Το χρονικό της Ευτυχίας: The paraleipomena

Ή δεν μας διαβάζει κόσμος ή όλοι περιμένανε τα παραλειπόμενα. Ορίστε λοιπόν μερικά από τα... διαφορετικά, ας πούμε, συμβάντα.

• Όντας ο οδηγός της παρέας και παρότι έχω επισκεφτεί πολλάκις εκείνη την περιοχή της ευρύτερης Σαϊμπάι, κατάφερα να χαθούμε πάνω από 6 φορές σε 48 μόλις ώρες. Μην ρωτάτε λεπτομέρειες και οδηγίες, αυτά ειναι φυσικά ταλέντα, η γνώση δεν μεταδίδεται. Sorry...
• Εξαιτίας των εξαιρετικά πολύπλοκων δρόμων της περιοχής και της συναισθηματικής φόρτισης της μέρας θα χάναμε παραλίγο την τελετή. Φεύγοντας απο το σπίτι της νύφης λίγο πριν αναχωρήσει κι αυτή, έστριψα λάθος "κάπου" και παραλίγο να μην είμαστε στην ώρα μας. Εικόνες φρικτών βασανιστηρίων και μαρτυρίων περάσανε από το μυαλό μου όση ώρα προσπαθούσα να θυμηθώ τον σωστό δρόμο. Φυσικά, η Νεράιδα (ναι, ναι, αυτή που προαναφέρθηκε εδώ) ως συνοδηγός φρόντισε με την χαρακτηριστική της γλυκύτητα να μην αφήσει καμιά αμφιβολία για το μαρτύριο που με περίμενε σε περίπτωση που χάναμε την τελετή.
• Κατά τη διάρκεια της τελετής μπόρεσα να τραβήξω ελάχιστες φωτογραφίες. Αιτία ήτανε τα υδραυλικά στα μάτια μου, μια ανεξέλεγκτη ροή των αδένων που ευθύνονται για τα δάκρυα.
  
• Ο γαμπρός δέχτηκε με μεγάλη θέρμη τις ευχές μου με την προσφώνηση "Ρε μαλάκα!" και η γλυκιά μου, η υπέροχη, η πανέμορφη Saigon με το εξαιρετικά τρυφερό "Καλά ρε μαλακισμένο...". Δεν ειναι υπέροχο;
• Ο κουμπάρος προσπάθησε αποτυχημένα να αποφύγει την ευχή που για ώρες περίμενα να του δώσω ("και στα δικά σου"). Άντε βρε Provirus, σύντομα κουφέτα κι από σένα βρε. Κι άλλη φορά να πηδάς εσύ από τα μπαλκόνια εκεί που πρέπει. Ρεμάλι!
• Η κουμπάρα δοκίμασε να χορέψει ταυτόχρονα με το ζευγάρι αλλα τα δάκρυά της την παρέλυσαν.
• Η ίδια κουμπάρα, ενώ δεν τα πάει και πολύ καλά με τις φωτογραφίες, μας έδωσε στο τέλος μια πόζα που θα μείνει στους αιώνες, μια πόζα επικών διαστάσεων, με αέρα ντίβας και άνεση φωτομοντέλου! Όχι, δεν θα τη βάλω εδώ, είναι για εσωτερική κατανάλωση.
• Σε προχωρημένες ώρες του γλεντιού ακουστήκανε Τρύπες, Ξύλινα Σπαθιά, Σιδηρόπουλος και νομίζω Αλκίνοος Ιωαννίδης.
• Η Νεράιδα ήτανε στο αυτοκίνητο της επιστροφής με την ανθοδέσμη που η ίδια η νύφη της έδωσε στο χέρι, καθιστώντας το χέρι της ανίκανο για οποιαδήποτε άλλη χρήση. Ούτε ζώνη δεν έβαλε!
• Το καλύτερο του διημέρου φυσικά το έκανα εγώ και γι'αυτό το άφησα τελευταίο. Το βράδυ του πρώτου γλεντιού χρειάστηκε να κάνω δυο δρομολόγια για να μεταφέρω κόσμο στο μαγαζί. Ήδη, πριν πάω το πρώτο γκρουπ καλεσμένων στο μαγαζί, η ένδειξη της βενζίνης είχε ανάψει. Πηγαίνοντάς τους, βλέπω πάνω απο 10 ανοιχτά βενζινάδικα και επειδή βιάζομαι να πάρω τη δεύτερη φουρνιά σκέφτομαι να βάλω βενζίνη στη δεύτερη διαδρομή. Αφού παρέδωσα την πρώτη φουρνιά και παρέλαβα τη δεύτερη, λέω ότι θα βάλω βενζίνη στο πρώτο βενζινάδικο που θα βρω ανοιχτό. Για κακή (κάκιστη) μου τύχη κανένα (ναι! κανένα!) βενζινάδικο δεν ήτανε ανοιχτό! Και είχανε περάσει 10 μόλις λεπτά από την πρώτη διαδρομή. Φτάνουμε στο μαγαζί και αποφασίζω να βάλω βενζίνη το πρωί, ενώ η Νεράιδα αρχίζει να ανησυχεί μην μείνουμε από βενζίνη. Την καθησυχάζω και όλα τελικά πάνε καλά. Λίγο πριν φτάσουμε στο ξενοδοχείο της λέω λοιπόν ότι "δεν περίμενα να μας φτάσει η βενζίνη μέχρι το ξενοδοχείο". Το πρωί λοιπόν, θέλαμε να πάμε για πρωινό. Μπαίνουμε στο αυτοκίνητο, το οποίο δεν έπαιρνε μπρος με τίποτα! Κρύος ιδρώτας με λούζει, το μοχθηρό γέλιο της Νεράιδας ακούγεται δυνατό και όλο πιο μοχθηρό όσο περνάει η ώρα. Ευτυχώς απέναντι έχει βενζινάδικο και πηγαίνουμε με τα πόδια να πάρουμε βενζίνη. Το βενζινάδικο λοιπόν είναι τεράστιας, παγκοσμίου εμβέλειας, εταιρίας καυσίμων και είμαι σχεδόν σίγουρος ότι θα έχει έστω και λίγη βενζίνη. Φτάνουμε, είναι άδειο, με την τηλεόραση να παίζει, μουσική στο βάθος, μια γάτα στο γραφείο κοιμάται κι ενα ροζ σέηκερ με φραπόγαλο αράζει πάνω στο γραφείο. Βενζινοπώλης πουθενά! Μετά από ψάξιμο, τον βρίσκουμε και μας λέει ότι βενζίνη "ντεν έκει ούτε γκραμμή"! Γκαμώ την τύκη μου, γκαμώ! Το μοχθηρό γέλιο συνεχίζεται, η λεξη "γκαντέμης" ακούγεται ουκ ολίγες φορές και ως μόνη λύση μένει μια: να πάρουμε το αυτοκίνητο του Dr Love για να πάμε σε ένα πιο μακρινό βενζινάδικο για βενζίνη. Αφού παίρνω τα κλειδιά χωρίς να τον ξυπνήσω, μπαίνω στο αυτοκίνητο. Η διακόσμησή του μπορεί να χαρακτηριστεί το λιγότερο... πληθωρική: μαξιλαράκια, καρδούλες, δονούμενα ζωάκια, φατσούλες και διάφορα κείτονται μέσα στο αυτοκίνητο. Τέλος πάντων, φτάνουμε σε ένα βενζινάδικο κινηματογραφικό. Ξέρετε τώρα μωρέ, έρημο, της κακιάς ώρας, με διάφορα πεταμένα πράγματα γύρω-γύρω, ο ήλιος να βαράει απο πάνω, βρωμιά, σκόνη και μπίχλα παντού. "Μόνο τσόντες και θρίλερ γυρίζονται σε τέτοια σκηνικά", σκέφτηκα. Τελικά δεν ξεκίνησε τίποτα από τα δύο, αν και έφερε προς θρίλερ. Εμφανίζεται ξαφνικά η βενζινοπώλης. Όχι τυχαία: γυναίκα νταρντάνα, κατηγορία φρεγάτα δλδ, με γένια μεγαλύτερα από τα δικά μου (ήταν Σάββατο και είχα ξυριστεί την Τρίτη, for Christ's sake!) και με στήθια που φτάνανε μεχρι τον αφαλό της. Το καμάρι των βενζινοπωλών, η κινούμενη διαφήμιση για τουρισμό στην Σαϊμπάι, η κολασμένη υπάλληλος παλιού gas station να πούμε! Μας βάζει βενζίνη σε δυο άδεια μπουκάλια, μου μιλάει ΟΛΗ την ώρα για τον τρόπο που συμπεριφέρονται κάποιοι περαστικοί, ρίχνει ένα εξονυχιστικό βλέμμα στην Νεράιδα (της πάγωσε το αίμα λέμε!) και τελικά την πληρώνω και φεύγουμε. Επιτέλους, βάζουμε την βενζίνη στο αυτοκίνητο, ξεκινάμε, πάμε να βάλουμε κι άλλη και τελικά καταλήγουμε να πίνουμε καφέ με μπισκότα σε κεντρικό καφέ. Απορείτε ποιο ήτανε το θέμα συζήτησης;

Γενικά δεν μπορώ να πω, αυτός ο γάμος θα μου μείνει. Προφανώς, για πολλούς λόγους...

by Baygon

Το χρονικό της Ευτυχίας

Όταν δυο άνθρωποι αγαπιούνται πραγματικά, τότε αυτό το βλέπεις όχι στα δώρα τους, τις υποσχέσεις για γεράματα, κουτσούβελα και παρόμοια μικρά. Το βλέπεις στα μάτια τους, στα χαμόγελά τους, στις χειρονομίες τους. Όλο το σώμα τους φωνάζει ενα ξεκάθαρο "σ' αγαπώ". Κι από την άλλη μεριά, ο άλλος απαντάει "σ' αγαπώ" με τον ίδιο τρόπο, όχι σαν ανταπόδοση, αλλά σαν έκφραση αυτόνομη.
Η Saigon παντρεύτηκε. Τον Woody φυσικά, ποιον άλλον; Ο Woody ήτανε ο άντρας της πολύ πριν παντρευτούνε. Κι εκείνη η γυναίκα της ζωής του πριν από την τελετή σε ένα χωριό κοντά στην Σαϊμπάι. Ήτανε μαζί και θα είναι, ξέροντας ότι ο ένας είναι το συμπλήρωμα του άλλου. Η αγκαλιά του καθενός είναι το ακριβές καλούπι του άλλου, τα χείλη τους φιλάνε τον άλλο με μια χαρά που δεν μπορώ να περιγράψω, το βλέμμα τους συναντά τα μάτια του άλλου σαν το έψαχνε από γεννησιμιού.
Ο Woody ήξερε ότι θα παντρευτεί την Saigon από την αρχή σχεδόν. Κι εκείνη το ίδιο, ήξερε ότι αυτός είναι ο άντρας της ζωής της. Τα χρόνια περάσανε. Με πολλά γέλια, χαμόγελα, αστεία, φιλιά, αγκαλιές, ταξίδια και με μια αγάπη που τρεφότανε απο την ειλικρίνειά της την ίδια, κάθε μέρα. Ο γάμος ήτανε το φυσικό ακόλουθο αυτής της ιστορίας. Λίγες μέρες πριν λοιπόν, κανονίστηκε να γίνει ο γάμος. Τα γλέντια και η χαρά ξεκίνησαν καιρό πριν από φίλους και αγαπημένους ανθρώπους, οι οποίοι ήτανε ευτυχισμένοι ξέροντας ότι το ζευγάρι θα είναι ευτυχισμένο όπως λίγοι μπορούνε να είναι.
Το γλέντι του γάμου έγινε μια μέρα πριν σε τοπικό κέντρο. Η Saigon εκτυφλωτική όπως ποτέ δεν την είχε ξαναδεί η αφεντιά μου, και με έναν Woody που χαμογελούσε με τέτοια λαιμαργία, σαν να είχε μάθει το χαμόγελο εκείνη μόλις τη μέρα. Πολύς χορός, πολλή μουσική και δυνατή, και κόσμο χαρούμενο να γελάει, να τους καμαρώνει, να τους εύχεται τα καλύτερα για τη νέα τους ζωή. Φίλοι απο κοντά και μακριά (κάποιοι δε και από πολύ μακριά) ήρθανε για να χαρούνε μαζί τους (δεν θα σχολιάσω τώρα κάποιους άλλους με άλλα κίνητρα...). Και το ζεύγος έκανε το θαύμα του: χόρεψε, γέλασε, χαιρέτησε όλο τον κόσμο, μίλησε με όλους τους εκατοντάδες καλεσμένους και δεν άφησε κανέναν παραπονεμένο. Κι όλα αυτά με μια δαιμονική ενεργητικότητα, σχεδόν απορούσες πώς αντέχουνε να χορεύουνε έτσι στις 2 το πρωί. Α, ήτανε και οι κουμπάροι εκεί, δυο από τα πιο όμορφα παιδιά που θα δεις ποτέ. Δυο από τα καλύτερα παιδιά που είχα τη χαρά και τιμή να γνωρίσω. Τα δυο ιδανικότερα παιδιά για να γίνουνε οι κουμπάροι αυτού του ζεύγους.
Την άλλη μέρα ήτανε η τελετή. Οι ετοιμασίες στο σπίτι γίνανε με μοναδική και υπέροχη μουσική υπόκρουση. Η νύφη ήτανε πιο λαμπερή από ποτέ. Και ξέρω από νύφες, έχω πάει σε εκατομμύρια γάμους ως "επαγγελματίας" της βιομηχανίας του γάμου. Λαμπερή μέσα στο υπέροχο κατάλευκο νυφικό της, με μαλλιά υπέροχα φτιαγμένα και ένα χαμόγελο γεμάτο ευτυχία. Όχι, δεν δάκρυσα. Όχι τότε, έστω.
Η τελετή. Δεν μπορώ να πω και πολλά. Όχι τίποτα άλλο, αλλά θα επέμβει ο γαμπρός και θα πει ότι έκλαιγα συνέχεια και δεν θα μπορούσα να είχα δει κάτι. Τράβηξα μερικές φωτογραφίες αλλά την περισσότερη ώρα δεν μπορούσα να τους χορτάσω. Δίπλα δίπλα, όπως θα είναι για μια ζωή τώρα, σε μια στιγμή που απλά επιβεβαιώνει αυτό που για χρόνια τώρα ζούσανε, ότι αξίζουνε να είναι μαζί για πάντα.
Το "γλέντι" έγινε σε ενα υπέροχο μπαράκι της Σαϊμπάι. Ο χορός του ζευγαριού έγινε υπό τους ήχους ενός αγαπημένου τραγουδιού. Εκείνος γελούσε και την αγκάλιαζε προσπαθώντας με τα χέρια του να την αγκαλιάσει ολόκληρη. Εκείνη είχε γείρει το κεφάλι της πάνω του και τον χάζευε πού και πού. Ο πρώτος τους χορός, μεσα σε ένα άδειο μπαράκι, με φίλους να τους χαζεύουνε και να τους καμαρώνουνε. Εκεί, αγκαλιασμένοι και χαμογελαστοί. Δεν μπορώ να περιγράψω κάτι άλλο. Εκείνη την ώρα ακουμπάω σε μια κολώνα και τους κοιτάω. Απλά τους κοιτάω. Είναι υπέροχοι...
Η ώρα περνάει, σιγά σιγά πρέπει να αποχωρήσουμε. Η νέα μέρα έχει σχεδόν ξεκινήσει και μια νέα ζωή ξεκινάει για τον Woody και την Saigon. Τους αγαπάω πολύ και τους δυο. Τους εύχομαι κάθε ευτυχία, κάθε χαρά, κάθε στιγμή να είναι τόσο μοναδική όσο η αγάπη τους. Τους αξίζουνε τα καλύτερα...


by Baygon

(θα ακολουθήσει ποστ με τα παραλειπόμενα του διημέρου)

Scarpa d'Oro

Ο Τάσος και η Νίκη έγιναν κουμπάροι πριν λίγες μέρες.

(Ντίνα, η κόρη τους, ετών 17)

– Μαμά, να πάω στο κομμωτήριο να χτενιστώ για το γάμο;
– Να πας, αλλά να της πεις να σου κάνει ένα απλό χτένισμα, έτσι; Μην έρθεις με κανένα λάχανο… Μικρό κοριτσάκι είσαι.

Η Ντίνα φεύγει και επιστρέφει με ένα περίτεχνο χτένισμα, με μαλλιά σηκωμένα ψηλά και επιτηδευμένες μπουκλίτσες και γενικώς την Άρτα και τα Γιάννενα μαζί. Η Νίκη μένει με το στόμα τόσο ανοιχτό που δε μπορεί να αρθρώσει σύμφωνα, και τελικώς δε λέει τίποτα.

Μπαίνουν στο στολισμένο αυτοκίνητο, οδηγός ο Τάσος, συνοδηγός η Νίκη, και πίσω η Ντίνα με ένα εκρού φόρεμα. Οι περαστικοί βλέπουν στο πίσω κάθισμα ένα περίπλοκα χτενισμένο κεφάλι και εκρού τιραντούλες.
«Να ζήσετε, η ώρα η καλή!»
«Καλέ, τι όμορφη νύφη!»
LOL

Ξεκινούν για την παραδιπλανή πόλη για να πάρουν τη νύφη από το σπίτι της. Βρέχει καταρρακτωδώς. Ο Τάσος αποφασίζει να μην εκθέσει την ανθοδιακόσμηση του καπό στον αέρα της εθνικής οδού και στα καρεκλοπόδαρα, κι έτσι αφαιρεί όλο το μπουκέτο.
Πλησιάζοντας στο σπίτι της νύφης, σταματούν στην άκρη του δρόμου για να βάλει τα λουλούδια στη θέση τους με την τρομπαριστή τους βεντούζα.

Μπαίνουν με γέλια και χαρές στο σπίτι της νύφης, στις 5 το απόγευμα. Ο Τάσος κοντοστέκεται να μιλήσει με κάποιους συγγενείς στην είσοδο, ενώ η Νίκη κινείται προς το δωμάτιο της νύφης, έξω από την (κλειστή) πόρτα του οποίου είναι μαζεμένες 6-7 γυναίκες διαφόρων ηλικιών.
– Τι γίνεται; Ετοιμάζεται;
– Δεν είναι έτοιμη ακόμα… Δε μας αφήνει να μπούμε.
(χτυπάει την πόρτα) – Άντε καλέ, ακόμα;
(πνιχτή και πανικόβλητη φωνή από μέσα) – Μη μπει κανείς μέσα! Δεν είμαι έτοιμη!
Πάνω στην ώρα έρχεται με φόρα και ο Τάσος.
– Τι κάνουν τα κορίτσια; Όλα καλά;
Όσο μιλάει, βάζει το χέρι στο πόμολο της πόρτας και την ανοίγει.
– Πού είναι η νυφούλα μας να την καμαρ-
Το pause πατιέται μόνο του. Οι γυναίκες έξω από το δωμάτιο παίρνουν μια κοφτή ανάσα. Ο Τάσος μένει με το χέρι στο πόμολο. Η νύφη φοράει ένα μικροσκοπικό κομπινεζόν. Τα μαλλιά της είναι τυλιγμένα σε ρολλά. Το ένα της μάτι είναι μακιγιαρισμένο.
Κάπου εκεί ξεμπλοκάρει το pause, και ενεργοποιείται το fast forward. Μιλάνε όλοι μαζί.
– Άντε καλέ, θ’αργήσουμε, ήρθαν οι άνθρωποι από μακριά κι εσύ ακόμα, κάτσε εδώ να σε βοηθήσω με τα ρολλά, ωραίο το χρώμα στο μάτι, πού τα έφτιαξες τα νύχια σου, δώστε μου μια ρόμπα, μήπως είδε κανείς τα παπούτσια της;

Με τα πολλά ντύνουν, χτενίζουν, βάφουν τη νύφη, και φεύγουν προς την παραλιακή κωμόπολη όπου θα τελεστεί το μυστήριο. Ίδια ιστορία για τον Τάσο: μόλις απομακρύνονται από την πόλη, σταματάει και βγάζει το μπουκέτο. Η βεντούζα αρχίζει να χαλαρώνει το σφίξιμο.

Πλησιάζοντας στην εκκλησία, τηλεφωνεί ο γαμπρός.
«Καθυστέρησα, δεν έχω πάει ακόμα στην εκκλησία, μη φτάσετε πριν από μένα».
Σταματούν στην άκρη του δρόμου, δύο τετράγωνα μακριά από την εκκλησία, ο Τάσος ξαναβάζει τα λουλούδια, η νύφη είναι μισή μέσα-μισή έξω απ’το αυτοκίνητο, και ανάβει τσιγάρο. Τους προσπερνούν αυτοκίνητα με καλεσμένους.
– Καλέ τι κάνετε εδώ;!;
– Κάνουμε τσιγαράκι και το ξανασκεφτόμαστε. Να πάμε… Να μην πάμε…
LOL

Ο Τάσος άλλαξε τις βέρες. Σειρά της Νίκης να αλλάξει τα στέφανα. Στέκεται πίσω από το ζευγάρι, και απλώνει τα χέρια - με μια μικρή λεπτομέρεια. Τα χέρια της είναι ανοιχτά, όχι σταυρωτά. Μόλις κοντεύει να αγγίξει τα στέφανα και τα χέρια της είναι αρκετά πάνω από το κεφάλι της (ακριβό άρωμα σε μικρό μπουκαλάκι, η Νίκη μας), άρα και ορατά από το υπόλοιπο εκκλησίασμα, ακούγεται από πίσω μια (ψιθυριστή μεν, αλλά) βοή από πεντακόσια στόματα που της κόβει τη φόρα.
– ΟΧΙ!!!
Η Νίκη παγώνει στιγμιαία, αλλά "το πιάνει" και σταυρώνει τα χέρια της στον αέρα. Γυρίζει ελαφρά το κεφάλι της προς τα πίσω και ρωτάει:
– Έτσι το πάω καλά;
LOL

Μετά το γάμο, κατά τη διάρκεια του γλεντιού σε ένα παραθαλάσσιο ξενοδοχείο, η Ντίνα αναλαμβάνει να βοηθήσει το παρανυφάκι να αλλάξει ρούχα μέσα στο αυτοκίνητο. Ντύνει τη μικρή και την παραδίδει στους γονείς της. Την ώρα που καληνυχτίζονται και πάνε να φύγουν, η Ντίνα αλλάζει γνώμη.
– Θείε, πάρτε με και μένα μαζί σας.
– Γιατί κορίτσι μου, μείνε εδώ που σας κλείσανε δωμάτια οι άνθρωποι…
– Όχι μωρέ, και τι να κάνω εδώ με τη γερουσία; Άσ’τους αυτούς, κουμπαριάσανε. Αφού πάτε στη Σαϊμπάι, πάρτε με και μένα μαζί.

Τρεις ώρες αργότερα, το γλέντι έχει τελειώσει και έχουν μείνει μόνο οι νεόνυμφοι κι οι κουμπάροι.
– Έχουμε κλείσει διπλανά δωμάτια, είναι σαν σουίτα.
– Α, τι ωραία.
– Άντε πάμε για ύπνο.
– Τάσο, πού είναι το σακ-βουαγιάζ;
– Στο αυτοκίνητο.

Riiiiiiiiiing… Riiiiiiiiiiiing…
– Έλα μαμά.
– Έλα Ντίνα. Πού είσαι;
– Κοιμάμαι. Τι θέλεις;
– Τι έχεις στην τσάντα σου;
– Τι λες ρε μαμά, τρελάθηκες;
– Άντε παιδάκι μου κοίτα στην τσάντα σου. Τι έχεις εκεί;
(ήχος από φερμουάρ) – Αααααααα… τα κλειδιά του αυτοκινήτου…

Ο Τάσος και η Νίκη πηγαίνουν στο δωμάτιό τους στο ξενοδοχείο, χωρίς σακ-βουαγιάζ. Χωρίς πυτζάμες. Χωρίς οδοντόβουρτσες. Χωρίς αλλαξιά.
(Τάσος, εκ των υστέρων: Το μωρό μου τα κανόνισε έτσι, για να κοιμηθούμε αγκαλίτσα γυμνοί! LOL
Νίκη: Ναι, άλλη δουλειά δεν είχα, έπιασα τη Ντίνα και της είπα ‘Πάρε, παιδί μου, τα κλειδιά και βάλ’τα στην τσάντα σου, τώρα που θα φύγεις να μείνουν τα πράγματά μας στο πορτ-μπαγκάζ!’)
– Τάσο, μην τριγυρνάς, άντε να κοιμηθούμε.
– Τα παιδιά είναι δίπλα, ε; Λες να τους ακούσουμε; Χε,χε.
– Άντε χριστιανέ μου πέσε στο κρεβάτι!
– Αυτή η πόρτα εδώ τι είναι; (ανοίγει την πόρτα και βρίσκει το μπάνιο)
– Αυτήν εδώ δίπλα στο κρεβάτι μην την ανοίξεις, επικοινωνεί με το διπλανό.
– Χα, χα, ναι καλά. Αυτή εδώ η πόρτα τι είναι; (ανοίγει την πόρτα και βρίσκει τη ντουλάπα)
– Δε σου κάνω πλάκα παιδί μου, είναι σουίτα λέμε, μην την ανοίξεις.
– Σιγά μην επικοινωνεί με το διπλανό. Να, ορίστε. (ανοίγει την πόρτα και βρίσκει το γαμπρό με ξεκούμπωτο το πουκάμισο, να λύνει τα κορδόνια του κορσέ της νύφης)
Αυτό το pause… Πολύ ευαίσθητο κουμπάκι, βρε παιδί μου. Μόνο του πατιέται.
(νεόνυμφοι, σε πρίμο-σεκόντο) – !!!
(Τάσος, ατάραχος) – Παιδιά, όλα καλά;
ROTFL

Το επόμενο πρωί, κατεβαίνουν στο μπουφέ για πρωινό. Η τραπεζαρία είναι γεμάτη από γκρουπ ξένων τουριστών που φοράνε λουλουδάτες βερμούδες και μαγιό.
Ο Τάσος φοράει το καλό του κοστούμι, αλλά για να το κάνει πιο σπορ αφήνει τη γραβάτα στο δωμάτιο, και αφήνει και τα πρώτα δύο κουμπιά του πουκαμίσου ανοιχτά.
Η Νίκη φοράει την χρυσαφί τουαλέτα της με τις χρυσές γόβες και το τεράστιο τούλινο λουλούδι ραμμένο στο πέτο. Μόλις πατάει το ποδαράκι της στην αίθουσα, όλοι στρέφονται και την κοιτάζουν. Οι μισοί αναρωτιούνται «Μα ποια διάσημη είναι αυτή και ντύνεται έτσι για πρωινό;;». Οι άλλοι μισοί σκέφτονται «Ουάου, κοίτα πόσο καλά ντύνονται οι Έλληνες το πρωί…»

LOL

by Saigon

Πώς να γελοιοποιήσετε τον εαυτό σας 2.01

Ποιος είπε ότι οι προετοιμασίες ενός γάμου είναι "μόνο χαρές";
Να του πει κάποιος ότι έχει και γέλια η υπόθεση... LOL

Πάμε λοιπόν με τον Woody να πάρουμε πιστοποιητικό αγαμίας από την ενορία μου... Μπαίνουμε στα γραφεία της εκκλησίας, όπου ψήνει καφέ ένας βοηθητικός κακομοίρης παρατρεχάμενος.
"Καλησπέρα, θα θέλαμε μπλα μπλα για το γάμο".
"Τώρα, θα βγει ο παπάς", λέει ο κυριούλης, και νεύει προς μια πόρτα, η οποία φέρει ευδιακρίτως μια ταμπελίτσα με τη λέξη ΤΟΥΑΛΕΤΑ.

"Είδες από πού θα βγει ο παπάς;" ψιθυρίζει ο Woody, κι εγώ τον σπρώχνω στην άκρη να μη μας ακούσουν. Καλά αρχίσαμε. Ρίχνουμε το πρώτο χασκογέλασμα, και τραβιόμαστε προς μια κολόνα για να μη φαινόμαστε. Η κολόνα έχει πάνω της κρεμασμένη τη γνωστή τοιχογραφία του Ραφαήλ με τίτλο "Σχολή των Αθηνών".

"Κοίτα εδώ τους φιλόσοφους", λέω για να αλλάξω το θέμα. "Δες που μπαίνει ο Πλάτωνας στη Σχολή. Μα τι δουλειά έχει αυτή η εικόνα εδώ μέσα;" αναρωτιέμαι, και στη στιγμή πετάγεται το αστέρι μου. "Ποιος Πλάτωνας μωρέ, ο Απόστολος Παύλος είναι, δε βλέπεις;". Το πράγμα έχει ζουμί.
"Τριακόσια ευρώ στοίχημα ότι αυτός ο σεντονοτύλιχτος εκεί πέρα ΔΕΝ είναι ο Απόστολος Παύλος!". Με την ατάκα μου, ακούγεται το καζανάκι από την ΤΟΥΑΛΕΤΑ. Δεύτερο κύμα χασκογελάσματος. Κρίμα η ευκαιρία για τα 300 ευρουλάκια.

Βγαίνει ο παπάς, και μας οδηγεί στο γραφείο του. Καθόμαστε.

Διαπιστώνω ότι κρατάω στο χέρι τα γυαλιά ηλίου μου, τα οποία είναι το λιγότερο ανάρμοστα για την περίσταση.

(για όποιον δεν κατάλαβε, οι βραχίονες έχουν επάνω νεκροκεφαλές με κόκκαλα και σταυρωτά ξίφη, LOL)

Κρύβω με τρόπο τα γυαλιά στην τσάντα, και αποφασίζω να μη γελάσω, αλλά αλίμονο:
επάνω στο γραφείο, ανάμεσα σε επίσημα έγγραφα, σφραγίδες, γυάλινα ποτήρια και φλιτζάνια του καφέ, δίπλα σε ένα κατατρυπημένο δερμάτινο sous-mains, δίπλα σε μένα, απελπιστικά δίπλα μου, υπάρχει κάτι. Κάτι που με κάνει να θέλω να κυλιστώ στα μωσαϊκά και να γελάω. Δεν το πιστεύω. Τραβάω την προσοχή του Woody και του κάνω νόημα, στρέφοντας το βλέμμα πάνω στο κάτι.

Το κάτι, θα μπορούσε να είναι τρομερά νοσταλγικό και συγκινητικό, αν δεν ήταν ΤΟΣΟ μα ΤΟΣΟ αδιανόητο.

Μια πλαστική διάφανη σφαίρα μισογεμάτη με νερό, όπου επιπλέουν χρωματιστά σωματίδια... και ένα κίτρινο πλαστικό παπί. Για τη μπανιέρα.

Είχα κι εγώ τέτοιο. Είχε κι ο Woody. Σίγουρα είχαν και αρκετοί από σας. Μόνο που εμείς δεν το τοποθετούσαμε σε σκαλιστό ασημένιο σουβέρ ντυμένο με βυσσινί βελούδο.

Έχουμε πια χάσει τη μπάλα κανονικά, και χαχανίζουμε. Πνιχτά, όσο αυτό είναι δυνατόν. Αλλά δεν είναι.
ROTFL


*στη μνήμη του φίλου μας Θέμη, που τα συνήθιζε κάτι τέτοια*

by Saigon

Σύμπραξη on the move

- Καλή η φωτό;
- Καλή, καλή. Πού την έβγαλες;
- Εδώ πιο έξω από την Σαϊμπάι.
- Και δηλαδή εσύ τώρα συμφωνείς με το απόφθεγμα;
- Γιατί, εσύ διαφωνείς;
- Αμάν πια, όλοι μαζί μας τα έχετε βάλει... Τιμωρήστε μας, ναι! Χτυπήστε μας με τη σαγιονάρα! *χτσικ!* LOL
- Ποιος σου μίλησε εσένα, καλέ... Για τις ωραίες μιλάει ο ποιητής! LOL

Saigon & Baygon

Αν είχε στόμα να μιλήσει...

Το απόλυτο χιτ του καλοκαιριού,
από τους απίστευτους Locomondo!
Το τραγούδι που έγινε πασίγνωστο από στόμα σε στόμα,
χωρίς να ηχογραφηθεί σε κανένα CD!
Τώρα και στους τοίχους της πόλης σας... LOL
(για κάτι τέτοια έχω πάντα μαζί μου τη μηχανή...)

by Saigon

On the move

Εργάτη, Αγρότη... Μόνο το "Φοιτητή" και το "Οικοδόμε" λείπουν,
και έτοιμο το λαϊκό επαναστατικό σύνθημα! LOL

by Saigon

Το άλλο με τον Τοτό το ξέρετε;...

Απόγευμα Τετάρτης στο γαλήνιο φωτογραφείο της Σαϊμπάι και ο Ευτύχης μυρίζει Χωσέ. Όχι, δεν είναι José Cuervo, δεν είναι κανείς Ιθπανόθ που τον λένε José, απλά "οσμίζεται" ότι πλησιάζει πελάτης που θα μας "χώσει" με κάτι που θα ζητήσει, είτε από άποψη ταχύτητας παράδοσης παραγγελίας είτε από άποψη απαιτήσεων.
Σε λίγα μόνο λεπτά εμφανίζεται κυρία κοντά στα 50 με ψηφιακή μηχανή. Ξέρει την ψηφιακή μηχανή όσο εγώ να χειρίζομαι το τηλεσκόπιο Humble, δλδ καμιά απολύτως ιδέα, ένα βήμα μόλις μετά το "είναι σατανικό, όργανο του Εξαποδώ". Μας δίνει την κάρτα λοιπόν να πάρουμε τις φωτό να τις εκτυπώσουμε. Η συνήθης διαδικασία επιβάλλει να βλέπει ο/η πελάτης τις φωτογραφίες και να επιλέγει ποιες θέλει να τυπώσουμε. Τη στιγμή που έχουν φορτωθεί οι φωτό, ο Ευτύχης ανεβαίνει επάνω να δει το βίντεο που κάναμε αντιγραφή και αναγκαστικά πηγαίνω εγώ στην κυρία για να την εξυπηρετήσω. Γρήγορα καταλαβαίνω ότι είναι φωτογραφίες από απονομή πτυχίου του υιού της κυρίας: ανθοδέσμες με διάφορα λουλούδια σε ενα μπουκέτο, χαμόγελα, ενα χαρτί φάτσα κάρτα στον κοστουμαρισμένο νεαρό. Και τότε ξεκινάει...
Η κυρία λοιπόν μας λέει ότι θέλει να αλλάξουμε μερικά πραγματάκια, κάτι το συνηθισμένο, αφού πολλές φορές μας ζητήθηκε να διορθώσουμε τα "κόκκινα μάτια", να κόψουμε την φωτογραφία σε συγκεκριμένο κάδρο και διάφορα άλλα ψιλά. Όχι όμως αυτη τη φορά. Αυτή τη φορά οι απαιτήσεις ήταν οι εξής:
- Σε μια φωτογραφία η κυρία είχε κλειστά μάτια και μας ζήτησε να τα ανοίξουμε
- Ο γιος ειχε βγει με ωραίο χαμόγελο σε μια φωτογραφία και ήθελε να βάλουμε το ίδιο χαμόγελο σε όλες τις φωτογραφίες μετα την απονομή
- Ήθελε να μην φαίνεται ότι ήτανε νύχτα, ενώ βγάλανε φωτογραφίες σε μικρό πάρκο έξω από τη σχολή με τα φώτα αναμμένα
- Ήθελε να μεταφέρουμε την οικογένεια από μια οικογενειακή φωτογραφία, και να την πάμε σε ένα μέρος εκεί κοντά που είχε καλύτερα λουλούδια. Στην ερώτηση αν υπάρχει έστω μια φωτογραφία απο το επιθυμητό μέρος για να το κάνουμε μας ειπε πως όχι, αλλα "εμείς με τους υπολογιστές πια όλα μπορούμε να τα κάνουμε"
- Ο γιος ήτανε σε μια φωτό καλός και ήθελε να βάλουμε και τον πατέρα του δίπλα και να είναι μόνοι τους σε μια φωτογραφία. Με την διαφορά ότι ο πατέρας στην προτεινόμενη φωτό είχε βγει χωρίς να φαίνεται το ένα χέρι του, κάτι το οποίο εμεις έπρεπε να αποκαταστήσουμε, σύμφωνα με την κυρία
- Ήθελε να φαίνεται καλύτερα το πτυχίο του γιόκα της λέει, να φαίνεται τι γράφει κι ας ήτανε φωτογραφία με φλας, τραβηγμένη απο 10 μέτρα απόσταση

Όλα αυτά μάλιστα της φάνηκαν και συνηθισμένα και εύκολα και της είπα οτι θα κάνουμε ό,τι μπορούμε. Βλέπετε, δεν είμαι εγώ υπεύθυνος της ψηφιακής επεξεργασίας, αλλά ο Ευτύχης. Οπότε όταν έφυγε η κυρία του ανακοίνωσα τι έπρεπε να κάνει και έφριξε ο άνθρωπος!

Τελικά η κυρία ξαναήρθε, και μετά από μιάμιση ώρα κατάλαβε ότι δεν μπορεί να ζητάει τέτοια πράγματα και αρκέστηκε σε όσα η παρούσα τεχνολογία μπορεί να προσφέρει...
Ευτυχώς...

Baygon speaking

Κυτίο παραπόνων

Μα να μην κυκλοφορούν τέτοιες ποδιές στην αγορά?

Αδικία, αδικία...

by Saigon

Πώς να γελοιοποιήσετε τον εαυτό σας 1.01

Παρασκευή απόγευμα στο κεντρικό φωτογραφείο της Σαϊμπάι, λοιπόν, και όσο περνάει η ώρα τόσο πιο πολύ το μυαλό μου είναι ότι θα σχολάσω, θα πάω για το καφεδάκι μου και θα βγω έξω. Όλη την εβδομάδα, λόγω λίγης δουλειάς με τον συνάδελφο Ευτύχη ήμασταν μέσα στον χαβαλέ. Λατρεύουμε και οι δυο τα "Φιλαράκια" και όλη την εβδομάδα γελάγαμε σαν μικρά παιδιά θυμίζοντας ο ένας στον άλλο διάφορα περιστατικά απο επεισόδια που πρόσφατα είχαμε δει. Τίποτα δεν προμήνυε το τι θα ακολουθούσε ωστόσο...
Κάποια στιγμή την Παρασκευή λοιπόν ο Ευτύχης πηγαίνει για λίγη ώρα στο άλλο κατάστημα για μια δουλεια που τον θέλανε εκεί. Κάθε φορά σχεδόν που πήγαινε έπαιρνε τηλέφωνο στο μαγαζί για να μου κάνει πλάκα: είτε άλλαζε την φωνή του είτε έκανε άλλες γελοιότητες! Ενώ λοιπόν λείπει, χτυπάει το τηλέφωνο και το σηκώνω υποψιαζόμενος οτι ειναι αυτός και θέλει να μου κάνει πλάκα. Ακούω λοιπόν μια φωνή αντρική απο μέσα να μου λεει: "ναι, γεια σας, είχα αφήσει κάτι φωτογραφίες για εκτύπωση πριν λίγες μέρες...", όλο αυτό με νευρικότητα και συγκρατημένα. Καταλαβαίνω λοιπόν οτι ειναι ο Ευτύχης, τον διακόπτω και του λέω "Αντε βρε μαλάκα τελείωνε πες μας τι θέλεις και μην μου σπας τα τέτοια, έχω και δουλειά εδω ρε καραγκιόζη!". Η φωνή από την άλλη μεριά του τηλεφώνου τότε λύνεται και μου λεει με ύφος θύματος και απολογητικό, μέσα στις ενοχές και τις τύψεις "ναι, ναι, συγγνώμη για την ενόχληση, το όνομα μου είναι Τάδε και είχα φέρει για Α4"! Συνειδητοποιώ λοιπόν οτι δεν είναι ο Ευτύχης, αλλα είναι ένας μεγάλος πελάτης του μαγαζιού που άφηνε πολλά λεφτά κάθε εβδομάδα!!! Με απόλυτα σοβαρό τόνο λοιπόν του ζητάω να περιμένει να κοιτάξω αν ειναι έτοιμες οι εκτυπώσεις. Τελικά ήτανε έτοιμες και του είπα οτι μπορεί να περάσει να τις πάρει μέχρι τις 9 που κλείναμε. Μόλις κλείνω το τηλέφωνο συνειδητοποιώ τι μαλακία έκανα ακριβώς και είμαι ανάμεσα στο να μουντζώνω τον εαυτό μου, να με βριζω, να γελάω με την όλη κατάσταση και να σκέφτομαι τι μπορεί να γίνει όταν ο πελάτης έρθει στο μαγαζί να παραλάβει τις φωτογραφίες του. Στο λεπτό επάνω εμφανίζεται ο Ευτύχης ο οποίος φυσικά δεν είχε ιδέα για το τι είχε γίνει. Του αφηγούμαι τι έγινε και του ζητάω να εξυπηρετήσει τον πελάτη όταν έρθει γιατι εγώ δεν μπορώ να το κάνω μετά απο ό,τι έγινε. Φυσικά ο Ευτύχης είχε ξεκαρδιστεί στα γέλια τα οποία διέκοπτε μόνο και μόνο για να μου πει (και υπενθυμίσει) πόσο μαλάκας είμαι και ότι δεν μπορεί να έχω κάνει κάτι τέτοιο!!!
Όπως φοβόμουνα, δεν ήτανε σε θέση να εξυπηρετήσει κανέναν πελάτη από τα γέλια. Σε λίγα λεπτά εμφανίστηκε ο πελάτης που τηλεφώνησε για να παραλάβει τις φωτογραφίες του και ο Ευτύχης συνεχίζει να μην ειναι σε θέση να εξυπηρετήσει. Αναγκαστικά λοιπόν εξυπηρετώ εγώ τον πελάτη αλλα για να μην με καταλάβει αλλάζω την φωνή μου μπας και γλιτώσω το ρεζίλεμα. Ο πελάτης ειναι με σκυμμένο το κεφάλι, μέσα στην ντροπή και την θυματοποίηση εν τω μεταξύ και δεν λέει τίποτα για το περιστατικό. Εγώ του κάνω μια γενναία έκπτωση και τον καληνυχτίζω. Μόλις πατάει το πόδι του έξω απο το μαγαζί ξεσπάω κι εγώ σε γέλια μαζί με τον Ευτύχη για το γελοίον της υπόθεσης!
Ξέρω, θα μπορούσε να εξελιχθεί χειρότερα το σκηνικό και ειμαι τυχερός αλλα συνεχίζω να ξέρω οτι γελοιοποιήθηκα! Ευτυχώς δλδ ο άνθρωπος συνεχισε να ειναι πελάτης και δεν έφυγε απο το μαγαζί...
Και ναι, είμαι νούμερο!

by Baygon

Αααααααααααα-γκού!

Ο καλός μου ο Baygon υπέφερε χτες... "Τον πονούσε το δοντάκι του", που λένε... (ασχολίαστο). Βγάζει φρονιμίτη το καμάρι μου, και πονάει! Λες να φρονιμέψει τώρα; Μπα, δεν το βλέπω...

Η φίλη μας η Νεράιδα τον συμβούλεψε να πάει στο φαρμακείο και να πάρει Dactarin, μια κρέμα που συνηθίζουν να βάζουν στα μωρά, όταν βγάζουν δόντια και ταλαιπωρούνται. Μπαίνει λοιπόν ο Baygon στο φαρμακείο, ζητάει την κρέμα, του τη δίνει ο φαρμακοποιός, και μαζί του δίνει και μια πιπίλα.
"Για να μην κλαίει συνέχεια το μωράκι σας, να του βάζετε και λίγη ζάχαρη μερικές φορές"...

Γεια σου ρε Baygon με την πιπίλα σου! Άντε και σε λίγες μέρες θα σου στολίσω την τουρτίτσα των γενεθλίων σου με ένα και μοναδικό κεράκι!
Κοίτα πώς ελαχιστοποιήθηκε ξαφνικά ο προϋπολογισμός... (χιχιχιχι)

by Saigon

On the move

Χρειάζονται άλλα σχόλια;

by Saigon

Τα λουλούδια στην κυρία απο μένα (λέμε τώρα...)

Μία από τις λίγες γλυκές στιγμές της δουλειάς του γραφείου είναι η συνήθεια του Meek να μου φέρνει λουλούδια κάθε Δευτέρα πρωί. Είναι πολύ ευγενική χειρονομία και μου φτιάχνει την διάθεση, ειδικά επειδή ξέρω ότι δεν μου την "πέφτει" αλλά το κάνει με κάθε καλή πρόθεση.
Εδώ όμως δημιουργείται ένα θέμα: ο Mr. Fruitcake (a.k.a. Διευθυντής) δεν συμπαθεί ιδιαίτερα τον Meek (για να είμαστε ειλικρινείς, δεν συμπαθεί και κανέναν, αφού τρώγεται με τα ρούχα του) και «ζηλεύει» όταν κάποιος τον επαινεί, ακόμα κι αν ο καημένος είναι απλά υπάλληλος και μάλιστα ιεραρχικά αρκετά πιο χαμηλά απ’ ό,τι ο ίδιος. Μην ρωτάτε γιατί, κι εγώ δεν ξέρω! Η κατάσταση αυτή με έχει οδηγήσει σε σημείο να μην λέω στον Fruitcake τίποτα καλό για τον Meek για να μην ζηλέψει και προκαλέσω κάποιο πρόβλημα. Φυσικά δεν του έχω πει ότι τα λουλούδια τα φέρνει ο Meek, αντ’ αυτού έχω αφήσει να εννοηθεί ότι τα φέρνω εγώ η ίδια στο γραφείο.
Δευτέρα απόγευμα λοιπόν, ήδη είχα λουλούδια στο γραφείο μου και ο Fruitcake με πλησιάζει και μου λέει με το γνωστό του ύφος: «Α, τι ωραία λουλούδια! Θα μου φέρεις κι εμένα αύριο, που θα έρθει η γυναίκα μου το πρωί πρώτη φορά να δει το γραφείο, να βρει ωραίο περιβάλλον;». Κρύος ιδρώτας με έλουσε αυτόματα. Δεν μπορούσα να πω και τίποτε άλλο εκτός από «Μάλιστα». Μόλις απομακρύνεται (και ουρλιάζει ο συναγερμός στο κεφάλι μου "Mayday! Mayday!") αποφασίζω να τηλεφωνήσω στον Meek για βοήθεια όταν σχολάσω. Και, όπως επιβάλλει ο Νόμος του Μέρφυ, δεν σηκώνει το κινητό του! Αναρωτιέμαι φυσικά αν θα καταφέρω να τον βρω, και αν έχει μείνει κανένα λουλουδάκι στον κήπο του για να το κόψει στις 5:00 το πρωί, μπας και ικανοποιήσουμε το βίτσιο του Fruitcake να εντυπωσιάσει την Mrs. Fruitcake...

Κουρασμένη λοιπόν μετά το γραφείο, ξαπλώνω στον Καναπέ (ναι, με κεφαλαίο, το αξίζει!) και λαγοκοιμάμαι. Ξαφνικά, χτυπάει το κινητό, είναι ο Meek ο οποίος ανησύχησε από τα τηλέφωνά μου. «Έλα, Meek, είδε ο Fruitcake τα λουλούδια, και για να μη σε καρφώσω του είπα ότι τα έφερα εγώ, και μου ζήτησε να του πάω μερικά αύριο για να στολίσει το γραφείο, που θα έρθει η γυναίκα του, να πουλήσει μούρη!». Ο Meek λύνεται στα γέλια φυσικά, γελάω κι εγώ και κλείνουμε το τηλέφωνο. Το βλέμμα μου πήγε απευθείας στον W. δίπλα μου στον άλλο Καναπέ (ναι ρε, κι αυτός με κεφαλαίο!) ο οποίος με κοιτάει κατάπληκτος, μην πιστεύοντας αυτά που μόλις με άκουσε να λέω στο τηλέφωνο! Και ξαφνικά ξεσπάει σε γέλια διαρκείας, τα οποία διακόπτει πού και πού για να πει «Ρε τον μαλάκα τον φρούτκεηκ!».
Εννοείται πως χτες η κυρία Fruitcake ούτε καν γύρισε το (τίγκα στη μάσκαρα) βλεφαράκι της να κοιτάξει τα λουλούδια, έκανε μια βόλτα στους διαδρόμους κοιτάζοντας περιφρονητικά, ζήτησε έναν αναπτήρα για το τσιγαράκι της, και τίναξε τη στάχτη της μέσα στο βάζο...

by Saigon

Ο άντρας ο σωστός από το ροζ στρινγκ φαίνεται!

Μια ωραία πρωία λοιπόν, σε ένα κεντρικό φωτογραφείο της Σαϊμπάι, ένας πελάτης μπαίνει μέσα και αφήνει δύο φιλμάκια για εμφάνιση. Δεν είναι απλά ένας πελάτης όμως, μιλάμε για έναν άντρα γύρω στα 35, με ντύσιμο σφίχτη: εφαρμοστή αμάνικη μπλούζα να φαίνονται τα μούσκουλά του, γυαλί RayBan πιλότου (αλα Τομ Κρουζ) και με ύφος μέγιστου γκόμενου, μπήχτη και μαμιά. Ο υπάλληλος δεν δίνει σημασία στην εμφάνισή του θεωρώντας τον ακόμα ένα νούμερο από τα πολλά που μπαίνουν σε αυτό το φωτογραφείο. Η συνηθισμένη διαδικασία ακολουθείται και τα φιλμάκια εμφανίζονται.
Η αφεντομουτσουνάρα μου λοιπόν παραλαμβάνει τα εμφανισμένα φιλμ, έτοιμα για εκτύπωση. Κάνω λοιπόν εναν τυπικό έλεγχο κοιτώντας τα κόντρα στο φως για να δω αν εχει εμφανιστεί καλά το φιλμ. Με μια πρόχειρη ματιά βλέπω τα καρέ του φιλμ να έχουνε κάποιες ανθρώπινες φιγούρες σε στάσεις το λιγότερο..."περίεργες"! Όλο αγωνία τότε, βάζω το φιλμ μέσα στο μηχάνημα και περιμένω να δω τι έχει τραβηχτεί. Και τότε τα ματάκια μου βλέπουν το φοβερό θέαμα: ο σφίχτης πελάτης με φίλους του σε κάποιο σπίτι, ντυμένοι όλοι γυναίκες, με πρόστυχα ρούχα, βαμμένοι και με περούκες να ποζάρουνε! Όχι απλά να ποζάρουνε, αλλα να επιδεικνύουνε τα σωματικά τους "προσόντα" ποζάροντας έτσι ώστε να επιδεικνύουνε τα ροζ στρινγκ τους (φορεμένα, φυσικά), να χαϊδεύουν ο ένας τον άλλο, να χουφτώνονται, να ποζάρουνε ομαδικά σε στάσεις σεξ και να κάνουνε στριπτίζ πετώντας εδώ κι εκεί τα πρόστυχα ρούχα κι εσώρουχά τους! Μια ωραία παρέα δλδ να περνάει όμορφα στο σπίτι, woohoo!!!
Σε κανενα δίωρο μετα την παράδοση των φιλμ λοιπόν, ο σφίχτης με ύφος "σας έχω όλους για την πλάκα εδώ και τώρα" εμφανίζεται για να παραλάβει τις φωτογραφίες. Χαίρομαι απίστευτα που δεν είναι στα καθήκοντά μου να παραδίδω τις εμφανισμένες φωτογραφίες στους πελάτες και αφήνω τον άλλο υπάλληλο να το κάνει, ενα καθήκον καθόλου εύκολο όπως αποδείχτηκε, καθώς με δυσκολία μπόρεσε να κρατηθεί να μην γελάσει μόλις τον είδε, αφου τον είχα ήδη ενημερώσει για τις παιχνιδιάρικες συνήθειες του σφίχτη και των φίλων του. Εγώ φυσικά δεν μπόρεσα καν να είμαι παρών στο σκηνικό, γι'αυτό και κατέβηκα στο υπόγειο για να ανέβω λίγη ώρα μετά με την κοιλιά μου να πονάει απο τα γέλια και να αντικρύσω τον συνάδελφο και φίλο μου να έχει καταφέρει τελικά να σκάσει στα γέλια μετά την αποχώρηση του σφίχτη-πελάτη!
Σ' ευχαριστουμε σφίχτη για τις ώρες άπειρου γέλιου που μας χάρισες!
Καλή συνέχεια στα παιχνίδια σου και φιλιά στα κορίτσια!

by Baygon