Διαβάζοντας για κάποιο μάθημα της σχολής μου πριν λίγα χρόνια (είμαι νιάτο βλέπετε, πριν λίγα χρόνια σπούδαζα το τζόβενο), συνάντησα ένα κείμενο που μου έκανε μεγάλη εντύπωση και το θυμάμαι ακόμα. Το κείμενο εξέταζε πως η ανακάλυψη και η διάθεση στην αγορά του walkman έφερε μεγάλη επανάσταση όχι μόνο στην μουσική και στην κοινωνία την ίδια. Όποιος ήθελε πια, μπορούσε να κουβαλάει την μουσική του μαζί του, να κλείνεται στον μουσικό κόσμο της επιλογής του μακριά απο περιορισμούς για ένταση της μουσικής ή το είδος της. Οι έφηβοι ειδικά, μπορούσαν πια να ακούν ροκ μουσική ακόμα και στο σπίτι τους, στο δωμάτιο τους με τους γονείς τους (αυτοί δηλαδή που δεν θέλανε τα παιδιά τους να ακούνε τέτοια "επαναστατική" μουσική) στο διπλανό δωμάτιο. Τα χρόνια περάσανε, απο τις κασσέτες περάσαμε στον ψηφιακό κόσμο και φυσικά, στο mp3 player, το οποίο είναι ένα εκ των τριών ψηφιακών gadgets που όλοι μας πια έχουμε μαζί μας κάθε μέρα, μαζί με το κινητό τηλέφωνο και την ψηφιακή φωτογραφική μηχανή (ενίοτε όλα είναι και σε μια συσκευή, κάτι "μαγικό" αν το σκεφτείτε με το μυαλό του 12χρονου εαυτού σας).
Πάντα μου άρεσε η μουσική, είχα την, κακή για κάποιους, συνήθεια ακόμα κι όταν διάβαζα για το σχολείο ή την σχολή να έχω μουσική να παίζει, έστω και χαμηλόφωνα. Και τώρα που μεγάλωσα (όχι πολύ, τζόβενο είπαμε), συνεχίζω να κάνω το ίδιο σχεδόν, να έχω μουσική σχεδόν πάντα γύρω μου, πάνω μου, μαζί μου. Στην Ελλάδα πάντα είχα cd στο αυτοκίνητο για όλες τις διαδρομές. Τώρα στο Λονδίνο έχω δύο mp3 players, ένα σε κάθε τσάντα για να έχω πάντα μαζί μου κάποιο όταν βγαίνω για δουλειές ή ψώνια. Το αγαπημένο μου είναι το παλιό μου, δώρο του αδερφού μου, χωρίς τεράστια χωρητικότητα αλλά αυτό είναι κάτι που τελικά αποδείχτηκε πλεονέκτημα: δεν μπορώ να βάλω τα πάντα σ'αυτό, πρέπει να επιλέξω κάποια μουσική να βάλω. Έτσι, αυτόν τον καιρό έχει μέσα μεγάλες επιτυχίες του θεϊκού Louis "Satchmo" Armstrong με το καλύτερο τραγούδι όλων των εποχών ίσως για μένα, το κονσέρτο στην Κολωνία του Keith Jarret (ένα δείγμα), ένα απίστευτο μουσικό σύνολο που το ακούω συνήθως για να με ηρεμεί, να βάζω τις προτεραιότητες μου στην θέση τους, το αγαπημένο μου album των Oasis, "What's the story morning glory", το οποίο και ακούω συνήθως όταν βγαίνω για φωτογράφηση στο κεντρικό Λονδίνο, μου δίνει μια αίσθηση "βρετανικότητας". Ακόμα, είναι το καταπληκτικό album των Rage Against the Machine, "Battle of LA", με κομματάρες μέσα που τις τελευταίες μέρες ακούω στο μισάωρο περπάτημα για την δουλειά και με ξυπνάει για τα καλά, το απίστευτα μελωδικό και απολαυστικό album του Charles Mingus, "Mingus Ah Um" το οποίο το προτιμώ σε διαδρομές και μου φτιάχνει την διάθεση, το Ballads του Dexter Gordon που είναι υπέροχα ηρεμιστικό, σαν μια υπέροχη βραδιά σ'ένα τζαζ μπαράκι, μια συλλογή κομματιών απο τις ταινίες του Woody Allen με τεράστια ονόματα μέσα (Artie Shaw, Glenn Miller, Benny Goodman και άλλους) την οποία και ακούω αρκετά αλλά όχι τόσο όσο πριν καιρό, με απλά υπέροχα κομμάτια, το soundtrack του Fight Club με την φανταστική μουσική του παράνοια και το υπέροχο κομμάτι "This is your life" που περικλείει όλη την φιλοσοφία της ταινίας (το μυστήριο εδώ είναι πως μετά απο αυτό το κομμάτι παίζει Keith Jarrett το mp3 player μου, χωρίς να είναι το επόμενο, κάνοντας γνωστή blogger περήφανη), το Shamans της Aziza Mustafa Zadeh με φωνή που σε ταξιδεύει με την έθνικ τζαζ της και το εύρος της. Επίσης, τελευταίος φάκελος είναι με δυο τραγούδια του Αγγελάκα, μια διασκευή του "Μέσα μου ο αέρας που φυσά" με έντονο κρητικό ρυθμό και τρελή κλιμάκωση και το επικό "Σιγά μην κλάψω", κομμάτια που τα ακούω συνήθως κάθε φορά πριν πάω γα την βραδινή δουλειά και με βοηθάνε να έχω το σωστό attitude, να καταλάβω γιατί τα κάνω όλα αυτά και γιατί επιμένω. 
Κατα καιρούς είχα μεγάλα κολλήματα στο mp3 player μου, για πολύ καιρό είχα το Avatar της Μόνικα, με μερικά πολύ ωραία κομμάτια, όπως το Babe, αλλά αρκετά μελαγχολικό και δεν έμεινε καιρό, το soundtrack του Underground, που σε ξεσηκώνει θες δε θες, απο το οποίο και άκουγα πάντα δυο φορές το Mesecina, τιμής ένεκεν, το album "The look of love" της μοναδικής Diana Krall γιατί είναι αυτή που είναι, το "Careless Love" της Madeleine Peyroux που σε ταξιδεύει με την μελωδία της και σε ηρεμεί, το "Lover's Rock" της απίστευτης Sade με τα επικά της κομμάτια, επιλεγμένα κομμάτια απο Active Member γιατί κάποια κομμάτια τους είναι απλά ποίηση, το "New Amerykah Part One" της Erykah Badu για τον ρυθμό της και το απόσπασμα απο το "The Network" και άλλα πολλά.
Φαντάζομαι αν κάποιος καθίσει κι ασχοληθεί με τα κομμάτια που ακούω και την συχνότητα τους, θα μπορεί να κάνω ένα ψυχογράφημα μου, θα καταλάβει ποιές εποχές ήταν καλές, ποιές πιεστικές, ποιες δύσκολες. Αταίραστα είδη, καλλιτέχνες, εποχές και ρυθμοί, η μουσική τελικά είναι όπως η ζωή μας, ένα παζλ απο πολλά ανόμοια κομμάτια. Όπως και να έχει, η μουσική ήταν εκεί μαζί μου και θα συνεχίσει να είναι, δεν μπορώ να φανταστώ πως είναι μια μέρα χωρίς μουσική. Κι άρα δεν μπορώ να φανταστώ πως να μην ευχαριστώ κάθε μέρα την Saigon που όταν γνωριστήκαμε, έκπληξη σε ένα μεζεδοπωλείο, μου έφερε 3-4 dvd με μουσική και αξιώθηκα να ακούσω αυτή την τέλεια τζαζ και άλλα που μου έμαθε. Σ'ευχαριστώ ξεροκέφαλο, αλαζονικό λιοντάρι!
Πολύ θα χαιρόμουν αν κάποιοι απο εσάς γράφανε ένα ποστ στο blog τους για το mp3 player τους, τα κομμάτια που έχει τώρα και γιατί και πότε τα ακούτε. Είμαι σίγουρος οτι όλοι έχουμε ένα playlist στην καθημερινότητα μας, με τραγούδια που έχουν την λειτουργία τους. Λοιπόν;
by Baygon
