Emergency Pack

 Όταν το Μάρτιο ο Baygon ανακοίνωσε πως θα φύγει στην Αγγλία, με πέτυχε σε δύσκολη στιγμή. Ήμασταν στο Βόλο, είχα πιει τα τσιπουράκια μου, μια σπρωξιά ήθελα για να κλάψω και... έκλαψα. Και μετά το μετάνιωσα, γιατί στην πραγματικότητα χαιρόμουν πολύ γι' αυτόν, χαιρόμουν που επιτέλους θα πήγαινε σε ένα μέρος όπου συμβαίνουν τόσο πολλά που τον ενδιαφέρουν και όπου θα μπορούσε να ανθίσει με τις κατάλληλες ευκαιρίες. Αισθάνθηκα απαίσια που το αλκοόλ στο αίμα μου φέρθηκε εγωιστικά και μ' έκανε να του χαλάσω τη χαρούμενη ανακοίνωση. Και του το είπα λίγη ώρα αργότερα, ξεμεθώντας πάνω από μια τεράστια κούπα ζεστή σοκολάτα με πιπέρι.

Τόσον καιρό που λείπει, μου λείπει. Επικοινωνούμε συχνά, με όλους τους τρόπους που έχουμε στη διάθεσή μας. Λέμε για σοβαρά και για αστεία, ανταλλάσσουμε ενδιαφέροντα νέα, τον καμαρώνω και τον χαίρομαι και τον θαυμάζω, βοηθάμε ο ένας τον άλλο κι ας είμαστε τόσο μακριά.

Αλλά είναι ο καλύτερός μου φίλος, και μου λείπει.

Γι' αυτό όταν έφτασε ταχυδρομικώς το πακέτο από το Λονδίνο, το άνοιξα με χαρά μικρού παιδιού και ο ενθουσιασμός μου θα αργήσει πολύ να ξεθυμάνει! Σε όλα όσα διάλεξε να μου στείλει, κρύβεται η φροντίδα και η έγνοια του, και ξέρω πως το καθετί συνοδεύεται από μια τρυφερή σκέψη.

Όχι, κοιτάξτε και πείτε μου αν έχω άδικο:

Καρτ-ποστάλ από το British Museum. Seurat, Michelangelo, Qin Dynasty. Η κάρτα πάνω αριστερά είχε πολύ όμορφα λόγια στην πίσω πλευρά της. :-)

Αυτό το "Love" μου κάνει πολύ δεκαετία '90 και μ' αρέσει!!! Επίσης στυλό και μολύβια από το Βρετανικό Μουσείο, και μια κονκάρδα που θα πάει κατευθείαν μαζί με τις υπόλοιπες της συλλογής μου, στο πλάι της τσάντας για το πλέξιμο. Ξέρεις ότι λατρεύω τις κονκάρδες!

Φυλλάδια και χάρτες περιήγησης για το Μουσείο. Αχ, πόσα χρόνια πίσω γυρνάω... Όταν πήγα στο Λονδίνο το '98, η βαλίτσα μου στην επιστροφή είχε 6 επιπλέον κιλά από όλα τα φυλλάδια και τις μπροσούρες που κράτησα. Τα έχω ακόμα.

Σελιδοδείκτες - ένας από το Μουσείο και ένας με τον John Coltrane (καρδούλες, πολλές καρδούλες!!)

Σημειωματάρια - πανέμορφα και τα δύο (ακόμα περισσότερες καρδούλες!!)

Κάρτα από το Le Pain Quotidien. Τι να πρωτοπώ? Η πίσω όψη γράφει αναλυτικά τι περιλαμβάνουν τα πακέτα για πικ-νικ. Θέλω θέ-λω ΘΕΛΩ! Θα με πας?

Δύο πακέτα τσάι από το The Tea House. Το ένα είναι μίγμα Russian Caravan και το άλλο Morocco Mint. Και ένα infuser από μπαμπού!!! Δεν καταναλώνω τίποτα μόνη μου, περιττό να πω. Θα περιμένω να πιούμε τσάι μαζί.

Νήμα για πλέξιμο από το I Knit London. Την τελευταία φορά που μου αγόρασε ο Baygon νήμα, κατέληξε να πάρει ως δώρο ένα αφράτο, μακρύ (είναι και ψηλός!) κασκόλ για να μην κρυώνει όταν βγαίνει για νυχτερινή φωτογράφιση στο Λονδίνο. Νομίζω πως αυτό τώρα πρέπει να γίνει σκουφάκι ή γάντια, ώστε να εμπλουτίσουμε το σετ.

Toffee. TOFFEE... Όσον καιρό λείπει, η μόνιμη ερώτησή του στο τηλέφωνο ήταν "τι θέλεις να σου στείλω από το Λονδίνο?" και η μόνιμη απάντησή μου "Toffee". "Ναι, εντάξει, και τι άλλο?". "Κι άλλο toffee".

Και έστειλε. Το κάθαρμα. Toffee από το Thorntons. Που το ίδιο το σακουλάκι το δηλώνει απερίφραστα, "Tempting toffee lovers". Tempting λέει!

Το Mint Toffee ήταν μαλακό με υπέροχα λεπτή τη γεύση της μέντας, πολύ ισορροπημένο, εξαιρετικό.

Το Original ήταν σκληρότερη ποικιλία toffee, βουτυράτο, πεντανόστιμο, η αιτία που δάγκωσα τη γλώσσα και το εσωτερικό του στόματός μου πολλές φορές, προσπαθώντας να το φέρω βόλτα. Άξιζε μέχρι τελευταίας ρανίδος.

Το Chocolate Smothered Toffee... Ωωωω... Συγγνώμη, αλλά πώς να μη λιποθυμήσει κανείς και μόνο με το όνομα? Έγλειψα και τα δάχτυλά μου. Και το πιάτο. Και το σακουλάκι. Και το smothered έγινε smeared -

Εχμ, είναι κάπως embarrassing η φάση, περνάω στο επόμενο.

Ένα μπλουζάκι για τον Αστέρη. Θα βγάλουμε φωτογραφίες όταν το φορέσει και θα ανεβάσω εδώ.

Μπαϊγκονάκι μου, δεν ξέρω πώς να σε ευχαριστήσω για όλα αυτά, όσο έβγαζα από το κουτί τους θησαυρούς σκεφτόμουν πως ήξερες πώς ακριβώς θα αντιδράσω με το κάθε ένα. Και χαμογελούσα ακόμα πιο πολύ. Και μου λείπεις και σ' αγαπώ και σε περιμένω να γιορτάσουμε μαζί τα γενέθλιά μας.

Αγκαλιές

:-)

by Saigon

Equality Pride

    Η ομοφυλοφιλία στην Ελλάδα είναι άλλο ένα από εκείνα τα υπέροχα θέματα που αντιμετωπίζουμε με έναν μοναδικό συνδυασμό στρουθοκαμηλισμού, υποκρισίας, αμηχανίας και γελοιότητας. Έτσι λοιπόν, οι άντρες συνήθως ξεφωνίζουν τους ομοφυλόφιλους άντρες αλλά άνετα φαντασιώνονται σκηνικά με ομοφυλόφιλες γυναίκες, η Πολιτεία θεωρεί πως υπάρχει κάποιος σοβαρός λόγος που δεν πρέπει να παντρεύονται οι ομοφυλόφιλοι, τα σεξιστικά ανέκδοτα πάνε κι έρχονται, η ομοφοβία είναι σταθερή αξία, οι λέξεις που χαρακτηρίζουν εναν ομοφυλόφιλο θεωρούνται βρισιές (βέβαια στην ίδια χώρα θεωρείται βρισιά να σε αποκαλούν Καραγκιόζη, τον οποίο κατά τα άλλα θεωρούμε πολιτιστικό θησαυρό μας) και η παρουσία ομοφυλόφιλων σε θέσεις εξουσίας είναι ελάχιστες. Για πολλούς λόγους, το θέμα της αντιμετώπισης της ομοφυλοφιλίας πάντα το θεωρούσα σημαντικό και με πείραζε. Δεν ξέρω, ίσως επειδή ένας πολύ καλός μου φίλος έκρυβε την ομοφυλοφιλία του από μένα για δέκα ολόκληρα χρόνια απο φόβο για το πώς θα το πάρω, λες και υπήρχε πιθανότητα να το πάρω άσχημα. 

   Αφορμή για αυτές τις σκέψεις ήταν το London Pride, μια μεγάλη γιορτή όχι της ομοφυλοφιλίας αλλα της διαφορετικότητας στο Λονδίνο, όπου στήθηκε ένα τεράστιο πάρτυ στην Trafalgar Square και μια πολύχρωμη, γελαστή παρέλαση που "ζητούσε" ένα απλό πράγμα: όχι να γίνουν όλοι ομοφυλοφιλοι, αλλά να υπάρξει μια ανοχή απέναντί τους, μια ανοχή που θα οδηγήσει στην αποδοχή! Δεν θα συζητήσω για το κατά πόσο είναι "φυσιολογική" η ομοφυλοφιλία, αυτά πια στην εποχή μας πρέπει να ειναι αυτονόητα και να μην χρειάζεται συζήτηση. Ὴμουν κι εγώ εκεί, ως φωτογράφος, μια ιδιότητα που μου δίνει δικαιολογία κι άλλοθι για να βλέπω από κοντά πολύ ενδιαφέροντα πράγματα. Και είδα εκεί μια συμπεριφορά που δεν καταλαβαίνω πόσο δύσκολο είναι να υιοθετηθεί παντού: οι ομοφυλόφιλοι δεν ειναι απόκληροι, δεν είναι επικίνδυνοι, δεν είναι άρρωστοι, είναι οι συνάνθρωποί σου, δίπλα σου στην κοινωνία όπου ζεις και όπως ανέχονται εσένα και τις συνήθειές σου έτσι οφείλεις κι εσύ να τους ανέχεσαι. Οφείλεις να αποδέχεσαι την ύπαρξή τους και να υπερασπίζεσαι κι εσύ τα δικαιώματά τους ως βασικά ανθρώπινα δικαιώματα. Κι αν έχεις την ευθύνη να αναθρέψεις έναν άλλο άνθρωπο και να του διδάξεις κάποια πράγματα για την ζωή, οφείλεις να του πεις ότι κανονικό και φυσιολογικό είναι ό,τι σε κάνει ευτυχισμένο, και πως η ομοφυλοφιλία είναι τόσο παλιά όσο και η ανθρώπινη ιστορία. Και όχι, ΔΕΝ είναι δικαιολογία η δήθεν "προσβολή της αισθητικής" καποιου, κανείς δεν φέρεται ρατσιστικά και βίαια απέναντι σε κάποιον επειδή κατακρίνει π.χ. το σηκωμένο γιακά στο πόλο μπλουζάκι, ή τις βάτες. Γιατί άλλωστε να είναι πιο αποδεκτές οι ακραίες συμπεριφορές των ετεροφυλόφιλων, όπως η ναζιάρα που κυκλοφορεί ημίγυμνη με σκοπό να τραβάει τα βλέμματα, ή ο "πολύς" που ξεδιάντροπα ρίχνεται σε κάθε θηλυκό; Για να μη μιλήσω καν για τα ποσοστά των βιασμών κάθε χρόνο... Και επί τη ευκαιρία, πόσοι από σας γνωρίζουν για τους "διορθωτικούς βιασμούς" που λαμβάνουν χώρα καθημερινά σε κράτη της Αφρικής, όπου είναι διαδεδομένη η αντίληψη πως αν μια ομοφυλόφιλη γυναίκα βιασθεί (και δη από πολλούς άντρες μαζί) θα συνέλθει από την "ασθένειά" της και θα ξανάρθει στον ίσιο δρόμο;

Δε θα ξεχάσω όταν στην παρέλαση πολλοί γονείς παρελάσανε μαζί με τα παιδιά τους, ζητώντας έναν κόσμο όπου κανείς δε θα ντρέπεται για τις ερωτικές του προτιμήσεις και όπου όλες οι αποφάσεις θα γίνονται σεβαστές. Αυτή η σκηνή ήταν πριν την ομάδα ομοφυλόφιλων γονιών που πέρασαν αγκαλιά με τα παιδιά τους ζητώντας ίσα νομικά δικαιώματα με τα ετεροφυλόφιλα ζευγάρια. Κι όλα αυτά συνέβησαν μισή ώρα πριν δω μια μητέρα να παίρνει τα μικρά της παιδιά και να τα πηγαίνει με χαρά στην Trafalgar για να δουν αυτούς τους ανθρώπους που δεν έκαναν τίποτε το κατακριτέο παρά να κρατιούνται χέρι-χέρι, να φιλιούνται ή να στέκονται αγκαλιά όπως όλοι οι άνθρωποι, για να τους δείξει πως υπάρχει κι αυτό γύρω μας και πως δεν είναι προβληματικό. Διότι δεν υπάρχει λογική στο να πιστεύει κανείς πως η ευτυχία μπορεί να ανθίσει μόνο εκεί που υπάρχουν τα καθωσπρέπει πρότυπα. Λες και όλα ανεξαιρέτως τα ετεροφυλόφιλα ζευγάρια ζουν σε αξιοζήλευτη αρμονία και γεννούν αποκλειστικά ετεροφυλόφιλα παιδιά. Ως blog το έχουμε ξαναθίξει το θέμα, στην ανάρτηση με τίτλο "Διακρίσεις" και το άρθρο του Χρήστου Χωμενίδη. Όμως δυστυχώς πολλοί πιστεύουν ακόμα ότι μπορεί κανείς να απαρνηθεί τη φύση του, ότι το "κανονικό" μάς το μαθαίνουνε, δεν το νιώθουμε βαθιά μέσα μας κι αλίμονο αν μας το μάθουν λάθος από την αρχή...

by Baygon

Ticket to Ride

Πόσον καιρό έχω να σας δείξω βιντεάκι του Αστέρη?

Το τράβηξα το Μάρτιο, αλλά τώρα επιτέλους πρόκοψα να το ανεβάσω. Άντε, να χαρεί λιγάκι κι ο νονός Baygon. Μας λείπεις πολύ, φίλε!

 

Αυτό το βίντεο έκανε τον καλό μου φίλο Γ. να με κατηγορήσει για παβλοβιανά πειράματα. LOL

Η αλήθεια είναι πως προσθέσαμε κι άλλες χώρες στο ρεπερτόριο του Αστέρη αργότερα: Σουηδία, Κορσική, Τουρκία, Μαρόκο, Λουξεμβούργο, Ρωσία, Γερμανία. Δυστυχώς δεν πρόλαβα να απαθανατίσω την παράσταση σε πλήρη άνθιση... Πλέον το αγόρι μας πέρασε σε μια φάση ξεροκέφαλη, και δείχνει επίτηδες λάθος χώρες για να μας τη σπάσει. Δεν ανοίγουμε το χάρτη πια. Δεν πειράζει όμως. Θα επανέλθουμε αργότερα. :-)

by Saigon

Meet the Bacon Machine

Πρέπει να έγινε κάποιο μπέρδεμα και αντί για Baygon να ακούσανε Βacon και αυτό ξεκίνησε μια περίεργη ιστορία. Αλλά όταν έχεις να κάνεις με τσίρκο, αυτά παθαίνεις μάλλον. Και το εννοώ, αληθινό τσίρκο (χωρίς ζώα και κλόουν βέβαια), δεν ειναι υποτιμητικός χαρακτηρισμός, πρόκειται για το Aircraft Circus με τους ανθρώπους του οποίου πέρασα 8 μέρες στο Donington, κάπου στην κεντρική Αγγλία, στα πλαίσια του Download festival 2011, στήνοντας (όλοι μαζί) και φωτογραφίζοντας (εγώ) το show Madame Pain's Boudoir, ένα μείγμα ακροβατικών, φωτιάς, νερού, χορού, καρφιών/συρραπτικών και πολλών άλλων, ένα από τα πιο εντυπωσιακά πράγματα που έκανα και έζησα στην ζωή μου και είμαι περήφανος που ήμουν μέρος του. 

H ιστορία ξεκινάει πριν από ένα μήνα περίπου, όταν μου προτείνανε αυτή την δουλειά και χωρίς δεύτερη σκέψη είπα το ναι. Για εβδομάδες τωρα ετοιμαζότανε το ταξίδι και η διαμονή μας εκεί, καθώς θα κατασκηνώναμε στην αγγλική εξοχή. Ξεκινώντας λοιπόν, φεύγουμε από Λονδίνο σε ένα γεμάτο απο πράγματα και προμήθειες αυτοκίνητο, εγώ, ο Αυστραλός σκηνοθέτης, η ακροβάτισσα σύζυγος του, η production designer και ο VFX director/videographer του show, ένα συνοθύλευμα ανθρώπων που ώθησε την Saigon να πει "Αυτό δεν ήταν carpool, ήταν καστ για road movie του Ταραντίνο!", κατι στο οποίο δεν είχε και πολύ άδικο για να είμαι ειλικρινής, ειδικά αν σκεφτείς οτι πηγαίναμε να στήσουμε μια παράσταση τσιρκου. Λίγο πριν φύγουμε, εγώ ξέρω ότι η πραγματική δουλειά μου ξεκινάει μέρες μετά την άφιξή μας, και πως όσο θα στήνεται το σκηνικό, εγώ θα βοηθάω. Αυτό που έμαθα όμως πριν αναχωρήσουμε είναι πως ο συγκάτοικός μου,  αυτός που ουσιαστικά μου κανόνισε την δουλειά, είπε στον γενικό αρχηγό του ολου event πως θα μπορούσα να βοηθήσω με το μαγείρεμα, γιατι, λέει, ήμουν chef στο στρατό! Το οποίο φυσικά δεν ισχύει, ήμουν ενα ταπεινό ΚΨΜιτζόπουλο και βοήθησα μερικές φορές στην κουζίνα (αν και προχτές έκανα ενα κοτόπουλο Bella Giornata με συνταγή που έστειλε η Saigon και οι συγκάτοικοι έγλειφαν τα δάχτυλα τους, αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία). Συμπέρασμα; Πηγαίνω στην μέση του πουθενά, για camping και με την "ευθύνη" να μαγειρέψω για 52 άτομα! Οπότε ξεκινάει και η φρίκη, το γέλιο και οι σκέψεις για το τι κάνουμε: πρώτο βήμα, οι προμήθειες. Ο αρχηγός της αποστολής έχει κουβαλήσει 20 κιλά bacon, 15 κιλά μακαρόνια, κοντά 20 κιλά σάλτσα ντομάτα, ένα πεντάκιλο μαγιονέζα, 200 λουκάνικα για hot dog, 10 κιλά τόνο, λαχανικά. φρούτα, πολύ τσάι, γάλα, δημητριακά, περίπου 800 μπάρες δημητριακών, και κυρίως μια μεγάλη ψησταριά barbecue για το μαγείρεμα. 

Έτσι λοιπόν γεννήθηκε η Bacon Machine (aka Baygon), αφού κάθε πρωί έπρεπε να ψήσω μερικές ντουζίνες κομμάτια bacon για πρωινό όλων, κάτι που έγινε δεκτό με μεγάλη χαρά φυσικά, ποιος δεν χαίρεται όταν ένας ψηλός, χοντρός, μελαχρινός σου φτιάχνει bacon για σάντουιτς πρωινιάτικα; Για άλλη μια φορά επιβεβαίωσα την θεωρία πως αν θες να κερδίσεις μια ομάδα ανθρώπων, μαγείρεψέ τους και θα σε συνδυάζουν πάντα με το αίσθημα ικανοποίησης της πείνας. Όσον αφορά τα υπόλοιπα γεύματα, όπως καταλαβαίνετε, υπήρχαν αρκετά μακαρόνια τα οποία τα έφτιαξα δυο φορές με τόνο και λαχανικά και δύο φορές με απλή σάλτσα ντομάτα, μανιτάρια και άλλα λαχανικά. 

Από άποψη φαγητού κάπως έτσι εκτυλίχτηκε η εβδομάδα, σε ένα camping site, δίπλα σε ένα αεροδρόμιο (το οποίο σημαίνει πολύ φασαρία), δίπλα στην σκηνή με rock karaoke (με την ονομασία Rockeoke) όπου μπορούσες να εγγραφείς και να τραγουδήσεις ό,τι ήθελες με την rock μπάντα, δίπλα σε μια πίστα moto-cross (πολλή φασαρία), δίπλα σε ένα decanting station, ένα μέρος δλδ που μαζεύανε τα πεταμένα κουτάκια μπύρας των (75.000+ ) κατασκηνωτών και τα συνθλίβανε για ανακύκλωση (από τις 8 το πρωί), στη μέση ενός rock festival. True story. And priceless!

Όπως και να'χει, το ξανάκανα όλο αυτό χαλαρά, χωρίς συζήτηση. Ὴταν φοβερή εμπειρία, είχα την ευκαιρία να φωτογραφίσω ένα απίστευτο show, να βγάλω 4.300 περίπου φωτογραφίες, να ξεφύγω για λίγο καθότι η ζωή μου έκανε μια βουτιά πριν φύγω και γενικά το χρειαζόμουν. Η Bacon Machine, μπορεί να έχει σιγήσει, αλλά ανυπομονεί για την επόμενη φορά!

by Baygon

Long overdue

Θέλω πολύ να σας δείξω κάποια από τα πλεκτά μου, κι ας πέρασε τόσος καιρός. Έχω μείνει πίσω αλλά πού θα πάει, κάποια στιγμή θα φτάσω στο σημείο να δείχνω μόνο φρεσκοτελειωμένα. :-)

Τέλη Αυγούστου έφτιαξα με βελονάκι μια project bag για τα γενέθλια της Τwinkleshine.

Mε ribbon yarn (100% λινό) σε γλυκύτατο ροζ-μπεζ, έπλεξα δύο παραλληλόγραμμα κομμάτια που μετά έραψα μεταξύ τους σε σχήμα σταυρού για να δημιουργήσω διπλό πάτο. Δύο λωρίδες για χερούλια, ένα κουμπί φτιαγμένο απ' το ίδιο νήμα (αφού δεν έβρισκα κανένα έτοιμο να μου αρέσει) και για φόδρα ένα κομμάτι από μια παραπανίσια μαξιλαροθήκη του ΙΚΕΑ.

Όλα με το χέρι, και έκανα πολύ προσεκτική πισωβελονιά για τη φόδρα! Βοήθησε βέβαια και το ύφασμα με τα τετραγωνάκια ως μπούσουλα. :-)

(Ravelry link)

Η Αλεξάνδρα την παίρνει μαζί της όταν πλέκει κάλτσες, γιατί σύμφωνα με τα λεγόμενά της η τσαντούλα έχει το κατάλληλο μέγεθος ώστε να χωρέσει τα απαραίτητα!

by Saigon

I just called to say...

Δεν έχει πια σημασία γιατί παγιδεύτηκα στο φαύλο κύκλο και δεν έγραψα τίποτα τόσον καιρό.

Ο Baygon τα είπε όλα και με διευκόλυνε απίστευτα. Βγήκε και καθάρισε. Πήρε και τις γωνίες. Άλλαξε και διακόσμηση στο blog!

Πρέπει βέβαια να αλλάξω το χρώμα της υπογραφής μου γιατί δε "γράφει" καλά πάνω στο καινούριο φόντο, αλλά χαλάλι του.

by Saigon

Under construction

Τι είναι ένα blog;
Οι nerds θα σας ενημερώσουνε οτι πρόκειται για μια συντόμευση του όρου web log, κάτι σαν ένα ημερολόγιο σε online μορφή, σαν αυτό που έχουν τα καράβια, το ship's log, ένα βιβλίο συμβάντων που καταγράφει τι έγινε. Ο σκοπός αυτού του blog ήταν πολύ διαφορετικός απο αυτός που είναι τώρα, αλλά πάντα είναι ένα κομμάτι δικό μου και της Saigon. Κι επειδή ξεκίνησε ως μια πολύ γλυκιά ιστορία και συνεχίστηκε έτσι, αυτό που δεν θα θέλαμε να κάνουμε είναι να ανεβάζουμε ποστ υποχρεωτικά, επειδή "πρέπει" ή επειδή ο μήνας έχει 20 ή για άλλους λόγους. Πιστέψτε με, δεν θα μας ήταν δύσκολο να ανεβάζουμε σαχλαμάρες, βιντεάκια, inside jokes μας για να περνάει η ώρα για να "κρατήσουμε" τους αναγνώστες μας. Αλλά επειδή αυτό το blog το αγαπάμε και νιώθουμε πολύ ζεστά για κάποιους ανθρώπους που το διαβάζουνε, θα ήταν κοροϊδία να το κάναμε, θα καταπιεζόμασταν και θα το βιώναμε σαν μια υποχρέωση απο την οποία αργά ή γρήγορα θα θέλαμε να ξεφύγουμε.
Και κανείς απο τους δυο μας δεν το θέλει αυτό (εδώ είναι η στιγμή που αναφωνεί το πλήθος των αναγνωστών μας "ούτε εμείς!!!"), έχουμε κάνει ένα διάλειμμα αυτόν τον καιρό. Δεν έχουνε συμβεί και λίγα στις ζωές μας, κάποια απ'αυτά βέβαια θα γίνουν και ποστ όταν ωριμάσουν και τα χωνέψουμε, τα αποδεχτούμε, τα θυμηθούμε.
Οπότε ναι, είμαστε καλά (μεγάλη κουβέντα), είμαστε εδώ, η Saigon μου λείπει πιο πολύ απ'οτιδήποτε γιατί δεν είμαι Ελλάδα εδώ και κάτι μήνες αλλά σύντομα θα επιστρέψουμε με νέα ποστ, βίντεο, φωτογραφίες και άλλα. Προς το παρόν, σας δίνω αυτή την φωτογραφία, απο τους γάμους του Gollum, τραβηγμένη στο Shoreditch του Λονδίνου.


by Baygon