το τρελό blog που ξεκινήσαμε πριν τρία χρόνια με την μητέρα σου, έναν απο τους πιο πολύτιμους ανθρώπους στον κόσμο για μένα, αλλά δεν ξέρω αν θα καταλάβεις. Δεν ξέρω αν μπορεί ο οποιοσδήποτε να καταλάβει ένα τέτοιο ποστ, απλά το γράφω σε σένα γιατί εσένα αφορά, εσύ το προκάλεσες κι εσένα σκέφτομαι εδώ και τόσες μέρες που το έχω στο μυαλό μου αλλά δεν μπόρεσα να το γράψω νωρίτερα.
Την πρώτη φορά που σε ένιωσα ήσουν μέσα στην κοιλιά της μητέρας σου, όταν κλωτσούσες σαν να έλεγες "γεια!". Και ήταν απόκοσμα υπέροχο! Μετά σε είδα λίγων ωρών νεογέννητο, σε φωτογράφισα, σε κράτησα αγκαλιά, παρακάλεσα κάθε δύναμη του κόσμου να σε έχει καλά και να σε προσέχει. Σε είδα να σε ταΐζει η μητέρα σου, να κοιμάσαι, να γελάς με τον Snape, να κάνεις όλους μας να χάνουμε την αίσθηση του χρόνου όσο ασχολούμασταν μαζί σου. Μου ζήτησαν να γίνω ο νονός σου με μια κάμερα στραμμένη πάνω μου, θα σου εξηγήσουμε κάποτε το λόγο. Έγινα νονός κι ένιωσα αυτός να είναι απο τους πιο σπουδαίους και ιερούς δεσμούς της ζωής μου. Και σε είδα να σηκώνεσαι στα πόδια σου, να περπατάς, να τρέχεις να σε αγκαλιάσω και μετά να θες να εξερευνήσεις τον κόσμο! Σε λίγο καιρό μίλησες, φώναξες τη μαμά σου, τον μπαμπά σου, τον παππού, όλους.
Κι ένα βράδυ, η μητέρα σου με πήρε τηλέφωνο για να μου πει ότι λες νέες λεξούλες. Και κρατώντας κοντά σου το τηλέφωνο, η μητέρα σου έδειξε τα πράσινα καδράκια στον τοίχο και εσύ είπες πως αυτό το έφερε "ο νονός"!, κι όταν σε ρώτησε ποιος είναι στο τηλέφωνο, με φώναξες, "νονέ"! Και σε άκουσα με τα αυτιά μου, σε ένα λεωφορείο που διέσχιζε χωριά για να με πάει στο στρατόπεδο όπου υπηρετώ αυτόν τον καιρό. Και δεν μπόρεσα να κάνω τίποτα άλλο απο το να κλάψω, να ξεχειλίσω απο χαρά που σε άκουγα, άλλωστε οι γονείς σου (κι άλλοι...) ξέρουν πως δεν μου είναι ιδιαίτερα δύσκολο. Και έκλαιγα για πολλή ώρα, μέσα στον κόσμο, αδιαφορώντας για όλους γύρω μου. Και άκουγα τις λεξούλες που είπες, όλο το βράδυ που έμεινα ξύπνιος και την επόμενη μέρα και τώρα και κάθε μέρα τις ακούω στο μυαλό μου. Και είναι πάντα το ίδιο εντυπωσιακές όπως την πρώτη φορά, το ίδιο καταπληκτικές. Το βράδυ εκείνο ήταν η μεγαλύτερη πανσέληνος της χρονιάς, η αυγουστιάτικη, είχε το πιο δυνατό φεγγαρόφως της χρονιάς, κάτι που έγινε ακόμα μεγαλύτερο με τις λεξούλες σου!
Αστέρη, μου λείπεις, με πονάει που έχω καιρό να σε δω, να έρθω στο παλατάκι, να σου φέρω δώρα και να δω και να αγκαλιάσω τους δικούς σου. Ελπίζω να καταλαβαίνεις. Αλλά θα έρθω σύντομα, όσο πιο σύντομα μπορώ. Πάντα θα είμαι εδώ για σένα όμως, έτσι κι αλλιώς, Αστέρη μου.
by Baygon
ΥΓ: Όσο κι αν αγαπάω τη Φωτογραφία και τις φωτογραφίες, δεν καταφέρνω να βρω μια γι'αυτό το ποστ αυτή τη φορά. Δεν με πειράζει.
Την πρώτη φορά που σε ένιωσα ήσουν μέσα στην κοιλιά της μητέρας σου, όταν κλωτσούσες σαν να έλεγες "γεια!". Και ήταν απόκοσμα υπέροχο! Μετά σε είδα λίγων ωρών νεογέννητο, σε φωτογράφισα, σε κράτησα αγκαλιά, παρακάλεσα κάθε δύναμη του κόσμου να σε έχει καλά και να σε προσέχει. Σε είδα να σε ταΐζει η μητέρα σου, να κοιμάσαι, να γελάς με τον Snape, να κάνεις όλους μας να χάνουμε την αίσθηση του χρόνου όσο ασχολούμασταν μαζί σου. Μου ζήτησαν να γίνω ο νονός σου με μια κάμερα στραμμένη πάνω μου, θα σου εξηγήσουμε κάποτε το λόγο. Έγινα νονός κι ένιωσα αυτός να είναι απο τους πιο σπουδαίους και ιερούς δεσμούς της ζωής μου. Και σε είδα να σηκώνεσαι στα πόδια σου, να περπατάς, να τρέχεις να σε αγκαλιάσω και μετά να θες να εξερευνήσεις τον κόσμο! Σε λίγο καιρό μίλησες, φώναξες τη μαμά σου, τον μπαμπά σου, τον παππού, όλους.
Κι ένα βράδυ, η μητέρα σου με πήρε τηλέφωνο για να μου πει ότι λες νέες λεξούλες. Και κρατώντας κοντά σου το τηλέφωνο, η μητέρα σου έδειξε τα πράσινα καδράκια στον τοίχο και εσύ είπες πως αυτό το έφερε "ο νονός"!, κι όταν σε ρώτησε ποιος είναι στο τηλέφωνο, με φώναξες, "νονέ"! Και σε άκουσα με τα αυτιά μου, σε ένα λεωφορείο που διέσχιζε χωριά για να με πάει στο στρατόπεδο όπου υπηρετώ αυτόν τον καιρό. Και δεν μπόρεσα να κάνω τίποτα άλλο απο το να κλάψω, να ξεχειλίσω απο χαρά που σε άκουγα, άλλωστε οι γονείς σου (κι άλλοι...) ξέρουν πως δεν μου είναι ιδιαίτερα δύσκολο. Και έκλαιγα για πολλή ώρα, μέσα στον κόσμο, αδιαφορώντας για όλους γύρω μου. Και άκουγα τις λεξούλες που είπες, όλο το βράδυ που έμεινα ξύπνιος και την επόμενη μέρα και τώρα και κάθε μέρα τις ακούω στο μυαλό μου. Και είναι πάντα το ίδιο εντυπωσιακές όπως την πρώτη φορά, το ίδιο καταπληκτικές. Το βράδυ εκείνο ήταν η μεγαλύτερη πανσέληνος της χρονιάς, η αυγουστιάτικη, είχε το πιο δυνατό φεγγαρόφως της χρονιάς, κάτι που έγινε ακόμα μεγαλύτερο με τις λεξούλες σου!
Αστέρη, μου λείπεις, με πονάει που έχω καιρό να σε δω, να έρθω στο παλατάκι, να σου φέρω δώρα και να δω και να αγκαλιάσω τους δικούς σου. Ελπίζω να καταλαβαίνεις. Αλλά θα έρθω σύντομα, όσο πιο σύντομα μπορώ. Πάντα θα είμαι εδώ για σένα όμως, έτσι κι αλλιώς, Αστέρη μου.
by Baygon
ΥΓ: Όσο κι αν αγαπάω τη Φωτογραφία και τις φωτογραφίες, δεν καταφέρνω να βρω μια γι'αυτό το ποστ αυτή τη φορά. Δεν με πειράζει.
