Μικρές στιγμές

Με ξέκοψε έτσι απλά, ξαφνικά έβαλε ένα μαχαίρι και με έβγαλε από τη ζωή της, και εξαφανίστηκε από παντού. Για πολύ καιρό πονούσα, αλλά τελικά βρήκα δύναμη και είπα πως δε θα την αναζητήσω ξανά. Προχτές όμως... Την έβλεπα στον ύπνο μου, ήταν τόσο γλυκιά, ακουμπούσε το μάγουλό της στο δικό μου και ένιωθα το δέρμα της. Και ξύπνησα μ' αυτή την αίσθηση -ξέρεις πώς είναι αυτά τα ζωντανά όνειρα, ναι;- και την ένιωθα στ' αλήθεια τόσο κοντά μου, και μόλις άνοιξα τα μάτια έπιασα κατευθείαν το κινητό και κάλεσα το νούμερό της χωρίς να με νοιάζει, αφού ήξερα πως δεν έχω κάρτα και δε μπορώ να κάνω κλήσεις, και άκουσα το σήμα να καλεί. Και μου κόπηκε η ανάσα. Κι αμέσως εκείνη απάντησε. "Ναι;" - "Γεια σου", της είπα κι εγώ μουδιασμένος. "Γεια", απάντησε. "Είσαι καλά;" τη ρώτησα, πιο ήρεμος αφού δε μου το είχε κλείσει κατάμουτρα. "Καλά είμαι", απάντησε εκείνη γλυκά, κι εγώ αναθάρρησα και σκέφτηκα πως χάρηκε κι εκείνη που με άκουσε. Και τότε εκείνη ξαναμίλησε.
"Ποιος είναι;"

Δεν έχω ηλεκτρικά πλήκτρα στο μαγαζί που δουλεύω, έχει ένα πιάνο ο ιδιοκτήτης εκεί και μου είπε ότι είναι της κόρης του, και ότι αυτή είναι καταπληκτική και παίζει απίστευτα, ξέρεις τώρα πώς παινεύουν οι πατεράδες τις κόρες τους. Και που λες παίζω όλο το βράδυ τα τρελά μου, και ξαφνικά μπαίνει στο μαγαζί η κόρη του και τη βλέπω, και είναι ρε συ... Τι να σου πω... Μία γλύκα, τόσο χαριτωμένη, my kind of girl, κατάλαβες; Και κόμπλαρα τόσο πολύ, τα 'χασα, δεν ήξερα τι έπαιζα πια, έκανα ένα σωρό βλακείες γιατί σκεφτόμουν πως τα κάνω θάλασσα κι αυτή με βλέπει, και ξαφνικά συνειδητοποιώ ότι έχει ανοίξει το νύχι στον αντίχειρά μου και τρέχει αίμα, και έχουν γίνει χάλια τα πλήκτρα, κόκκινο παντού, και πανικοβλήθηκα και ένωσα τόσο απαίσια, εκείνη να είναι εκεί κι εγώ να της λερώνω το πιάνο με το αίμα μου.

Δεν το ήξερα αυτό το τραγούδι. Δεν ήξερα ότι μπορούν κι άλλοι εκτός από τον Nick Cave να γράψουν τραγούδια που σου τσακίζουν το κορμί από την ανατριχίλα. Μ' έπιασε κλάμα στα μισά του τραγουδιού, οι στίχοι φαντάζουν απλοϊκοί και προβλέψιμοι, αλλά με τον τρόπο που σε κάνει να μη θέλεις να ακούσεις αυτό που μόλις προέβλεψες. Τίποτα δεν είναι το ίδιο μετά.

"Το μήλο", από το δίσκο "Καιρός για δύο" (1990) της Αφροδίτης Μάνου.

by Saigon

Υ.Γ. Οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα και καταστάσεις είναι καθαρά συμπτωματική. Το τραγούδι είναι αφιερωμένο σε σένα, που μας αρέσει ο Nick Cave και που δεν ανέβασα το post που σου είχα τάξει. Ξέρεις εσύ.