Σάββατο 23 Ιουλίου 2011

Mp3 stories

Διαβάζοντας για κάποιο μάθημα της σχολής μου πριν λίγα χρόνια (είμαι νιάτο βλέπετε, πριν λίγα χρόνια σπούδαζα το τζόβενο), συνάντησα ένα κείμενο που μου έκανε μεγάλη εντύπωση και το θυμάμαι ακόμα. Το κείμενο εξέταζε πως η ανακάλυψη και η διάθεση στην αγορά του walkman έφερε μεγάλη επανάσταση όχι μόνο στην μουσική και στην κοινωνία την ίδια. Όποιος ήθελε πια, μπορούσε να κουβαλάει την μουσική του μαζί του, να κλείνεται στον μουσικό κόσμο της επιλογής του μακριά απο περιορισμούς για ένταση της μουσικής ή το είδος της. Οι έφηβοι ειδικά, μπορούσαν πια να ακούν ροκ μουσική ακόμα και στο σπίτι τους, στο δωμάτιο τους με τους γονείς τους (αυτοί δηλαδή που δεν θέλανε τα παιδιά τους να ακούνε τέτοια "επαναστατική" μουσική) στο διπλανό δωμάτιο. Τα χρόνια περάσανε, απο τις κασσέτες περάσαμε στον ψηφιακό κόσμο και φυσικά, στο mp3 player, το οποίο είναι ένα εκ των τριών ψηφιακών gadgets που όλοι μας πια έχουμε μαζί μας κάθε μέρα, μαζί με το κινητό τηλέφωνο και την ψηφιακή φωτογραφική μηχανή (ενίοτε όλα είναι και σε μια συσκευή, κάτι "μαγικό" αν το σκεφτείτε με το μυαλό του 12χρονου εαυτού σας). 
Πάντα μου άρεσε η μουσική, είχα την, κακή για κάποιους, συνήθεια ακόμα κι όταν διάβαζα για το σχολείο ή την σχολή να έχω μουσική να παίζει, έστω και χαμηλόφωνα. Και τώρα που μεγάλωσα (όχι πολύ, τζόβενο είπαμε), συνεχίζω να κάνω το ίδιο σχεδόν, να έχω μουσική σχεδόν πάντα γύρω μου, πάνω μου, μαζί μου. Στην Ελλάδα πάντα είχα cd στο αυτοκίνητο για όλες τις διαδρομές. Τώρα στο Λονδίνο έχω δύο mp3 players, ένα σε κάθε τσάντα για να έχω πάντα μαζί μου κάποιο όταν βγαίνω για δουλειές ή ψώνια. Το αγαπημένο μου είναι το παλιό μου, δώρο του αδερφού μου, χωρίς τεράστια χωρητικότητα αλλά αυτό είναι κάτι που τελικά αποδείχτηκε πλεονέκτημα: δεν μπορώ να βάλω τα πάντα σ'αυτό, πρέπει να επιλέξω κάποια μουσική να βάλω. Έτσι, αυτόν τον καιρό έχει μέσα μεγάλες επιτυχίες του θεϊκού Louis "Satchmo" Armstrong με το καλύτερο τραγούδι όλων των εποχών ίσως για μένα, το κονσέρτο στην Κολωνία του Keith Jarret (ένα δείγμα), ένα απίστευτο μουσικό σύνολο που το ακούω συνήθως για να με ηρεμεί, να βάζω τις προτεραιότητες μου στην θέση τους, το αγαπημένο μου album των Oasis, "What's the story morning glory", το οποίο και ακούω συνήθως όταν βγαίνω για φωτογράφηση στο κεντρικό Λονδίνο, μου δίνει μια αίσθηση "βρετανικότητας". Ακόμα, είναι το καταπληκτικό album των Rage Against the Machine, "Battle of LA", με κομματάρες μέσα που τις τελευταίες μέρες ακούω στο μισάωρο περπάτημα για την δουλειά και με ξυπνάει για τα καλά, το απίστευτα μελωδικό και απολαυστικό album του Charles Mingus, "Mingus Ah Um" το οποίο το προτιμώ σε διαδρομές και μου φτιάχνει την διάθεση, το Ballads του Dexter Gordon που είναι υπέροχα ηρεμιστικό, σαν μια υπέροχη βραδιά σ'ένα τζαζ μπαράκι, μια συλλογή κομματιών απο τις ταινίες του Woody Allen με τεράστια ονόματα μέσα (Artie Shaw, Glenn Miller, Benny Goodman και άλλους) την οποία και ακούω αρκετά αλλά όχι τόσο όσο πριν καιρό, με απλά υπέροχα κομμάτια, το soundtrack του Fight Club με την φανταστική μουσική του παράνοια και το υπέροχο κομμάτι "This is your life" που περικλείει όλη την φιλοσοφία της ταινίας (το μυστήριο εδώ είναι πως μετά απο αυτό το κομμάτι παίζει Keith Jarrett το mp3 player μου, χωρίς να είναι το επόμενο, κάνοντας γνωστή blogger περήφανη), το Shamans της Aziza Mustafa Zadeh με φωνή που σε ταξιδεύει με την έθνικ τζαζ της και το εύρος της. Επίσης, τελευταίος φάκελος είναι με δυο τραγούδια του Αγγελάκα, μια διασκευή του "Μέσα μου ο αέρας που φυσά" με έντονο κρητικό ρυθμό και τρελή κλιμάκωση και το επικό "Σιγά μην κλάψω", κομμάτια που τα ακούω συνήθως κάθε φορά πριν πάω γα την βραδινή δουλειά και με βοηθάνε να έχω το σωστό attitude, να καταλάβω γιατί τα κάνω όλα αυτά και γιατί επιμένω. 
Κατα καιρούς είχα μεγάλα κολλήματα στο mp3 player μου, για πολύ καιρό είχα το Avatar της Μόνικα, με μερικά πολύ ωραία κομμάτια, όπως το Babe, αλλά αρκετά μελαγχολικό και δεν έμεινε καιρό, το soundtrack του Underground, που σε ξεσηκώνει θες δε θες, απο το οποίο και άκουγα πάντα δυο φορές το Mesecina, τιμής ένεκεν, το album "The look of love" της μοναδικής Diana Krall γιατί είναι αυτή που είναι, το "Careless Love" της Madeleine Peyroux που σε ταξιδεύει με την μελωδία της και σε ηρεμεί, το "Lover's Rock" της απίστευτης Sade με τα επικά της κομμάτια, επιλεγμένα κομμάτια απο Active Member γιατί κάποια κομμάτια τους είναι απλά ποίηση, το "New Amerykah Part One" της Erykah Badu για τον ρυθμό της και το απόσπασμα απο το "The Network" και άλλα πολλά. 
Φαντάζομαι αν κάποιος καθίσει κι ασχοληθεί με τα κομμάτια που ακούω και την συχνότητα τους, θα μπορεί να κάνω ένα ψυχογράφημα μου, θα καταλάβει ποιές εποχές ήταν καλές, ποιές πιεστικές, ποιες δύσκολες. Αταίραστα είδη,  καλλιτέχνες, εποχές και ρυθμοί, η μουσική τελικά είναι όπως η ζωή μας, ένα παζλ απο πολλά ανόμοια κομμάτια. Όπως και να έχει, η μουσική ήταν εκεί μαζί μου και θα συνεχίσει να είναι, δεν μπορώ να φανταστώ πως είναι μια μέρα χωρίς μουσική. Κι άρα δεν μπορώ να φανταστώ πως να μην ευχαριστώ κάθε μέρα την Saigon που όταν γνωριστήκαμε, έκπληξη σε ένα μεζεδοπωλείο, μου έφερε 3-4 dvd με μουσική και αξιώθηκα να ακούσω αυτή την τέλεια τζαζ και άλλα που μου έμαθε. Σ'ευχαριστώ ξεροκέφαλο, αλαζονικό λιοντάρι!
Πολύ θα χαιρόμουν αν κάποιοι απο εσάς γράφανε ένα ποστ στο blog τους για το mp3 player τους, τα κομμάτια που έχει τώρα και γιατί και πότε τα ακούτε. Είμαι σίγουρος οτι όλοι έχουμε ένα playlist στην καθημερινότητα μας, με τραγούδια που έχουν την λειτουργία τους. Λοιπόν;

by Baygon

Τρίτη 12 Ιουλίου 2011

Emergency Pack

 Όταν το Μάρτιο ο Baygon ανακοίνωσε πως θα φύγει στην Αγγλία, με πέτυχε σε δύσκολη στιγμή. Ήμασταν στο Βόλο, είχα πιει τα τσιπουράκια μου, μια σπρωξιά ήθελα για να κλάψω και... έκλαψα. Και μετά το μετάνιωσα, γιατί στην πραγματικότητα χαιρόμουν πολύ γι' αυτόν, χαιρόμουν που επιτέλους θα πήγαινε σε ένα μέρος όπου συμβαίνουν τόσο πολλά που τον ενδιαφέρουν και όπου θα μπορούσε να ανθίσει με τις κατάλληλες ευκαιρίες. Αισθάνθηκα απαίσια που το αλκοόλ στο αίμα μου φέρθηκε εγωιστικά και μ' έκανε να του χαλάσω τη χαρούμενη ανακοίνωση. Και του το είπα λίγη ώρα αργότερα, ξεμεθώντας πάνω από μια τεράστια κούπα ζεστή σοκολάτα με πιπέρι.

Τόσον καιρό που λείπει, μου λείπει. Επικοινωνούμε συχνά, με όλους τους τρόπους που έχουμε στη διάθεσή μας. Λέμε για σοβαρά και για αστεία, ανταλλάσσουμε ενδιαφέροντα νέα, τον καμαρώνω και τον χαίρομαι και τον θαυμάζω, βοηθάμε ο ένας τον άλλο κι ας είμαστε τόσο μακριά.
Αλλά είναι ο καλύτερός μου φίλος, και μου λείπει.

Γι' αυτό όταν έφτασε ταχυδρομικώς το πακέτο από το Λονδίνο, το άνοιξα με χαρά μικρού παιδιού και ο ενθουσιασμός μου θα αργήσει πολύ να ξεθυμάνει! Σε όλα όσα διάλεξε να μου στείλει, κρύβεται η φροντίδα και η έγνοια του, και ξέρω πως το καθετί συνοδεύεται από μια τρυφερή σκέψη.
Όχι, κοιτάξτε και πείτε μου αν έχω άδικο:

Καρτ-ποστάλ από το British Museum. Seurat, Michelangelo, Qin Dynasty. Η κάρτα πάνω αριστερά είχε πολύ όμορφα λόγια στην πίσω πλευρά της. :-)

Αυτό το "Love" μου κάνει πολύ δεκαετία '90 και μ' αρέσει!!! Επίσης στυλό και μολύβια από το Βρετανικό Μουσείο, και μια κονκάρδα που θα πάει κατευθείαν μαζί με τις υπόλοιπες της συλλογής μου, στο πλάι της τσάντας για το πλέξιμο. Ξέρεις ότι λατρεύω τις κονκάρδες!

Φυλλάδια και χάρτες περιήγησης για το Μουσείο. Αχ, πόσα χρόνια πίσω γυρνάω... Όταν πήγα στο Λονδίνο το '98, η βαλίτσα μου στην επιστροφή είχε 6 επιπλέον κιλά από όλα τα φυλλάδια και τις μπροσούρες που κράτησα. Τα έχω ακόμα.

Σελιδοδείκτες - ένας από το Μουσείο και ένας με τον John Coltrane (καρδούλες, πολλές καρδούλες!!)
Σημειωματάρια - πανέμορφα και τα δύο (ακόμα περισσότερες καρδούλες!!)
Κάρτα από το Le Pain Quotidien. Τι να πρωτοπώ? Η πίσω όψη γράφει αναλυτικά τι περιλαμβάνουν τα πακέτα για πικ-νικ. Θέλω θέ-λω ΘΕΛΩ! Θα με πας?

Δύο πακέτα τσάι από το The Tea House. Το ένα είναι μίγμα Russian Caravan και το άλλο Morocco Mint. Και ένα infuser από μπαμπού!!! Δεν καταναλώνω τίποτα μόνη μου, περιττό να πω. Θα περιμένω να πιούμε τσάι μαζί.

Νήμα για πλέξιμο από το I Knit London. Την τελευταία φορά που μου αγόρασε ο Baygon νήμα, κατέληξε να πάρει ως δώρο ένα αφράτο, μακρύ (είναι και ψηλός!) κασκόλ για να μην κρυώνει όταν βγαίνει για νυχτερινή φωτογράφιση στο Λονδίνο. Νομίζω πως αυτό τώρα πρέπει να γίνει σκουφάκι ή γάντια, ώστε να εμπλουτίσουμε το σετ.

Toffee. TOFFEE... Όσον καιρό λείπει, η μόνιμη ερώτησή του στο τηλέφωνο ήταν "τι θέλεις να σου στείλω από το Λονδίνο?" και η μόνιμη απάντησή μου "Toffee". "Ναι, εντάξει, και τι άλλο?". "Κι άλλο toffee".
Και έστειλε. Το κάθαρμα. Toffee από το Thorntons. Που το ίδιο το σακουλάκι το δηλώνει απερίφραστα, "Tempting toffee lovers". Tempting λέει!
Το Mint Toffee ήταν μαλακό με υπέροχα λεπτή τη γεύση της μέντας, πολύ ισορροπημένο, εξαιρετικό.
Το Original ήταν σκληρότερη ποικιλία toffee, βουτυράτο, πεντανόστιμο, η αιτία που δάγκωσα τη γλώσσα και το εσωτερικό του στόματός μου πολλές φορές, προσπαθώντας να το φέρω βόλτα. Άξιζε μέχρι τελευταίας ρανίδος.
Το Chocolate Smothered Toffee... Ωωωω... Συγγνώμη, αλλά πώς να μη λιποθυμήσει κανείς και μόνο με το όνομα? Έγλειψα και τα δάχτυλά μου. Και το πιάτο. Και το σακουλάκι. Και το smothered έγινε smeared -
Εχμ, είναι κάπως embarrassing η φάση, περνάω στο επόμενο.

Ένα μπλουζάκι για τον Αστέρη. Θα βγάλουμε φωτογραφίες όταν το φορέσει και θα ανεβάσω εδώ.

Μπαϊγκονάκι μου, δεν ξέρω πώς να σε ευχαριστήσω για όλα αυτά, όσο έβγαζα από το κουτί τους θησαυρούς σκεφτόμουν πως ήξερες πώς ακριβώς θα αντιδράσω με το κάθε ένα. Και χαμογελούσα ακόμα πιο πολύ. Και μου λείπεις και σ' αγαπώ και σε περιμένω να γιορτάσουμε μαζί τα γενέθλιά μας.
Αγκαλιές
:-)

by Saigon

Τετάρτη 6 Ιουλίου 2011

Equality Pride


    Η ομοφυλοφιλία στην Ελλάδα είναι άλλο ένα από εκείνα τα υπέροχα θέματα που αντιμετωπίζουμε με έναν μοναδικό συνδυασμό στρουθοκαμηλισμού, υποκρισίας, αμηχανίας και γελοιότητας. Έτσι λοιπόν, οι άντρες συνήθως ξεφωνίζουν τους ομοφυλόφιλους άντρες αλλά άνετα φαντασιώνονται σκηνικά με ομοφυλόφιλες γυναίκες, η Πολιτεία θεωρεί πως υπάρχει κάποιος σοβαρός λόγος που δεν πρέπει να παντρεύονται οι ομοφυλόφιλοι, τα σεξιστικά ανέκδοτα πάνε κι έρχονται, η ομοφοβία είναι σταθερή αξία, οι λέξεις που χαρακτηρίζουν εναν ομοφυλόφιλο θεωρούνται βρισιές (βέβαια στην ίδια χώρα θεωρείται βρισιά να σε αποκαλούν Καραγκιόζη, τον οποίο κατά τα άλλα θεωρούμε πολιτιστικό θησαυρό μας) και η παρουσία ομοφυλόφιλων σε θέσεις εξουσίας είναι ελάχιστες. Για πολλούς λόγους, το θέμα της αντιμετώπισης της ομοφυλοφιλίας πάντα το θεωρούσα σημαντικό και με πείραζε. Δεν ξέρω, ίσως επειδή ένας πολύ καλός μου φίλος έκρυβε την ομοφυλοφιλία του από μένα για δέκα ολόκληρα χρόνια απο φόβο για το πώς θα το πάρω, λες και υπήρχε πιθανότητα να το πάρω άσχημα. 
   Αφορμή για αυτές τις σκέψεις ήταν το London Pride, μια μεγάλη γιορτή όχι της ομοφυλοφιλίας αλλα της διαφορετικότητας στο Λονδίνο, όπου στήθηκε ένα τεράστιο πάρτυ στην Trafalgar Square και μια πολύχρωμη, γελαστή παρέλαση που "ζητούσε" ένα απλό πράγμα: όχι να γίνουν όλοι ομοφυλοφιλοι, αλλά να υπάρξει μια ανοχή απέναντί τους, μια ανοχή που θα οδηγήσει στην αποδοχή! Δεν θα συζητήσω για το κατά πόσο είναι "φυσιολογική" η ομοφυλοφιλία, αυτά πια στην εποχή μας πρέπει να ειναι αυτονόητα και να μην χρειάζεται συζήτηση. Ὴμουν κι εγώ εκεί, ως φωτογράφος, μια ιδιότητα που μου δίνει δικαιολογία κι άλλοθι για να βλέπω από κοντά πολύ ενδιαφέροντα πράγματα. Και είδα εκεί μια συμπεριφορά που δεν καταλαβαίνω πόσο δύσκολο είναι να υιοθετηθεί παντού: οι ομοφυλόφιλοι δεν ειναι απόκληροι, δεν είναι επικίνδυνοι, δεν είναι άρρωστοι, είναι οι συνάνθρωποί σου, δίπλα σου στην κοινωνία όπου ζεις και όπως ανέχονται εσένα και τις συνήθειές σου έτσι οφείλεις κι εσύ να τους ανέχεσαι. Οφείλεις να αποδέχεσαι την ύπαρξή τους και να υπερασπίζεσαι κι εσύ τα δικαιώματά τους ως βασικά ανθρώπινα δικαιώματα. Κι αν έχεις την ευθύνη να αναθρέψεις έναν άλλο άνθρωπο και να του διδάξεις κάποια πράγματα για την ζωή, οφείλεις να του πεις ότι κανονικό και φυσιολογικό είναι ό,τι σε κάνει ευτυχισμένο, και πως η ομοφυλοφιλία είναι τόσο παλιά όσο και η ανθρώπινη ιστορία. Και όχι, ΔΕΝ είναι δικαιολογία η δήθεν "προσβολή της αισθητικής" καποιου, κανείς δεν φέρεται ρατσιστικά και βίαια απέναντι σε κάποιον επειδή κατακρίνει π.χ. το σηκωμένο γιακά στο πόλο μπλουζάκι, ή τις βάτες. Γιατί άλλωστε να είναι πιο αποδεκτές οι ακραίες συμπεριφορές των ετεροφυλόφιλων, όπως η ναζιάρα που κυκλοφορεί ημίγυμνη με σκοπό να τραβάει τα βλέμματα, ή ο "πολύς" που ξεδιάντροπα ρίχνεται σε κάθε θηλυκό; Για να μη μιλήσω καν για τα ποσοστά των βιασμών κάθε χρόνο... Και επί τη ευκαιρία, πόσοι από σας γνωρίζουν για τους "διορθωτικούς βιασμούς" που λαμβάνουν χώρα καθημερινά σε κράτη της Αφρικής, όπου είναι διαδεδομένη η αντίληψη πως αν μια ομοφυλόφιλη γυναίκα βιασθεί (και δη από πολλούς άντρες μαζί) θα συνέλθει από την "ασθένειά" της και θα ξανάρθει στον ίσιο δρόμο;
Δε θα ξεχάσω όταν στην παρέλαση πολλοί γονείς παρελάσανε μαζί με τα παιδιά τους, ζητώντας έναν κόσμο όπου κανείς δε θα ντρέπεται για τις ερωτικές του προτιμήσεις και όπου όλες οι αποφάσεις θα γίνονται σεβαστές. Αυτή η σκηνή ήταν πριν την ομάδα ομοφυλόφιλων γονιών που πέρασαν αγκαλιά με τα παιδιά τους ζητώντας ίσα νομικά δικαιώματα με τα ετεροφυλόφιλα ζευγάρια. Κι όλα αυτά συνέβησαν μισή ώρα πριν δω μια μητέρα να παίρνει τα μικρά της παιδιά και να τα πηγαίνει με χαρά στην Trafalgar για να δουν αυτούς τους ανθρώπους που δεν έκαναν τίποτε το κατακριτέο παρά να κρατιούνται χέρι-χέρι, να φιλιούνται ή να στέκονται αγκαλιά όπως όλοι οι άνθρωποι, για να τους δείξει πως υπάρχει κι αυτό γύρω μας και πως δεν είναι προβληματικό. Διότι δεν υπάρχει λογική στο να πιστεύει κανείς πως η ευτυχία μπορεί να ανθίσει μόνο εκεί που υπάρχουν τα καθωσπρέπει πρότυπα. Λες και όλα ανεξαιρέτως τα ετεροφυλόφιλα ζευγάρια ζουν σε αξιοζήλευτη αρμονία και γεννούν αποκλειστικά ετεροφυλόφιλα παιδιά. Ως blog το έχουμε ξαναθίξει το θέμα, στην ανάρτηση με τίτλο "Διακρίσεις" και το άρθρο του Χρήστου Χωμενίδη. Όμως δυστυχώς πολλοί πιστεύουν ακόμα ότι μπορεί κανείς να απαρνηθεί τη φύση του, ότι το "κανονικό" μάς το μαθαίνουνε, δεν το νιώθουμε βαθιά μέσα μας κι αλίμονο αν μας το μάθουν λάθος από την αρχή...

by Baygon

Παρασκευή 1 Ιουλίου 2011

Ticket to Ride

Πόσον καιρό έχω να σας δείξω βιντεάκι του Αστέρη?
Το τράβηξα το Μάρτιο, αλλά τώρα επιτέλους πρόκοψα να το ανεβάσω. Άντε, να χαρεί λιγάκι κι ο νονός Baygon. Μας λείπεις πολύ, φίλε!

 
Αυτό το βίντεο έκανε τον καλό μου φίλο Γ. να με κατηγορήσει για παβλοβιανά πειράματα. LOL
Η αλήθεια είναι πως προσθέσαμε κι άλλες χώρες στο ρεπερτόριο του Αστέρη αργότερα: Σουηδία, Κορσική, Τουρκία, Μαρόκο, Λουξεμβούργο, Ρωσία, Γερμανία. Δυστυχώς δεν πρόλαβα να απαθανατίσω την παράσταση σε πλήρη άνθιση... Πλέον το αγόρι μας πέρασε σε μια φάση ξεροκέφαλη, και δείχνει επίτηδες λάθος χώρες για να μας τη σπάσει. Δεν ανοίγουμε το χάρτη πια. Δεν πειράζει όμως. Θα επανέλθουμε αργότερα. :-)

by Saigon