Δε μπορεί να πει κανείς πως η Βαρκελώνη ήταν ασφυκτικά γεμάτη από χριστουγεννιάτικα στολίδια, τουλάχιστον όχι τις ημέρες που ήμασταν εκεί. Υπήρχαν κάποια φωτάκια και δέντρα, υπήρχε επίσης μια μεγάλη έκθεση με φάτνες στο Museu Palau Mercader (από την Ένωση Κατασκευαστών Φατνών)(ναι, δεν κάνω πλάκα, ενώθηκαν 16 σύλλογοι "Φατνιστών" και έφτιαξαν μια ομοσπονδία, άλλωστε έχουν μόνιμες εκθέσεις όλο το χρόνο και φτιάχνουν υπέροχα πράγματα, είναι μια παραδοσιακή τέχνη μινιατούρας όπως τα κουκλόσπιτα).
Το πιο πρωτότυπο χριστουγεννιάτικο στολίδι μέσα στην πόλη πάντως, ήταν αυτό:
Το πιο πρωτότυπο χριστουγεννιάτικο στολίδι μέσα στην πόλη πάντως, ήταν αυτό:
Το κοχυλάκι. Όπως μάθαμε, αυτά τα ζυμαρικά είναι παραδοσιακό φαγητό της Καταλονίας για τις γιορτές. Λέγονται "Galet de Nadal" και μαγειρεύονται με ένα σωρό λαχανικά και μια ποικιλία κρεάτων για το πιάτο Escudella i Carn d' Olla. Να σας δώσω και συνταγή? Να, ορίστε.
Τα κοχυλάκια ήταν δύο μέτρα σε ύψος, φωτίζονταν εσωτερικά το βράδυ, και βρίσκονταν σε διάφορα σημεία (κυρίως τουριστικά) μέσα στο κέντρο της Βαρκελώνης. Το εικονιζόμενο κοχυλάκι βρισκόταν μπροστά στην είσοδο της Boqueria (Μποκερία), στη Rambla.
Τα κοχυλάκια ήταν δύο μέτρα σε ύψος, φωτίζονταν εσωτερικά το βράδυ, και βρίσκονταν σε διάφορα σημεία (κυρίως τουριστικά) μέσα στο κέντρο της Βαρκελώνης. Το εικονιζόμενο κοχυλάκι βρισκόταν μπροστά στην είσοδο της Boqueria (Μποκερία), στη Rambla.
Η Boqueria είναι μια σκεπαστή αγορά που κρατάει πολλούς αιώνες τώρα. Δεν έχετε ξαναδεί κάτι παρόμοιο πουθενά. Σε όλο τον κόσμο υπάρχουν λαϊκές αγορές και παζάρια όπως τα ξέρουμε (ή όπως τα φανταζόμαστε), όμως η Boqueria είναι μια ατέλειωτη ποικιλία από είδη καθημερινά και πολυτελείας, σε οπωρολαχανικά, γλυκά, κρέατα και αλλαντικά, θαλασσινά και τυριά. Είναι όλα πεντακάθαρα και προσεκτικά τοποθετημένα και διαλεγμένα ένα-ένα, χωρίς κρυμμένα σάπια φρούτα στον πάτο του τελάρου. Δεν υπάρχουν βρωμόνερα και σκουπίδια κάτω. Κανένας δε φωνάζει, κανένας δε φτύνει, κανένας δεν προσπαθεί να σου πασάρει σκάρτο πράγμα. Στο ψαράδικο, σου φιλετάρουν το ψάρι με χειρουργική ακρίβεια και αφοσίωση.
Mη βιαστείτε να θεωρήσετε βαρετό το θέαμα. Δεν είναι απλώς συνηθισμένα σοκολατάκια. Πιστέψτε με, η ποιότητα και οι γεύσεις δεν περιγράφονται. Μια έκρηξη στο στόμα που με έκανε να γονατίσω, και σημειωτέον, I've had my share of chocolate γενικώς. Με ξέρετε δα.
Με δεμένες δαγκάνες, διότι ήταν ζωντανά. Μη χάσουμε και κανένα δάχτυλο.
Το νοστιμότερο χταποδάκι που έχω δοκιμάσει στη ζωή μου. Με κόκκινο γλυκό πιπέρι. Ωιμέ.
Η ποικιλία ήταν ανυπέρβλητη, με σπάνια και εξωτικά φρούτα ζουμερά και λαχταριστά. Είδα αποξηραμένα φρούτα που δε φανταζόμουν πως κυκλοφορούν. Είδα συσκευασμένα (πλυμένα, καθαρισμένα και έτοιμα προς κατανάλωση) ρόδια, μούρα, μύρτιλλα, σταφύλια, τεμαχισμένο ανανά, μάνγκο, παπάγια, φρούτα του πάθους, καρύδες.
Οι φρουτοσαλάτες λέγονται Macedonia. :-)
Μα πείτε μου, δεν είναι εξαιρετική ιδέα? Περνάς, παίρνεις μια φρέσκια σαλατίτσα με το πιρούνι της ενσωματωμένο, και κολατσίζεις υγιεινά.
Μα πείτε μου, δεν είναι εξαιρετική ιδέα? Περνάς, παίρνεις μια φρέσκια σαλατίτσα με το πιρούνι της ενσωματωμένο, και κολατσίζεις υγιεινά.
Και το αγαπημένο μας: όλα τα διαθέσιμα φρούτα προσφέρονταν σε φρεσκοστιμμένους χυμούς, σε συνδυασμούς των δύο (ή και τριών). Δοκίμασα ανανά & καρύδα, μπανάνα & μάνγκο, σοκολάτα & καρύδα & φράουλα, μέντα & ακτινίδιο & lime, δε θυμάμαι πια τι άλλες γεύσεις με κάνανε να ταξιδέψω γευστικά αφού κάθε φορά η Boqueria ήταν ο λόγος για να ξαναπάμε στη Rambla και να περιπλανηθούμε μέσα σ' αυτή την πολύχρωμη αγορά με ένα χυμό στο χέρι.
Paella mixta, σε ένα μικροσκοπικό μαγαζάκι μέσα στη Boqueria. Ποτέ δεν πίστευα πως θα μου αρέσουν τα θαλασσινά και το κοτόπουλο μαγειρεμένα μαζί (και δη με ριζότο), αλλά στη Βαρκελώνη όλα είναι δυνατά. Θεϊκό.
Μία από τις εμπειρίες ζωής σ' αυτό το ταξίδι, ήταν η επίσκεψη στο Μουσείο Picasso.
Υποθέτω πως ούτε ο Pablo Picasso χρειάζεται συστάσεις. Η αλήθεια είναι πως έχει κανείς στο νου τα αφηρημένα έργα του μετά το 1900 ως στερεότυπο όταν ακούει το όνομά του. Έχω ακούσει επίσης τα ανεκδιήγητα "Δεν ήξερε να ζωγραφίζει", "Τέτοια φτιάχνει και ο τρίχρονος γιος μου" και άλλες χαριτωμένες ατάκες. Ο Picasso όμως, τρομερά ταλαντούχος από μικρό παιδί, ως έφηβος ζωγράφισε αξιοθαύμαστες ελαιογραφίες σύμφωνα με την τεχνοτροπία της εποχής του, συμμετείχε σε σπουδαίο διαγωνισμό και πήρε βραβείο, και μόνο αφότου αποφάσισε να μείνει στο Παρίσι άρχισε να βλέπει τον κόσμο αλλιώς, να απαρνείται τις καλλιτεχνικές νόρμες σιγά-σιγά και να δραπετεύει (δειλά στην αρχή, πιο τολμηρά αργότερα) από τη 'συμβατική' ζωγραφική, προτιμώντας να πειραματίζεται με τα σχήματα και τα χρώματα και να εκφράζει αυτό που ένιωθε περισσότερο, παρά αυτό που έβλεπε. Ο ίδιος κάποτε είπε "Μου πήρε μια ολόκληρη ζωή για να μάθω να ζωγραφίζω σαν μικρό παιδί".
Το Museu Picasso έχει μια υπέροχη συλλογή από γνωστά και άγνωστα έργα του, αλλά δε σταματά εκεί. Η εφαρμογή της μεταγενέστερης τεχνολογίας πάνω στους πίνακες του Picasso δίνει την ευκαιρία στον επισκέπτη να εμβαθύνει σε ορισμένα έργα, βλέποντας τις ακτινογραφίες του τελάρου και το αρχικό σκίτσο επάνω στον καμβά, τις διορθώσεις που έγιναν στο σχέδιο σε όλα τα στάδια της διαδικασίας, και την αντιπαραβολή όλων αυτών με το τελικό αποτέλεσμα. Συναρπαστικό επίσης ήταν το βιντεάκι που έπαιζε ασταμάτητα σε ένα δωμάτιο, όπου φαίνονταν συγκεντρωμένες και με ιδιαίτερη προσοχή στη λεπτομέρεια οι 58 σπουδές του Picasso πάνω στον πίνακα του Velázquez "Las Meninas". Η αποδόμηση, το χιούμορ, η ειρωνεία, το παιχνίδι πάνω στη φόρμα και το συμβολισμό. Από τα καλύτερα πράγματα που έχω δει ποτέ.
Η συγκίνηση ήταν διπλή για μένα, γιατί έτυχε εκείνες τις μέρες να φιλοξενείται στο μουσείο Picasso μια περιοδική έκθεση με ιδιαίτερη σημασία... Είχε Degas. (Όποιος δεν ξέρει τη σχέση μου με τον Ντεγκά, ας διαβάσει αυτό.)
Χωρίς να το προβλέψω, είδα πίνακες και γλυπτά που δεν περίμενα ποτέ πως θα έχω την τύχη. Είδα τη "Μικρή δεκατετράχρονη χορεύτρια" εκεί μπροστά στα μάτια μου, με το tutu της και τη σατέν κορδέλα στα μαλλιά και τα χεράκια της πλεγμένα πίσω. Κουβάδες ευτυχίας πάνω στο κεφάλι μου. Έτσι απλά.
Τώρα βέβαια θα μου πείτε, καλά τα λέω όλα αυτά, αλλά γιατί δε σας δείχνω καμιά φωτογραφία? Εχμ, επειδή μέσα στο μουσείο απαγορεύονταν οι φωτογραφίες. Και δεν έχω. Δείτε όμως φωτογραφίες από τους δρόμους που περπατήσαμε από τη Rambla ως το μουσείο, κι από κει παραλιακά ως το άγαλμα του Κολόμβου.
Υποθέτω πως ούτε ο Pablo Picasso χρειάζεται συστάσεις. Η αλήθεια είναι πως έχει κανείς στο νου τα αφηρημένα έργα του μετά το 1900 ως στερεότυπο όταν ακούει το όνομά του. Έχω ακούσει επίσης τα ανεκδιήγητα "Δεν ήξερε να ζωγραφίζει", "Τέτοια φτιάχνει και ο τρίχρονος γιος μου" και άλλες χαριτωμένες ατάκες. Ο Picasso όμως, τρομερά ταλαντούχος από μικρό παιδί, ως έφηβος ζωγράφισε αξιοθαύμαστες ελαιογραφίες σύμφωνα με την τεχνοτροπία της εποχής του, συμμετείχε σε σπουδαίο διαγωνισμό και πήρε βραβείο, και μόνο αφότου αποφάσισε να μείνει στο Παρίσι άρχισε να βλέπει τον κόσμο αλλιώς, να απαρνείται τις καλλιτεχνικές νόρμες σιγά-σιγά και να δραπετεύει (δειλά στην αρχή, πιο τολμηρά αργότερα) από τη 'συμβατική' ζωγραφική, προτιμώντας να πειραματίζεται με τα σχήματα και τα χρώματα και να εκφράζει αυτό που ένιωθε περισσότερο, παρά αυτό που έβλεπε. Ο ίδιος κάποτε είπε "Μου πήρε μια ολόκληρη ζωή για να μάθω να ζωγραφίζω σαν μικρό παιδί".
Το Museu Picasso έχει μια υπέροχη συλλογή από γνωστά και άγνωστα έργα του, αλλά δε σταματά εκεί. Η εφαρμογή της μεταγενέστερης τεχνολογίας πάνω στους πίνακες του Picasso δίνει την ευκαιρία στον επισκέπτη να εμβαθύνει σε ορισμένα έργα, βλέποντας τις ακτινογραφίες του τελάρου και το αρχικό σκίτσο επάνω στον καμβά, τις διορθώσεις που έγιναν στο σχέδιο σε όλα τα στάδια της διαδικασίας, και την αντιπαραβολή όλων αυτών με το τελικό αποτέλεσμα. Συναρπαστικό επίσης ήταν το βιντεάκι που έπαιζε ασταμάτητα σε ένα δωμάτιο, όπου φαίνονταν συγκεντρωμένες και με ιδιαίτερη προσοχή στη λεπτομέρεια οι 58 σπουδές του Picasso πάνω στον πίνακα του Velázquez "Las Meninas". Η αποδόμηση, το χιούμορ, η ειρωνεία, το παιχνίδι πάνω στη φόρμα και το συμβολισμό. Από τα καλύτερα πράγματα που έχω δει ποτέ.
Η συγκίνηση ήταν διπλή για μένα, γιατί έτυχε εκείνες τις μέρες να φιλοξενείται στο μουσείο Picasso μια περιοδική έκθεση με ιδιαίτερη σημασία... Είχε Degas. (Όποιος δεν ξέρει τη σχέση μου με τον Ντεγκά, ας διαβάσει αυτό.)
Χωρίς να το προβλέψω, είδα πίνακες και γλυπτά που δεν περίμενα ποτέ πως θα έχω την τύχη. Είδα τη "Μικρή δεκατετράχρονη χορεύτρια" εκεί μπροστά στα μάτια μου, με το tutu της και τη σατέν κορδέλα στα μαλλιά και τα χεράκια της πλεγμένα πίσω. Κουβάδες ευτυχίας πάνω στο κεφάλι μου. Έτσι απλά.
Τώρα βέβαια θα μου πείτε, καλά τα λέω όλα αυτά, αλλά γιατί δε σας δείχνω καμιά φωτογραφία? Εχμ, επειδή μέσα στο μουσείο απαγορεύονταν οι φωτογραφίες. Και δεν έχω. Δείτε όμως φωτογραφίες από τους δρόμους που περπατήσαμε από τη Rambla ως το μουσείο, κι από κει παραλιακά ως το άγαλμα του Κολόμβου.
(Κολόμβε, με το δάχτυλό σου που δείχνει προς την πατρίδα σου την Ιταλία, πότε-πότε δείχνε και προς τη δική μου κατεύθυνση που υποφέρω η καψερή μακριά από τη Βαρκελώνη. Ευχαριστώ.)
by Saigon
1 σχόλιο:
αχ, τι ωραία! ...
Δημοσίευση σχολίου