Nedostaješ mi, moj prijatelju

Το Σάββατο πήγα με τον κουνιάδο μου στη Βλάστη Κοζάνης, στις Γιορτές της Γης, για να ακούσω τον Boban Markovič με την ορχήστρα του.

Μου άρεσε:

• η διαδρομή με τα ατελείωτα γέλια ("έχει πολλές στρίψες", "μην το περάσεις το κόκκινο" - "ποιο κόκκινο;" - "αυτό πίσω μας!").
• το πανέμορφο τοπίο πλησιάζοντας (επιτέλους, μετά από τόσα χιλιόμετρα μέσα στο σκοτάδι) τη Βλάστη.
• ο παλμός και το κέφι μέσα σ' εκείνο το πλήθος από πολλές εκατοντάδες κόσμο.
• ο Marko Markovič, γιος του Boban και άξιος διάδοχος ως leader της ορχήστρας, που όσο μεγαλώνει βελτιώνεται και ωριμάζει η τεχνική του, και στο τραγούδι είναι κάτι το ασύλληπτο...
• το "Ederlezi" σε τριφωνία. Μπράβο τους! Μέχρι τότε το είχα ακούσει έτσι μόνο μέσα στο μυαλό μου.
• το "Mesecina", το αιώνιο τραγούδι μου... Ουρλιάζαμε.
  
• το T-shirt με την τουρνέ της ορχήστρας, το καινούριο τους CD για τη συλλογή μου, και οι κονκάρδες του φεστιβάλ που αγόρασα βγαίνοντας.
• η θεϊκή στριφτή τυρόπιτα που έφαγα στην επιστροφή. Ίσως η νοστιμότερη ever.
  

Δε μου άρεσε:

• το αδιαπέραστο ντουμάνι από καπνό, αν και ήμασταν σε υπαίθριο χώρο. Και δεν ήταν μόνο από τσιγάρα ο καπνός. Οι περισσότεροι από τους παρευρισκόμενους, κάπνιζαν αυτό που η μικρή στο σίριαλ "Άκρως Οικογενειακόν" ονόμασε "πεντάφυλλus μυρωδάτus". Δεν έχω τίποτα συγκεκριμένο μ' αυτούς που το συνηθίζουν, αλλά δεν έχω και καμία υποχρέωση να μαστουρώνω κι εγώ σώνει και καλά. Και όχι, δε με φτιάχνει ευχάριστα.
• η απλυσιά κι η ιδρωτίλα, που ως ευγενής μυρωδιά συναγωνιζόταν την παραπάνω. Παιδιά, σας μίλησε κανείς για το Rexona;
• το ότι με ποδοπατούσαν και με έσπρωχναν αδιακρίτως, αφού οι περισσότεροι ήταν στουπί στο μεθύσι. Αγρία κατάσταση.
• το ότι πετούσαν στον αέρα τενεκεδάκια με μπύρα. Γεμάτα τενεκεδάκια με μπύρα. Τα οποία εκσφενδόνιζαν τη μπύρα προς όλες τις πιθανές κατευθύνσεις.
• το ότι ένα από αυτά με έλουσε κανονικότατα. Αν ήθελα να λουστώ με μπύρα, θα έμενα σπίτι με ένα μπουκάλι Clairol. "Μην το πιείτε, λουστείτε".

Με στενοχώρησε:

• που ο Boban Markovič ήταν πολύ άρρωστος και δεν κατάφερε να εμφανιστεί καθόλου. Γνωριζόμαστε προσωπικά εδώ και 12 χρόνια, είναι μεγάλη η χαρά και η συγκίνησή μας όταν βρισκόμαστε, και λυπάμαι τόσο που τώρα δεν κατάφερα να τον δω...

by Saigon