AliceVerissi - Τα αθηναϊκά!

Έχουμε ξαναπεί για το AliceVerissi (εδώ, εδώ κι εδώ τα καλούδια που δώσαμε ως τώρα!), και ήρθε η ώρα να κάνουμε ένα ακόμα, αποκλειστικά για τους κατοίκους της Αθήνας ή αυτούς που πρόκειται να επισκεφθούν το κλεινόν άστυ κάποια στιγμή σύντομα. Ο λόγος? Τα παρόντα αντικείμενα έχουν σεβαστό όγκο ή/και βάρος, και είναι προτιμότερο να παραδοθούν χέρι με χέρι, παρά να ταχυδρομηθούν.
Κλασικά, η παράκληση: Διαδώστε τα posts! Όταν βγαίνει κάτι καινούριο για αλισβερίσι, πείτε το στους φίλους σας που μπορεί να ενδιαφέρονται, ή κάντε μια αναφορά με link στο blog σας αν είναι δυνατόν! Τα διαθέσιμα αντικείμενα φέρουν την ετικέτα "πάρε κόσμε".
Διαλέχτε! :-)

1. Το σετάκι για καφέ & ζάχαρη => Χαρίστηκε!

Κεραμικά δοχεία με ξύλινη βάση και ξύλινα καπάκια. Αχρησιμοποίητα και ολοκαίνουρια, μέσα στη συσκευασία τους.
* Η Κοκκινοσκουφίτσα απέκτησε νέα δοχεία καφέ και ζάχαρης, και ευχόμαστε πότε-πότε να πίνει κανένα καφεδάκι στην υγειά μας! :-) *

2. Το φωτιστικό με τα μπαλόνια => Χαρίστηκε!

Φωτιστικό επιτραπέζιο από γυαλί, με ανάγλυφα πολύχρωμα μπαλόνια. Ύψος 36 cm.

*Το ζήτησε η Σοφία The Reader, και ελπίζουμε να ταιριάξει στο χώρο της!*

3. Το κηροπήγιο => Reserved

Ξύλινο κηροπήγιο ύψους 40 cm, μαζί με αρωματικό κερί.
* Κάποιος το σκέφτεται και το διαπραγματεύεται... Προς το παρόν το κηροπήγιο δεν είναι διαθέσιμο. Αναμείνατε για νεότερα! *

4. Το ινδονησιακό μπολ => Χαρίστηκε!

Ξύλινο μπολ από την Ινδονησία. Ελαφρώς χρησιμοποιημένο. Ύψος 13 cm, διάμετρος 20 cm.
* Το ζήτησε ο Pietro και η επιθυμία του πραγματοποιήθηκε.*

Οι ενδιαφερόμενοι μπορούν να αφήσουν σχόλιο (εδώ από κάτω, που λέει "για πες, για πες..."), ή να στείλουν e-mail σε μας, και θα σας φέρουμε σε επαφή με τους τωρινούς ιδιοκτήτες των αντικειμένων για το αλισβερίσι!
Πάρτε τα, τζάμπα είναι, μη ντρέπεστε! :-)

by Saigon

Προσοχή, δαγκώνει

Δεν έχω εκφράσει πολλές φορές τη δυσαρέσκειά μου μέσα από αυτό το blog. Άλλωστε δε ζήτησα από τον Baygon να το δημιουργήσουμε με απώτερο σκοπό να αποκτήσω ένα αποκούμπι όπου θα μπορώ να εκφράζω τα συναισθήματά μου, κατά προτίμηση τα αρνητικά. Η μοναδική ως τώρα ανάρτηση που ήταν κάπως πιο... έξω απ' τα δόντια, έγινε απλώς γιατί ήταν η τελευταία διέξοδος to get the message through, που λένε κι οι φίλοι μας οι Άγγλοι. Τέλος πάντων.

Πόσο ευγενική βρίσκετε την πίεση που ασκείται από συγγενείς και γνωστούς στα νιόπαντρα ζευγάρια σχετικά με την τεκνοποίηση? Δεν είναι τρομερά αδιάκριτες οι ερωτήσεις του τύπου "Άντε, πότε θα βάλετε μπροστά για το διάδοχο?" ή "Δεν το σκέφτεστε για μωράκι?" ή "Γιατί δεν κάνατε παιδί ακόμα?". Με ποιο δικαίωμα ρωτάς, βρε Καραμήτρο? Δε σκέφτεσαι πως ίσως θίγεις κάτι που πονάει? Πού ξέρεις αν μπορούν να κάνουν παιδί - κι αν δυσκολεύονται και προσπαθούν (και ενδεχομένως αποτυγχάνουν), σκέφτηκες άραγε εσύ που έρχεσαι και ρωτάς ότι τους πληγώνεις ακόμα περισσότερο? Πού ξέρεις αν θέλουν, αν είναι έτοιμοι, αν έχουν κάποιο πρόβλημα οιασδήποτε φύσεως που τους κρατάει πίσω? Τι σε κάνει να νομίζεις ότι οφείλει το ζευγάρι να δώσει σε σένα λογαριασμό σχετικά με το αν και πότε θα διαιωνίσουν το είδος?

Σε παρόμοια δύσκολη θέση με φέρνουν οι γυναίκες (γιατί, σε αντίθεση με την παραπάνω περίπτωση, αυτό το κάνουν μόνο γυναίκες, καρατσεκαρισμένο) που με κατακρίνουν γιατί μετά τον πρώτο μήνα χρειάστηκε να δώσω στο παιδί μου συμπλήρωμα σκόνη γάλακτος και πριν τρεις μέρες διέκοψα το θηλασμό. Χίλια μπράβο σε σας, μανούλες, που καταφέρατε και θηλάσατε τα παιδιά σας για πολλούς μήνες, κάποιες παραπάνω από έναν χρόνο. Έχετε τον ειλικρινή θαυμασμό μου. Όμως δε μπορείτε να με κατηγορείτε για ελλιπή προσπάθεια. Δεν τίθεται θέμα βαρεμάρας, όταν βλέπεις πως το παιδί σου δεν χορταίνει με το θηλασμό, δεν κοιμάται και κλαίει όλη την ημέρα γιατί μένει νηστικό. Δεν τίθεται θέμα προσωπικής πρωτοβουλίας, όταν το παιδί δεν παίρνει βάρος όπως φυσιολογικά θα έπρεπε, και μόλις το βάζεις στον ώμο σου για να ρευτεί, προσπαθεί να φάει το ρούχο σου γιατί πεινάει ακόμα. Δεν είναι αγύρτης ο παιδίατρος, που ζυγίζει το μωρό και το βρίσκει να υποσιτίζεται και να μην αναπτύσσεται φυσιολογικά, και ας με λοιδορήσει ελεύθερα όποιος πιστεύει πως φταίω επειδή είχα να προσφέρω στο αστεράκι μου μόλις 20 γραμμάρια μητρικό γάλα συνολικά σε κάθε γεύμα, κι αυτά με το ζόρι.

Διέκοψα τον θηλασμό γιατί δεν προσέφερε τίποτα πια, ούτε σε μένα ούτε στο παιδί. Ήταν ένα βάσανο και για τους δυο μας, εξαντλητικό και χρονοβόρο και μάταιο, με αποτελέσματα που δε μπορούν να χαρακτηριστούν ως 'ευεργετικά'. Far from it. Ας το δούμε πρακτικά: αν η μητέρα είναι ράκος σωματικά και ψυχικά, τότε ποιος θα φροντίζει το μωρό όλη τη μέρα? Η παραγωγή γάλακτος είναι θέμα ορμονικό, π.χ. κάποιες γυναίκες θηλάζουν αποκλειστικά πολύν καιρό και δεν έχουν περίοδο για αρκετούς μήνες. Ο δικός μου οργανισμός αποφάσισε να μειώσει το γάλα από νωρίς, και να μου δώσει και μια έμμηνο ρύση πριν καν σαραντίσω, έτσι για να 'χω να παίζω. Αφήστε με λοιπόν, και μη με φορτώνετε με επιπλέον ενοχές. Δεν ήταν η ευκολότερη απόφαση που χρειάστηκε να πάρω, και πιστέψτε με, το παίδεψα πολύ καιρό μέσα μου μέχρι να το κάνω. Κι ας πει όποιος θέλει ότι η γυναικολόγος μου "τα παίρνει" από τις φαρμακευτικές, ή ο παιδίατρος από τη milupa, ή ότι εγώ δεν είμαι αρκετά καλή μάνα. Δε με ενδιαφέρει. Αφήστε με να είμαι μάνα όπως μπορώ. Τουλάχιστον κάνω τη μάνα στο δικό μου παιδί, και όχι στα ξένα.

by Saigon

On the move

Χρόνια τώρα περνάμε μπροστά από ένα σπίτι, λίγο πιο έξω από την Σαϊμπάι. Πάντα ήθελα να σταματήσουμε το αυτοκίνητο για να φωτογραφίσω το μπαλκόνι αλλά ποτέ πριν δε βόλεψε, επειδή έχει αρκετή κίνηση αυτός ο δρόμος και είναι δύσκολο να σταθείς έστω για λίγο.

Την Κυριακή που μας πέρασε όμως, βόλεψε! Και σας παρουσιάζω το μπαλκόνι (drumroll):

Tι, δεν το βλέπετε? Χμ. Εντάξει, θα σας κάνω ένα ζουμ.

Ναι, αυτό είναι. Ένα εκκλησάκι. Στο μπαλκόνι. Ένα εκκλησάκι απ' αυτά που φτιάχνουν στις άκρες των δρόμων, σε σημεία όπου κάποιος έπαθε σοβαρό ατύχημα και σώθηκε. Ποιος ο λόγος να έχεις ένα τέτοιο εκκλησάκι στο μπαλκόνι σου?!?!? Τι να υποθέσω, πως η νοικοκυρά γλίστρησε στο μπαλκόνι αφού το είχε πλύνει, και σκέφτηκε "Άγιο είχα, ας κάνω ένα εκκλησάκι στη χάρη Του"? Δε βγάζει νόημα ρε παιδιά!!! LOL

by Saigon

Μάζευε κι ας είν' και ρώγες

Ώρα 03:00 τη νύχτα. Είμαστε ξαπλωμένοι στην κρεβατοκάμαρα, ο Αστέρης ήταν για πολλή ώρα δραστήριος στο κρεβατάκι του και επιτέλους αποκοιμήθηκε, όμως εμείς δε φαίνεται να έχουμε ύπνο. Χαζομαρίζουμε ψιθυριστά.

- Θέλω τσίχλα.
- Μη χειρότερα, μες στη νύχτα.

Ακούγεται χρατς-χρουτς από την κουζίνα, σημάδι ότι ο Snape όπως πάντα αλωνίζει και κάτι βρήκε για να παίξει.

- Με τι ασχολείται ο γάτος?
- Ε, ποιος τον ξέρει.
- Πας να δεις τι κάνει?
- Μπα, βαριέμαι.
- Θέλω τσίχλα!
- Κι εγώ θέλω τσίχλα.
- "Σύρε, νύφ'".
- Τι λε ρε, εγώ να πάω?!?
- Και βέβαια εσύ θα πας! Δική σου δουλειά δεν είναι οι τσίχλες? Εσύ θα πας, να δεις και τι κάνει ο γάτος. (χεχεχεχ)

Ο Woody φεύγει και ξανάρχεται σε μισό λεπτό, κρατώντας κάτι στο μισοσκόταδο.

- Το καμάρι μας έπαιζε μ' αυτό, το βρήκα στο χαλί στο παιδικό δωμάτιο.
- Τι είναι? Δε βλέπω.
- Μια σακουλίτσα φαρμακείου.
- Ωχ.
- Γιατί? Τι είχε μέσα?!
- Δεν είχε μέσα, είχε όμως πάνω της, και για να παίζει μ' αυτήν σημαίνει ότι έριξε αυτά που είχε πάνω της...
- Ωχ.

Πάμε κι οι δυο στην κουζίνα, όπου όντως στο πάτωμα βρίσκονται ριγμένα χαρτιά. Ο Woody σκύβει να τα μαζέψει μέσα στο σκοτάδι.

- Ωχ... Τι είναι αυτό το σκούρο μπροστά στο ψυγείο? Έκανε εμετό ο γάτος?
- Α, δεν ξέρω, τι είναι? (ανάβει το φως)
- Τουφίτσα από χνούδια. ΟΚ, άκυρο.
- Εντάξει, δεν πείραξε τίποτα άλλο.
- Εεεεεεεεεχμ, επάνω στα χαρτιά είχε και το κουτάκι με το εμβόλιο του Αστέρη. Πού 'ν' το???
- Ωχ!!! Δεν ξέρω! Το έριξε κι αυτό!

Ψάχνουμε παντού. Είναι περασμένες τρεις τη νύχτα, κι εμείς σηκώνουμε τους καναπέδες, κοιτάμε κάτω απ' το κρεβάτι, τραβάμε έξω το πιάνο - το κουτάκι με το εμβόλιο άφαντο. Εν τω μεταξύ ο γάτος είναι ξαπλωμένος στο πάτωμα, ατάραχος, και δεν κουνιέται ίντσα όλη αυτή την ώρα. Μας κοιτάζει που πηγαινοερχόμαστε και είναι σαν να λέει "ψάξε, ψάξε, δε θα το βρεις". LOL

Κοντεύουμε να τα παρατήσουμε, αφού έχουμε σηκώσει όλο το σπίτι και δε βρίσκουμε το εμβόλιο πουθενά. Καταλήγουμε να στεκόμαστε πάλι μπροστά στο ψυγείο, εκεί απ' όπου ξεκινήσαμε. Κοιτάζω την τουφίτσα από χνούδια (εκείνη την γκριζόμαυρη τριχωτή αηδία που μαζεύεται κάτω από βαριά έπιπλα και ηλεκτρικές συσκευές).
Έμπνευση.

- Να δεις που το κλότσησε κάτω από το ψυγείο, και προσπαθώντας να το βγάλει έξω, τράβηξε αυτή την τουφίτσα.
- Λες?!?
- Έλα, Σέρλοκ, πέσε στο πάτωμα και κοίτα από κάτω. Πρόσεξε μην ξαπλώσεις πάνω στα πειστήρια του εγκλήματος!

Πέφτει στο πάτωμα.

- Εδώ είναι!!! Δεν το φτάνω, πιάσε τη μυγοσκοτώστρα.

Κόκκινη πλαστική μυγοσκοτώστρα επιστρατεύεται.
O Woody τραβάει έξω το κουτάκι με το εμβόλιο.
Αλλά δε σταματάει εκεί.
Στα λεπτά που ακολουθούν, μας πνίγουν απανωτά κύματα γέλωτος.
Η μυγοσκοτώστρα ανασύρει κατά σειρά εμφάνισης τα εξής εικονιζόμενα αντικείμενα, κι εμείς όσο γελάμε ασταμάτητα, διανθίζουμε το γελοίον του πράγματος με σχόλια.

- Χμ, ναι, τα θυμάμαι αυτά τα αποξηραμένα pot-pourri... Μου είχε βγει το λάδι να τα μαζεύω από παντού!
- Κάτσε, έχει πολύ ψωμί εδώ.

- Πότε το πήραμε αυτό?
- Ούτε θυμάμαι... Ποντικάκι είναι?
- Ναι, ναι. Μάλλον το εξαφάνισε από την πρώτη μέρα, γι' αυτό δεν το θυμόμαστε!

- Χαχαχαχαχα... Παίζει να βρούμε και τη Χαμένη Ατλαντίδα κάτω από το ψυγείο μας!
- Σοβαρά μιλάς? Σκέψου να μην είχε αφήσει την τουφίτσα εκεί μπροστά, θα ψάχναμε μέχρι του χρόνου!!!

- Χαχαχαχα, να σου πω, το 2000 σε ένα ταξί είχα χάσει την ατζέντα μου και κάτι λεφτά, μήπως τα βλέπεις εκεί κάτω?

- Έλεος!!! Εδώ ήταν αυτό?
- Χαχαχαχ!!! Το αγαπημένο του ποντικάκι! Από πότε έχεις να το δεις?
- Δε θυμάμαι να το έπλυνα όσο ήμουν έγκυος!!!

- Μη χειρότερα...!!!
- Έλα τώρα, δεν είναι και τόσο τραγικό, τα απαραίτητα μάζευε, για μια ώρα ανάγκης... ROTFL
- Έχει κι άλλα, όμως είναι πιο μέσα... Φέρε το φακό!

- Τι είναι αυτό καλέ?
- !!!! Το τηλεχειριστήριο του στερεοφωνικού μου!!! Ήμουν σίγουρη ότι είχε και τηλεχειριστήριο, αλλά πρόλαβα να το δω μια φορά όλο κι όλο, κόντευα να πιστέψω ότι λάθος θυμόμουν!
- Τώρα, τώρα θα σε πεθάνω μ' αυτό που θα βγάλω!
- Μα τι άλλο θα βγάλεις πια?!?

- Ρε γάτε, εδώ το είχες το κατσαβίδι και το ψάχνουμε ένα χρόνο?
- Κάτσε, αν συνεχίσεις να βγάζεις, θα βρεις και το σφυρί!

Εδώ ο Woody ξαφνικά μένει αμίλητος. Προσπαθεί να βγάλει κάτι ακόμα, το τραβάει προσεκτικά έξω. Εγώ το αναγνωρίζω αμέσως, αλλά μεταξύ μας, ό,τι και να ήταν δεν εκπλήσσομαι πια, εδώ που φτάσαμε. Ο Woody το κοιτάει καλά-καλά και ξεφυσάει.

- Πω ρε...
- Τι καλέ?
- Ψεύτικο είναι το ηλίθιο?!?
- Νόμιζες ότι είναι αληθινό??? ΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧ
- Άσε ρε, τόση ώρα το έβλεπα στο βάθος, δεν έφτανε καλά και το φως απ' το φακό, και με κοιτούσε μ' αυτά τα μάτια του και σκεφτόμουν "μα αν ψόφησε εκεί κάτω, δε θα μύριζε?" και φοβόμουν να το τραβήξω!
- ΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧ

Άντε να κοιμηθείς μετά. :-)

by Saigon

Υ.Γ. 1: Μετά το τελευταίο ποντίκι, βγάλαμε κάτω απ' το ψυγείο κι ένα μπουκαλάκι μπλάνκο, αλλά γελούσα τόσο πολύ που ξέχασα να το φωτογραφίσω!
Υ.Γ. 2: Ακόμα γελάμε.

Πλίνθοι και κέραμοι

Για να ακριβολογώ, κάθε μέρα σκέφτομαι διάφορα πράγματα που θα ήθελα να γράψω εδώ, ενδιαφέροντα και συναρπαστικά, και λέω με το νου μου "αυτό θα γινόταν πολύ ωραίο post" - αλλά μέχρι να περισσέψει χρόνος και να καθίσω τελικά με την ησυχία μου στον υπολογιστή, έχω ξεχάσει τα περισσότερα απ' αυτά που ήθελα να πω, και τα υπόλοιπα μοιάζουν πια ανάξια λόγου. Κι έτσι μένει το blog αδρανές. :-)

Ο φίλος Baygon έγραψε ένα υπέροχο post στο προσωπικό του blog πρόσφατα. Με συγκίνησε τόσο, που δε μπορούσα να αφήσω σχόλιο. Δε χρειάζεται καν! Ξέρει πολύ καλά τι σκέφτομαι για τις κασέτες, άλλωστε το συζητήσαμε πολλές φορές, και οι αναφορές του σε μένα, μέσα στο κείμενό του, είναι περισσότερες απ' όσες φαίνονται. Μερσί, αδερφέ!
Βέβαια πρέπει να σε μαλώσω κιόλας, που άργησες τόσο να ποστάρεις σχετικά μ' αυτό το θέμα. Να φανταστείς ότι βρήκα ένα εξαιρετικό άρθρο πάνω στο ίδιο μοτίβο, δύο μέρες πριν γεννήσω, τις έσκισα και τις έβαλα στην άκρη μέχρι να γράψεις το δικό σου. Για να συμπληρώσω λοιπόν την εικόνα, θα ανεβάσω εδώ τις σελίδες του άρθρου σκαναρισμένες, για να τις διαβάσει όποιος ενδιαφέρεται (κι εσύ μαζί, ελπίζω, χεχεχεχ).

(το άρθρο είναι της Μικαέλας Θεοφίλου, από το ΒΗΜagazino)

Κατά τα άλλα είμαστε καλά, ο Αστέρης μεγαλώνει και ομορφαίνει (ναι, κι άλλο, αν είναι δυνατόν!), τον χαιρόμαστε κάθε μέρα και πιο πολύ. Πλέον πηγαίνουμε βόλτες, με το ring sling που πήραμε από το Babywearing.gr ή με το καρότσι, πάντα οικογενειακώς στο σούπερ μάρκετ, με τον Snape στο κτηνιατρείο, στους παππούδες εδώ και στο χωριό, μέχρι που βγήκαμε και για καφέ! Πριν δυο βδομάδες πήγαμε όλοι μαζί στο Jumbo και περάσαμε τέλεια, το αστεράκι μας κοιμόταν μέσα στο sling στην αγκαλιά του Woody, και πήραμε καινούρια ρουχαλάκια γιατί τα πρώτα δε μας κάνουν πια!

Τέλος, κάτι ακόμα άσχετο: είδα κάπου την εικόνα παρακάτω και με πλημμύρισαν αναμνήσεις... Ποιες από σας θυμούνται εκείνες τις χάρτινες κουκλίτσες, που μπορούσε κανείς να ντύσει με συνολάκια επίσης χάρτινα που είχαν μικρές 'τσακιστές' προεξοχές για να γαντζώνονται επάνω στο σώμα της κούκλας? Τι να εξηγώ, αν είχατε μια τέτοια, δε χρειάζεται να περιγράψω παραπάνω, σίγουρα ξέρετε τι εννοώ! Και ήταν κι ένα κοριτσίστικο περιοδικό της εποχής, που αφιέρωνε την τελευταία του σελίδα σε χάρτινα ρουχαλάκια για να τα κόψουμε με το ψαλίδι και να τα φορέσουμε στις κούκλες μας... Α στο καλό, τι θυμήθηκα πάλι.

Σας ασπάζομαι, (ταιριάζει με το ύφος του τελευταίου)

Saigon