Άλλο post ετοίμαζα να βάλω, μα όπου και να γυρίσω το βλέμμα συναντάω απανωτά κρούσματα ηλιθιότητας. Δε μπορούσα να αντισταθώ.Βρήκα στο περιοδικό Big Fish (13 Ιουνίου) ένα άρθρο του Τάσου Θεοδωρόπουλου, τον οποίο πάντα παρακολουθώ με ενδιαφέρον. Το περιστατικό που περιγράφει ξεπερνάει τα όρια του σουρρεαλιστικού, είναι εντελώς για να τραβάμε τα μαλλιά μας και να ντρεπόμαστε. Παρ' όλα αυτά, ο άνθρωπος κατόρθωσε να κρατήσει το (λατρεμένα κυνικό, μερικές φορές) χιούμορ και την ψυχραιμία του μαζί. Άξιος!!!
(Στο κάτω μέρος του post έχω σκαναρισμένες τις τρεις σελίδες του άρθρου. Αν διαβάσετε το κείμενο της μήνυσης -στο κίτρινο πλαίσιο- θα αναρωτηθείτε κι εσείς μαζί μου, ποιος ανίδεος γράφει κατ' επανάληψιν "Ιουσού"! LOL)
Στη δίκη ενός μιούζικαλ
Ήμουν μάρτυρας υπεράσπισης του Ιησού
(Χριστού, Superstar)!
Ήμουν μάρτυρας υπεράσπισης του Ιησού
(Χριστού, Superstar)!
Όταν ένα μιούζικαλ κατηγορείται για εξύβριση θρησκεύματος,
η δίκη μετατρέπεται σε παρεκκλησιαστικό "πάρτι".
Με τον εισαγγελέα να μιλά με φράσεις από τις Γραφές
και την πρόεδρο να ρωτά: "Ποιος είναι ο Σίτο;"
η δίκη μετατρέπεται σε παρεκκλησιαστικό "πάρτι".
Με τον εισαγγελέα να μιλά με φράσεις από τις Γραφές
και την πρόεδρο να ρωτά: "Ποιος είναι ο Σίτο;"
Για την ιστορία, Σίτο ήταν ο ηθοποιός που υποδύθηκε πέρσι την άνοιξη τον Ιησού στο ανέβασμα του "Jesus Christ Superstar" στο Θέατρο Badminton, αλλά αν βρισκόμασταν ακόμα στη δεκαετία του '70 θα τον έλεγαν Τάκη Μπινιάρη, τη Μαγδαληνή Κρίστη Στασινοπούλου και τον Άννα Κώστα Μπίγαλη ("Ντίρι ντίρι ντίρι το τρεχαντήρι"), εφόσον αυτοί τους είχαν υποδυθεί στη μοναδική ελληνική διασκευή του πασίγνωστου μιούζικαλ διά χειρός Μίμη Πλέσσα.
Δεν ξέρω αν αυτό θα βοηθούσε τα πράγματα σε μια ανάλογη μήνυση σαν αυτή που εκδικάστηκε πριν από λίγες μέρες στο Δ' Μονομελές Πρωτοδικείο Αθηνών για εξύβριση θρησκεύματος κατά του Μιχαήλ Αδάμ, υπεύθυνου για το ανέβασμα του έργου στο Θέατρο Badminton, αλλά πάλι ποτέ δεν ξέρεις.
Μάρτυρες υπεράσπισης ο ηθοποιός Γιάννης Βόγλης κι εγώ, που φτάνουμε λίγο πριν από τις 9 το πρωί στην Ευελπίδων, σίγουροι πως όλο αυτό είναι ακόμα μια νεοελληνική γραφικότητα, από την οποία θα ξεμπερδέψουμε σε λίγα λεπτά. Αμ δε...
Μέσα στη μικρή αίθουσα είναι ένας παππούλης του Αγίου Όρους, ο οποίος κατέθεσε τη μήνυση (αλλά "εννοείται ότι δεν το είδα εγώ το έργο, κυρία πρόεδρε"), δυο-τρεις άλλοι παππούληδες, μία κυρία που τη βλέπουμε όλοι συχνά στους δρόμους να κουβαλάει ένα μπαγκάζι με άπλυτα και σκουπίδια στην Αθήνα διαβάζοντας βίους αγίων, κάποιες μαντιλοφορούσες στα πρόθυρα της υστερίας, πέντε-έξι άντρες που μιλάνε συνέχεια για το χάραγμα του Αντίχριστου και τη νέα τάξη πραγμάτων της Ε.Ε. Έξω από την αίθουσα, ένα ιερομόναχος σλαβο-ελληνικής προέλευσης, με σπαστά ελληνικά πουλάει σταυρουδάκια από το Άγιον Όρος και απαντά σε όσους τον ρωτάνε για ποιο πράγμα είναι η δίκη: "Ντεν ξέρω, κάποιος που είπε ότι ο Κριστός είναι σούπερσταρ, τες ένα σταμπρουντάκι βλογκιμένο; Ντέκα ευρώ". Δίπλα του ένα μουσάτος κύριος με μια αφίσα που έγραφε ότι αυτά είναι των μασόνων και δύο άλλοι που εκείνη τη στιγμή έγραφαν με μαρκαδόρο πάνω στα CD, τα οποία και θα πουλούσαν αργότερα, τους τίτλους του θέματος: Η "Μπλε ακτίνα" (μωρέ, λες να εννοούσε το Blu Ray;) και το "Χάραγμα". Α, και μια καλή κυρία που μόλις ψυλλιάστηκε ότι εγώ και ο Βόγλης ήμασταν μάρτυρες υπεράσπισης μας ευχήθηκε να βγάλουμε τον καρκίνο και να μη λιώσουμε ποτέ. Πράγμα που δεν το λες και παράλογο, γιατί άμα βγάλεις τον καρκίνο και κάνεις χημειοθεραπεία, δεν λιώνεις εύκολα κάτω από το χώμα, λόγω των χημικών, κάνεις και κακό στην οικολογία, αφού δεν είσαι βιοδιασπώμενος.
Τον λόγο πήρε πρώτος ο παππούλης που είχε καταθέσει τη μήνυση, στην οποία μεταξύ άλλων ζοχαδιάζεται επειδή η Μαγδαληνή "χαλαρώνει με χειρομαλάξεις τον Ιησού" και παρουσιάζεται σαν παλλακίδα. "Τι έχετε να πείτε, κύριε μάρτυς;", με ρωτάει η προεδρίνα. "Τι να σας πω, κυρία πρόεδρε, από τα λίγα θρησκευτικά που ξέρω η Μαγδαληνή ήταν παλλακίδα ούτως ή άλλως πριν τη φωτίσει το πνεύμα του Κυρίου μας. Μετά βεβαίως μετανόησε. Όσο για τις μαλάξεις, δεν ήτο ερωτικού χαρακτήρα αλλά είχαν σκοπό να χαλαρώσουν το βασανισμένο πνεύμα του Θεανθρώπου την ώρα που αυτός έδινε την ύστατη εσωτερική του μάχη προκειμένου να αποδεχτεί τον θείο του ρόλο και να σώσει την ανθρωπότητα, αμήν", της λέω εγώ. "Παρατηρήσατε κόσμο μετά την παράσταση να αποχωρεί προσβεβλημένος από το θέαμα;". "Όχι, κυρία πρόεδρε, οι μοναδικές διαμαρτυρίες ήταν από κάποιους που το βρήκαν λίγο τσουρούτικο σαν θέαμα, σε σχέση με τα προσδοκώμενα και την τιμή του εισιτηρίου, δηλαδή καθαρά επί του καλλιτεχνικού, αν με κατανοείτε", συνεχίζω εγώ και τρώω ένα λοξό κροσέ βλέμματος από τον Αδάμ, που αν μπορούσε θα με λιντσάριζε που του την έβγαλα και ψιλοφόλα την παράσταση, αλλά εγώ ο ρουφιάνος για καλό το είπα.
Με τα πολλά, μια από τις χριστιανές παθαίνει υστερία, διακόπτεται η δίκη, ξανά μανά, παθαίνει κι άλλη χριστιανή υστερία, ξαναδιακόπτουμε. Αυτή τη δεύτερη την πήγανε σηκωτή στο Αυτόφωρο (ενώ ο δικηγόρος του μηνυτή, που έμοιαζε να έχει βγει από κωμωδία του Βέγγου, με παντελόνι ριγέ γαλάζιας πιτζάμας πατημένο από τρένο, ανάλογο σακάκι, γραβάτα κόκκινη, ανατομικό παντοφλέ πατούμενο από τηλεμάρκετινγκ, καράφλα ευλάβειας, τριγωνικό γενάκι καντηλανάφτη και ευφράδεια λόγου που θα έκανε τα ταλέντα της Πάνια να σκίσουν τα πτυχία τους) προσπαθούσε να πείσει το δικαστήριο να δείξει επιείκεια. "Όχι, όχι, δε θέλω επιείκεια", ούρλιαζε η αυτοφορούμενη, "παράσημο για μένα αυτή η δίωξη των αντίχριστων, παράσημο για την πίστη μου". Όμως μόλις την μπουζούριασαν οι μπάτσοι και την πήραν σηκωτή, της βγήκε ένα μούχρωμα στη μούρη, γιατί ως τότε δεν το είχε πολυπιστέψει ότι θα ξενυχτήσει σε κελί με πουτάνες και άλλα κακοποιά στοιχεία.
Το αρχικό δεκάλεπτο που υπολογίζαμε ότι θα κρατήσει η δίκη είχε ήδη πάει στις τρεις ώρες, όμως το καλύτερο δεν είχε έρθει. Η πρόεδρος στον τρίτο γύρο (συμπαθέστατη κοπέλα, δεν λέω, αλλά πήγαινε να ξελιγωθεί στα γέλια κάθε τόσο, το μπούκωνε τελευταία στιγμή, το έβλεπαν αυτό οι κατήγοροι, πάθαιναν αφρίτα και διακόπταμε πάλι) άρχισε να μας διαβάζει όλη την περίληψη του μιούζικαλ, τραγούδι προς τραγούδι, από τρεις διαφορετικές πηγές και μετά να μας διαβάζει και μεταφρασμένους τους στίχους των τραγουδιών. Ούτε στη Γιουροβίζιον δεν έχω μάθει τόσο καλά τα τραγούδια απέξω, που είναι κι εύκολα ("Τσίκι-τσίκι-τσίκι, είσαι σαν κατσίκι, γλυκό μου πιτσιρίκι").
Μετά κι από αυτό, τον λόγο πήρε ο κύριος εισαγγελέας, ο οποίος είχε μπει τελείως στο πετσί του ρόλου και μιλούσε με αποσπάσματα από την Καινή Διαθήκη: "Όταν διάβασα χτες το πινάκιο με τις δίκες της ημέρας και είδα την υπόθεση, είπα μέσα μου 'Απελθέτω απ' εμού το ποτήριον τούτο'". Και λίγο πιο μετά: "Και όπως γνωρίζουν οι παροικούντες την Ιερουσαλήμ"... Αργότερα: "Όσο για τις αντιδράσεις εντός της αιθούσης, σκέφτηκα 'άφες αυτοίς, ου γαρ οίδασι τι ποιούσιν'". Μεγάλη πετριά ο εισαγγελέας με το ευαγγέλιο. Μας κοίταζε στα μάτια κι εγώ κατουριόμουνα από τρόμο σκεφτόμενος "τώρα θα μου ζητήσει να του πω το 'Πιστεύω' απέξω κι εγώ θα το μπερδέψω με κανένα άλλο μιούζικαλ".
Με τούτα και με κείνα, έφυγε το πεντάωρο, αθωώθηκε ο κατηγορούμενος, άδειασε η αίθουσα κι εγώ χώθηκα σε μια διπλανή που δίκαζαν μια κυρία που δεν πλήρωνε τις πιστωτικές κάρτες της, για να ξέρω τι θα πω όταν θα έρθει και η δική μου ώρα.
Δεν ξέρω αν αυτό θα βοηθούσε τα πράγματα σε μια ανάλογη μήνυση σαν αυτή που εκδικάστηκε πριν από λίγες μέρες στο Δ' Μονομελές Πρωτοδικείο Αθηνών για εξύβριση θρησκεύματος κατά του Μιχαήλ Αδάμ, υπεύθυνου για το ανέβασμα του έργου στο Θέατρο Badminton, αλλά πάλι ποτέ δεν ξέρεις.
Μάρτυρες υπεράσπισης ο ηθοποιός Γιάννης Βόγλης κι εγώ, που φτάνουμε λίγο πριν από τις 9 το πρωί στην Ευελπίδων, σίγουροι πως όλο αυτό είναι ακόμα μια νεοελληνική γραφικότητα, από την οποία θα ξεμπερδέψουμε σε λίγα λεπτά. Αμ δε...
Μέσα στη μικρή αίθουσα είναι ένας παππούλης του Αγίου Όρους, ο οποίος κατέθεσε τη μήνυση (αλλά "εννοείται ότι δεν το είδα εγώ το έργο, κυρία πρόεδρε"), δυο-τρεις άλλοι παππούληδες, μία κυρία που τη βλέπουμε όλοι συχνά στους δρόμους να κουβαλάει ένα μπαγκάζι με άπλυτα και σκουπίδια στην Αθήνα διαβάζοντας βίους αγίων, κάποιες μαντιλοφορούσες στα πρόθυρα της υστερίας, πέντε-έξι άντρες που μιλάνε συνέχεια για το χάραγμα του Αντίχριστου και τη νέα τάξη πραγμάτων της Ε.Ε. Έξω από την αίθουσα, ένα ιερομόναχος σλαβο-ελληνικής προέλευσης, με σπαστά ελληνικά πουλάει σταυρουδάκια από το Άγιον Όρος και απαντά σε όσους τον ρωτάνε για ποιο πράγμα είναι η δίκη: "Ντεν ξέρω, κάποιος που είπε ότι ο Κριστός είναι σούπερσταρ, τες ένα σταμπρουντάκι βλογκιμένο; Ντέκα ευρώ". Δίπλα του ένα μουσάτος κύριος με μια αφίσα που έγραφε ότι αυτά είναι των μασόνων και δύο άλλοι που εκείνη τη στιγμή έγραφαν με μαρκαδόρο πάνω στα CD, τα οποία και θα πουλούσαν αργότερα, τους τίτλους του θέματος: Η "Μπλε ακτίνα" (μωρέ, λες να εννοούσε το Blu Ray;) και το "Χάραγμα". Α, και μια καλή κυρία που μόλις ψυλλιάστηκε ότι εγώ και ο Βόγλης ήμασταν μάρτυρες υπεράσπισης μας ευχήθηκε να βγάλουμε τον καρκίνο και να μη λιώσουμε ποτέ. Πράγμα που δεν το λες και παράλογο, γιατί άμα βγάλεις τον καρκίνο και κάνεις χημειοθεραπεία, δεν λιώνεις εύκολα κάτω από το χώμα, λόγω των χημικών, κάνεις και κακό στην οικολογία, αφού δεν είσαι βιοδιασπώμενος.
Τον λόγο πήρε πρώτος ο παππούλης που είχε καταθέσει τη μήνυση, στην οποία μεταξύ άλλων ζοχαδιάζεται επειδή η Μαγδαληνή "χαλαρώνει με χειρομαλάξεις τον Ιησού" και παρουσιάζεται σαν παλλακίδα. "Τι έχετε να πείτε, κύριε μάρτυς;", με ρωτάει η προεδρίνα. "Τι να σας πω, κυρία πρόεδρε, από τα λίγα θρησκευτικά που ξέρω η Μαγδαληνή ήταν παλλακίδα ούτως ή άλλως πριν τη φωτίσει το πνεύμα του Κυρίου μας. Μετά βεβαίως μετανόησε. Όσο για τις μαλάξεις, δεν ήτο ερωτικού χαρακτήρα αλλά είχαν σκοπό να χαλαρώσουν το βασανισμένο πνεύμα του Θεανθρώπου την ώρα που αυτός έδινε την ύστατη εσωτερική του μάχη προκειμένου να αποδεχτεί τον θείο του ρόλο και να σώσει την ανθρωπότητα, αμήν", της λέω εγώ. "Παρατηρήσατε κόσμο μετά την παράσταση να αποχωρεί προσβεβλημένος από το θέαμα;". "Όχι, κυρία πρόεδρε, οι μοναδικές διαμαρτυρίες ήταν από κάποιους που το βρήκαν λίγο τσουρούτικο σαν θέαμα, σε σχέση με τα προσδοκώμενα και την τιμή του εισιτηρίου, δηλαδή καθαρά επί του καλλιτεχνικού, αν με κατανοείτε", συνεχίζω εγώ και τρώω ένα λοξό κροσέ βλέμματος από τον Αδάμ, που αν μπορούσε θα με λιντσάριζε που του την έβγαλα και ψιλοφόλα την παράσταση, αλλά εγώ ο ρουφιάνος για καλό το είπα.
Με τα πολλά, μια από τις χριστιανές παθαίνει υστερία, διακόπτεται η δίκη, ξανά μανά, παθαίνει κι άλλη χριστιανή υστερία, ξαναδιακόπτουμε. Αυτή τη δεύτερη την πήγανε σηκωτή στο Αυτόφωρο (ενώ ο δικηγόρος του μηνυτή, που έμοιαζε να έχει βγει από κωμωδία του Βέγγου, με παντελόνι ριγέ γαλάζιας πιτζάμας πατημένο από τρένο, ανάλογο σακάκι, γραβάτα κόκκινη, ανατομικό παντοφλέ πατούμενο από τηλεμάρκετινγκ, καράφλα ευλάβειας, τριγωνικό γενάκι καντηλανάφτη και ευφράδεια λόγου που θα έκανε τα ταλέντα της Πάνια να σκίσουν τα πτυχία τους) προσπαθούσε να πείσει το δικαστήριο να δείξει επιείκεια. "Όχι, όχι, δε θέλω επιείκεια", ούρλιαζε η αυτοφορούμενη, "παράσημο για μένα αυτή η δίωξη των αντίχριστων, παράσημο για την πίστη μου". Όμως μόλις την μπουζούριασαν οι μπάτσοι και την πήραν σηκωτή, της βγήκε ένα μούχρωμα στη μούρη, γιατί ως τότε δεν το είχε πολυπιστέψει ότι θα ξενυχτήσει σε κελί με πουτάνες και άλλα κακοποιά στοιχεία.
Το αρχικό δεκάλεπτο που υπολογίζαμε ότι θα κρατήσει η δίκη είχε ήδη πάει στις τρεις ώρες, όμως το καλύτερο δεν είχε έρθει. Η πρόεδρος στον τρίτο γύρο (συμπαθέστατη κοπέλα, δεν λέω, αλλά πήγαινε να ξελιγωθεί στα γέλια κάθε τόσο, το μπούκωνε τελευταία στιγμή, το έβλεπαν αυτό οι κατήγοροι, πάθαιναν αφρίτα και διακόπταμε πάλι) άρχισε να μας διαβάζει όλη την περίληψη του μιούζικαλ, τραγούδι προς τραγούδι, από τρεις διαφορετικές πηγές και μετά να μας διαβάζει και μεταφρασμένους τους στίχους των τραγουδιών. Ούτε στη Γιουροβίζιον δεν έχω μάθει τόσο καλά τα τραγούδια απέξω, που είναι κι εύκολα ("Τσίκι-τσίκι-τσίκι, είσαι σαν κατσίκι, γλυκό μου πιτσιρίκι").
Μετά κι από αυτό, τον λόγο πήρε ο κύριος εισαγγελέας, ο οποίος είχε μπει τελείως στο πετσί του ρόλου και μιλούσε με αποσπάσματα από την Καινή Διαθήκη: "Όταν διάβασα χτες το πινάκιο με τις δίκες της ημέρας και είδα την υπόθεση, είπα μέσα μου 'Απελθέτω απ' εμού το ποτήριον τούτο'". Και λίγο πιο μετά: "Και όπως γνωρίζουν οι παροικούντες την Ιερουσαλήμ"... Αργότερα: "Όσο για τις αντιδράσεις εντός της αιθούσης, σκέφτηκα 'άφες αυτοίς, ου γαρ οίδασι τι ποιούσιν'". Μεγάλη πετριά ο εισαγγελέας με το ευαγγέλιο. Μας κοίταζε στα μάτια κι εγώ κατουριόμουνα από τρόμο σκεφτόμενος "τώρα θα μου ζητήσει να του πω το 'Πιστεύω' απέξω κι εγώ θα το μπερδέψω με κανένα άλλο μιούζικαλ".
Με τούτα και με κείνα, έφυγε το πεντάωρο, αθωώθηκε ο κατηγορούμενος, άδειασε η αίθουσα κι εγώ χώθηκα σε μια διπλανή που δίκαζαν μια κυρία που δεν πλήρωνε τις πιστωτικές κάρτες της, για να ξέρω τι θα πω όταν θα έρθει και η δική μου ώρα.
(το Big Fish είναι εβδομαδιαίο ένθετο περιοδικό
της εφημερίδας Πρώτο Θέμα)
της εφημερίδας Πρώτο Θέμα)
by Saigon
3 σχόλια:
Να ρε, για κατι τετοια πρεπει να μενουμε στην Αθηνα, εκει γινονται ολα τα ωραια, πως το χασαμε τετοια σκηνικο ρε Saigon;;;;
Baygon
Γιατί ρε, έχεις παράπονο για όοοοοοοοολα αυτά που μας συμβαίνουν κι εδώ που είμαστε;;;
LOLOLOL
Saigon
Μονο στην Ελλαδα συμβαίνουν αυτά γι'αυτό και ζείτε πολλά χρόνια παρά την ακρίβεια και τα βάσανα. Έχετε και κάτι να διασκεδάζετε και να ξεχνάτε τα προβλήματα!
Δημοσίευση σχολίου