Barcelona - Day 1

[Ζητώ συγγνώμη από τους φίλους που περίμεναν με ανυπομονησία το χρονικό της εκδρομής. Ήμουν λιγάκι άρρωστη και δεν είχα διάθεση για τίποτα. Τώρα όμως θα υποστείτε τους συναισθηματισμούς μου και τις ερασιτεχνικές φωτογραφίες μου και θα διαβάσετε όλες τις παραπομπές και θα ψάξετε και μόνοι σας για πληροφορίες και μετά θα έρθετε να γράψετε διαγώνισμα εφ' όλης της ύλης. Spiral, για σένα το λέω. :-Ρ ]

Η Βαρκελώνη είναι το όνειρο κάθε τρελαμένου τουρίστα. Υπάρχουν τόσο πολλά πράγματα να κάνεις και να δεις, τόσα μέρη για να περπατήσεις και να ανακαλύψεις, τόσα μουσεία για να επισκεφθείς, τόσα κτίρια για να φωτογραφίσεις. Είναι τόσο μεγάλη και τόσο όμορφη και τόσο εύκολο να την ερωτευτείς.
Από την πρώτη στιγμή.

Η Βαρκελώνη είναι η πρωτεύουσα της Καταλονίας, μιας από τις δεκαεπτά αυτόνομες επαρχίες της Ισπανίας. Η επίσημη γλώσσα είναι τα Καταλανικά, που καμία σχέση δεν έχουν με τα γνωστά σε όλους Ισπανικά (που εδώ αποκαλούνται "Καστιλλιάνικα"). Ολόκληρη η πόλη της Βαρκελώνης είναι γεμάτη από χαρακτηριστικά δείγματα του Μοντερνισμού (Art Nouveau στην Ευρώπη). Πολλοί από τους συναρπαστικούς πόλους έλξης σήμερα είναι άριστα διατηρημένα μνημεία, κτίρια και στάδια που δημιουργήθηκαν με αφορμή μια Διεθνή Έκθεση το 1929, και είναι τουλάχιστον εντυπωσιακό, αν όχι ένδειξη εξαιρετικής οργάνωσης, το ότι αυτά αποτέλεσαν υπάρχουσα υποδομή για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1992.

Μια γεύση απ' αυτή την απίστευτη διαδρομή πήραμε την πρώτη μέρα στη Βαρκελώνη, περνώντας με το πούλμαν από την Plaça d'Espanya και ανεβαίνοντας στο λόφο Montjuïc για να δούμε τη θέα στο λιμάνι της Βαρκελώνης από το "Μπαλκόνι του Δημάρχου", ένα πλακόστρωτο με σπάνια είδη δέντρων, δίπλα σε έναν από τους σταθμούς του τελεφερίκ.

Εκεί βρίσκεται και το γλυπτό της Sardana, του κυκλικού παραδοσιακού χορού της Καταλονίας. Υπάρχουν σύλλογοι στη Βαρκελώνη που συναντιούνται σε πλατείες την Κυριακή και χορεύουν Sardana.
[Βίντεο από κυριακάτικη Sardana μπροστά στον καθεδρικό ναό της Αγίας Ευλαλίας στη Γοτθική συνοικία,
βίντεο από την τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων του '92 με Sardana μέσα στο στάδιο.]
Μας γοήτευσε τόσο το γλυπτό όσο και ο χορός, και καταφέραμε να μάθουμε για πλάκα τα βήματα με τον Woody και να εντυπωσιάσουμε τον ρεσεψιονίστα στο ξενοδοχείο. Πολύ γέλιο. (¡Hola, Albert!)

Διασχίζοντας το τουριστικό κέντρο της Βαρκελώνης και περνώντας (μεταξύ άλλων) από τη λεωφόρο San Joan με τα υπέροχα κτίριά της, καταλήξαμε στο Parc Güell.
Το πάρκο Γκουέλ είναι ένα μεγαλεπήβολο σχέδιο του αριστοκράτη Eusebi Güell και του ιδιοφυούς Antoni Gaudí. Αποδείχθηκε περισσότερο δαπανηρό απ' όσο υπολόγιζαν, και έμεινε ημιτελές. Μέσα στο πάρκο υπάρχει το σπίτι όπου έζησε τα 20 τελευταία χρόνια της ζωής του ο Γκαουντί μαζί με την οικογένειά του, το οποίο είναι πλέον μουσείο.

Το πάρκο Γκουέλ είναι γεμάτο από τα χαρακτηριστικά ψηφιδωτά που έφτιαχνε ο Γκαουντί με διάφορα υλικά που έβρισκε γύρω του, δίνοντάς τους μια δεύτερη χρηστική ευκαιρία. Το φιδίσιο παγκάκι στο πλάτωμα, τρομερά δημοφιλές για τους τουρίστες, είναι απολαυστικά άνετο, αν αναλογιστεί κανείς πως είναι μαρμάρινο. Ο Γκαουντί χρησιμοποίησε το σχήμα γυμνών οπισθίων για να πετύχει το ανατομικό κάθισμα!

Υπήρχαν διάφοροι μουσικοί να δημιουργούν ατμόσφαιρα εκεί γύρω... Ένας κιθαρίστας έπαιζε το Concierto de Aranjuez (Joaquín Rodrigo), κάποιος κούρδιζε προσεκτικά ένα έγχορδο, ένα έθνικ γκρουπάκι έκανε διάλειμμα και η τραγουδίστρια έβγαλε να συνεχίσει το πλεκτό της (και μου χαμογέλασε καθώς τη φωτογράφιζα).

Η λατρεμένη μου ψηφιδωτή σαύρα, που φοράω ως καρφίτσα
στο παλτό μου από εκείνο το πρωί. :-)

Μεσημέρι πια, λίγο πριν το τέλος της ξενάγησης της πρώτης μέρας με το πούλμαν, ξαναγυρίσαμε στο κέντρο της Βαρκελώνης για να φάμε κάπου και να πάμε στο ξενοδοχείο.
Το λεωφορείο γυρνούσε σε πανέμορφους δρόμους περιστοιχισμένους από καταπληκτικά κτίρια. Καθόμουν στη γαλαρία, τέρμα πίσω αριστερά, κολλημένη στο τζάμι.
Και ξαφνικά, μετά από μια κλειστή στροφή σε μια πυκνοχτισμένη γειτονιά, βρέθηκα εντελώς αναπάντεχα από κάτω της.
Και την είδα.
Την είδα να υψώνεται τρομακτική σχεδόν, μπροστά στα μάτια μου, έτσι όπως εμφανίστηκε και με έπιασε εντελώς απροετοίμαστη.
Γιατί όσες φωτογραφίες κι αν είχα δει, όσα ντοκυμαντέρ κι αν είχα παρακολουθήσει, όσες κοντινές λεπτομέρειες κι αν είχα μελετήσει σε βιβλία και διαδίκτυο, αυτή η εικόνα δεν είναι κάτι που περιμένεις.
Δεν έχει καμιά σημασία πόσο τη θαυμάζεις από μακριά - όταν βρίσκεσαι εκεί, μπροστά της, είναι το κάτι άλλο.
Η Sagrada Familia.

Η Εκκλησία της Αγίας Οικογένειας. Αλήθεια, χρειάζονται συστάσεις?

Δέος, διάνοια, σχήματα σαν λιωμένα κεριά, ένα "μπαστάρδεμα" αρχιτεκτονικών ρυθμών με την πάροδο του χρόνου. Ένα αριστούργημα εν εξελίξει.
Ο Γκαουντί οραματίστηκε αυτό το ναό ως τόπο οικουμενικής λατρείας, όπου θα μπορούν οι πιστοί κάθε θρησκείας να νιώσουν την ψυχική ανάταση που τους φέρνει κοντύτερα στο θεϊκό στοιχείο, όποιο κι αν είναι αυτό. Όλες οι αναφορές στο Χριστιανισμό βρίσκονται στο εξωτερικό του κτίσματος, με αψίδες, υδροροές, πυργίσκους, απεικονίσεις και συμβολισμούς, όμως το εσωτερικό παρέμεινε σκόπιμα ουδέτερο. Βέβαια, παρ' όλο που η Sagrada Familia δεν έχει ολοκληρωθεί ακόμα, το όραμα του Γκαουντί καταπατήθηκε μετά από τόσες δεκαετίες: το Νοέμβριο που μας πέρασε, ο ίδιος ο Πάπας έκανε για πρώτη φορά λειτουργία στο ναό, καθαγιάζοντάς τον και καθιστώντας τον επισήμως Καθολικό.

Πολλές συγκινήσεις μαζεμένες για μια μέρα...

Το ξενοδοχείο μας, το Gran Hotel Verdi στο προάστιο Sabadell, ήταν το καταφύγιό μας κάθε βράδυ: το μέρος για να βγάλουμε επιτέλους τα πονεμένα αλλά ευτυχισμένα πόδια μας από τα παπούτσια και να ανασυντάξουμε δυνάμεις.

Δυο τετράγωνα πιο μακριά υπήρχε ένα πολυκατάστημα της αλυσίδας El Corte Inglés και, επειδή είχα επίτηδες παραλείψει να φέρω μαζί μου κασκόλ από την Ελλάδα, και επειδή ακολουθούσα συνταγή γιατρού (M., σ' αγαπώ πολύ!), πήγα για να πάρω ένα δώρο στον εαυτό μου: το (υπέροχο) κασκόλ που δεν αποχωρίστηκα ούτε στιγμή όσο περιπλανιόμασταν στη Βαρκελώνη, που με κράτησε ζεστή και με πήγε παντού, μαζί με την καρφίτσα-σαύρα από το πάρκο Γκουέλ.

Το ίδιο βράδυ περάσαμε απέναντι το δρόμο από το ξενοδοχείο και πήγαμε στο φανταστικό Chumi-Churri για μπύρα San Miguel και αμετάφραστους καταλανικούς μεζέδες που παραγγείλαμε αυτοσχεδιάζοντας. Τουλάχιστον τώρα ξέρουμε τι είναι η Malagueña. Και πως δε μας αρέσει καθόλου. LOL

by Saigon