...

Εδώ και τρεις μέρες, "οικουρώ κλινήρης" που θα 'λεγε και ο Β.
Έχω το full πακέτο κρυολογήματος με απ' όλα (τυλίξτε το, θα το φάω εδώ).
Ήταν τουλάχιστον αναμενόμενο, αφού πέρασα 6 ώρες διαδρομής με τον εξαερισμό του τρένου να ρίχνει άφθονο κρύο αέρα κατευθείαν στα πόδια μου...
Αλλά μιας και είπα να γράψω, ας το πάρω από πιο πριν, να βγάλω το άχτι μου.

Νωρίς το Σεπτέμβριο, ο Woody κι εγώ κανονίσαμε να πάμε στο Μιλάνο για ένα μόνο 24ωρο (ρομαντικό δείπνο, ύπνος, πρωινό, επίσκεψη στο Duomo και επιστροφή) στις 20-21 Ιανουαρίου. Φυσικά το περιμέναμε πώς και πώς, κάναμε όνειρα, εκτυπώσαμε χάρτη για να πάμε από το αεροδρόμιο στο ξενοδοχείο, χάρτη της περιοχής, χάρτη του δικτύου μέσων μαζικής μεταφοράς. Μάλιστα εγώ παρήγγειλα μια επιπλέον κάρτα μνήμης για τη φωτογραφική μου μηχανή, για να μην ξαναπάθω αυτά που έπαθα στο ταξίδι του μέλιτος...
(Αλλά αυτό είναι ένα άλλο post που δεν έχει γραφτεί. Ακόμα.)

Ειδοποίησα και τον καλό μου φίλο τον Ιταλό, και ακύρωσε όλες του τις δουλειές για να έρθει να μας συναντήσει στο Μιλάνο. Ελέγξαμε την πρόγνωση καιρού στο internet και ντυθήκαμε ζεστά, αποφασίσαμε να μην σέρνουμε βαλίτσα μαζί μας στους δρόμους του Μιλάνου και πήραμε μαζί μας τα απολύτως απαραίτητα (μία δημοσιογραφική τσαντούλα έκαστος, φορεμένη χιαστί) για χειραποσκευή.
Πετάξαμε Θεσσαλονίκη-Αθήνα στην ώρα μας. Στο διεθνή αερολιμένα Αθηνών, όμως, κάτι άρχισε να μην πηγαίνει καλά. Η οθόνη έγραφε "Malpensa Airport - Low visibility", και μας παρέπεμπε σε νεότερο ανακοινωθέν 40 λεπτά μετά την καθορισμένη ώρα πτήσης. Περιμέναμε χωρίς σχόλια, σκεπτόμενοι πως δεν έγινε και τίποτα για 40 λεπτά, άλλωστε δεν είχαμε καμιά ανταπόκριση πτήσης για να προλάβουμε.
Όταν πέρασαν τα 40 λεπτά, το ανακοινωθέν πήρε παράταση για άλλα 40 λεπτά. Κάπου εκεί άρχισαν να μπαίνουν ψύλλοι στ' αυτιά μας. "Πάει το 24ωρο", είπαμε κι οι δυο ταυτόχρονα. Σημειωτέον, η πτήση για Μιλάνο διαρκεί κάτι λιγότερο από δυόμισι ώρες, και ήδη είχαμε φάει 2 ώρες στην αίθουσα αναχωρήσεων, διαβάζοντας και περιμένοντας.
(Εντελώς εγκυκλοπαιδικά: δε θα άντεχα να διαβάζω τα απομεινάρια της "Λάμψης" στο αεροπλάνο, γι' αυτό και είχα ξενυχτήσει για να την τελειώσω λίγες μέρες πριν. Εν πτήσει ξεκίνησα το "Digital Fortress" ("Ψηφιακό Οχυρό") του Dan Brown στο πρωτότυπο. Ο Woody είναι ακόμα βυθισμένος στο "Imperium" του Μιχάλη Σπέγγου.)
Με τα πολλά, μας είπαν τελικά ότι εφόσον δε μπορούμε να προσγειωθούμε στη Malpensa, θα πάμε στο Bergamo, που απέχει εξίσου από το Μιλάνο. Ανεβήκαμε στο mini-bus για να μεταφερθούμε στο αεροπλάνο, και περιμέναμε. Και περιμέναμε.
Και μετά περιμέναμε λίγο ακόμα. Πάνω στην πίστα απογείωσης.
- Γιατί αργούμε;
- Περιμένουμε κάποιους τελευταίους επιβάτες.
- !!!
Ο ψίθυρος μέσα στο mini-bus ήταν "Μας δουλεύουν; Ποιους τελευταίους επιβάτες; Αφού είμαστε όλοι εδώ, δυο ώρες τώρα, φτάσαμε να γνωριζόμαστε με τα μικρά μας ονόματα"!
Και μετά, για να μην ξεμάθουμε, περιμέναμε λιγάκι επιπλέον.
Και τότε μπήκε στο mini-bus μια συνοδός. Και είπε:
- Την προσοχή σας, παρακαλώ... Η πτήση αυτή ακυρώνεται.
Το δάπεδο του mini-bus γέμισε από πεσμένα σαγόνια.

- Παρακαλώ περάστε από τον ιμάντα αποσκευών, μπλα-μπλα-μπλα...

Απογοήτευση. Τρελή απογοήτευση. Ποιος μας είχε μουτζώσει; Δεν ωφελούσε σε τίποτα να αλλάξουμε τα εισιτήριά μας για το επόμενο πρωί, αφού είχαμε κλείσει επιστροφή για το απόγευμα... Πικραθήκαμε πάρα πολύ. Αποφασίσαμε να διανυκτερεύσουμε στην Αθήνα, και δε βγήκαμε χαμένοι, αφού είδαμε αγαπημένους φίλους και περάσαμε καταπληκτικά.

Η υπόλοιπη εβδομάδα πέρασε με τον Woody να τακτοποιεί τις εκκρεμότητές του για να ταξιδέψει στην Ταϊλάνδη με την εταιρεία. Αν ζηλεύω; Και βέβαια! Είπαμε, είμαι ψύχραιμη, αλλά όχι και αναίσθητη! LOL
Του ετοίμασα τη βαλίτσα, τον γέμισα με ευχές σαν καλή σύζυγος, αλλά δε θα καθόμουν να σκάσω κιόλας... Πήρα λοιπόν τη Νεράιδα (θα τη βρείτε επίσης εδώ κι εδώ) και πήγαμε στην Αθήνα για διήμερο. Στον πηγαιμό κονόμησα το κρυολόγημα... Αλλά πού να το ήξερα, τότε.
Δυστυχώς και στην επιστροφή είχα το ίδιο ακριβώς πρόβλημα με τον κρύο αέρα, και κάπου εκεί κατάλαβα πως αυτό τελικά μου έφταιγε. Διότι μπορεί να πέρασα τέλεια μαζί με τη Νεραϊδούλα μου, όμως ο βήχας διέκοπτε συνεχώς την εξαιρετικά φιλοσοφική κουβεντούλα που κάναμε το τελευταίο βράδυ διανυκτέρευσης, και πριν φύγουμε ξύπνησα με κεφάλι που ζύγιζε 386 κιλά και πονούσε φριχτά. Μου φαίνεται πως η πρώτη μου κουβέντα της μέρας ήταν "Νομίζω πως θέλω να πεθάνω".
"Νομίζεις", μου απάντησε κι η γλυκιά μου Νεράιδα.
:-)

Έτσι λοιπόν βρέθηκα εδώ, να υποφέρω τόσες ώρες και να περιφέρω τους πόνους μου στο άδειο σπίτι. Ευτυχώς ο Woody επιστρέφει αύριο το πρωί, δε φαντάζεται πόσο μου έλειψε. Ανακάλυψα ποια σήριαλ παίζονται σε επανάληψη τα μεσημέρια στην TV, διάβασα όλα τα περιοδικά της προηγούμενης αλλά και αυτής της εβδομάδας (σήμερα, που επιτέλους υποχώρησε λιγάκι ο πυρετός και ξεθόλωσε η όρασή μου), και για παρέα έχω "Friends", Season 3.
Ξανά και ξανά και ξανά.
Α ναι, και τον καινούριο ένοικο του σπιτιού, που είναι μαζί μας εδώ και τρεις εβδομάδες.

Υ.Γ.: Χίλια συγγνώμη Γιωρίκα μου, που δεν κατάφερα να σε δω...
I owe you!

by Saigon

Απογοήτευση (;)

Σκεφτόμουνα αυτές τις μέρες τον γάμο της Saigon...
Και σκέφτομαι εκείνη την υπέροχη στιγμή που χωρίς να είναι στο πρόγραμμα αρχίσανε να χορεύουνε ένα υπέροχο τραγούδι αγκαλιά.
Ωστόσο, μετά από αυτό το βίντεο απογοητεύτηκα μάλλον, κάτι τέτοιο θα έπρεπε να είχανε κάνει.
Παρακαλώ όπως ληφθεί υπόψιν για τον χορό στην επέτειο. Παρακαλώ δλδ!!!!

by Baygon

Ανεμομαζώματα

Χτες φόρτωσα το MP3 player μου με (λατρεμένο) Chet Baker και βγήκα στην αγορά, έχοντας τέλειους jazz ήχους δυνατά στα αυτιά μου...
Highlights:

• Η αγενέστατη υπάλληλος στο ταχυδρομείο, που κοίταξε με μισό μάτι τα καλωδιάκια που κρέμονταν από τα ακουστικά μου, και νομίζοντας ότι δεν την ακούω μουρμούρισε "η μουσική μας μάρανε". Μετά δεν έβρισκε ψιλά για ρέστα, και προσπαθούσε να μου εξηγήσει κάνοντας χοντροκομμένες χειρονομίες στον αέρα, σαν βίαιη και άγαρμπη νοηματική γλώσσα για κωφάλαλους. Ήταν τόσο γελοία. Την άφησα να το κάνει. (χιχι)
• Η γλυκιά πωλήτρια πίσω από τον πάγκο του αρτοποιείου, που μου χαμογέλασε πλατιά και με μικρές και διακριτικές κινήσεις συνεννοηθήκαμε σχετικά με το τι ήθελα να αγοράσω και πόσο κόστιζε. Αν ο άνθρωπος είναι συνεργάσιμος...
• Το αγόρι με το πράσινο κασκόλ μέσα στο σούπερ μάρκετ, που φορούσε επίσης ακουστικά και διασταυρωθήκαμε, κοιταχτήκαμε, και μου έκλεισε το μάτι συνωμοτικά. ;-)
  

Επίσης χτες, στη συνέλευση της πολυκατοικίας, ο "αποπάνω" έκανε παράπονα για θορύβους σε ώρες κοινής ησυχίας... Όποιος έχει φιλοξενηθεί στο σπίτι μου, θα καταλάβει γιατί ο Woody κι εγώ λυθήκαμε επί τόπου σε νευρικά χαχανητά χωρίς σταματημό... LOL
(Baygon, ακούς;)


by Saigon

Πασατέμπο

Είχα πολύ καιρό να γράψω καινούριο post, γιατί μετά το γάμο χρειαστήκαμε λίγο χρόνο να συμμαζευτούμε, να βρούμε το ρυθμό μας με το σπίτι, να δεχτούμε φίλους και γνωστούς... Δε συνέβη (ακόμα) κάτι το αξιοσημείωτο, αλλά σκέφτηκα πως θα ήταν ωραία να γράψω κάτι.

Λοιπόν, η αγαπημένη μου συνήθεια είναι να διαβάζω. Ακολουθούν κι άλλες αγαπημένες συνήθειες στο προσωπικό μου Top 10, αλλά ανάμεσα σ' αυτές είναι και το να πηγαίνω στο ΙΚΕΑ.
(και του Baygon επίσης, γι' αυτό και βάλαμε το link στα αριστερά πρώτο-πρώτο, όταν φτιάξαμε το blog...)
Χτες συνδύασα αυτές τις συνήθειες: ο Woody είχε δουλειά στην Καλαμαριά για αρκετές ώρες και με πήγε στο ΙΚΕΑ από νωρίς, το γύρισα τέσσερις φορές, είδα τα παλιά, είδα τα καινούρια, είδα ότι άλλαξαν θέση σε 2-3 αντικείμενα (ναι, τόσο καλά το ξέρω, δε νιώθω ίχνος ντροπής), διάλεξα διάφορα μικροπράγματα (και μη) για να γεμίσω το καρότσι μου, και όποτε ένιωθα να κουράζομαι διάλεγα μια αναπαυτική θέση, έβγαζα το βιβλιαράκι από την τσάντα μου, και βυθιζόμουν στην ανάγνωση.

Τα τελευταία χρόνια, στις γιορτές του Δεκεμβρίου, μ' αρέσει να διαβάζω Stephen King. Γενικά έχω ζωηρή φαντασία και επηρεάζομαι εύκολα, με αποτέλεσμα οι διακοπές των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς -με τα φωτάκια, τα γέλια, τα δώρα, τις μουσικούλες- να είναι η μόνη εποχή του χρόνου που μπορώ ν' αντέξω τον τρόμο (ναι, γελάστε όσο θέλετε, υποφέρω από εφιάλτες αλλά κατά βάθος το φχαριστιέμαι, είναι αλλόκοτο και μαζοχιστικό).
Φέτος διαβάζω τη "Λάμψη" ("The Shining"), και φυσικά δεν υπήρχε καταλληλότερο μέρος για να διαβάσω ήσυχη το θριλεράκι μου, από ένα πολυσύχναστο και καλά φωτισμένο κατάστημα!

Στην αρχή διάλεξα την (εικονιζόμενη) πολυθρόνα Lillberg, που βρισκόταν σε ένα από τα "στημένα" σαλόνια κοντά στην είσοδο. Μου άρεσε πολύ εκείνη η σύνθεση, με τον αντίστοιχο καναπέ, ωραίο χαλί, κάτι καταπληκτικά πουφ από ρατάν κάτω από το τραπεζάκι, και όλες τις μικρές λεπτομέρειες που την κάνουν να μοιάζει αληθινό σαλόνι. Συμπαθητική κι η πολυθρόνα, μόνο που είχε αρκετή κλίση η πλάτη και έγειρα πολύ πίσω, χώρια που είναι χαμηλή και μετά δε μπορούσα να σηκωθώ για να φύγω...
Το ποδαρικό που κάνω πάντα σε μαγαζιά κλπ. έπιασε κι εδώ, δηλαδή οι μισοί από τους ανθρώπους που μπήκαν στο ΙΚΕΑ εκείνα τα 45 λεπτά που πέρασα καθισμένη στη σύνθεση Lillberg, έρχονταν καρφωτοί να περιεργαστούν το σαλόνι "μου". Τι κι αν πριν από μένα είχε άλλα πέντε, τι κι αν αυτά τα πέντε ήταν ωραιότερα από το δικό μου, αυτοί με κοιτούσαν μπαίνοντας και κατευθύνονταν αμέσως σε μένα, λες και το σαλονάκι φώναζε "είμαι καλό, κοιτάξτε, κάθεται κόσμος εδώ, άρα είμαι καλό, μια δοκιμή θα σας πείσει". Κάθε τόσο είχα για παρέα ζευγάρια που έκαναν crash test στα μαξιλάρια του καναπέ, παιδάκια που χώνονταν κάτω από το τραπεζάκι, εργένηδες που άνοιγαν από περιέργεια τις θήκες των CD, περιμένοντας να τις βρουν γεμάτες. Κλασικό: οι περισσότεροι από όλους αυτούς έρχονταν κοντά μου, για να διαβάσουν το ταμπελάκι με τα χαρακτηριστικά που κρεμόταν από το μπράτσο της πολυθρόνας μου. Μάλιστα μια κυρία χάιδεψε απαλά το ξύλο, λέγοντας "Αααα, τι ωραίο που είναι, πόσο λιτό, και τι ποιότητα...". Εγώ κοίταξα τα δάχτυλά της που, κοντά στο ξύλο, έπιασαν και το ύφασμα από το μανίκι της ζακέτας μου.

Έκανα άλλη μια περιήγηση στο ΙΚΕΑ για κανένα δίωρο, και είπα να ξανακαθίσω. Αυτή τη φορά προτίμησα το χώρο με τις χύμα πολυθρόνες, αντί για ένα ακόμα στημένο σαλόνι, και σταμπάρισα την (εικονιζόμενη) πολυθρόνα Ektorp, που με τα φουσκωτά της μπράτσα υποσχόταν μεγαλύτερη άνεση από την ξύλινη Lillberg. Όντως, ήταν τόσο αναπαυτική που δεν επηρεάστηκα ακόμα κι όταν διαπίστωσα ότι άρχισε κι εδώ το ίδιο βιολί: όλοι οι περαστικοί από το χώρο, εντελώς συμπτωματικά, θέλανε να περιεργαστούν την πολυθρόνα μου. Κάνανε σβούρες γύρω μου ψάχνοντας το ταμπελάκι. Το γέλιο ήταν όταν μια κυρία κουβάλησε μια υπάλληλο για να με σηκώσουν από εκεί, ώστε να δει πώς αφαιρείται το κάλυμμα.
"Μα δε χρειάζεται, μπορώ να σας δείξω πώς βγαίνει σ' αυτόν τον καναπέ, που είναι ίδιος".
Σήκωσα το βλέμμα στην υπάλληλο.
"Θέλετε να σηκωθώ;"
"Όχι, μην ενοχλείστε, θα δείξω στην κυρία το κάλυμμα του καναπέ".
"ΟΧΙ, ΕΓΩ ΘΕΛΩ ΝΑ ΔΩ ΤΗΣ ΠΟΛΥΘΡΟΝΑΣ!!!"
(ROTFL)

Βγαίνοντας τελικά από το ΙΚΕΑ, περνώντας τελευταία φορά από το παιδικό τμήμα, έκανα μια στάση στα λούτρινα παιχνίδια. Δίπλα μου ήταν ένα ζευγάρι, εκείνος κοιτούσε τις κρεμαστές θήκες αποθήκευσης, κι εκείνη κρατούσε με σιχασιά (με τις άκρες δυο δαχτύλων, λες και ήταν άπλυτη κάλτσα ή κάτι τέτοιο) ένα μακρουλό λούτρινο σε πράσινο χρώμα. Το αφήνει περιφρονητικά να πέσει, σουφρώνει τη μυτίτσα της, και λέει υποτιμητικά:
"Καλά, μας δουλεύουν; Ποιος κροκόδειλος έχει φτερά;"

by Saigon

Υ.Γ.: Baygon, αυτή η κουρτίνα... αφιερωμένη εξαιρετικά! LOL