Thunder... Thunder... Thunderbird!

Δε με εντυπωσιάζουν τα αυτοκίνητα. Δεν κατάλαβα ποτέ τις γυναίκες που "λιώνουν" για ιδιοκτήτες ακριβών και φανταχτερών αυτοκινήτων, και κατ' επέκταση τους άντρες που ασχολούνται υπερβολικά με την εμφάνιση του αυτοκινήτου τους. Στο κάτω-κάτω, ένα όχημα είναι βρε παιδιά. Οι περισσότερες γυναίκες δεν νοιάζονται καν για τις ζάντες σας (να μη μιλήσω καν για αεροτομές και λοιπές αηδίες...), και παραδεχτείτε επιτέλους πως το κάνετε μάλλον για να θαμπώσετε τους άλλους άντρες (όπως και οι γυναίκες, αντίστοιχα, ντύνονται και βάφονται για να μπουν στο μάτι των άλλων γυναικών... Μεγάλη συζήτηση αυτή).
Δε συγκρατώ μάρκες. Είμαι απίστευτα κακή σ' αυτό. Ενδεικτικά θα πω ότι κοιτάω πάντα την πινακίδα του αυτοκινήτου που περιμένω να έρθει να με πάρει, για να σιγουρευτώ πως αυτό είναι το σωστό και δε θα μπω σε ένα ξένο (και δε θα ντραπώ να πω πως ναι, την έχω πατήσει και μπήκα και σε ξένο, ακριβώς επειδή δεν κοίταξα πινακίδα. Γελάστε ελεύθερα, κι εγώ γελάω).
Πολύ σπάνια θα συμβεί να αναγνωρίσω εξ όψεως συγκεκριμένα μοντέλα, και θα πρέπει να υπάρχουν ιδιαίτεροι λόγοι, π.χ. θα καταλάβω ένα Rover 414, σαν το αυτοκίνητο που είχαμε όταν μέναμε στο νησί, σε υπέροχο κυπαρισσί χρώμα που λάτρευα - ένα Honda Civic, και ειδικά αν είναι μπορντώ, σαν το αυτοκίνητο που είχε ο Woody όταν τα πρωτοφτιάξαμε, το οποίο τυπικά ήταν το καταφύγιό μας για ένα χρόνο - ή ένα Nissan Micra, σαν το εκπαιδευτικό αυτοκίνητο της σχολής οδηγών όπου μαθήτευσα, και εδώ που τα λέμε πώς να το μπερδέψω μ' αυτά τα καπούλια που έχει... (LOL)
Το μόνο αυτοκίνητο που κάπως με γοήτευσε κάποτε ήταν το Audi A4 εκεί γύρω στο 1997. Ωραίο σκαρί, στιβαρό αυτοκίνητο, υπέροχες καμπύλες (θυμάσαι, βρε ρόδον? Πού να 'χεις χαθεί άραγε)...

Εγώ λοιπόν, η αδιάφορη, η παντελώς άσχετη, σήμερα βρέθηκα ακριβώς πίσω από μια Thunderbird του 1957. Με αμερικανικές πινακίδες, κατάλευκη και απαστράπτουσα, έμοιαζε λες και δεν είχε διανύσει ούτε χιλιόμετρο στην (πάνω από μισού αιώνα) ζωή της. Μπορεί για κάποιους από σας αυτό να φαντάζει συνηθισμένο, αλλά στη μικρή επαρχιακή μου πόλη δεν εμφανίζονται συχνά θρύλοι σαν αυτόν. Αμέτρητες αναφορές για T-birds υπάρχουν στον κινηματογράφο (π.χ. στo "Grease" - δείτε πληροφορίες και εδώ) και τη λογοτεχνία (π.χ. "Σάββατο βράδυ στην άκρη της πόλης" της Σώτης Τριανταφύλλου), είναι κομμάτι της ποπ κουλτούρας διεθνώς εδώ και δεκαετίες.
Τη χάζεψα με την ψυχή μου για τα δύο λεπτά που ήταν μπροστά μας, κολλημένοι στην κίνηση, και όταν έστριψε και χάθηκε θυμήθηκα ότι είχα στην τσάντα μου τη φωτογραφική μηχανή.

(μπορεί να μην την φωτογράφισα εγώ, αλλά τη βρήκα στο Google και είναι ολόιδια)

by Saigon

Υ.Γ.: Για να μαθαίνουν οι πολύ νεότεροι, ο τίτλος του post είναι εμπνευσμένος από τους Thundercats, μία σειρά κινουμένων σχεδίων πολύ αγαπητή σ' αυτούς που ήταν παιδιά τη δεκαετία του '80. Δείτε το βιντεάκι εδώ (και νοσταλγήστε ή λοιδορήστε αναλόγως, LOL)

Χρωστούμενο

Τρυποκαρυδάκι μου, σου το 'χα κρατημένο πολύ καιρό αυτό το post. Δύο χρόνια και κάτι!
Πάρε λοιπόν τις αποδεικτικές φωτογραφίες...

Για να μαθαίνουν οι νεότεροι... Αυτό το post είναι follow-up σ' αυτό το απίστευτο που μας συνέβη λίγο πριν το γάμο... Οι φωτογραφίες είναι τραβηγμένες στη Ρόδο, στο ταξίδι του μέλιτος (εξ ου και το μανικιουρισμένο νύχι), λίγες μέρες μετά το περιστατικό! χαχαχαχαχ

by Saigon

"Την ίδια μύτη έχουνε", που λέει κι ο λαός...

Κυριακή απόγευμα, είμαστε στη βάφτιση της μικρής δυο πολύ καλών μας φίλων (να ζήσεις, Νεφέλη!).
Στεκόμαστε πίσω από το τραπέζι όπου θα γδύσουν και θα ντύσουν τη μικρή. Ακριβώς μπροστά μου είναι ένα μεγάλο ροζ κουτί με φιόγκο και λουλουδάκια (το βλέπετε στη φωτογραφία), ένας λούτρινος ροζ αρκούδος κλπ. Δίπλα μου στέκονται δυο-τρία μικρά αγόρια, ηλικίας 5-7 ετών, καλεσμένα κι αυτά στη βάφτιση.
Κάποια μαμά σκύβει και τους μαλώνει που έβγαλαν τα λουλουδάκια από το φιόγκο, και για να να τους καλοπιάσει λέει:
"Καθίστε ήσυχα τώρα, κοιτάξτε τι ωραία θέση που έχουμε εδώ, θα φέρουνε σε λίγο τη μπέμπα να τη ντύσουνε με τα βαπτιστικά της!"
Ένα από τα αγοράκια, συνεπαρμένο μπροστά στην προοπτική, ρωτάει:
"Δηλαδή θα τη φέρουν και θα την ξεντύσουν εδώ?"
"Ναι".
"Δηλαδή θα δούμε και το πουλί της?"


Την ίδια μύτη έχουνε, σας λέω. Ανεξαρτήτως ηλικίας.

by Saigon

Για τα πανηγύρια

Κάθε Σεπτέμβριο, στο Αιγίνιο Πιερίας διοργανώνεται η μεγαλύτερη εμποροπανήγυρη της κεντροδυτικής Μακεδονίας. Όσοι έχουν ταξιδέψει μέρα με το τρένο Αθήνα-Θεσσαλονίκη, ίσως έχουν προσέξει τον τεράστιο χώρο δίπλα στο σιδηροδρομικό σταθμό του Αιγινίου, όπου στήνεται το παζάρι (τον υπόλοιπό χρόνο μένει αχρησιμοποίητος). Είναι από τα μεγάλα events της περιοχής - όχι μόνο γιατί περιλαμβάνει αρκετές εκατοντάδες πάγκους (μπορεί κανείς να βρει από ρούχα, παπούτσια, τσάντες, σχολικά, βιβλία, είδη οικιακής χρήσης, μπαχαρικά, μέχρι εργαλεία, ζάντες, ελαστικά και πόρτες ασφαλείας), αλλά και για τα ψητά. Ωωωωωωωωω, τα ψητά... (*yum, slurp, faint*) Είναι προσκύνημα.
Ο Woody κι εγώ πηγαίνουμε κάθε χρόνο, και φέτος ήμασταν τρεις! Ο Αστέρης ήταν (όπως πάντα) υπόδειγμα, ήσυχος μέσα στο mei tai στην αγκαλιά του μπαμπά του. Έβγαλα φωτογραφίες και βιντεάκια, για τα μάτια σας μόνο!

Για αρχή πάρτε μια γεύση από την ατμόσφαιρα του πανηγυριού, σε δύο δόσεις:

Και τώρα ας ξεκινήσει το γέλιο... :-)


Καλά ντε. Μη βαράς.


Πητσάμες, anyone?


Τέσσερα Μπόχερ, δέκα ευρώπουλα. Μόνον.
Εσείς πόσα Μπόχερ χρειάζεστε?




Προσωπικά ζητήματα, συζήτηση κομμένη.




Α, ρε ζαγάρ'.


Αφιερωμένο εξαιρετικά! Γεια σου ρε Γιωρίκα, μας έλειψες.


Να 'σαι καλά, παλικάρι.




Παιδηκά βρακάκια. ΤΟΡΑ, σου λέω.




Έχουμε και βιντεάκι για την ενότητα καρακιτσ- εεεεεε, Feng Shui:

Το περίπτερο της Barbie, που κατά τον Woody
"δεν είναι καλό, δεν έχει Trident". LOL


Η Παναγία Σουμελά. Βοήθειά μας.
Δεν είναι ωραία η φωτογραφία, την αδικεί.
Πάρτε βιντεάκι με τη φαντασμαγορία:



Μποξέρκια. Δεν το χορταίνω, θα το ξαναγράψω. Μποξέρκια.

Στο επόμενο βίντεο βλέπετε θρυλικές ηχογραφήσεις σε κασσέταις. ΚΑΣΣΕΤΑΙΣ.

Ποιος είπε ότι το Star Wars είναι επιστημονική φαντασία?


Και το κλείσιμο, για την καληνύχτα:

Άντε και του χρόνου, να είμαστε καλά, θα πάρουμε και τον Baygon μαζί. :-)

by Saigon

Συγγένειες...

Σε χάζευα. Με κατάλαβαν οι υπόλοιποι? Δεν πρόσεξα.
Σε κοιτούσα, πόσο κούκλος ήσουν μέσα στο κοστούμι σου.
Ήμουν περήφανη για τον κόμπο της γραβάτας σου. Δεν είχα ξαναδέσει γραβάτα, και ήμουν περήφανη που το κατάφερα τόσο καλά.
Για πολλά πράγματα ήμουν περήφανη.
Σε χάζευα και γελούσα, γιατί θυμόμουν.
Τότε που γελούσες, αρκετά ώστε να γκρεμίσεις το σπίτι, με το "Α ρε Τασούλλλα" (ξέρεις εσύ).
Τότε που γελούσες κι έλεγες "Αξίζετε ο ένας τον άλλο".
Τότε που έκλαιγες. Και σε πειράζαμε. Και μετά γελούσες πολύ. :-)
Κι εκείνη την ώρα ήθελες τόσο απεγνωσμένα να γελάσεις, που από το σφίξιμο έκλαιγες.
Κι εγώ ήρθα, χωρίς ντροπή, και σου σκούπισα το μέτωπο.
Ήμουν τόσο συγκινημένη, που δε μπορούσα να σου πω τίποτα.
Ήσουν τόσο συγκινημένος, που είπες απλά "Όχι μόνο έκανες παιδί, αλλά σου το βάφτισα κιόλας".
Α ρε Baygon, εκείνη τη μέρα που γνωριστήκαμε και -όπως λένε- μεταξύ μας αμέσως κάτι έκανε κλικ, το φανταζόσουν πως θα βρισκόμασταν εδώ?

Σ' αγαπώ και σ' ευχαριστώ πολύ. Για όλα όσα πέρασαν, και για όσα θα 'ρθουν.
(Και οι άντρες του σπιτιού, Woody - Αστεράκι - Snape, σου στέλνουν φιλιά.)

Η κουμπάρα,
Saigon