Τα κλισέ του χωρισμού (ή 10 + 1 Πράγματα που Πρέπει να ΜΗΝ Πεις Ποτέ!)

Όλοι μας έχουμε χωρίσει κάποια στιγμή, έστω και για λίγες ώρες. Κάποιες φορές μας έχουνε χωρίσει κι άλλες φορές τους/τις έχουμε χωρίσει εμείς. Άλλοτε επειδή το θέλαμε, άλλοτε επειδή έπρεπε, κι άλλοτε επειδή όποιος το πει πρώτος είναι πιο cool (πίτσες μπλε).
Δεν έχω κανένα πρόβλημα με την όλη διαδικασία του χωρισμού, αλήθεια λέω. Εκεί που έχω πρόβλημα είναι στο αισθητικό κομμάτι του θέματος. Δεν ξέρω γιατί και πώς, αλλά ακόμα και σε μια τόσο προσωπική διαδικασία υπάρχουνε κλισέ! Κάτι καταραμένες κουβέντες που προτιμά κανείς να πει αντί για την αλήθεια, επειδή είναι βολικές.
Ένα ζεστό απόγευμα (κάτι μας πιάνει τα ζεστά απογεύματα τελικά), η Saigon κι εγώ μαζέψαμε τα παρακάτω κλισέ. Καθίστε αναπαυτικά, και απολαύστε τις ακόλουθες μισητές, βαρετές κι ανεπίτρεπτες εκφράσεις:

Δεν σε βλέπω ερωτικά / Σ' αγαπάω, αλλά σαν φίλο: ίσως η πιο γελοία φράση όλων των εποχών, ακούγεται σε περιπτώσεις καραμπινάτης απόρριψης, ειδικά όταν κάποιο γλυκουλίνι φιλαράκι μας, μας την πέφτει και δεν θέλουμε να το πληγώσουμε. Είναι σαν να αρνείσαι ένα κομμάτι καρότο στο "μικρό μου πόνυ", δεν ξέρεις πώς ακριβώς να το εκφράσεις...
Δεν είναι καλύτερος/-η από σένα, απλά διαφορετικός/-ή: συνήθως αυτό σημαίνει "είναι πολύ καλύτερος/η από σένα, σε βαρέθηκα αλλά μπούχτισα να σου λέω πάλι τα ελαττώματα σου". Η διαφορετικότητα είναι μεν ένα μεγάλο κίνητρο για να είσαι με κάποιον, αλλά όχι όταν έχεις κάνει τάρανδο τον προηγούμενο και τον κοροϊδεύεις.
Δεν είναι αυτό που νομίζεις (ενδεχομένως ακολουθείται από το περίφημο πλέον "να σου εξηγήσω"): μια αδικημένη φράση. Αδικημένη και πολυκινηματογραφημένη. Όταν τον/την βλέπεις με παρέα, σε στάση που ο Ρόκο Σινφρέντι κι η Τζένα Τζέημσον χαρακτηρίζουνε ως "όχι απόλαυση αλλά δουλειά", εννοείται πως δεν είναι αυτό που βλέπεις, αγάπη μου.
Πρέπει να μιλήσουμε: στην ιστορία των σχέσεων, σχεδόν ποτέ δεν είναι για καλό αυτή η φράση! Εκτός αν είσαι η Μόνικα στα "Φιλαράκια" και ο σύντροφός σου θέλει να γίνει παλαιστής σε βάρβαρο άθλημα που μόνο δήμιοι απολαμβάνουνε.
Δε φταις εσύ: όλως παραδόξως αυτή η φράση σπάνια ακολουθείται απο ένα 'συγγνώμη', κάτι που θα φάνταζε λογικό δεδομένου ότι ο μόνος που μένει να φταίει είναι ένας. Και πάλι αυτή η φράση είναι απλά και μόνο για να αποφύγουμε τη γκρίνια, την οδυνηρή διαδικασία να πούμε στον άλλον τι λάθος κάνει και θέλουμε να το παίξουμε μεγαλόψυχοι αναλαμβάνοντας όλη την ευθύνη. Αλήθεια, ρώτησε κανείς αυτόν που λέει αυτή τη φράση ποιος φταίει τελικά και σε τι; οεο;
Νομίζω πως πρέπει να αρχίσουμε να βλέπουμε κι άλλους ανθρώπους: ελεύθερη απόδοση στα νεογκομενικά: "Βλέπω ήδη κάποιον άλλον και σ' το λέω τώρα γιατι βαρέθηκα να κρύβομαι, χα χα χα, κορόιδο!". Πολύ γελοία φράση, ποτέ καμιά σχέση δεν ανέκαμψε μετά από κάτι τέτοιο.
Καλύτερα να μείνουμε φίλοι: τι λες ρε καραγκιόζη; Για να μείνουμε φίλοι, πρέπει να ήμασταν και πρωτύτερα. Αλλά με τα ΑΧ και ΒΑΧ που κάναμε, νομίζω μόνο φίλοι δεν λεγόμασταν! Μη ζητάς βλακείες λοιπόν. Η σωστή έκφραση είναι "να γίνουμε φίλοι", όμως δεν έχω λόγο να γίνω φίλος/-η μαζί σου, έτσι που μου συμπεριφέρεσαι.
Χρειάζομαι λίγο χρόνο να βρω τον εαυτό μου / Χρειάζομαι ένα διάλειμμα: πάαααααρα πολύ αόριστη φράση, κι η Ρέητσελ ενα διάλειμμα ήθελε αλλά για 6 κύκλους σχεδόν το θέμα αιωρούνταν (ναι είμαι καμένος με τα "Φιλαράκια", ναι και η Saigon επίσης). Δεν είναι και τελείως παράλογη φράση, αρκεί όμως να μην ψάχνεις να βρεις τον εαυτό σου στις αμυγδαλές και τις σωματικές κοιλότητες κάποιου άλλου.
Σου αξίζει κάτι καλύτερο: νομίζω πως όποιος λέει μια τέτοια φράση είναι ή πολυ μίζερος και όλα του τα δεινά τα φορτώνει σε μια φανταστική "κακή μοίρα", ή πολύ βαρετός και δε βρίσκει κάτι καλύτερο να πει. Ό,τι και να 'ναι τελικά, δεν αξίζει τον κόπο.
"Τι έχεις;" "Τίποτα": α, μιλάμε για σκηνικό ολόκληρο εδώ. Η ερώτηση γίνεται μετά από ώρα σιωπής και μούτρων από τη γυναικεία πλευρά συνήθως, και η απάντηση έρχεται αστραπιαία, με απαθές βλέμμα. Η απάντηση 9 στις 10 φορές είναι ψευδής και 9,5 στις 10 φορές ακολουθεί καυγάς, οπότε και η κατάσταση χαρακτηρίζεται ως "ό,τι πιο απειλητικό μπορεί να δημιουργηθεί απο το Τίποτα"!
Φοβάμαι να ερωτευτώ / δοθώ / δεσμευτώ / μην πληγωθώ: ποτέ δεν την κατάλαβα αυτή τη δικαιολογία, δεν ξέρω καν αν είναι αστεία ή εκνευριστική, ειλικρινά δλδ. Άμα ερωτευτείς θα πληγωθείς. Άμα δεν ερωτευτείς δεν θα ζήσεις. Άμα δώσεις θα πάρεις. Αλλά μπορεί να φας και τα μούτρα σου. Ε και; Κλισέ, χαζό κλισέ, πολύ χαζή δικαιολογία...

Δεν είναι κακό να χωρίζεις. Κακό είναι να κοροϊδεύεις τους ανθρώπους, να τους λες άλλα αντ' άλλων. Και τελικά, επειδή συνήθως όσοι σκέφτονται έτσι δεν είναι και τόσο έξυπνοι όσο παριστάνουν, κάποια στιγμή τους έρχεται από κει που δεν το περιμένουν και τότε κανένα κλισέ δεν τους γλιτώνει. Ο σεβασμός στις σχέσεις δεν είναι προνόμιο, είναι αυτονόητο δικαίωμα... Και στην τελική, ο χωρισμός είναι σοβαρή υπόθεση. Μην τον εξευτελίζουμε με αηδίες.

Πάρτε και δύο ερωτικά κλισέ, για μπόνους:
Ήμουνα καλός? : δυστυχώς αυτή η φράση ακούγεται σχεδόν αποκλειστικά από άντρες και είναι η απόλυτη έκφραση ανασφάλειας, αγωνίας, φόβου, αναμονής και απορίας. Επίσης είναι ελεεινό κλισέ, παλιομοδίτικο, μάλλον αστείο... και ελπίζω πολλές γυναίκες να βρίσκουνε μια αποστομωτική απάντηση, LOL!
Πρώτη φορά μου συμβαίνει: ναι, ναι, ξέρουμε...

LOL

by Baygon

"Παράλογοοοο;..."

Άλλο post ετοίμαζα να βάλω, μα όπου και να γυρίσω το βλέμμα συναντάω απανωτά κρούσματα ηλιθιότητας. Δε μπορούσα να αντισταθώ.

Βρήκα στο περιοδικό Big Fish (13 Ιουνίου) ένα άρθρο του Τάσου Θεοδωρόπουλου, τον οποίο πάντα παρακολουθώ με ενδιαφέρον. Το περιστατικό που περιγράφει ξεπερνάει τα όρια του σουρρεαλιστικού, είναι εντελώς για να τραβάμε τα μαλλιά μας και να ντρεπόμαστε. Παρ' όλα αυτά, ο άνθρωπος κατόρθωσε να κρατήσει το (λατρεμένα κυνικό, μερικές φορές) χιούμορ και την ψυχραιμία του μαζί. Άξιος!!!
(Στο κάτω μέρος του post έχω σκαναρισμένες τις τρεις σελίδες του άρθρου. Αν διαβάσετε το κείμενο της μήνυσης -στο κίτρινο πλαίσιο- θα αναρωτηθείτε κι εσείς μαζί μου, ποιος ανίδεος γράφει κατ' επανάληψιν "Ιουσού"! LOL)

Στη δίκη ενός μιούζικαλ
Ήμουν μάρτυρας υπεράσπισης του Ιησού
(Χριστού, Superstar)!

Όταν ένα μιούζικαλ κατηγορείται για εξύβριση θρησκεύματος,
η δίκη μετατρέπεται σε παρεκκλησιαστικό "πάρτι".
Με τον εισαγγελέα να μιλά με φράσεις από τις Γραφές
και την πρόεδρο να ρωτά: "Ποιος είναι ο Σίτο;"

Για την ιστορία, Σίτο ήταν ο ηθοποιός που υποδύθηκε πέρσι την άνοιξη τον Ιησού στο ανέβασμα του "Jesus Christ Superstar" στο Θέατρο Badminton, αλλά αν βρισκόμασταν ακόμα στη δεκαετία του '70 θα τον έλεγαν Τάκη Μπινιάρη, τη Μαγδαληνή Κρίστη Στασινοπούλου και τον Άννα Κώστα Μπίγαλη ("Ντίρι ντίρι ντίρι το τρεχαντήρι"), εφόσον αυτοί τους είχαν υποδυθεί στη μοναδική ελληνική διασκευή του πασίγνωστου μιούζικαλ διά χειρός Μίμη Πλέσσα.
Δεν ξέρω αν αυτό θα βοηθούσε τα πράγματα σε μια ανάλογη μήνυση σαν αυτή που εκδικάστηκε πριν από λίγες μέρες στο Δ' Μονομελές Πρωτοδικείο Αθηνών για εξύβριση θρησκεύματος κατά του Μιχαήλ Αδάμ, υπεύθυνου για το ανέβασμα του έργου στο Θέατρο Badminton, αλλά πάλι ποτέ δεν ξέρεις.
Μάρτυρες υπεράσπισης ο ηθοποιός Γιάννης Βόγλης κι εγώ, που φτάνουμε λίγο πριν από τις 9 το πρωί στην Ευελπίδων, σίγουροι πως όλο αυτό είναι ακόμα μια νεοελληνική γραφικότητα, από την οποία θα ξεμπερδέψουμε σε λίγα λεπτά. Αμ δε...
Μέσα στη μικρή αίθουσα είναι ένας παππούλης του Αγίου Όρους, ο οποίος κατέθεσε τη μήνυση (αλλά "εννοείται ότι δεν το είδα εγώ το έργο, κυρία πρόεδρε"), δυο-τρεις άλλοι παππούληδες, μία κυρία που τη βλέπουμε όλοι συχνά στους δρόμους να κουβαλάει ένα μπαγκάζι με άπλυτα και σκουπίδια στην Αθήνα διαβάζοντας βίους αγίων, κάποιες μαντιλοφορούσες στα πρόθυρα της υστερίας, πέντε-έξι άντρες που μιλάνε συνέχεια για το χάραγμα του Αντίχριστου και τη νέα τάξη πραγμάτων της Ε.Ε. Έξω από την αίθουσα, ένα ιερομόναχος σλαβο-ελληνικής προέλευσης, με σπαστά ελληνικά πουλάει σταυρουδάκια από το Άγιον Όρος και απαντά σε όσους τον ρωτάνε για ποιο πράγμα είναι η δίκη: "Ντεν ξέρω, κάποιος που είπε ότι ο Κριστός είναι σούπερσταρ, τες ένα σταμπρουντάκι βλογκιμένο; Ντέκα ευρώ". Δίπλα του ένα μουσάτος κύριος με μια αφίσα που έγραφε ότι αυτά είναι των μασόνων και δύο άλλοι που εκείνη τη στιγμή έγραφαν με μαρκαδόρο πάνω στα CD, τα οποία και θα πουλούσαν αργότερα, τους τίτλους του θέματος: Η "Μπλε ακτίνα" (μωρέ, λες να εννοούσε το Blu Ray;) και το "Χάραγμα". Α, και μια καλή κυρία που μόλις ψυλλιάστηκε ότι εγώ και ο Βόγλης ήμασταν μάρτυρες υπεράσπισης μας ευχήθηκε να βγάλουμε τον καρκίνο και να μη λιώσουμε ποτέ. Πράγμα που δεν το λες και παράλογο, γιατί άμα βγάλεις τον καρκίνο και κάνεις χημειοθεραπεία, δεν λιώνεις εύκολα κάτω από το χώμα, λόγω των χημικών, κάνεις και κακό στην οικολογία, αφού δεν είσαι βιοδιασπώμενος.
Τον λόγο πήρε πρώτος ο παππούλης που είχε καταθέσει τη μήνυση, στην οποία μεταξύ άλλων ζοχαδιάζεται επειδή η Μαγδαληνή "χαλαρώνει με χειρομαλάξεις τον Ιησού" και παρουσιάζεται σαν παλλακίδα. "Τι έχετε να πείτε, κύριε μάρτυς;", με ρωτάει η προεδρίνα. "Τι να σας πω, κυρία πρόεδρε, από τα λίγα θρησκευτικά που ξέρω η Μαγδαληνή ήταν παλλακίδα ούτως ή άλλως πριν τη φωτίσει το πνεύμα του Κυρίου μας. Μετά βεβαίως μετανόησε. Όσο για τις μαλάξεις, δεν ήτο ερωτικού χαρακτήρα αλλά είχαν σκοπό να χαλαρώσουν το βασανισμένο πνεύμα του Θεανθρώπου την ώρα που αυτός έδινε την ύστατη εσωτερική του μάχη προκειμένου να αποδεχτεί τον θείο του ρόλο και να σώσει την ανθρωπότητα, αμήν", της λέω εγώ. "Παρατηρήσατε κόσμο μετά την παράσταση να αποχωρεί προσβεβλημένος από το θέαμα;". "Όχι, κυρία πρόεδρε, οι μοναδικές διαμαρτυρίες ήταν από κάποιους που το βρήκαν λίγο τσουρούτικο σαν θέαμα, σε σχέση με τα προσδοκώμενα και την τιμή του εισιτηρίου, δηλαδή καθαρά επί του καλλιτεχνικού, αν με κατανοείτε", συνεχίζω εγώ και τρώω ένα λοξό κροσέ βλέμματος από τον Αδάμ, που αν μπορούσε θα με λιντσάριζε που του την έβγαλα και ψιλοφόλα την παράσταση, αλλά εγώ ο ρουφιάνος για καλό το είπα.
Με τα πολλά, μια από τις χριστιανές παθαίνει υστερία, διακόπτεται η δίκη, ξανά μανά, παθαίνει κι άλλη χριστιανή υστερία, ξαναδιακόπτουμε. Αυτή τη δεύτερη την πήγανε σηκωτή στο Αυτόφωρο (ενώ ο δικηγόρος του μηνυτή, που έμοιαζε να έχει βγει από κωμωδία του Βέγγου, με παντελόνι ριγέ γαλάζιας πιτζάμας πατημένο από τρένο, ανάλογο σακάκι, γραβάτα κόκκινη, ανατομικό παντοφλέ πατούμενο από τηλεμάρκετινγκ, καράφλα ευλάβειας, τριγωνικό γενάκι καντηλανάφτη και ευφράδεια λόγου που θα έκανε τα ταλέντα της Πάνια να σκίσουν τα πτυχία τους) προσπαθούσε να πείσει το δικαστήριο να δείξει επιείκεια. "Όχι, όχι, δε θέλω επιείκεια", ούρλιαζε η αυτοφορούμενη, "παράσημο για μένα αυτή η δίωξη των αντίχριστων, παράσημο για την πίστη μου". Όμως μόλις την μπουζούριασαν οι μπάτσοι και την πήραν σηκωτή, της βγήκε ένα μούχρωμα στη μούρη, γιατί ως τότε δεν το είχε πολυπιστέψει ότι θα ξενυχτήσει σε κελί με πουτάνες και άλλα κακοποιά στοιχεία.
Το αρχικό δεκάλεπτο που υπολογίζαμε ότι θα κρατήσει η δίκη είχε ήδη πάει στις τρεις ώρες, όμως το καλύτερο δεν είχε έρθει. Η πρόεδρος στον τρίτο γύρο (συμπαθέστατη κοπέλα, δεν λέω, αλλά πήγαινε να ξελιγωθεί στα γέλια κάθε τόσο, το μπούκωνε τελευταία στιγμή, το έβλεπαν αυτό οι κατήγοροι, πάθαιναν αφρίτα και διακόπταμε πάλι) άρχισε να μας διαβάζει όλη την περίληψη του μιούζικαλ, τραγούδι προς τραγούδι, από τρεις διαφορετικές πηγές και μετά να μας διαβάζει και μεταφρασμένους τους στίχους των τραγουδιών. Ούτε στη Γιουροβίζιον δεν έχω μάθει τόσο καλά τα τραγούδια απέξω, που είναι κι εύκολα ("Τσίκι-τσίκι-τσίκι, είσαι σαν κατσίκι, γλυκό μου πιτσιρίκι").
Μετά κι από αυτό, τον λόγο πήρε ο κύριος εισαγγελέας, ο οποίος είχε μπει τελείως στο πετσί του ρόλου και μιλούσε με αποσπάσματα από την Καινή Διαθήκη: "Όταν διάβασα χτες το πινάκιο με τις δίκες της ημέρας και είδα την υπόθεση, είπα μέσα μου 'Απελθέτω απ' εμού το ποτήριον τούτο'". Και λίγο πιο μετά: "Και όπως γνωρίζουν οι παροικούντες την Ιερουσαλήμ"... Αργότερα: "Όσο για τις αντιδράσεις εντός της αιθούσης, σκέφτηκα 'άφες αυτοίς, ου γαρ οίδασι τι ποιούσιν'". Μεγάλη πετριά ο εισαγγελέας με το ευαγγέλιο. Μας κοίταζε στα μάτια κι εγώ κατουριόμουνα από τρόμο σκεφτόμενος "τώρα θα μου ζητήσει να του πω το 'Πιστεύω' απέξω κι εγώ θα το μπερδέψω με κανένα άλλο μιούζικαλ".
Με τούτα και με κείνα, έφυγε το πεντάωρο, αθωώθηκε ο κατηγορούμενος, άδειασε η αίθουσα κι εγώ χώθηκα σε μια διπλανή που δίκαζαν μια κυρία που δεν πλήρωνε τις πιστωτικές κάρτες της, για να ξέρω τι θα πω όταν θα έρθει και η δική μου ώρα.

(το Big Fish είναι εβδομαδιαίο ένθετο περιοδικό
της εφημερίδας Πρώτο Θέμα)

by Saigon

Nedostaješ mi, moj prijatelju

Το Σάββατο πήγα με τον κουνιάδο μου στη Βλάστη Κοζάνης, στις Γιορτές της Γης, για να ακούσω τον Boban Markovič με την ορχήστρα του.

Μου άρεσε:

• η διαδρομή με τα ατελείωτα γέλια ("έχει πολλές στρίψες", "μην το περάσεις το κόκκινο" - "ποιο κόκκινο;" - "αυτό πίσω μας!").
• το πανέμορφο τοπίο πλησιάζοντας (επιτέλους, μετά από τόσα χιλιόμετρα μέσα στο σκοτάδι) τη Βλάστη.
• ο παλμός και το κέφι μέσα σ' εκείνο το πλήθος από πολλές εκατοντάδες κόσμο.
• ο Marko Markovič, γιος του Boban και άξιος διάδοχος ως leader της ορχήστρας, που όσο μεγαλώνει βελτιώνεται και ωριμάζει η τεχνική του, και στο τραγούδι είναι κάτι το ασύλληπτο...
• το "Ederlezi" σε τριφωνία. Μπράβο τους! Μέχρι τότε το είχα ακούσει έτσι μόνο μέσα στο μυαλό μου.
• το "Mesecina", το αιώνιο τραγούδι μου... Ουρλιάζαμε.
  
• το T-shirt με την τουρνέ της ορχήστρας, το καινούριο τους CD για τη συλλογή μου, και οι κονκάρδες του φεστιβάλ που αγόρασα βγαίνοντας.
• η θεϊκή στριφτή τυρόπιτα που έφαγα στην επιστροφή. Ίσως η νοστιμότερη ever.
  

Δε μου άρεσε:

• το αδιαπέραστο ντουμάνι από καπνό, αν και ήμασταν σε υπαίθριο χώρο. Και δεν ήταν μόνο από τσιγάρα ο καπνός. Οι περισσότεροι από τους παρευρισκόμενους, κάπνιζαν αυτό που η μικρή στο σίριαλ "Άκρως Οικογενειακόν" ονόμασε "πεντάφυλλus μυρωδάτus". Δεν έχω τίποτα συγκεκριμένο μ' αυτούς που το συνηθίζουν, αλλά δεν έχω και καμία υποχρέωση να μαστουρώνω κι εγώ σώνει και καλά. Και όχι, δε με φτιάχνει ευχάριστα.
• η απλυσιά κι η ιδρωτίλα, που ως ευγενής μυρωδιά συναγωνιζόταν την παραπάνω. Παιδιά, σας μίλησε κανείς για το Rexona;
• το ότι με ποδοπατούσαν και με έσπρωχναν αδιακρίτως, αφού οι περισσότεροι ήταν στουπί στο μεθύσι. Αγρία κατάσταση.
• το ότι πετούσαν στον αέρα τενεκεδάκια με μπύρα. Γεμάτα τενεκεδάκια με μπύρα. Τα οποία εκσφενδόνιζαν τη μπύρα προς όλες τις πιθανές κατευθύνσεις.
• το ότι ένα από αυτά με έλουσε κανονικότατα. Αν ήθελα να λουστώ με μπύρα, θα έμενα σπίτι με ένα μπουκάλι Clairol. "Μην το πιείτε, λουστείτε".

Με στενοχώρησε:

• που ο Boban Markovič ήταν πολύ άρρωστος και δεν κατάφερε να εμφανιστεί καθόλου. Γνωριζόμαστε προσωπικά εδώ και 12 χρόνια, είναι μεγάλη η χαρά και η συγκίνησή μας όταν βρισκόμαστε, και λυπάμαι τόσο που τώρα δεν κατάφερα να τον δω...

by Saigon

Trivia

Το Γυάλινο Δάκρυ με προσκάλεσε πριν καιρό σε ένα παιχνιδάκι, αλλά ήταν ζεστά και αχνιστά τα νέα από την εκδρομή στο Salzburg και είχαν προτεραιότητα...

Ορίστε λοιπόν:

10 άχρηστες πληροφορίες για την αφεντιά μου

1. Ξέρω με κλειστά μάτια το rack με τα βαζάκια των μπαχαρικών μου. Είναι 15 μπουκαλάκια τακτικά στημένα σε τρεις σειρές, και θυμάμαι πού ακριβώς βρίσκεται το καθένα και με ποια γειτνιάζει.
2. Δεν πίνω καφέ. Δεν τον χρειάζομαι ούτε "για να ξυπνήσω", ούτε για να περάσει η ώρα. Στη σπάνια περίπτωση που θα πιω καφέ (και πάντα εκτός σπιτιού), θα είναι ελληνικός διπλός σκέτος, γιατί μου αρέσει να απολαμβάνω τη γεύση του ανόθευτη. Α, και καμιά φορά όταν ταξιδεύω πολλές ώρες πίνω κανένα φραπέ. Δηλαδή μια φορά το χρόνο.
3. Δεν έχω παρακολουθήσει ποτέ στη ζωή μου σαπουνόπερες τύπου Φώσκολος, "Τόλμη και Γοητεία", ή μεταγλωττισμένες σειρές. Ούτε επεισόδιο. Επίσης δεν είδα ποτέ σειρές που την επόμενη μέρα συζητιούνταν στο σχολείο / στο φροντιστήριο / στη δουλειά κι εγώ ήμουν ανενημέρωτη, όπως π.χ. "Αναστασία", "Λόγω τιμής", Τμήμα Ηθών" και πάει λέγοντας. Μόνο κάτι επεισόδια "Beverly Hills 90210", κι αυτά στα κλεφτά.
4. Έδεσα για πρώτη φορά τα μαλλιά μου αλογοουρά στα 22 μου. Και από τότε το συνηθίζω αρκετά.
5. Τα αγαπημένα μου λουλούδια είναι οι πασχαλιές και τα γιασεμιά. Δηλαδή εφήμερα λουλούδια που βγαίνουν μόνο μια συγκεκριμένη περίοδο το χρόνο, δεν γίνονται ανθοδέσμη και δεν διατηρούνται για πολύ στο βάζο. Γι' αυτό και για το σπίτι συνήθως αγοράζω λευκά χρυσάνθεμα ή ηλιοτρόπια, που επίσης μου αρέσουν πολύ.
6. Γράφω και διαβάζω από 3 ετών.
7. Έχω πάθος με τα επιτραπέζια παιχνίδια και τα παζλ, και το μεγάλο απωθημένο της ζωής μου είναι (να αποκτήσω ένα μεγάλο σπίτι όπου θα χωρέσει) ένα υπέροχο κουκλόσπιτο με έπιπλα μινιατούρες και μικροσκοπικά πορσελάνινα σερβίτσια.
8. Γενικά είμαι πολύ ευαίσθητη στις μυρωδιές, αλλά μια πολύ συγκεκριμένη ανδρική κολώνια με εξιτάρει τόσο, που όταν τη μυρίσω παύει να υπάρχει οτιδήποτε άλλο εκτός από αυτή και τον φορέα της. Τον οποίο είμαι ικανή να αλλάξω κατεύθυνση για να ακολουθήσω για μερικά τετράγωνα, αφού δεν οδηγώ πια εγώ τα πόδια μου, αλλά η ρουφιάνα η μύτη μου. Το έχω κάνει. Ξέρω, αξιοθρήνητο.
9. Έχω βγάλει τη σκωληκοειδή μου απόφυση, τις αμυγδαλές μου και τους τέσσερις φρονιμίτες μου.
10. Το σημαδάκι κάτω από το δεξί μου μάτι δεν είναι κρεατοελιά, είναι τσίμπημα που μου άφησε ένα σφηκοειδές όταν ήμουν 7 ετών.

Αυτά τα ολίγα! Αφήνω ασχολίαστο το τελευταίο post του Baygon, κρατώντας μόνο τα καλά του λόγια για τις φωτογραφίες, την αφήγηση και τη μαγειρική μου. Ευχαριστώ πολύ αδερφέ! :-)

by Saigon

Σχόλια, κακίες και λοιπά

(από το πρώτο μου fortune cookie ever!)

Επειδή έχει περάσει πολύς καιρός που δεν έχω γράψει, κάτι που φυσικά έχει εκτιμήσει η Saigon και δεν με πιέζει (λέμε τώρα…), αποφάσισα να γράψω (οοοοοοοόλε!). Επειδή όμως δεν έχω να γράψω κάτι συγκεκριμένο, θα σχολιάσω όσα η Saigon έγραψε εκμεταλλευόμενη την απουσία μου εδώ κι ένα μήνα, αυτή κι ο άλλος, το νούμερο ο Woody.

Και ναι, είναι νούμερο ο Woody, καθώς όταν μάθανε ότι θα πάνε Σάλτσμπουργκ και πήρε τηλέφωνο να μου το πει, σαν καλός φίλος θύμισα το περιστατικό του Μιλάνου και είπα να προσέχουνε, μου απήντησε «Ρε μουσάτε κάθαρμα γκαντέμη, άμα δεν πάμε θα σε ^&$@&*#». Γνωστή ευγενική ψυχή εγώ, πληγώθηκα μεν αλλά τον συγχώρεσα.

Τον συγχώρεσα μεν, αλλά θα αποκαλύψω και μια άλλη πληροφορία για τον Woody (λάτρης τυροκαυτερής και μπεκρή μεζέ, by the way…): για πρώτη φορά τον είδατε σε φωτογραφίες από την Saigon (κοπελιά θα μας πάρεις τη δουλειά με τόσες φωτογραφίες!) και τον καμαρώσατε φυσικά. Ένα μυστικό για την αποκωδικοποίηση της διάθεσής του είναι όμως το απόλυτο κριτήριο: το χείλος! Μετρήστε την ποσότητα χείλους που «πετάει» ή «κρεμάει» ή που γενικά φαίνεται και θα δείτε διάθεση. Σε γενικά πλαίσια, ένα κρεμασμένο χείλος (κάτω, πάντα!) δηλώνει απογοήτευση, ότι είναι πειραγμένος από κάτι, ή ότι πεινάει - όταν το χείλος φαίνεται λιγότερο, τότε είναι συνήθως έτοιμος για πείραγμα ή ανέκδοτο ή εξιστόρηση συμβάντος ή τσίγκλισμα για χαβαλέ!

Θέλω να τον πειράξω κι άλλο αλλά δεν είναι δίκαιο, κρίμα μωρέ. Ένα θα πω: ίσα ρε καμένε με τις Dentyne 2ice!!!! (ξέρει το κάθαρμα ότι τον αγαπάω όμως!)

Στο Σάλτσμπουργκ (ωραίο όνομα ρε, δεν έχετε άλλα σύμφωνα να βάλετε;;;;;) όμως είχαμε κι ένα ρεκόρ που απ’ ό,τι με ενημερώσανε θα διαδοθεί παγκοσμίως με ρεπορτάζ από το CNN, την Oprah και την κα Μαριάννα του Τηλεάστυ: η Saigon έμεινε για 5 (!!!!) ώρες έξω από ΙΚΕΑ, δεν μπήκε μέσα και δεν ψώνισε! Μιλάμε για τρελό ρεκόρ, πώς κρατήθηκες ρε κορίτσι μου;!; Ακόμα κι ο Woody πρέπει να απόρησε μαζί σου! Μιλάμε ότι το ΙΚΕΑ είναι μάλλον το φυσικό της περιβάλλον, σε λίγο θα μπαίνει και θα τους μαλώνει γιατί δε βάλανε σωστά τα καλαμάκια, οι κουρτίνες είναι ασιδέρωτες και οι οδοντογλυφίδες δεν είναι πολύ μυτερές!

Όσον αφορά το σωματικό έλεγχο δε… δεν θα πω τίποτα, καλά έκανες Saigon παιδί μου, η ανάγκη φέρνει εφευρετικότητα!

Έλιωσε την μηχανή στις φωτογραφίες η Saigon, και είναι και πολύ καλές, λες και είμαστε δίπλα της σ’ όλη τη διαδρομή και οι περιγραφές αποδίδουνε άψογα την ατμόσφαιρα. ΦΥΣΙΚΑ το μάτι της έπεσε και στα φαγητά τους, θα ξεσήκωσε τίποτα περίεργους συνδυασμούς και συνταγές, θα σκεφτεί να 'παντρέψει' τα πιο κουλά για να φτιάξει κάτι από τα πιο νόστιμα που έχω φάει και τελικά θα με κοιτάξει με το γνωστό βλέμμα της ενώ θα ζητάω και δεύτερο πιάτο…

Από την εκδρομή αυτό που κατάλαβα περισσότερο είναι ότι περάσανε άψογα και τα δυο τους και κάνανε και καλούς φίλους. Μπορεί βέβαια ένας απ’ αυτούς να «χάνεται συνέχεια μες στο πλήθος… κι είν’ ηλίθιος, κι είν’ ηλίθιος!» όπως ο ίδιος έλεγε για τον εαυτό του (LOL) αλλά γενικά γνωρίσανε πράγματα αξέχαστα γι’ αυτούς. Άντε και καλή συνέχεια τώρα που πήρανε φόρα! Και παρακαλώ να μου αφαιρεθεί ο χαρακτηρισμός "γκαντέμης", όλα καλά πήγανε, άντε πια!

(… ακολουθεί σύντομα ποστ με νέα κλισέ)

by Baygon