Beauty

Ως γυναίκα, δεν έχω τα συνηθισμένα καταναλωτικά πάθη. Δεν αγοράζω μετά μανίας παπούτσια (αφού δε φοράω καν ψηλοτάκουνα, και τάχα πόσα ζευγάρια αθλητικά παπούτσια μπορεί να συσσωρεύσει κανείς;), ούτε ακριβά καλλυντικά, ούτε σινιέ ρούχα, γυαλιά ηλίου και τσάντες. Δεν πηγαίνω τακτικά στο κομμωτήριο, ούτε κάνω μανικιούρ, ούτε με απασχολούν στο ελάχιστο οι τελευταίες επιταγές της μόδας.
Κάνω άλλες σπατάλες. Μου αρέσει να ψωνίζω πράγματα που μυρίζουν όμορφα (αφρόλουτρα, λοσιόν σώματος, lip balms, αρωματικά κεριά, μπαχαρικά, βότανα). Αγοράζω βιβλία χωρίς σταματημό. Συλλέγω παρτιτούρες για πιάνο, είτε τις παίξω ποτέ είτε όχι. Με γοητεύουν μικρά gadgets (αγαπημένο μου απόκτημα είναι ο φακός για διάβασμα) και εργαλεία για την κουζίνα (γι' αυτό και ξετινάζω το ΙΚΕΑ κάθε φορά).
Είναι όμως και ένα πάθος μου, που ενοχλεί ιδιαιτέρως τον Woody: την Κυριακή το πρωί, όσο κουρασμένη κι αν είμαι, ό,τι ώρα κι αν έχω κοιμηθεί, βάζω ξυπνητήρι για να πάω νωρίς στο περίπτερο και να προλάβω τις εφημερίδες πριν κάνουν φτερά. Και δε ντρέπομαι να το παραδεχτώ, τις διαλέγω ανάλογα με τις προσφορές τους σε ένθετα, ταινίες και μουσικές.
(Όσο γράφω, ο Woody πέρασε και έριξε μια ματιά στην οθόνη, και άρχισε να τρίβει το μέτωπό του με απελπισία. LOL)
Σήμερα το πρωί, ακολούθησα το στάνταρ κυριακάτικο τελετουργικό. Έλυσα το πρωινό μου Sudoku (ανέξοδο πάθος), έβαλα στην λινή τσαντούλα μου τα έντυπα της περασμένης εβδομάδας για την ανακύκλωση, και διάλεξα τα καινούρια. Ενδιαφέρουσες ταινίες, σειρές, μαγειρική, όπερα - κοινώς, λίγο απ' όλα. Γύρισα στο σπίτι με το φορτίο μου, και άνοιξα τα σελοφάν για να τακτοποιήσω τα περιεχόμενα.
Πρόσεξα λοιπόν πως, ένα περιοδικό "ποικίλης ύλης" που πήρα εκτάκτως έτσι, για αλλαγή, φαινόταν κάπως παχουλό και με εξογκώματα. "Κανένα δειγματάκι από κρέμα θα έβαλαν πάλι", σκέφτηκα, και άνοιξα για να το ξεκολλήσω. Μα όχι. Δεν ήταν ένα δειγματάκι. Ήταν έξι δειγματάκια. Ένα πακετάκι με υγρομάντηλα καθαρισμού προσώπου. Δύο διαφορετικές κρέμες κατά της κυτταρίτιδας. Ένα αντι-πιτυριδικό σαμπουάν. Μια μικρή ποσότητα από ένα καινούριο άρωμα. Μία αντι-ρυτιδική κρέμα προσώπου. Αυτή η τελευταία μάλιστα, συνοδευόταν από παράκληση να τους στείλω τη γνώμη μου εν είδει βαθμολογίας, και να πάρω μέρος σε κλήρωση για ταξίδι.
Όλα αυτά, σε συνδυασμό με το άρθρο του προηγούμενου post, με έβαλαν σε σκέψεις. Τι εμμονή είναι αυτή, επιτέλους, με την ομορφιά; Γιατί το θεωρούν αυτονόητο πως όλες οι γυναίκες έχουν (κι αν δεν έχουν, οφείλουν τάχιστα να αποκτήσουν) ψύχωση με την εξωτερική τους εμφάνιση; Δε λέω, κι εγώ σαν γνήσιο θηλυκό ασχολούμαι με το πώς δείχνω, όμως δεν έχω σκοπό να αφιερώσω όλη μου την προσπάθεια σ' αυτό. Έχω τόσο σημαντικότερα και ομορφότερα πράγματα για να με νοιάζουν. Το πρόσωπό μου το πλένω μόνο με νερό, ευχαριστώ. Και την κυτταρίτιδα δε με πειράζει που την κληρονόμησα, και δε διστάζω να χαίρομαι γαστριμαργικές απολαύσεις αντί να αφήνω τη (λιγοστή) ζωή μου να περνάει μέσα σε στερήσεις. Στο μπουκάλι του σαμπουάν μου προσθέτω ξύδι. Φοράω το ίδιο άρωμα από 15 ετών. Τη μέρα που είδα στον καθρέφτη την πρώτη ρυτίδα δίπλα στο στόμα μου, χαμογελούσα σαν τη χαζή: αυτή είναι το βραβείο που κέρδισα για τις άπειρες στιγμές γέλιου με φίλους και αγαπημένους. Γιατί να τα απαρνηθώ όλα αυτά; Μήπως έχω χάσει κάτι το αξιοσημείωτο, επειδή δε διαθέτω αποστομωτική και πλαστική ομορφιά, αποτέλεσμα μιας ζωής μέσα στο άγχος και την υπερπροσπάθεια για κάτι το εφήμερο; Μήπως θα ήμουν πληρέστερη ως άνθρωπος, αν ξόδευα χρόνο και χρήμα για την εμφάνισή μου; Δεν το νομίζω...
Προτιμώ να ξοδεύω για αυτά που έχουν σημασία. Για τα πράγματα που με κάνουν ευτυχισμένη. Για καινούριες γνώσεις. Για μουσικές και γεύσεις και ταξίδια. Για φίλους και αγαπημένους.
Και για να τσατίζω τον Woody μου με τις εφημερίδες κάθε Κυριακή πρωί.

:-)

by Saigon