B & W

Σήμερα ήρθε στο σπίτι ένας κύριος.

Καλοντυμένο θα τον έλεγες.
Μαύρο pin-stripe παντελονάκι, μαύρο πουκάμισο, καλογυαλισμένο σκαρπίνι.
Φορούσε γυαλιά και κρατούσε μια σκληρή τσάντα με εργαλεία.
Με έμπειρες κινήσεις, έβγαλε τα επάνω μπροστινά μέρη του πιάνου και τα ακούμπησε πιο δίπλα.
Δεν ήταν η πρώτη φορά άλλωστε, το είχε ξαναφροντίσει 2-3 φορές πριν μερικά χρόνια.
Αφαίρεσε όλα τα πλήκτρα από τη θέση τους.
Ζήτησε την ηλεκτρική σκούπα, ένα μπωλ με νερό κι οινόπνευμα, βαμβάκι, και μια Vapona.
Τράβηξε επιμελώς όλες τις σκόνες από την τσόχα και τις χορδές.
Έπλυνε προσεκτικά ένα-ένα όλα τα πλήκτρα, τα σκούπισε και τα ξαναέβαλε στη θέση τους.
Πέταξε την παλιά Vapona και κρέμασε την καινούρια στο αριστερό άκρο.
Έβγαλε από την τσάντα του κάτι που μοιάζει με κατσαβίδι και μοχλό ταυτόχρονα.
Το εφάρμοσε στην πρώτη βαλβίδα, με το δεξί χέρι πίεσε το μοχλό και με το αριστερό πάτησε το αντίστοιχο πλήκτρο.

Και ακούστηκε στο σπίτι μας η πρώτη νότα από το πιάνο μου.

Όταν μετά από αρκετή ώρα ο μαυροντυμένος κύριος έφυγε, κάθισα μπροστά στα πλήκτρα μου και έκλαψα. Πολύ.
Ένιωσα λες και είδα τους ασπρόμαυρους φίλους μου -φίλους καρδιακούς εδώ και 21 χρόνια- να ξυπνάνε από κώμα μετά από 18 μήνες σιωπής. Και ενώ στην αρχή υπάρχει μια αμηχανία, και φοβάσαι πως θα χρειαστεί να ξανασυστηθείς από το μηδέν, δεν αργεί να επιστρέψει αυτό το λατρεμένο συναίσθημα της οικειότητας... Σαν να μην πέρασε μια μέρα.

by Saigon