Τι γεύση έχει το Λονδίνο?

Για μένα, το Λονδίνο έχει πολλές γεύσεις. Πλούσιες, και πολυ-πολιτισμικές!

Ακολουθούν φωτογραφίες (του Baygon φυσικά, τα 'χουμε πει) από διάφορες νοστιμιές που δοκίμασα σε υπέροχα μέρη στο Λονδίνο.

Tomato and Basil Soup

Le Pain Quotidien

(wikipedia article)

Ονειρεμένο Fish & Chips!

The Rock & Sole Plaice

Pumpkin Soup

Pattiserie Valerie

Caribbean Vegetables Soup

(Le Pain Quotidien)

Hummus με κοτόπουλο, σαλάτα ταμπουλέ και τσάι φρέσκιας μέντας.

Hummus Bros

Λεμονάδα με τζίντζερ και μέντα, ζεστό ρόφημα με μήλο και κανέλλα, falafel.

(Hummus Bros)

Αφήστε τα σάλια να τρέξουν ελεύθερα! :-)
Σας χρωστάω άλλη μια ανάρτηση. Σύντομα.

by Saigon

Οι δυό προσπάθειες για το πρώτο μου κασκόλ

Όπως έταξα, αυτό είναι το ποστ σχετικά με την περιπέτεια δημιουργίας του πρώτου μου κασκόλ. Και ναι, είναι περιπέτεια, δεν ήταν μια επανάληψη των γνώσεων, δεν ήταν απλή εξάσκηση, ήταν μια διαδικασία, με τα πάνω και τα κάτω της, με τα όλα της. Και χρειάστηκε δύο προσπάθειες. Το νήμα, όπως ήδη έγραψα, μου το έδωσε η Saigon για το πρώτο μου project. Ένα υπέροχο νήμα με 4 χρώματα που όπως πλεκότανε, αυτά εναλλασότανε και το αποτέλεσμα ήταν πολύχρωμο σε συγκεκριμένες αποχρώσεις αλλά με ποικιλία εναλλαγών, όπως βλέπετε και στην φωτογραφία. Μου άρεσε τόσο πολύ το νήμα, η αίσθηση του, το χρώμα, το πως το έβλεπα στα μάτια μου να πλέκεται, πραγματικά το απολάμβανα. Και θα ήταν όλα πολύ καλύτερα αν το έκανα και σωστά. Το κασκόλ υποτίθεται πως έπρεπε να είναι 35 chains σε πλάτος και, όπως είναι αυτονόητο, θα έπρεπε να είναι 35 chains σε όλο το μήκος του. Ωστόσο, αυτό για μένα ήταν δύσκολο. Για έναν άγνωστο ακόμα λόγο (που αποδίδω στην απειρία και/ή στο άγχος του πρωτάρη) δεν μπορούσα να το καταφέρω με τίποτα. Συνεχώς έχανα stitches και κατέληγα να έχω decreases (συνήθως από την μία μεριά, κάτι που το έκανε ακόμα πιο περίεργο). Άρα, έπρεπε να το ξηλώνω μέχρι την τελευταία row η οποία ήταν όντως 35 chains και να συνεχίσω. Αυτή η διαδικασία επαναλήφθηκε πολλές, οδυνηρές φορές καθώς έβλεπα πως δεν τα κατάφερνα με τίποτα! Με την παραίνεση λοιπόν της Saigon, το παράτησα και ξεκίνησα ένα νέο project με νέο νήμα και νέο βελονάκι. Και όσο κι αν με στεναχώρησε που σταμάτησα κι άφησα το νήμα, κατάλαβα πως μερικές φορές η επιμονή γίνεται άσκοπη ξεροκεφαλιά, αλλά αποφάσισα πως δεν θα τα παρατήσω και ξεκίνησα το νέο μου project. 

Νέο νήμα (κι αυτό προσφορά της Saigon), νέο stitch (αυτή την φορά ήταν όλο half double crochet αντί για single crochet που ήταν το πρώτο project) νέο βελονάκι αλλά το project παρέμεινε κασκόλ και μάλιστα με το ίδιο πλάτος, στα 35 stitches. Το νήμα είναι ένα μάλλινο sock yarn και το βελονάκι 4.0mm κι από την αρχή σχεδόν το ίδιο πρόβλημα επανήλθε: decrease. Δεν μπορούσα να διατηρήσω τα 35 chains και παρόλο που, θεωρητικά έστω, μετρούσα, κάπου και κάπως χανόμουν, μπερδευόμουν και πάλι έχανα. Την λύση βρήκε η Saigon, φυσικά: περισσότερα stitch markers! Η λύση απέδωσε, επιτέλους δεν είχα decreases και το κασκόλ μου μεγάλωνε! Όσο περνούσαν οι ώρες πλεξίματος είχα ένα κασκόλ να μεγαλώνει στην αγκαλιά μου, να παίρνει την μορφή του και, πιστέψτε με, ήταν από τα πιο όμορφα συναισθήματα που ένιωσα! Δεν ήταν μόνο το γεγονός πως είχα διορθώσει, έστω με βοήθεια, το λάθος μου, αλλά πλέον κατάφερνα κι έκανα κάτι που ήταν μαγικό: είχα ένα νήμα το οποίο με μια συγκεκριμένη τεχνική και ένα εργαλείο το μετέτρεπα σε ένα κασκόλ, σε κάτι καινούργιο! Και, κάποια στιγμή, σε έναν καναπέ απέναντι από την Saigon, τρία skeins και αρκετές κούπες τσάι μετά, το κασκόλ ολοκληρώθηκε! Ένα κασκόλ μήκους 1.80m, με half double crochet, γκρίζο και με μάλλινο νήμα. Το οποίο το έκανα εγώ! Woohoo!!!

Λίγο αφότου τελείωσα το πρώτο κασκόλ όμως, μου δημιουργήθηκε η ανάγκη να ξεκινήσω κάτι καινούργιο! Κατάλαβα λοιπόν αμέσως πως το crochet έγινε όχι απλά μια περιέργεια που εξερεύνησα αλλά κάτι που βρήκε αμέσως μια θέση στην καρδιά μου και το λάτρεψα. Δεν ήταν κάτι που το έκανα μια φορά και τελείωσε, μου πέρασε. Επόμενο βήμα λοιπόν, να ξεκινήσω ένα νέο project σύντομα, με ένα νέο νήμα κι ένα pattern που θα ήταν κάτι πιο περίπλοκο από την επανάληψη ενός stitch και μόνο. Έτσι, το pattern που επιλέχθηκε ήταν το Raf Scarf, ένα απλό σχετικά κασκόλ αλλά ό,τι πρέπει για τον αρχάριο σαν εμένα. Αλλά αυτό αξίζει δικό του ποστ.

Ich bin ein Londoner

Έχω ένα πρόβλημα.

Πώς να μιλήσω για το Λονδίνο χωρίς να πληγωθώ? Τέλος πάντων, θα σφίξω τα δόντια και θα το αντέξω.

Ήταν η πόλη όπου πήγα ως πρωτάρα τουρίστρια πριν δεκατρία χρόνια. Πάντα θυμόμουν πόσο μου άρεσε και ήξερα ότι μου λείπει και ότι θέλω να ξαναπάω, δε φανταζόμουν όμως πόσο διαφορετικά θα το έβλεπα αυτή τη φορά...

Τώρα έζησα το Λονδίνο πραγματικά. Τώρα απαλλάχτηκα από το αγχωμένο τρέξιμο του γκρουπ, το φόβο μη χαθώ από τους υπόλοιπους, τον περιορισμένο χρόνο στα μουσεία και τις πινακοθήκες, το άθλιο φαγητό στα όρθια και βιαστικά, τις ελλιπείς ξεναγήσεις. Το απόλαυσα και το ευχαριστήθηκα με την ψυχή μου! Και τα χρωστάω όλα στον Baygon.

Αυτό το ταξίδι ήταν το δώρο του για τα φετινά γενέθλιά μου. Μα πείτε μου, δεν είναι ο καλύτερος φίλος του κόσμου? Με περιποιήθηκε, με φρόντισε, με πήγε στα αγαπημένα του μέρη που έγιναν αμέσως και δικά μου αγαπημένα... Δεν ήταν και δύσκολο. Μας αρέσουν ακριβώς τα ίδια πράγματα. Γι' αυτό και ξεχαστήκαμε τόσες ώρες μέσα στην Tate Modern (wikipedia article) να μιλάμε για τον ιμπρεσσιονισμό και τους Monet, Pollock, Rothko και Mitchell. Α ναι, και για Picasso, Rivera, Duchamp και Diane Arbus. Και για την αλληλεπίδραση μεταξύ των κινημάτων ζωγραφικής και μουσικής.

Κάποιες τουριστικές φαντασιώσεις πολλών ετών έγιναν επιτέλους πραγματικότητα. Για παράδειγμα, το να περπατήσω μέσα στην πόλη και να τη δω από όλες τις πλευρές, όχι να πηγαίνω απλώς από το ένα αξιοθέατο στο άλλο χρησιμοποιώντας το κοντινότερο μεταφορικό μέσο. Το να βολευτώ στο γρασίδι ανάμεσα σε συγκλονιστικά βικτωριανά κτίρια και να κάνω πικνίκ. Το να στρογγυλοκαθίσω στο παγκάκι (ή και στο πάτωμα) απέναντι από τον πίνακα που μου αρέσει και να μείνω εκεί όσο θέλω. Το να πάω στο (ειδικού ενδιαφέροντος) μουσείο της επιλογής μου, και όχι μόνο στα τετριμμένα που κανόνισε το ταξιδιωτικό πρακτορείο.

Φωτογραφίες δεν τράβηξα. Η μηχανή μου παρουσίασε κάτι προβληματάκια με τις μπαταρίες, κι έτσι δε μπόρεσα να βγάλω ούτε μία στάση. Έβγαζε όμως ο Baygon, και μου έδωσε την άδειά του να χρησιμοποιήσω όσες θέλω για το post. Τόσο το καλύτερο! Οι δικές μου θα ήταν απαράδεκτες μπροστά σ’αυτές εδώ. (χιχι)

Ορίστε λοιπόν, κάποια στιγμιότυπα.

Somerset House

(wikipedia article)

Στην εσωτερική αυλή του ανακτόρου υπήρχαν καρέκλες και καθίσαμε να χαζέψουμε τα κτίρια και το παιχνίδι των συντριβανιών... Ήταν εκεί και κάποιες οικογένειες που επέτρεπαν στα παιδιά τους να τρέχουν ανάμεσα στους πίδακες - και να γίνονται μούσκεμα. Τέλειο. :-)

Saint Martin-in-the-Fields

(wikipedia article)

Ο Baygon με αιφνιδίασε ύπουλα και δεν κατάφερα να συγκρατήσω τα δάκρυά μου όταν μπήκαμε μέσα στο St. Martin-in-the-Fields. Mια ορχήστρα μουσικής δωματίου ήταν εκεί και έκανε πρόβα για συναυλία. Και έπαιζαν Bach, Mozart και Vivaldi. Ο χώρος, το εκκλησιαστικό όργανο πίσω μας, η ατμόσφαιρα της πρόβας, η γνώριμη και αγαπημένη μουσική, ε δεν χρειαζόμουν περισσότερα για να συγκινηθώ.

University of Greenwich

(wikipedia article)

Mετά τη βόλτα μας στην Greenwich Market, Κυριακή μεσημέρι, πήραμε ταϊλανδέζικο curry από έναν υπαίθριο πάγκο και μπήκαμε στην αυλή του πανεπιστημίου. Από τις αίθουσες των κτιρίων γύρω μας ακούγονταν σπουδαστές να παίζουν πνευστά και έγχορδα μουσικά όργανα στην ώρα μελέτης τους, ιδανική υπόκρουση για το φαγητό μας. Παράδεισος.

Trafalgar Square

 

National Gallery

(wikipedia article)

Η δεύτερη φορά μου στην Εθνική Πινακοθήκη ήταν πολύ λιγότερο βιαστική και πολύ περισσότερο επιμορφωτική. Μου άρεσε που είδα έναν πίνακα του Degas που δεν είχα ξαναδεί, και που μιλήσαμε τόσο για τον Van Gogh. Η συζήτηση είχε επίσης Manet, Gauguin, Goya, Toulouse-Lautrec... Baygon, ποιον ξέχασα?

Hay's Galleria

Southwark Cathedral

(wikipedia article)

Tower Bridge & The Tower of London

(wiki artickle) | (wiki article)

The Painted Hall - Old Royal Naval College

(wikipedia article)

Victoria & Albert Museum

(wikipedia article)

Ronnie Scott's Jazz Club

(wikipedia article)

Έχω κάνα-δυο πραγματάκια ακόμη να σας δείξω, αλλά αυτό το post ήδη έγινε σεντόνι. Επιφυλάσσομαι.

Φαίνεται όμως πόσο τέλεια πέρασα, δε φαίνεται? :-)

by Saigon

Χεριών έργα

 Όσο ήμουν στο Γυμνάσιο και το Λύκειο, με θυμάμαι να διαβάζω με τις ώρες για το σχολείο κι εξωσχολικά. Το μόνο πράγμα που μου έμενε στο τέλος της μέρας ήταν το διάβασμα, οι γνώσεις που πήρα, τα νέα πράγματα που έμαθα. Και, αν και δεν ήταν κακό,  αυτό που ένιωθα πως μου έλειπε ήταν κάτι το χειροπιαστό. Όταν ξεκίνησα στην σχολή μου, κατάλαβα: στα καλλιτεχνικά εργαστήρια έκανα πράγματα. Κι όσο πεζή κι απλή κι αν ακούγεται η φράση «κάνω πράγματα», άλλο τόσο γεμάτη είναι. Σ’αυτά τα εργαστήρια κατάλαβα πόσο μεγάλη σημασία έχει να δημιουργείς κάτι με τα χέρια σου, να πιάνεις κάτι και να του αλλάζεις μορφή, να του δίνεις νέο σχήμα, να φτιάχνεις κάτι που δεν υπήρχε πριν, κάτι πρακτικό, αισθητικό, βοηθητικό, οτιδήποτε! Το ίδιο συναίσθημα ήταν που με έκανε να αγαπήσω την Φωτογραφία. Δεν την αγάπησα μέσα απο τον φακό, αλλά σε έναν σκοτεινό θάλαμο, όταν η καθηγήτρια μας έδειξε πως εκτυπώνεται μια ασπρόμαυρη φωτογραφία. Με μάγεψε η χειροπιαστή πλέον εικόνα, το χαρτί που με τα χέρια μου θα περνούσα απο τα υγρά και θα το έκανα κάτι καινούργιο: μια φωτογραφία.

Την ίδια μαγεία νιώθω και τον τελευταίο καιρό χάρη στην Saigon. Μου έδειξε πώς να κάνω crochet (βελονάκι). Μου έμαθε πώς να χρησιμοποιώ ένα υλικό και να κάνω κάτι καινούργιο μ’αυτό. Μου χάρισε ακόμα έναν τρόπο δημιουργίας.  Μου θύμισε πόσο μεγάλο πράγμα είναι να κάνω κάτι με τα χέρια μου.

Και είναι μεγάλη υπόθεση να κάνεις κάτι με τα χέρια σου. Είτε αυτό είναι χρησιμοποιώντας πηλό, ύφασμα, κρέας, αλεύρι, νήμα, χρώμα, οτιδήποτε μπορεί να αξιοποιηθεί για να γίνει κάτι καινούργιο. Έχει κάτι το πρωτόγονα απολαυστικό η διαδικασία, η χρήση ενός υλικού που αλλάζει μορφή και χρήση με χειρωνακτική εργασία, κάτι το ιδιαίτερο να βλέπεις, να πιάνεις με τα χέρια σου το δημιούργημά σου. Κι ακόμα καλύτερα, να το βλέπεις να χρησιμοποιείται, από σένα ή από αγαπημένα πρόσωπα στα οποία το χάρισες, καθότι η προσωπική χειρωνακτική εργασία δύσκολα αξιολογείται και παίρνει τιμή. Το να φτιάχνεις κάτι με τα χέρια σου είναι μια γρήγορη, «απλή» και προσβάσιμη σε όλους μαγική πράξη και απ’αυτό νομίζω προκύπτει κι αυτή η έλξη που προκαλεί. Όσο τα χρόνια περνάνε και η τεχνολογία φτάχνει σε νέα επίπεδα, το χειροποίητο αποκτά νέα αξία, καθότι πέρα απο την δεξιότητα στην κατασκευή, περιέχει ένα άλλο πολύτιμο στοιχείο: τον χρόνο του δημιουργού, αυτόν που αφιέρωσε για την δημιουργία.

Crochet λοιπόν, βελονάκι, που κάθισε με υπομονή και μου έδειξε ένα απόγευμα η λατρεμένη μου Saigon. Από την πρώτη στιγμή μου άρεσε και σκέφτηκα να το συνεχίσω, οπότε στο Λονδίνο αγόρασα το πρώτο μου hook (βελονάκι) και το πρώτο μου νήμα, ένα υπέροχο κασμιρένιο με το οποίο ξεκίνησα εξάσκηση. Ενάμιση μήνα μετά, έχω πλέξει σε διάφορα μέρη στο Λονδίνο αλλά και στην Ελλάδα, δοκίμασα μερικά διαφορετικά νήματα και τώρα ήρθε ο καιρός για το πρώτο μου project, ένα κασκώλ με ένα φανταστικό νήμα που μου έδωσε η Saigon κι ακόμα το παλεύω και μαθαίνω. Το επόμενο ποστ θα είναι η περιπέτεια της δημιουργίας του.  Ναι, χρειάζεται δικό του ολόκληρο ποστ...

by Baygon

The summer Saigon and Baygon cooked

Το καλοκαίρι αυτό θα μείνει στα χρονικά των βιογράφων μας ως το καλοκαίρι της κουζίνας. Γλυκά, αλμυρά, πίτα, κινέζικα στο wok, σούπα, χίλια δυο πράγματα αυτό το καλοκαίρι γεννηθήκανε και φαγωθήκανε στην κουζίνα της Saigon. Η αλήθεια είναι οτι απο μαγειρική δεν ξέρω πάρα πολλά, είμαι το αποτέλεσμα της νοοτροπίας της ελληνίδας μάνας που θέλει τον γιόκα της αφέντη στο σπίτι και να μην ασχολείται με την κουζίνα. Ποιος ο λόγος εξάλλου, αφού μια μέρα θα βρει μια κοπέλα να τα κάνει αυτά για τον φανταστικό γιόκα της. Όταν ετοιμαζόμουν να φύγω για φοιτητής, η μάνα μου συνειδητοποίησε οτι θα πρέπει να μαγειρεύω, οπότε την εβδομάδα πριν φύγω αποφάσισε να μου μάθει. #epic #fail

Τώρα, μένω κάπου όπου μπορώ επιτέλους να ψωνίζω αυτά που θέλω, να γεμίζω το ψυγείο με προϊόντα που θέλω και να μαγειρεύρω ο,τι θέλω. Οπότε, όταν λοιπόν κανόνισα να περάσω πολλές μέρες με την Saigon στο παλατάκι, περισσότερες απο ποτέ για να είμαι ειλικρινής, είπα οτι θα μαγειρέψω και το έκανα. Και το απόλαυσα απίστευτα πολύ!

Ξεκινώντας, πρέπει να πω οτι η κουζίνα της Saigon είναι η καταπληκτικότερη του Σύμπαντος, έχει τα πάντα (τα πάντα λέμε!) και μπορείς να μαγειρέψεις ο,τι σκεφτείς! Αφού πήγαμε για ψώνια μαζί (=βόλτα στο σούπερ μάρκετ, ψώνια και κάτι ατυχείς συναντήσεις με «διάσ(χ)ημους»), αποφάσισα να μαγειρέψω μια πιπερομανιταρόπιτα, ένα κινέζικο πιάτο με λαχανικά και κοτόπουλο στο wok, μανιταρόσουπα, μια μακαρονάδα με σάλτσα απο γιαούρτι κι ένα επιδόρπιο με lemon curd, μπισκότα και δημητριακά.

Το μαγείρεμα ήταν μια απόλαυση, η Saigon μου φόρεσε μια ποδιά, μια μπλε πετσέτα στην μέση, ως γνήσια «Μόνικα» μου έκανε ένα μάθημα orientation στην κουζίνα (το οποίο έμαθα με την δεύτερη) μου σύστησε τα καταπληκτικά της μαχαίρια και... Ω, τα μαχαίρια! Τα λατρεύω αυτά τα μαχαίρια, περάσαμε τόσες ώρες μαζί, πλέον δεν είναι άψυχα εργαλεία, έχουνε ονόματα! Ορίστε και ο διάλογος όταν ενημέρωσα και την Saigon για τα ονόματα των μαχαιριών της:

Baygon ... θα τους δώσω κι ονόματα

Saigon: ΧΑΧΑΧΑΧΑΧ τι ονόματα? για πες

Baygon: το μικρό θα είναι η Τίνα

Saigon: ωραίος

Baygon: απο το ζελα-τίνα που έκοψα μ'αυτό

 Saigon: χαχαχαχ

Baygon: το δεύτερο, αυτό που έκοβα λαχανικά θα το πω Μάνι

αρσενικό

απο το μανιτάρι

Saigon: ανδροπρεπές και ελαφρώς λατίνο

Baygon: σλαιτλιυ λατινικό αλλά έχει μια τρίχα-στο-στηθος αντρίλα

Saigon: άνετα πιμπ από τη νότια Αμερική

Baygon: σαν τον Αργεντικό πιμπ δεν έχει φιλλλαράκι

το άλλο, για το κρέας

γι'αυτό θα αντλήσω όνομα απο τον χώρο της μουσικής

κι απο τις εμπειρίες μου

θα το πω Τζονι

απο το Johnny Cash

γιατι μια μέρα παραλίγο να κοπώ και θυμήθηκα το “Hurt”

Saigon: ΧΑΧΑΧΑΧΑΧ

Baygon: με την Κούλα δεν είχαμε πολλές σχέσεις

Saigon: ποια είναι η Κούλα καλέ? του ψωμιού?

Baygon: ναι

Saigon: χαχαχαχ, και γιατί?

Baygon: γιατί κάποτε με έβαλες να κόψω ψωμί κι εγώ έκοψα και την σα-Κούλα που ήταν το ψωμί...

 Saigon: ΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧ

Όλη αυτή η παρέα λοιπόν, στην υπέροχη κουζίνα της Saigon, ένας ψηλός φωτογράφος με sous chef το Αστεράκι που βοήθησε με την συντροφιά του, εγκαινιάσαμε το wok με sesame oil, κοτόπουλο, λαχανικά και ρύζι ή noodles, κάναμε μια πίτα με λίγο φύλλο αλλά πολλή αγάπη, μια ομελέτα φούρνου, μακαρονάδα που δεν πέτυχε ιδιαίτερα, μια μανιταρόσουπα με πολύ ωραία γήινη γεύση κι ένα επιδόρπιο με lemon curd, γιαούρτι (η νέα αγαπημένη λέξη για το αστεράκι), τριμμένα μπισκότα και δημητριακά, ένα ελαφρύ, δροσερό και αναζωογονητικό επιδόρπιο που σερβίρεται σε κοντά ποτήρια όπως αυτά για ουίσκυ ή κάτι ανάλογο.

Κι όλα αυτά, ανάμεσα σε πολλές πολλές συζητήσεις, μουσική απο τον Καναδά να παίζει 17 ώρες την ημέρα, τέλεια μπισκότα απο τα χεράκια της Saigon, καταπληκτικό τσάι με κανέλλα και μήλο, έναν φωτεινό γαλάζιο δίσκο στο ταβάνι, μαλλί της γριάς, μια παραλία, συζητήσεις για το φεγγαρόφωτο και τον Botero, άπειρες νοητικές φωτογραφίες, γέλια, σχόλια και άλλα. Α, και σχέδια, πολλά απο δαύτα, η Saigon, βλέπετε, πετάει σε λίγες μέρες και για μια εβδομάδα στο Λονδίνο!

by Baygon