Equality Pride

    Η ομοφυλοφιλία στην Ελλάδα είναι άλλο ένα από εκείνα τα υπέροχα θέματα που αντιμετωπίζουμε με έναν μοναδικό συνδυασμό στρουθοκαμηλισμού, υποκρισίας, αμηχανίας και γελοιότητας. Έτσι λοιπόν, οι άντρες συνήθως ξεφωνίζουν τους ομοφυλόφιλους άντρες αλλά άνετα φαντασιώνονται σκηνικά με ομοφυλόφιλες γυναίκες, η Πολιτεία θεωρεί πως υπάρχει κάποιος σοβαρός λόγος που δεν πρέπει να παντρεύονται οι ομοφυλόφιλοι, τα σεξιστικά ανέκδοτα πάνε κι έρχονται, η ομοφοβία είναι σταθερή αξία, οι λέξεις που χαρακτηρίζουν εναν ομοφυλόφιλο θεωρούνται βρισιές (βέβαια στην ίδια χώρα θεωρείται βρισιά να σε αποκαλούν Καραγκιόζη, τον οποίο κατά τα άλλα θεωρούμε πολιτιστικό θησαυρό μας) και η παρουσία ομοφυλόφιλων σε θέσεις εξουσίας είναι ελάχιστες. Για πολλούς λόγους, το θέμα της αντιμετώπισης της ομοφυλοφιλίας πάντα το θεωρούσα σημαντικό και με πείραζε. Δεν ξέρω, ίσως επειδή ένας πολύ καλός μου φίλος έκρυβε την ομοφυλοφιλία του από μένα για δέκα ολόκληρα χρόνια απο φόβο για το πώς θα το πάρω, λες και υπήρχε πιθανότητα να το πάρω άσχημα. 

   Αφορμή για αυτές τις σκέψεις ήταν το London Pride, μια μεγάλη γιορτή όχι της ομοφυλοφιλίας αλλα της διαφορετικότητας στο Λονδίνο, όπου στήθηκε ένα τεράστιο πάρτυ στην Trafalgar Square και μια πολύχρωμη, γελαστή παρέλαση που "ζητούσε" ένα απλό πράγμα: όχι να γίνουν όλοι ομοφυλοφιλοι, αλλά να υπάρξει μια ανοχή απέναντί τους, μια ανοχή που θα οδηγήσει στην αποδοχή! Δεν θα συζητήσω για το κατά πόσο είναι "φυσιολογική" η ομοφυλοφιλία, αυτά πια στην εποχή μας πρέπει να ειναι αυτονόητα και να μην χρειάζεται συζήτηση. Ὴμουν κι εγώ εκεί, ως φωτογράφος, μια ιδιότητα που μου δίνει δικαιολογία κι άλλοθι για να βλέπω από κοντά πολύ ενδιαφέροντα πράγματα. Και είδα εκεί μια συμπεριφορά που δεν καταλαβαίνω πόσο δύσκολο είναι να υιοθετηθεί παντού: οι ομοφυλόφιλοι δεν ειναι απόκληροι, δεν είναι επικίνδυνοι, δεν είναι άρρωστοι, είναι οι συνάνθρωποί σου, δίπλα σου στην κοινωνία όπου ζεις και όπως ανέχονται εσένα και τις συνήθειές σου έτσι οφείλεις κι εσύ να τους ανέχεσαι. Οφείλεις να αποδέχεσαι την ύπαρξή τους και να υπερασπίζεσαι κι εσύ τα δικαιώματά τους ως βασικά ανθρώπινα δικαιώματα. Κι αν έχεις την ευθύνη να αναθρέψεις έναν άλλο άνθρωπο και να του διδάξεις κάποια πράγματα για την ζωή, οφείλεις να του πεις ότι κανονικό και φυσιολογικό είναι ό,τι σε κάνει ευτυχισμένο, και πως η ομοφυλοφιλία είναι τόσο παλιά όσο και η ανθρώπινη ιστορία. Και όχι, ΔΕΝ είναι δικαιολογία η δήθεν "προσβολή της αισθητικής" καποιου, κανείς δεν φέρεται ρατσιστικά και βίαια απέναντι σε κάποιον επειδή κατακρίνει π.χ. το σηκωμένο γιακά στο πόλο μπλουζάκι, ή τις βάτες. Γιατί άλλωστε να είναι πιο αποδεκτές οι ακραίες συμπεριφορές των ετεροφυλόφιλων, όπως η ναζιάρα που κυκλοφορεί ημίγυμνη με σκοπό να τραβάει τα βλέμματα, ή ο "πολύς" που ξεδιάντροπα ρίχνεται σε κάθε θηλυκό; Για να μη μιλήσω καν για τα ποσοστά των βιασμών κάθε χρόνο... Και επί τη ευκαιρία, πόσοι από σας γνωρίζουν για τους "διορθωτικούς βιασμούς" που λαμβάνουν χώρα καθημερινά σε κράτη της Αφρικής, όπου είναι διαδεδομένη η αντίληψη πως αν μια ομοφυλόφιλη γυναίκα βιασθεί (και δη από πολλούς άντρες μαζί) θα συνέλθει από την "ασθένειά" της και θα ξανάρθει στον ίσιο δρόμο;

Δε θα ξεχάσω όταν στην παρέλαση πολλοί γονείς παρελάσανε μαζί με τα παιδιά τους, ζητώντας έναν κόσμο όπου κανείς δε θα ντρέπεται για τις ερωτικές του προτιμήσεις και όπου όλες οι αποφάσεις θα γίνονται σεβαστές. Αυτή η σκηνή ήταν πριν την ομάδα ομοφυλόφιλων γονιών που πέρασαν αγκαλιά με τα παιδιά τους ζητώντας ίσα νομικά δικαιώματα με τα ετεροφυλόφιλα ζευγάρια. Κι όλα αυτά συνέβησαν μισή ώρα πριν δω μια μητέρα να παίρνει τα μικρά της παιδιά και να τα πηγαίνει με χαρά στην Trafalgar για να δουν αυτούς τους ανθρώπους που δεν έκαναν τίποτε το κατακριτέο παρά να κρατιούνται χέρι-χέρι, να φιλιούνται ή να στέκονται αγκαλιά όπως όλοι οι άνθρωποι, για να τους δείξει πως υπάρχει κι αυτό γύρω μας και πως δεν είναι προβληματικό. Διότι δεν υπάρχει λογική στο να πιστεύει κανείς πως η ευτυχία μπορεί να ανθίσει μόνο εκεί που υπάρχουν τα καθωσπρέπει πρότυπα. Λες και όλα ανεξαιρέτως τα ετεροφυλόφιλα ζευγάρια ζουν σε αξιοζήλευτη αρμονία και γεννούν αποκλειστικά ετεροφυλόφιλα παιδιά. Ως blog το έχουμε ξαναθίξει το θέμα, στην ανάρτηση με τίτλο "Διακρίσεις" και το άρθρο του Χρήστου Χωμενίδη. Όμως δυστυχώς πολλοί πιστεύουν ακόμα ότι μπορεί κανείς να απαρνηθεί τη φύση του, ότι το "κανονικό" μάς το μαθαίνουνε, δεν το νιώθουμε βαθιά μέσα μας κι αλίμονο αν μας το μάθουν λάθος από την αρχή...

by Baygon