Ich bin ein Londoner

Έχω ένα πρόβλημα.

Πώς να μιλήσω για το Λονδίνο χωρίς να πληγωθώ? Τέλος πάντων, θα σφίξω τα δόντια και θα το αντέξω.

Ήταν η πόλη όπου πήγα ως πρωτάρα τουρίστρια πριν δεκατρία χρόνια. Πάντα θυμόμουν πόσο μου άρεσε και ήξερα ότι μου λείπει και ότι θέλω να ξαναπάω, δε φανταζόμουν όμως πόσο διαφορετικά θα το έβλεπα αυτή τη φορά...

Τώρα έζησα το Λονδίνο πραγματικά. Τώρα απαλλάχτηκα από το αγχωμένο τρέξιμο του γκρουπ, το φόβο μη χαθώ από τους υπόλοιπους, τον περιορισμένο χρόνο στα μουσεία και τις πινακοθήκες, το άθλιο φαγητό στα όρθια και βιαστικά, τις ελλιπείς ξεναγήσεις. Το απόλαυσα και το ευχαριστήθηκα με την ψυχή μου! Και τα χρωστάω όλα στον Baygon.

Αυτό το ταξίδι ήταν το δώρο του για τα φετινά γενέθλιά μου. Μα πείτε μου, δεν είναι ο καλύτερος φίλος του κόσμου? Με περιποιήθηκε, με φρόντισε, με πήγε στα αγαπημένα του μέρη που έγιναν αμέσως και δικά μου αγαπημένα... Δεν ήταν και δύσκολο. Μας αρέσουν ακριβώς τα ίδια πράγματα. Γι' αυτό και ξεχαστήκαμε τόσες ώρες μέσα στην Tate Modern (wikipedia article) να μιλάμε για τον ιμπρεσσιονισμό και τους Monet, Pollock, Rothko και Mitchell. Α ναι, και για Picasso, Rivera, Duchamp και Diane Arbus. Και για την αλληλεπίδραση μεταξύ των κινημάτων ζωγραφικής και μουσικής.

Κάποιες τουριστικές φαντασιώσεις πολλών ετών έγιναν επιτέλους πραγματικότητα. Για παράδειγμα, το να περπατήσω μέσα στην πόλη και να τη δω από όλες τις πλευρές, όχι να πηγαίνω απλώς από το ένα αξιοθέατο στο άλλο χρησιμοποιώντας το κοντινότερο μεταφορικό μέσο. Το να βολευτώ στο γρασίδι ανάμεσα σε συγκλονιστικά βικτωριανά κτίρια και να κάνω πικνίκ. Το να στρογγυλοκαθίσω στο παγκάκι (ή και στο πάτωμα) απέναντι από τον πίνακα που μου αρέσει και να μείνω εκεί όσο θέλω. Το να πάω στο (ειδικού ενδιαφέροντος) μουσείο της επιλογής μου, και όχι μόνο στα τετριμμένα που κανόνισε το ταξιδιωτικό πρακτορείο.

Φωτογραφίες δεν τράβηξα. Η μηχανή μου παρουσίασε κάτι προβληματάκια με τις μπαταρίες, κι έτσι δε μπόρεσα να βγάλω ούτε μία στάση. Έβγαζε όμως ο Baygon, και μου έδωσε την άδειά του να χρησιμοποιήσω όσες θέλω για το post. Τόσο το καλύτερο! Οι δικές μου θα ήταν απαράδεκτες μπροστά σ’αυτές εδώ. (χιχι)

Ορίστε λοιπόν, κάποια στιγμιότυπα.

Somerset House

(wikipedia article)

Στην εσωτερική αυλή του ανακτόρου υπήρχαν καρέκλες και καθίσαμε να χαζέψουμε τα κτίρια και το παιχνίδι των συντριβανιών... Ήταν εκεί και κάποιες οικογένειες που επέτρεπαν στα παιδιά τους να τρέχουν ανάμεσα στους πίδακες - και να γίνονται μούσκεμα. Τέλειο. :-)

Saint Martin-in-the-Fields

(wikipedia article)

Ο Baygon με αιφνιδίασε ύπουλα και δεν κατάφερα να συγκρατήσω τα δάκρυά μου όταν μπήκαμε μέσα στο St. Martin-in-the-Fields. Mια ορχήστρα μουσικής δωματίου ήταν εκεί και έκανε πρόβα για συναυλία. Και έπαιζαν Bach, Mozart και Vivaldi. Ο χώρος, το εκκλησιαστικό όργανο πίσω μας, η ατμόσφαιρα της πρόβας, η γνώριμη και αγαπημένη μουσική, ε δεν χρειαζόμουν περισσότερα για να συγκινηθώ.

University of Greenwich

(wikipedia article)

Mετά τη βόλτα μας στην Greenwich Market, Κυριακή μεσημέρι, πήραμε ταϊλανδέζικο curry από έναν υπαίθριο πάγκο και μπήκαμε στην αυλή του πανεπιστημίου. Από τις αίθουσες των κτιρίων γύρω μας ακούγονταν σπουδαστές να παίζουν πνευστά και έγχορδα μουσικά όργανα στην ώρα μελέτης τους, ιδανική υπόκρουση για το φαγητό μας. Παράδεισος.

Trafalgar Square

 

National Gallery

(wikipedia article)

Η δεύτερη φορά μου στην Εθνική Πινακοθήκη ήταν πολύ λιγότερο βιαστική και πολύ περισσότερο επιμορφωτική. Μου άρεσε που είδα έναν πίνακα του Degas που δεν είχα ξαναδεί, και που μιλήσαμε τόσο για τον Van Gogh. Η συζήτηση είχε επίσης Manet, Gauguin, Goya, Toulouse-Lautrec... Baygon, ποιον ξέχασα?

Hay's Galleria

Southwark Cathedral

(wikipedia article)

Tower Bridge & The Tower of London

(wiki artickle) | (wiki article)

The Painted Hall - Old Royal Naval College

(wikipedia article)

Victoria & Albert Museum

(wikipedia article)

Ronnie Scott's Jazz Club

(wikipedia article)

Έχω κάνα-δυο πραγματάκια ακόμη να σας δείξω, αλλά αυτό το post ήδη έγινε σεντόνι. Επιφυλάσσομαι.

Φαίνεται όμως πόσο τέλεια πέρασα, δε φαίνεται? :-)

by Saigon

Χεριών έργα

 Όσο ήμουν στο Γυμνάσιο και το Λύκειο, με θυμάμαι να διαβάζω με τις ώρες για το σχολείο κι εξωσχολικά. Το μόνο πράγμα που μου έμενε στο τέλος της μέρας ήταν το διάβασμα, οι γνώσεις που πήρα, τα νέα πράγματα που έμαθα. Και, αν και δεν ήταν κακό,  αυτό που ένιωθα πως μου έλειπε ήταν κάτι το χειροπιαστό. Όταν ξεκίνησα στην σχολή μου, κατάλαβα: στα καλλιτεχνικά εργαστήρια έκανα πράγματα. Κι όσο πεζή κι απλή κι αν ακούγεται η φράση «κάνω πράγματα», άλλο τόσο γεμάτη είναι. Σ’αυτά τα εργαστήρια κατάλαβα πόσο μεγάλη σημασία έχει να δημιουργείς κάτι με τα χέρια σου, να πιάνεις κάτι και να του αλλάζεις μορφή, να του δίνεις νέο σχήμα, να φτιάχνεις κάτι που δεν υπήρχε πριν, κάτι πρακτικό, αισθητικό, βοηθητικό, οτιδήποτε! Το ίδιο συναίσθημα ήταν που με έκανε να αγαπήσω την Φωτογραφία. Δεν την αγάπησα μέσα απο τον φακό, αλλά σε έναν σκοτεινό θάλαμο, όταν η καθηγήτρια μας έδειξε πως εκτυπώνεται μια ασπρόμαυρη φωτογραφία. Με μάγεψε η χειροπιαστή πλέον εικόνα, το χαρτί που με τα χέρια μου θα περνούσα απο τα υγρά και θα το έκανα κάτι καινούργιο: μια φωτογραφία.

Την ίδια μαγεία νιώθω και τον τελευταίο καιρό χάρη στην Saigon. Μου έδειξε πώς να κάνω crochet (βελονάκι). Μου έμαθε πώς να χρησιμοποιώ ένα υλικό και να κάνω κάτι καινούργιο μ’αυτό. Μου χάρισε ακόμα έναν τρόπο δημιουργίας.  Μου θύμισε πόσο μεγάλο πράγμα είναι να κάνω κάτι με τα χέρια μου.

Και είναι μεγάλη υπόθεση να κάνεις κάτι με τα χέρια σου. Είτε αυτό είναι χρησιμοποιώντας πηλό, ύφασμα, κρέας, αλεύρι, νήμα, χρώμα, οτιδήποτε μπορεί να αξιοποιηθεί για να γίνει κάτι καινούργιο. Έχει κάτι το πρωτόγονα απολαυστικό η διαδικασία, η χρήση ενός υλικού που αλλάζει μορφή και χρήση με χειρωνακτική εργασία, κάτι το ιδιαίτερο να βλέπεις, να πιάνεις με τα χέρια σου το δημιούργημά σου. Κι ακόμα καλύτερα, να το βλέπεις να χρησιμοποιείται, από σένα ή από αγαπημένα πρόσωπα στα οποία το χάρισες, καθότι η προσωπική χειρωνακτική εργασία δύσκολα αξιολογείται και παίρνει τιμή. Το να φτιάχνεις κάτι με τα χέρια σου είναι μια γρήγορη, «απλή» και προσβάσιμη σε όλους μαγική πράξη και απ’αυτό νομίζω προκύπτει κι αυτή η έλξη που προκαλεί. Όσο τα χρόνια περνάνε και η τεχνολογία φτάχνει σε νέα επίπεδα, το χειροποίητο αποκτά νέα αξία, καθότι πέρα απο την δεξιότητα στην κατασκευή, περιέχει ένα άλλο πολύτιμο στοιχείο: τον χρόνο του δημιουργού, αυτόν που αφιέρωσε για την δημιουργία.

Crochet λοιπόν, βελονάκι, που κάθισε με υπομονή και μου έδειξε ένα απόγευμα η λατρεμένη μου Saigon. Από την πρώτη στιγμή μου άρεσε και σκέφτηκα να το συνεχίσω, οπότε στο Λονδίνο αγόρασα το πρώτο μου hook (βελονάκι) και το πρώτο μου νήμα, ένα υπέροχο κασμιρένιο με το οποίο ξεκίνησα εξάσκηση. Ενάμιση μήνα μετά, έχω πλέξει σε διάφορα μέρη στο Λονδίνο αλλά και στην Ελλάδα, δοκίμασα μερικά διαφορετικά νήματα και τώρα ήρθε ο καιρός για το πρώτο μου project, ένα κασκώλ με ένα φανταστικό νήμα που μου έδωσε η Saigon κι ακόμα το παλεύω και μαθαίνω. Το επόμενο ποστ θα είναι η περιπέτεια της δημιουργίας του.  Ναι, χρειάζεται δικό του ολόκληρο ποστ...

by Baygon

The summer Saigon and Baygon cooked

Το καλοκαίρι αυτό θα μείνει στα χρονικά των βιογράφων μας ως το καλοκαίρι της κουζίνας. Γλυκά, αλμυρά, πίτα, κινέζικα στο wok, σούπα, χίλια δυο πράγματα αυτό το καλοκαίρι γεννηθήκανε και φαγωθήκανε στην κουζίνα της Saigon. Η αλήθεια είναι οτι απο μαγειρική δεν ξέρω πάρα πολλά, είμαι το αποτέλεσμα της νοοτροπίας της ελληνίδας μάνας που θέλει τον γιόκα της αφέντη στο σπίτι και να μην ασχολείται με την κουζίνα. Ποιος ο λόγος εξάλλου, αφού μια μέρα θα βρει μια κοπέλα να τα κάνει αυτά για τον φανταστικό γιόκα της. Όταν ετοιμαζόμουν να φύγω για φοιτητής, η μάνα μου συνειδητοποίησε οτι θα πρέπει να μαγειρεύω, οπότε την εβδομάδα πριν φύγω αποφάσισε να μου μάθει. #epic #fail

Τώρα, μένω κάπου όπου μπορώ επιτέλους να ψωνίζω αυτά που θέλω, να γεμίζω το ψυγείο με προϊόντα που θέλω και να μαγειρεύρω ο,τι θέλω. Οπότε, όταν λοιπόν κανόνισα να περάσω πολλές μέρες με την Saigon στο παλατάκι, περισσότερες απο ποτέ για να είμαι ειλικρινής, είπα οτι θα μαγειρέψω και το έκανα. Και το απόλαυσα απίστευτα πολύ!

Ξεκινώντας, πρέπει να πω οτι η κουζίνα της Saigon είναι η καταπληκτικότερη του Σύμπαντος, έχει τα πάντα (τα πάντα λέμε!) και μπορείς να μαγειρέψεις ο,τι σκεφτείς! Αφού πήγαμε για ψώνια μαζί (=βόλτα στο σούπερ μάρκετ, ψώνια και κάτι ατυχείς συναντήσεις με «διάσ(χ)ημους»), αποφάσισα να μαγειρέψω μια πιπερομανιταρόπιτα, ένα κινέζικο πιάτο με λαχανικά και κοτόπουλο στο wok, μανιταρόσουπα, μια μακαρονάδα με σάλτσα απο γιαούρτι κι ένα επιδόρπιο με lemon curd, μπισκότα και δημητριακά.

Το μαγείρεμα ήταν μια απόλαυση, η Saigon μου φόρεσε μια ποδιά, μια μπλε πετσέτα στην μέση, ως γνήσια «Μόνικα» μου έκανε ένα μάθημα orientation στην κουζίνα (το οποίο έμαθα με την δεύτερη) μου σύστησε τα καταπληκτικά της μαχαίρια και... Ω, τα μαχαίρια! Τα λατρεύω αυτά τα μαχαίρια, περάσαμε τόσες ώρες μαζί, πλέον δεν είναι άψυχα εργαλεία, έχουνε ονόματα! Ορίστε και ο διάλογος όταν ενημέρωσα και την Saigon για τα ονόματα των μαχαιριών της:

Baygon ... θα τους δώσω κι ονόματα

Saigon: ΧΑΧΑΧΑΧΑΧ τι ονόματα? για πες

Baygon: το μικρό θα είναι η Τίνα

Saigon: ωραίος

Baygon: απο το ζελα-τίνα που έκοψα μ'αυτό

 Saigon: χαχαχαχ

Baygon: το δεύτερο, αυτό που έκοβα λαχανικά θα το πω Μάνι

αρσενικό

απο το μανιτάρι

Saigon: ανδροπρεπές και ελαφρώς λατίνο

Baygon: σλαιτλιυ λατινικό αλλά έχει μια τρίχα-στο-στηθος αντρίλα

Saigon: άνετα πιμπ από τη νότια Αμερική

Baygon: σαν τον Αργεντικό πιμπ δεν έχει φιλλλαράκι

το άλλο, για το κρέας

γι'αυτό θα αντλήσω όνομα απο τον χώρο της μουσικής

κι απο τις εμπειρίες μου

θα το πω Τζονι

απο το Johnny Cash

γιατι μια μέρα παραλίγο να κοπώ και θυμήθηκα το “Hurt”

Saigon: ΧΑΧΑΧΑΧΑΧ

Baygon: με την Κούλα δεν είχαμε πολλές σχέσεις

Saigon: ποια είναι η Κούλα καλέ? του ψωμιού?

Baygon: ναι

Saigon: χαχαχαχ, και γιατί?

Baygon: γιατί κάποτε με έβαλες να κόψω ψωμί κι εγώ έκοψα και την σα-Κούλα που ήταν το ψωμί...

 Saigon: ΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧ

Όλη αυτή η παρέα λοιπόν, στην υπέροχη κουζίνα της Saigon, ένας ψηλός φωτογράφος με sous chef το Αστεράκι που βοήθησε με την συντροφιά του, εγκαινιάσαμε το wok με sesame oil, κοτόπουλο, λαχανικά και ρύζι ή noodles, κάναμε μια πίτα με λίγο φύλλο αλλά πολλή αγάπη, μια ομελέτα φούρνου, μακαρονάδα που δεν πέτυχε ιδιαίτερα, μια μανιταρόσουπα με πολύ ωραία γήινη γεύση κι ένα επιδόρπιο με lemon curd, γιαούρτι (η νέα αγαπημένη λέξη για το αστεράκι), τριμμένα μπισκότα και δημητριακά, ένα ελαφρύ, δροσερό και αναζωογονητικό επιδόρπιο που σερβίρεται σε κοντά ποτήρια όπως αυτά για ουίσκυ ή κάτι ανάλογο.

Κι όλα αυτά, ανάμεσα σε πολλές πολλές συζητήσεις, μουσική απο τον Καναδά να παίζει 17 ώρες την ημέρα, τέλεια μπισκότα απο τα χεράκια της Saigon, καταπληκτικό τσάι με κανέλλα και μήλο, έναν φωτεινό γαλάζιο δίσκο στο ταβάνι, μαλλί της γριάς, μια παραλία, συζητήσεις για το φεγγαρόφωτο και τον Botero, άπειρες νοητικές φωτογραφίες, γέλια, σχόλια και άλλα. Α, και σχέδια, πολλά απο δαύτα, η Saigon, βλέπετε, πετάει σε λίγες μέρες και για μια εβδομάδα στο Λονδίνο!

by Baygon

Mp3 stories

Διαβάζοντας για κάποιο μάθημα της σχολής μου πριν λίγα χρόνια (είμαι νιάτο βλέπετε, πριν λίγα χρόνια σπούδαζα το τζόβενο), συνάντησα ένα κείμενο που μου έκανε μεγάλη εντύπωση και το θυμάμαι ακόμα. Το κείμενο εξέταζε πως η ανακάλυψη και η διάθεση στην αγορά του walkman έφερε μεγάλη επανάσταση όχι μόνο στην μουσική και στην κοινωνία την ίδια. Όποιος ήθελε πια, μπορούσε να κουβαλάει την μουσική του μαζί του, να κλείνεται στον μουσικό κόσμο της επιλογής του μακριά απο περιορισμούς για ένταση της μουσικής ή το είδος της. Οι έφηβοι ειδικά, μπορούσαν πια να ακούν ροκ μουσική ακόμα και στο σπίτι τους, στο δωμάτιο τους με τους γονείς τους (αυτοί δηλαδή που δεν θέλανε τα παιδιά τους να ακούνε τέτοια "επαναστατική" μουσική) στο διπλανό δωμάτιο. Τα χρόνια περάσανε, απο τις κασσέτες περάσαμε στον ψηφιακό κόσμο και φυσικά, στο mp3 player, το οποίο είναι ένα εκ των τριών ψηφιακών gadgets που όλοι μας πια έχουμε μαζί μας κάθε μέρα, μαζί με το κινητό τηλέφωνο και την ψηφιακή φωτογραφική μηχανή (ενίοτε όλα είναι και σε μια συσκευή, κάτι "μαγικό" αν το σκεφτείτε με το μυαλό του 12χρονου εαυτού σας). 

Πάντα μου άρεσε η μουσική, είχα την, κακή για κάποιους, συνήθεια ακόμα κι όταν διάβαζα για το σχολείο ή την σχολή να έχω μουσική να παίζει, έστω και χαμηλόφωνα. Και τώρα που μεγάλωσα (όχι πολύ, τζόβενο είπαμε), συνεχίζω να κάνω το ίδιο σχεδόν, να έχω μουσική σχεδόν πάντα γύρω μου, πάνω μου, μαζί μου. Στην Ελλάδα πάντα είχα cd στο αυτοκίνητο για όλες τις διαδρομές. Τώρα στο Λονδίνο έχω δύο mp3 players, ένα σε κάθε τσάντα για να έχω πάντα μαζί μου κάποιο όταν βγαίνω για δουλειές ή ψώνια. Το αγαπημένο μου είναι το παλιό μου, δώρο του αδερφού μου, χωρίς τεράστια χωρητικότητα αλλά αυτό είναι κάτι που τελικά αποδείχτηκε πλεονέκτημα: δεν μπορώ να βάλω τα πάντα σ'αυτό, πρέπει να επιλέξω κάποια μουσική να βάλω. Έτσι, αυτόν τον καιρό έχει μέσα μεγάλες επιτυχίες του θεϊκού Louis "Satchmo" Armstrong με το καλύτερο τραγούδι όλων των εποχών ίσως για μένα, το κονσέρτο στην Κολωνία του Keith Jarret (ένα δείγμα), ένα απίστευτο μουσικό σύνολο που το ακούω συνήθως για να με ηρεμεί, να βάζω τις προτεραιότητες μου στην θέση τους, το αγαπημένο μου album των Oasis, "What's the story morning glory", το οποίο και ακούω συνήθως όταν βγαίνω για φωτογράφηση στο κεντρικό Λονδίνο, μου δίνει μια αίσθηση "βρετανικότητας". Ακόμα, είναι το καταπληκτικό album των Rage Against the Machine, "Battle of LA", με κομματάρες μέσα που τις τελευταίες μέρες ακούω στο μισάωρο περπάτημα για την δουλειά και με ξυπνάει για τα καλά, το απίστευτα μελωδικό και απολαυστικό album του Charles Mingus, "Mingus Ah Um" το οποίο το προτιμώ σε διαδρομές και μου φτιάχνει την διάθεση, το Ballads του Dexter Gordon που είναι υπέροχα ηρεμιστικό, σαν μια υπέροχη βραδιά σ'ένα τζαζ μπαράκι, μια συλλογή κομματιών απο τις ταινίες του Woody Allen με τεράστια ονόματα μέσα (Artie Shaw, Glenn Miller, Benny Goodman και άλλους) την οποία και ακούω αρκετά αλλά όχι τόσο όσο πριν καιρό, με απλά υπέροχα κομμάτια, το soundtrack του Fight Club με την φανταστική μουσική του παράνοια και το υπέροχο κομμάτι "This is your life" που περικλείει όλη την φιλοσοφία της ταινίας (το μυστήριο εδώ είναι πως μετά απο αυτό το κομμάτι παίζει Keith Jarrett το mp3 player μου, χωρίς να είναι το επόμενο, κάνοντας γνωστή blogger περήφανη), το Shamans της Aziza Mustafa Zadeh με φωνή που σε ταξιδεύει με την έθνικ τζαζ της και το εύρος της. Επίσης, τελευταίος φάκελος είναι με δυο τραγούδια του Αγγελάκα, μια διασκευή του "Μέσα μου ο αέρας που φυσά" με έντονο κρητικό ρυθμό και τρελή κλιμάκωση και το επικό "Σιγά μην κλάψω", κομμάτια που τα ακούω συνήθως κάθε φορά πριν πάω γα την βραδινή δουλειά και με βοηθάνε να έχω το σωστό attitude, να καταλάβω γιατί τα κάνω όλα αυτά και γιατί επιμένω. 

Κατα καιρούς είχα μεγάλα κολλήματα στο mp3 player μου, για πολύ καιρό είχα το Avatar της Μόνικα, με μερικά πολύ ωραία κομμάτια, όπως το Babe, αλλά αρκετά μελαγχολικό και δεν έμεινε καιρό, το soundtrack του Underground, που σε ξεσηκώνει θες δε θες, απο το οποίο και άκουγα πάντα δυο φορές το Mesecina, τιμής ένεκεν, το album "The look of love" της μοναδικής Diana Krall γιατί είναι αυτή που είναι, το "Careless Love" της Madeleine Peyroux που σε ταξιδεύει με την μελωδία της και σε ηρεμεί, το "Lover's Rock" της απίστευτης Sade με τα επικά της κομμάτια, επιλεγμένα κομμάτια απο Active Member γιατί κάποια κομμάτια τους είναι απλά ποίηση, το "New Amerykah Part One" της Erykah Badu για τον ρυθμό της και το απόσπασμα απο το "The Network" και άλλα πολλά. 

Φαντάζομαι αν κάποιος καθίσει κι ασχοληθεί με τα κομμάτια που ακούω και την συχνότητα τους, θα μπορεί να κάνω ένα ψυχογράφημα μου, θα καταλάβει ποιές εποχές ήταν καλές, ποιές πιεστικές, ποιες δύσκολες. Αταίραστα είδη,  καλλιτέχνες, εποχές και ρυθμοί, η μουσική τελικά είναι όπως η ζωή μας, ένα παζλ απο πολλά ανόμοια κομμάτια. Όπως και να έχει, η μουσική ήταν εκεί μαζί μου και θα συνεχίσει να είναι, δεν μπορώ να φανταστώ πως είναι μια μέρα χωρίς μουσική. Κι άρα δεν μπορώ να φανταστώ πως να μην ευχαριστώ κάθε μέρα την Saigon που όταν γνωριστήκαμε, έκπληξη σε ένα μεζεδοπωλείο, μου έφερε 3-4 dvd με μουσική και αξιώθηκα να ακούσω αυτή την τέλεια τζαζ και άλλα που μου έμαθε. Σ'ευχαριστώ ξεροκέφαλο, αλαζονικό λιοντάρι!

Πολύ θα χαιρόμουν αν κάποιοι απο εσάς γράφανε ένα ποστ στο blog τους για το mp3 player τους, τα κομμάτια που έχει τώρα και γιατί και πότε τα ακούτε. Είμαι σίγουρος οτι όλοι έχουμε ένα playlist στην καθημερινότητα μας, με τραγούδια που έχουν την λειτουργία τους. Λοιπόν;

by Baygon