Season's Greetings

Κοντεύει 03:30 τη νύχτα. Το MEGA δείχνει την ταινία "Η Σεξωγήινη" ("My Stepmother is an Alien") με την Kim Basinger (αυτό κι αν είναι τελείως απ' τ' άγραφα! Ένα μεγάλο *ζήτω* για τα eighties που ξαναζούν! Yay!). Σαν καλός βρυκόλακας που είμαι, γιορτάζω τις πρώτες πρωινές ώρες των Χριστουγέννων πλένοντας το μπαλκόνι και σιδερώνοντας. Αργότερα ίσως ζυμώσω και πρέτζελ. LOL
Μου συμβαίνει ξανά τελευταία, να ξενυχτάω όπως παλιά. Όχι πια επειδή κάθομαι με τις ώρες στον υπολογιστή. Συνήθως διαβάζω, ή βλέπω άθλιες ταινίες στο DVD player. Τις καλές ταινίες τις φυλάω για όταν έρχεται ο Baygon. :-)
Λίγες μέρες πριν "εκπνεύσει" το έτος (πού 'σαι, Baygon? Ξεχάσαμε το "εκπνεύσει" στα κλισέ μας!), είπα να γράψω καναδυό πραγματάκια, που σας παραμέλησα πολύ και δεν έπρεπε. Ορισμένα νέα όμως δε λέγονται αμέσως.

Είχα τάξει εδώ και μήνες ότι θα πω λεπτομέρειες για το ρετρό καλοκαίρι και τις αλλαγές που έφερε... Δεν ξαφνιάζομαι εύκολα από πράγματα που άλλοι άνθρωποι αποκαλούν "διαβολικές συμπτώσεις", "τύχη", "μοίρα" και άλλα τέτοια. Θεωρώ πως όλα συνδέονται με κάποιον τρόπο, όχι επειδή είναι προδιαγεγραμμένα, αλλά επειδή γενικώς ο κόσμος είναι τόσος δα μικρός και καμιά φορά χωράει στο κεφάλι μιας καρφίτσας. Πλατειάζω, σταματήστε με.
Το καλοκαίρι του 1994 ήταν το ωραιότερο της ζωής μου. Σε ένα υπέροχο μέρος, με καλούς φίλους, με θάλασσα, με όρεξη και ιδέες, με τα πιο ευτυχισμένα γενέθλια ever, και με έναν μεγάλο έρωτα που έμελλε να κρατήσει χρόνια. Τότε ήμουν 14 ετών.
Φέτος που θα διπλασίαζα το 14 και θα το έκανα 28, από πολύ νωρίς διαρκώς γυρνούσαν στο νου μου πράγματα περασμένα. Αναμνήσεις από εκείνο το συγκεκριμένο καλοκαίρι, της μισής μου ζωής ακριβώς δηλαδή... Συνεχώς τύχαινε και έβλεπα ή άκουγα ή συναντούσα αναφορές και εικόνες και ήχους και μυρωδιές και ανθρώπους που με ταξίδευαν κατευθείαν εκεί πίσω. Στο 1994. Γι' αυτό βάφτισα το φετινό καλοκαίρι "14+14" και έδεσα στο λαιμό μου ένα δερμάτινο κορδόνι απ' όπου κρεμόταν μια καρδούλα φτιαγμένη από πέτρα. Το (δώρο γενεθλίων) κόσμημα που σημάδεψε το τότε, συνόδευε πλέον και το τώρα. Τη φόρεσα ασταμάτητα ως τα φετινά γενέθλιά μου, και δε φαντάζομαι να την ξαναφορέσω ποτέ. Γιατί στα φετινά γενέθλιά μου, η πέτρινη καρδούλα έκλεισε τον κύκλο της, μαζί με το 14+14. Στα φετινά γενέθλιά μου, αυτά τα 28 πήραν τη θέση που τους έπρεπε στο παρελθόν, και βρέθηκα ξαφνικά να τρέχω ολοταχώς μπροστά, προς το μέλλον. Στα φετινά γενέθλιά μου, αγαπημένοι φίλοι με εκπλήξεις, συνωμοσίες και διπλή κατασκοπεία (υπέροχο, πάντα θα το θυμάμαι και θα γελάω) ήταν παρόντες σε εξελίξεις συγκλονιστικές. Τα φετινά γενέθλιά μου ήταν τα πιο ευτυχισμένα της νέας εποχής που ξεκίνησε εκείνο το βράδυ. Γιατί εκείνο το βράδυ, την ώρα που όλος ο κόσμος χάζευε την Αυγουστιάτικη πανσέληνο, εμείς στο μπαλκόνι στήσαμε χορό γύρω από ένα θετικό Predictor.

Χρόνια Πολλά και Καλά σε όλους, και περισσότερο στον Woody μου, που περιμένει πώς και πώς να γεννηθεί το αστεράκι μας το Πάσχα, για να αρχίσει μανιωδώς να το κακομαθαίνει... :-)

by Saigon

Άντε γεια

Είχα πάααααααρα πάαααααααρα πολύ καιρό να γράψω εδώ, παρ' όλο που συνέβησαν (και ακόμα συμβαίνουν) διάφορα συναρπαστικά, εντούτοις για λόγους προσωπικούς δεν καθόμουν στον υπολογιστή για πολλή ώρα όπως παλιά.
Τώρα όμως, που η πρόκληση-παύλα-εκβιασμός ήρθαν ιπτάμενα (κατά το "the shit has just hit the fan"), δε θα κάτσω σαν θύμα να το καταπιώ. Θα κινηθώ καταπώς πρέπει.

Η πρώτη σκέψη μου ήταν να σου τηλεφωνήσω, αλλά και ποιος μπορούσε να μου εγγυηθεί ότι θα απαντούσες? Άλλωστε το έχεις ξανακάνει στο παρελθόν, να αποφεύγεις να σηκώσεις το τηλέφωνο εκεί που ξέρεις ότι δε σε παίρνει.
Εσύ λοιπόν, που μυξοκλαίγεσαι ότι σε πρόδωσα και ζητάς συμπόνια και οίκτο απ' αυτούς που σε πιστεύουν ακόμα, γιατί δε λες την αλήθεια?
Γιατί δεν τους λες ότι το πρόσωπο που τόσον καιρό τους παρουσιάζεις, είναι ψεύτικο και αριστοτεχνικά στημένο?
Γιατί δεν τους λες ότι μου παρίστανες τη φίλη ενώ παράλληλα με έθαβες κανονικά πίσω από την πλάτη μου?
Και πάνω απ' όλα, γιατί δε λες πως, όταν σου έδωσα την ευκαιρία να παραδεχτείς τις βρωμιές σου, το γύρισες σε ένα αηδιαστικό "Εγώ, ποτέ!"?

Σου έδωσα πάρα πολλές ευκαιρίες, για την ακρίβεια. Πάρα πολύ χώρο και χρόνο. Όχι για "να διορθωθείς", όπως επέμενες εσύ ότι έπρεπε να κάνω εγώ, και απορούσα τι στο διάολο εκτιμάς τελοσπάντων σε μένα και με κάνεις παρέα, αφού με θεωρούσες τόσο σκάρτη. Ναι, όλα τα μάθαινα. Όλα τα ξέρω. Και μην τολμήσεις να κατηγορήσεις αυτόν που φάνηκε αληθινός, σε αντίθεση με σένα, και μου αποκάλυψε τι σαπίλα είχες βάλει στη ζωή μου. Άλλωστε ούτε εσύ η ίδια δεν κατάφερες να κρυφτείς - μερικά μόλις λεπτά αφότου αρνήθηκες πως τόσον καιρό με δούλευες ψιλό γαζί, του τηλεφώνησες και τον έκραξες επειδή με είχε προειδοποιήσει. Για τι πράγμα με προειδοποίησε λοιπόν? Γι' αυτά που εσύ ΔΕΝ του είχες πει? Δε σου έμεινε ούτε ίχνος αξιοπρέπειας.
Σου άνοιξα το σπίτι μου και την καρδιά μου. Σε έκανα μέρος της ζωής μου. Κι εσύ το μόνο που έκανες ήταν να με κατακρίνεις για το παραμικρό, να με σχολιάζεις και να χύνεις δηλητήριο. Αλλά όχι μπροστά μου, όχι, ποτέ. Πάντα έμενα με την εντύπωση ότι όλα ήταν μέλι-γάλα μεταξύ μας, κι εσύ δεν είχες καλά-καλά ανέβει στο τρένο της επιστροφής, όταν άρχιζες το φτυάρι! Και τι δεν είπε το γλυκύτατο στόμα σου!
Με ζήλευες παθολογικά, πέρα από κάθε λογική αλλά και παράνοια. Ζήλευες οποιονδήποτε ξόδευε λίγο παραπάνω χρόνο μαζί μου, την ώρα που εσύ δε μπορούσες λόγω απόστασης. Ζήλευες τους καινούριους ανθρώπους που γνώριζα (δεν πρόκειται να ξεχάσω ότι αποκάλεσες "χαζοβιόλα" κάποια που είχες δει για ελάχιστα λεπτά, μόνο και μόνο επειδή τη γνώρισα και τη συμπάθησα εν τη απουσία σου και χωρίς την έγκρισή σου. Ήμαρτον!). Ζήλεψες που τόλμησα να έχω ήδη έναν κολλητό φίλο πριν καν γνωρίσω εσένα! Ζήλευες που τον σύστηνα ως τέτοιον. Και φυσικά σκύλιαζες επειδή είχαμε επαφή, εμπιστοσύνη και πραγματική φιλία. Ζήλεψες ακόμα κι όταν ο άντρας μου με πήρε αγκαλιά και ψιλοχορέψαμε μπροστά σε μια πλανόδια ορχήστρα στο δρόμο. Αλλά βέβαια, για να καλύψεις τη ζήλια σου εκείνη την ώρα το χαρακτήρισες απλώς "σαχλό και ανούσιο, λες και προσπαθούσαμε να αποδείξουμε κάτι".
Βάσισες ολόκληρη τη σχέση μας σε μια σχιζοφρενική σημειολογία. Έβλεπες πράγματα που δεν υπήρχαν, μετέφραζες τα λόγια μου όπως σου άρεσε, και όλα τα ζύγιζες σύμφωνα με τον εγωισμό σου. Ε λοιπόν, μάθε πως το σύμπαν δεν περιστρέφεται γύρω από σένα. Δε μπορούμε όλοι να ασχολούμαστε μαζί σου! Και επιτέλους κόφ'το, πάψε να προσπαθείς να πείσεις τον κόσμο ότι και καλά υπάρχει κατάρα επάνω σου που σου στέλνει σκάρτους ανθρώπους να σε πληγώνουν. Δεν έχεις αφήσει τίποτα όρθιο γύρω σου. Όλους τους έχεις εκμηδενίσει. Μόνη σου.

Τους τελευταίους μήνες έπαψα να παίζω το παιχνιδάκι σου. Κουράστηκα. Δεν αξίζεις τίποτα πια. Άλλωστε δε μπορώ να δίνω σημασία σε μηνύματα που στέλνεις πολύ προσεκτικά προγραμματισμένα και μελετημένα, λες και είναι δυνατόν να πιστέψω ότι με σκέφτεσαι και αναρωτιέσαι "τι να κάνω άραγε" μόνο κάθε Σάββατο. Δε βρίσκω το λόγο να ασχοληθώ μαζί σου, τη στιγμή που έστειλες ανώνυμο φάκελο στο σπίτι μας, και με αποκάλεσες "Σέρλοκ Χολμς" επειδή κοίταξα τη σφραγίδα ταχυδρομείου για να δώ από πού ήρθε ανώνυμο γράμμα στο όνομά μου.
Μα περισσότερο απ' όλα, με εξοργίζει το γεγονός ότι τελικά, με ξέρεις τόσο λίγο, που νόμισες ότι μπορείς με μια κλάψα της κακιάς ώρας να τα σβήσεις όλα. Νόμισες ότι είχες κάθε δικαίωμα να παριστάνεις το θύμα και να μην παραδέχεσαι ποτέ ότι τα έκανες όλα σκατά μόνη σου. Ότι εδώ και καιρό η σχέση μεταξύ μας δεν έχει καμιά ελπίδα, και γι' αυτό φταις μόνο εσύ. Εσύ το έφτασες ως εδώ. Όταν σου τηλεφώνησα και σου είπα, "ξέρω όλα αυτά που έχεις πει για μένα, δεν υπάρχει λόγος να το αρνηθείς, παραδέξου το τουλάχιστον για να μπορούμε να μιλάμε σαν άνθρωποι, έστω τυπικά", εσύ εξανέστης και τσίριζες στο αυτί μου ένα σωρό εμετικές δικαιολογίες που δεν έστεκαν. Εκεί έχασες οριστικά τη μπάλα. Εκεί ήταν για μένα το τέλος. Εκεί. Τη στιγμή που σου έδωσα την ευκαιρία να πεις μια φορά την αλήθεια, έτσι για αλλαγή, κι εσύ μου την πέταξες στα μούτρα και μετά είχες και την απαίτηση να συνεχίσω να σ' αγαπώ, και μάλιστα όχι να σ' αγαπώ όπως εγώ μπορώ, αλλά όπως εσύ θέλεις.

Αν με άκουγες λίγο, τις στιγμές που σου μιλούσα για τη στάση μου προς τη ζωή, θα θυμόσουν ότι δεν συνηθίζω να δίνω ακατάσχετα ευκαιρίες, και ειδικά σε ανθρώπους που δεν τις αξίζουν. Συνήθως δίνω δύο. Τρίτη ευκαιρία δεν υπάρχει. Τα κουβαδάκια τους και σε άλλη παραλία. Σε σένα έδωσα περισσότερες, και είναι το μοναδικό πράγμα που μετανιώνω. Βλέπεις, η ζωή μας είναι τόσο μικρή, τόσο λίγη, θα ήταν σπατάλη αν καθόμουν να την αναλώνω εκεί που δεν υπάρχει ελπίδα. Χωρίς υστερίες, απλώς χωρίζουν οι δρόμοι και συνεχίζω. Τόσο απλά. Δε θα μου λείψεις, λοιπόν. Δε μου λείπει τίποτα από σένα. Δε με ενδιαφέρει να είσαι καλά. Η ζωή σου είναι πλέον εντελώς χώρια από τη δική μου - δε με αγγίζεις.
Κι αν παλιά σκεφτόμουν πως, αν τυχόν κάποτε μαλώναμε και δεν είχαμε επαφή, θα στενοχωριόμουν απίστευτα να σε βλέπω στις φωτογραφίες του γάμου μου και να μη σ' έχω πια στη ζωή μου, τώρα ούτε αυτό με αγγίζει. Θα συνεχίσουμε να κινούμαστε σε κοινούς κύκλους, ενδεχομένως σπάνια θα βλεπόμαστε κιόλας, αλλά αυτό θα είναι όλο. Δε θα με απασχολήσεις ποτέ ξανά. Πάντα στη ζωή μου, βγάζω τα σκουπίδια έξω. Αυτό κάνω και απόψε.
Έξω.


by Saigon

Χαμένοι στη μετάφραση

Όταν άρχισε να προβάλλεται το "Beverly Hills 90210" στην Ελλάδα, πολλά πράγματα ήταν εντελώς διαφορετικά απ' ό,τι σήμερα.
Παρακολουθώντας (επίσημα πλέον) τα επεισόδια από την πρώτη season, είναι φανερές οι αλλαγές στη μόδα. Οι κοπέλες που πρωταγωνιστούσαν, όμορφες για τα δεδομένα της εποχής, αλλά παρ' όλα αυτά ατελείς και γήινες: με πραγματικές περιφέρειες, χυτές γάμπες, αληθινά μπράτσα (πλην της αλογομούρας "Ντόνα", που έγινε κάτι σαν America's sweetheart με την αφέλειά της και την επιμονή της να απέχει από το σεξ), λευκή επιδερμίδα (και όχι μαύρισμα του σολάριουμ), σε διάφορα ύψη και κιλά. Χαίρομαι απίστευτα που πέρασα ξυστά και γλίτωσα από τις στυλιστικές επιταγές των late '80s και early '90s, αφού τελείωνα το δημοτικό τότε και όσο να 'ναι δε θα μπορούσα να ξαίνω το μαλλί πριν το σχολείο, να φοράω σακάκια, πουκάμισα ή πουλόβερ με υπερμεγέθεις βάτες, και πλαστικά κοσμήματα. Ωστόσο ομολογώ πως δεν κατάφερα να ξεφύγω από τα κολάν με το "ποδαράκι", τα φαρδιά πουλόβερ ως το γόνατο, και τα πουκάμισα δεμένα κόμπο στη μέση. :-)

Δεν είναι όμως μόνο ο μιμητισμός ως προς τη μόδα που χαρακτήριζε τα ελληνικά δεδομένα. Η ελληνική τηλεόραση ήταν *σχετικά* παρθένα με τις υποτιτλισμένες αμερικανικές σειρές, μην έχοντας τεράστια εμπειρία στο ενεργητικό της: λίγη "Δυναστεία", ένας "Ιππότης της Ασφάλτου", αργότερα κάτι "Ντιουκς" και "Φάλκον Κρεστ", και φυσικά τα αλληλένδετα έπη της "Τόλμης και Γοητείας" και των "Ατίθασων Νιάτων".
Η μετάφραση των υπότιτλων γινόταν συχνά (για να μην πω κατά κανόνα) εξ ακοής, με χαρακτηριστική συνήθεια των άπειρων μεταφραστών να παραλείπουν ολόκληρες φράσεις ή και στιχομυθίες όταν κάτι δεν ακουγόταν πολύ καθαρά ή ήταν γρήγορο ή πολύ δύσκολο (π.χ. ιδιωματισμοί ή εκφράσεις του καθομιλούμενου λόγου) για τα δεδομένα τους.
Κάπως έτσι υποτιτλίστηκε και το "Beverly Hills", όπου ειδικά κατά τις τρεις πρώτες seasons η μετάφραση ήταν επιεικώς απαράδεκτη, και κάπου προς την τέταρτη άρχισε να στρώνει αισθητά. Μετά τα πρώτα 2-3 περιστατικά που με έκαναν να γελάω ή να φρίττω, αποφάσισα να παρακολουθώ τη σειρά με το σημειωματάριο ανά χείρας, ώστε να μη μου ξεφύγει τίποτα και να μπορέσω να τα μοιραστώ μαζί σας εδώ.

Edited to add: μετά την ευγενική παράκληση από το sourotiri, έβαλα με πορτοκαλί γράμματα τις σωστές μεταφράσεις. :-)

Να λοιπόν η συγκομιδή:

• The sunblock's up.
  Ο ήλιος σταματάει επάνω.
  (Θα πας στην παραλία; Μην ξεχάσεις να πάρεις μαζί σου τον ήλιο. Θα τον βρεις στο επάνω πάτωμα.)
  Το αντιηλιακό είναι επάνω.
  
• It only tears them further apart.
  Τα δάκρυα απομακρύνουν.
  (Ειδικά αν είναι μεγάλες οι σταγόνες.)
  Τους απομακρύνει ακόμα περισσότερο.
  
• Let go of mommy, please.
  Άσε τα λεφτά, σε παρακαλώ.
  (Ασχολίαστο.)
  Άσε τη μανούλα, σε παρακαλώ.
  
• When you put your fist through the dining table.
  Όταν έφερες το δείπνο στο τραπέζι.
  (Καλή όρεξη.)
  Όταν έσπασες με τη γροθιά σου το τραπέζι.
  
• A peach pie.
  Ένα πιτς πάι.
  (Γιατί ρε παιδιά; Γιατί; Τόσο δύσκολο ήταν;)
  Μια ροδακινόπιτα.
  
• Baby care needs a recess.
  Η φροντίδα του μωρού είναι πάνω απ' όλα.
  (Και μη μου μπαίνεις και πολύ, άντε γιατί α.)
  Χρειάζομαι ένα διάλειμμα από τη φροντίδα του μωρού.
  
• The Peach Pit.
  Το στέκι του Πιτ.
  (Του Μαύρου Πητ.)
  Ή το αφήνουμε απείραχτο ως όνομα μαγαζιού, "The Peach Pit", ή αν πρέπει σώνει και καλά να το μεταφράσουμε θα το πούμε "Το κουκούτσι του ροδάκινου".
  
• Right out of the box.
  Έξω από το κουτί.
  (Αν το φας μέσα στο κουτί, είναι στριμόκωλα.)
  Κατευθείαν από το κουτί.
  
• Some pastries.
  Μερικές πάστες.
  (Όλοι ξέρουμε ότι οι πάστες προσφέρονται μέσα σε μικρή χαρτοσακούλα του φούρνου, μαζί με κρουασανάκια και ζαμπονοτυρόπιτες.)
  "Pastries" ονομάζονται τα γλυκίσματα με φύλλο ή ζύμη.
  
• I've got a treehouse on Pineapple Mountain.
  Έχω ένα σπίτι πάνω στο φοίνικα.
  (Τραβάς τα μαλλιά σου, ή δεν τα τραβάς; Πείτε μου!)
  Έχω ένα δεντρόσπιτο στο βουνό Pineapple.
  
• Anything goes.
  Το ίδιο κι ο κόσμος που πάει.
  (Πού το βρήκες χρυσή μου όλο αυτό;;)
  Όλα παίζουν / Όλα είναι πιθανά.
  
• Let's take a road trip.
  Πάμε μια βόλτα στο δρόμο.
  (Vamos a la playa.)
  Πάμε ένα ταξίδι με το αυτοκίνητο.
  
• The Zen of Surfing.
  Το Ζενίθ του σέρφινγκ.
  (Δεν είχε γίνει μόδα ακόμα το ζεν. Κι ύστερα ήρθαν οι μέλισσες.)
• The Ladies' Room.
  Το δωμάτιο των γυναικών.
  (Ρουμς του λετ.)
  Οι γυναικείες τουαλέτες.
  
• In the hamper.
  Μέσα στη ντουλάπα.
  (Δε θέλω να ξέρω πώς μυρίζει μέσα σ' αυτή τη... ντουλάπα.)
  Μέσα στο καλάθι με τα άπλυτα.
  
• Wardrobe guideline.
  Οδηγίες ιματιών.
  ("That's not even a wooooooord!!!" που θα 'λεγε κι η Μόνικα από τα "Φιλαράκια".)
  [βίντεο εδώ, επίμαχη σκηνή στο 06:56]
  
• A wet bar.
  Στρώμα νερού.
  (Γκουχ γκουχ. Και μετά λένε για μένα ότι έχω απωθημένα.)
  "Μπαράκι" -> Πάγκος ή ντουλάπι με νεροχύτη, για ανάμειξη αλκοολούχων ποτών.
  
• Vivien Leigh.
  Βίβιαν Λέιφ.
  (Ωχ το μάτι μου.)
  Βίβιαν Λι.
  
• The Grim Reaper.
  Ο Μουτζούρης.
  (Και το άλλο μάτι μου.)
  Ο Θάνατος (συνήθως απεικονίζεται με το δρεπάνι).
  
• Has anybody seen my Cliff's Notes?
  Είδε κανείς τις σημειώσεις του μαθήματος του Κλιφ;
  (Πού να τις δω καλέ που στραβώθηκα;)
  Είδε κανείς το σχολικό μου βοήθημα;
  

by Saigon

ΑπωTVημένα

Ίσως είχατε προσέξει ότι, σε κάποιο παλαιότερο post, ανέφερα το πώς δεν έχω παρακολουθήσει τα κατά καιρούς σίριαλ σε αντίθεση με τους συνομηλίκους μου. Το πρώτο σίριαλ που είδα με θρησκευτική αφοσίωση (τόσο ώστε να ρυθμίζω όλο το πρόγραμμα της δουλειάς μου γύρω από αυτό) ήταν το θρυλικό "Παρά Πέντε". Κατά τα άλλα, είμαι φανατική (όπως ακριβώς και ο Baygon - κύλησε ο τέντζερης και βρήκε το καπάκι, σαν να λέμε) με τα πολυαγαπημένα "Φιλαράκια", όμως δεν τα έβλεπα συστηματικά στην τηλεόραση. Τα είδα όλα μαζεμένα όταν πια η σειρά είχε τελειώσει...

Ας το πιάσω όμως από πιο παλιά.

Πολλά από τα δημοφιλή σίριαλ ήταν δική μου επιλογή να μην τα παρακολουθήσω ποτέ, για λόγους αισθητικής. Όλα τα μεταγγλωτισμένα σκουπίδια, όπως και το σύνολο των έργων από Φώσκολο, Μανουσάκη, Ζιώγα, Ανδριανού, απερρίφθησαν χωρίς δεύτερη σκέψη γιατί δε με εξέφραζαν σε τίποτα και προσέβαλαν τη νοημοσύνη μου. Οι απογευματινές σαπουνόπερες τύπου "Έρωτας", "Βέρα στο δεξί", "Για μια θέση στον ήλιο" και λοιπά, με άφησαν ομοίως αδιάφορη. Με αποκορύφωμα, φυσικά, τη "Μαρία την άσχημη", που μέχρι πρότινος εσφαλμένα νόμιζα πως ήταν το χειρότερο σίριαλ στα χρονικά της ελληνικής τηλεόρασης. Έκανα λάθος! Ήρθε το "Μια στιγμή, Δυο ζωές" να με διαψεύσει. Δεν γίνεται πιο κάτω από δω, που λέει κι ο στίχος.

Υπήρξαν όμως και κάποια πράγματα που πραγματικά θα ήθελα να τα δω, αλλά δε μπόρεσα... επειδή δε με άφηναν οι γονείς μου. Θεωρούσαν πως δεν είναι κατάλληλα για την ηλικία μου, ή πως το περιεχόμενό τους θα με παρέσυρε σε ασωτίες χάριν μιμητισμού. Η μπάλα πήρε την "Αναστασία", τα "Μπακούρια", το "Λόγω Τιμής", το "Είμαστε στον αέρα", το "Τελευταίο Αντίο", το "Η αγάπη άργησε μια μέρα", τα "Φιλαράκια" βεβαίως-βεβαίως, μέχρι και το "Κομφούζιο", και φυσικά σκύλιαζα που την επόμενη μέρα στο σχολείο όλοι συζητούσαν γι' αυτά με ενθουσιασμό κι εγώ ήμουν στην απ' έξω. Το μόνο που κατάφερα να ξεκλέψω στα κρυφά ήταν μερικά επεισόδια από το "Beverly Hills 90210", το οποίο υπό κανονικές συνθήκες ανήκε στη μαύρη λίστα των πλέον απαγορευμένων θεαμάτων!
Και κάπως έτσι μου έμειναν μερικά απωθημένα.

Όταν λοιπόν πριν λίγους μήνες είδα τις διαφημίσεις για την επανάληψη του "Beverly Hills", το καταχάρηκα για πολλούς λόγους:
Πρώτον, επιτέλους θα το έβλεπα με την ησυχία μου, έστω και τόσο αργά, χωρίς ντροπή και όνειδος! Ο Woody έδειξε άπειρη κατανόηση και τον ευχαριστώ γι' αυτό. :-)
Δεύτερον, ήταν μια πολύ καλή ευκαιρία να απαλλαγώ από ένα (έστω) απωθημένο του παρελθόντος. Να μπορώ να λέω ότι το έχω δει, βρε αδερφέ!
Τέλος, το φετινό καλοκαίρι από την αρχή ήταν με διάφορους τρόπους στραμμένο προς το παρελθόν και σημαδιακό και γενικώς ένα πολύ σημαντικό turning point... περισσότερες λεπτομέρειες θα πω κάποια άλλη φορά, σύντομα. Ήταν όμως τέλεια να βλέπω ότι δεν είμαι μόνη μου σ' αυτή τη στροφή προς το παρελθόν! Μέχρι και το πρόγραμμα του ALPHA ήταν ρετρό και νοσταλγικό, με "Melrose Place", "Baywatch" και "Beverly Hills 90210" απανωτά!

Το παρακολουθώ λοιπόν, αυτό το τελευταίο, με πάθος, όποτε μπορώ! Έχω χάσει αρκετά επεισόδια με τις αποδράσεις σε διακοπές και θάλασσες και εκδρομές και με τα μαθήματα που έκανα όλο το καλοκαίρι, ωστόσο έχω μαζέψει μερικά μαργαριτάρια από τους (ελεεινά) μεταφρασμένους υπότιτλους, και θα τα αναρτήσω μέχρι το τέλος της εβδομάδας για να γελάσουμε όλοι μαζί. LOL

Σχολιάστε, μη ντρέπεστε. Εγώ πάντως δε ντρέπομαι καθόλου. :-P

by Saigon

On the move

Αν τόσον καιρό αναρωτιόσασταν
γιατί οι δρόμοι της Θεσσαλονίκης ευωδιάζουν...
Να η απάντηση που ψάχνατε! LOL
Πάρα πολύ έξυπνο, μπράβο σ' αυτούς που έξυσαν
και εξαφάνισαν το 'Σ', και δεν περιορίστηκαν μόνο
στη μια πλευρά του οχήματος.
Το περιποιήθηκαν γύρω-γύρω, τιμώντας τους αισθητικούς κανόνες
περί συμμετρίας και ομοιομορφίας!

by Saigon

AliceVerissi - Τα φλιτζανάκια => Χαρίστηκαν!

Πριν λίγο καιρό έβαλα το πρώτο post σχετικά με το AliceVerissi, το οποίο θα βρείτε εδώ σε περίπτωση που δεν το έχετε κιόλας διαβάσει.
*Μια θερμή παράκληση προς τους τακτικούς αναγνώστες μας: Διαδώστε τα posts! Όταν βγαίνει κάτι καινούριο για αλισβερίσι, πείτε το στους φίλους σας που μπορεί να ενδιαφέρονται, ή κάντε μια αναφορά στο blog σας αν είναι δυνατόν! Τα διαθέσιμα αντικείμενα φέρουν την ετικέτα "πάρε κόσμε".*
Επανέρχομαι, λοιπόν, αφού το τσαγιερό χαρίστηκε και έχει ήδη πάρει το δρόμο για το καινούριο του σπίτι!

Τα φλιτζανάκια

Σετ από δύο φλιτζανάκια τσαγιού Royal Albert με ασσορτί πιατάκια. Από πολύ καλό σπίτι, με ευγενική καταγωγή και εξαιρετική ανατροφή. Τα πιατάκια χωράνε και κουλουράκι. Καμαρώστε τα. :-)
Το μπροστινό pattern είναι Lavender Rose, και πρωτοκυκλοφόρησε το 1961. Το pattern αριστερά είναι Winsome, του 1966. Και τα δύο φλιτζανάκια είναι σχήματος Montrose.
Δε μπορεί, όλο και κάποιος θα τα θελήσει, έστω και για πλάκα βρε παιδιά! LOL
Μπορούν άνετα να προστεθούν σε συλλογή σε σκρίνιο με πορσελάνες, να χαριστούν σε κάποιον που θα τα εκτιμήσει, ή να φανούν χρήσιμα σε θίασο που ανεβάζει έργα εποχής.
Προλάβετε!

by Saigon

"Συναντήθηκα με τη βία στα 6 μου"

Εδώ και κάποιον καιρό, η Saigon ανεβάζει μερικά άρθρα από κυριακάτικες εφημερίδες που τις αγοράζει με το κιλό (σε λίγο θα παίρνει το Saigonmobile και θα πηγαίνει να τις παίρνει). Αυτή την Κυριακή που μας πέρασε λοιπόν, ήρθε η σειρά μου να πάρω με το κιλό εφημερίδες και να καθίσω να τις ψειρίσω με τις ώρες σε γνωστό καφέ της Σαϊμπάι. Μετά από 3,5 ώρες, δυο τσίζκεηκ με φρούτα του δάσους, πέντε ποτήρια νερό και ένα γιγαντιαίο παγωμένο τσάι με γάλα, μερικά άρθρα μού μείνανε στο μυαλό και τριγυρίζανε για ώρες...
Ένα από αυτά είναι μιας αναγνώστριας, της Βασιλικής Βλάχου, κι έχει να κάνει με τα όπλα. Επειδή έχω χάσει πολύ καλό μου φίλο επειδή έπαιζε με το όπλο του πατέρα του και αυτοπυροβολήθηκε, το άρθρο έχει ιδιαίτερη βαρύτητα για μένα αλλά πιστεύω ότι είναι γενικά ένα φαινόμενο που πολύ κόσμο αφορά. Ο φίλος μου αυτός ήτανε μόλις 11 χρόνων, 5 χρόνια μεγαλύτερος από την κοπέλα στο άρθρο. Ορίστε το κείμενο:

"Για έναν εντελώς ανεξήγητο λόγο, από τότε που ήμουν μικρή μού άρεσαν τα όπλα. Και λέγοντας «ανεξήγητο», το εννοώ. Σε ένα απόλυτα φιλήσυχο οικογενειακό περιβάλλον, με δύο αξιαγάπητους γονείς που δεν χαλούσαν κανένα -πραγματοποιήσιμο - χατίρι της μονάκριβης κόρης τους, όπου δεν υπήρχε το παραμικρό ίχνος ψυχικής και σωματικής βίας, ένα εξάχρονο κοριτσάκι χαμογελούσε παιχνιδιάρικα κάθε φορά που έβλεπε σε ταινίες κάποιον μαφιόζο να κραδαίνει όπλο. Αν δε υπήρχε κανένας ελεύθερος σκοπευτής που κατόρθωνε να εκτελέσει με αριστουργηματική ακρίβεια το θύμα του, μια λάμψη ευτυχίας διαφαινόταν στο βλέμμα μου. Φυσικά, ποτέ δεν είχε βρεθεί στο σπίτι μας όπλο-παιχνίδι. Η Μπάρμπι ετοίμαζε το βραδινό στον καλό της, τα μικρά μου πόνυ κάλπαζαν με ξέφρενη χαρά σαν ντοπαρισμένα, ενώ τα στρουμφάκια διεξήγαν βίο έντιμο στο στρουμφοχωριό. Όπλο πουθενά.

Κάθε καλοκαίρι πηγαίναμε για μία εβδομάδα στο χωριό του πατέρα μου. Ως παιδί της πόλης, έβλεπα την επίσκεψη αυτή ως μια πρωτόγνωρη, εξωτική ευκαιρία να ανακαλύψω καινούργιους κόσμους. Τα μεγαλύτερα ξαδέλφια μου, που με έβλεπαν σαν καλομαθημένη αστική μασκότ, δεν έχαναν ευκαιρία να με μυούν σε κάθε βουκολική εμπειρία (πρόβατα στο μαντρί, κότες, αργαλειός, άρμεγμα), την οποία εγώ δεχόμουν με ενθουσιώδη ευλάβεια.

Ώσπου μια μέρα εμφανίστηκε ο ξάδελφος μου με μια καραμπίνα. Ετοιμαζόταν να πάει για κυνήγι. Περιττό να πω ότι στη θέα της καραμπίνας - πρώτη φορά έβλεπα αληθινό όπλο - η συγκίνηση μου ήταν μεγάλη. Τον παρακάλεσα να μου τη δώσει να παίξω και εκείνος, παραξενεμένος κάπως, μου την παρέδωσε, άδεια φυσικά. Τα αδύνατα χέρια μου λύγισαν από το βάρος, αλλά το δέος μου ήταν τέτοιο, που τίποτε δεν με πτοούσε. Έτρεχα χαρούμενα και κρυβόμουν σε κάθε γωνιά, ως ελεύθερος σκοπευτής, σήκωνα θαρραλέα το νέο μου παιχνίδι και σημάδευα ό,τι μου τραβούσε την προσοχή.

Έκλεινα το ένα μάτι και εστίαζα στον στόχο. Κρατούσα την ανάσα μου, πίεζα τη σκανδάλη για να ακουστεί ένα ελαφρύ κούφιο «κλικ» και φανταζόμουν τον καρπό της ελιάς να κατρακυλά αναίσθητος από το κλαρί του δέντρου. Με τη φαντασία μου γινόμουν ανίκητη πολεμίστρια που κατατρόπωνε τα πάντα στο διάβα της.

Όλα αυτά ως τη στιγμή που ένας ζωντανός στόχος έκανε δειλά την εμφάνιση του. Ένα μικρό σπουργίτι κοντοστάθηκε αμέριμνο, σαν να κατάλαβε το αθώο παιχνίδι μου και θέλησε να πάρει μέρος σε αυτό. Μόλις το είδα, το σημάδεψα χαρούμενη, πάτησα με μεγάλη πλέον

ευκολία τη σκανδάλη και άλλη μία φανταστική εκτέλεση πραγματοποιήθηκε. Το σπουργίτι με κοιτούσε χαριτωμένα και εγώ ένιωθα ότι προσπαθούσε να φανεί άξιος συμπαίκτης, εισπράττοντας στωικά τις φανταστικές μου σφαίρες.

Το παιχνίδι μας διακόπηκε από τον ξάδελφο μου, ο οποίος, έχοντας βαρεθεί να περιμένει, ήρθε να πάρει πίσω την καραμπίνα του. Ενθουσιασμένη, του έδειξα τον νέο φίλο μου. Αυτός χαμογέλασε και καταπιάστηκε με το να κάνει κάτι στην καραμπίνα - δεν καταλάβαινα ακριβώς τι. Τον είδα να σημαδεύει το σπουργίτι με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που το σημάδευα και εγώ και σκέφτηκα ότι επιτέλους και άλλοι συμμερίζονταν το παιχνίδι μου. Στο πάτημα όμως της σκανδάλης, αντί για το μικρό, κούφιο «κλικ» που έκανε όταν την τραβούσα εγώ, ακούστηκε τώρα ένας ανατριχιαστικός και εκκωφαντικός κρότος. Σαν να περίμενε μία ακόμη φανταστική σφαίρα, το σπουργίτι δεν κουνήθηκε καν. Σπαρτάρισε λίγο, περισσότερο ξαφνιασμένο παρά πληγωμένο, και προσγειώθηκε στο χώμα. Δεν ήξερα τι να κάνω ή τι να πω. Ήταν η πρώτη φορά που αισθανόμουν το συναίσθημα της ενοχής. Καθώς προσπαθούσα να συγκρατήσω τα δάκρυα μου, ο ξάδελφος μου με επιβράβευε για το θήραμα που του είχα εξασφαλίσει. Ήταν για μένα το πιο ωμό ξεμπρόστιασμα της βίας. Ένας άδικος θάνατος που στιγμάτισε παραδειγματικά την εξάχρονη καρδιά μου και της έδωσε ένα καλό μάθημα. Δεν ξανάπιασα όπλο ποτέ."

by Baygon

AliceVerissi - Το τσαγιερό => Χαρίστηκε!

Πριν αρκετό καιρό ανακάλυψα εντελώς τυχαία ένα πολύ ενδιαφέρον blog, με το ευφάνταστο "ονοματεπώνυμο" AliceVerissi. Μέσα από το AliceVerissi μπορούσε κανείς να χαρίσει κάτι που δεν ήθελε πια, σε όποιον εκδήλωνε ενδιαφέρον. Τυπικά η λέξη αλισβερίσι δηλώνει τη δοσοληψία, αλλά έστω κι έτσι η κίνηση αυτή βοηθούσε να ανακυκλώνονται ανεπιθύμητα μα ακόμα χρήσιμα αντικείμενα.

Το συγκεκριμένο blog είναι ανενεργό εδώ και μερικούς μήνες, και οι προσπάθειές μου να επικοινωνήσω με την κοπέλα που το διαχειριζόταν απέβησαν άκαρπες. Επειδή όμως η ιδέα μού άρεσε πάρα πολύ, και επειδή γενικώς πάντα ήμουν της άποψης πως τα πράγματα (ρούχα, διακοσμητικά, παπούτσια, αξεσουάρ) δεν είναι σωστό να τα τρώει το μαύρο σκοτάδι, και καλύτερα να τα τιμά κάποιος άλλος στον οποίο κάνουν / ταιριάζουν / αρέσουν παρά να πιάνουν τόπο ή σκόνη, αποφάσισα να προχωρήσω σε μια μικρή αναβίωση...

Το τσαγιερό

Ολοκαίνουριο, εντελώς αχρησιμοποίητο, το αγοράσαμε από το ΙΚΕΑ (φυσικά, από πού αλλού? Baygon μη γελάς, σε βλέπω) αλλά ατύχησε για δύο λόγους: πρώτον- την ακριβώς επόμενη μέρα μια ξαδέρφη έφερε για δώρο γάμου ένα μεγαλύτερο σε πορτοκαλί χρώμα, όπου πλέον ετέθη θέμα προτίμησης, και δεύτερον- στη διαδρομή ως το σπίτι, κάπου συναντήθηκε με κάτι αιχμηρό και απέκτησε αυτό το βαθουλωματάκι που φαίνεται και στη φωτογραφία και του χαλάει τη μόστρα. Κατά τα άλλα, είναι ωραιότατο, καθαρό, και χαρίζεται σε όποιον το λιμπιστεί.
Υ.Γ.: Δείτε το εδώ στο αμερικάνικο site, μιας και το δύσχρηστο ελληνικό έχει μόνο μια βερσιόν του έντυπου καταλόγου... :-S
(Και αν κάποιος από σας έχει κάτι για δόσιμο, προτίθεμαι να δημοσιεύω εδώ τις προσφορές σας και να σας φέρνω σε επαφή με τον πρώτο τυχερό ενδιαφερόμενο για να γίνει το αλισβερίσι!)

οι εικόνες σήμερα - courtesy of AliceVerissi

by Saigon

Τα κλισέ του χωρισμού (ή 10 + 1 Πράγματα που Πρέπει να ΜΗΝ Πεις Ποτέ!)

Όλοι μας έχουμε χωρίσει κάποια στιγμή, έστω και για λίγες ώρες. Κάποιες φορές μας έχουνε χωρίσει κι άλλες φορές τους/τις έχουμε χωρίσει εμείς. Άλλοτε επειδή το θέλαμε, άλλοτε επειδή έπρεπε, κι άλλοτε επειδή όποιος το πει πρώτος είναι πιο cool (πίτσες μπλε).
Δεν έχω κανένα πρόβλημα με την όλη διαδικασία του χωρισμού, αλήθεια λέω. Εκεί που έχω πρόβλημα είναι στο αισθητικό κομμάτι του θέματος. Δεν ξέρω γιατί και πώς, αλλά ακόμα και σε μια τόσο προσωπική διαδικασία υπάρχουνε κλισέ! Κάτι καταραμένες κουβέντες που προτιμά κανείς να πει αντί για την αλήθεια, επειδή είναι βολικές.
Ένα ζεστό απόγευμα (κάτι μας πιάνει τα ζεστά απογεύματα τελικά), η Saigon κι εγώ μαζέψαμε τα παρακάτω κλισέ. Καθίστε αναπαυτικά, και απολαύστε τις ακόλουθες μισητές, βαρετές κι ανεπίτρεπτες εκφράσεις:

Δεν σε βλέπω ερωτικά / Σ' αγαπάω, αλλά σαν φίλο: ίσως η πιο γελοία φράση όλων των εποχών, ακούγεται σε περιπτώσεις καραμπινάτης απόρριψης, ειδικά όταν κάποιο γλυκουλίνι φιλαράκι μας, μας την πέφτει και δεν θέλουμε να το πληγώσουμε. Είναι σαν να αρνείσαι ένα κομμάτι καρότο στο "μικρό μου πόνυ", δεν ξέρεις πώς ακριβώς να το εκφράσεις...
Δεν είναι καλύτερος/-η από σένα, απλά διαφορετικός/-ή: συνήθως αυτό σημαίνει "είναι πολύ καλύτερος/η από σένα, σε βαρέθηκα αλλά μπούχτισα να σου λέω πάλι τα ελαττώματα σου". Η διαφορετικότητα είναι μεν ένα μεγάλο κίνητρο για να είσαι με κάποιον, αλλά όχι όταν έχεις κάνει τάρανδο τον προηγούμενο και τον κοροϊδεύεις.
Δεν είναι αυτό που νομίζεις (ενδεχομένως ακολουθείται από το περίφημο πλέον "να σου εξηγήσω"): μια αδικημένη φράση. Αδικημένη και πολυκινηματογραφημένη. Όταν τον/την βλέπεις με παρέα, σε στάση που ο Ρόκο Σινφρέντι κι η Τζένα Τζέημσον χαρακτηρίζουνε ως "όχι απόλαυση αλλά δουλειά", εννοείται πως δεν είναι αυτό που βλέπεις, αγάπη μου.
Πρέπει να μιλήσουμε: στην ιστορία των σχέσεων, σχεδόν ποτέ δεν είναι για καλό αυτή η φράση! Εκτός αν είσαι η Μόνικα στα "Φιλαράκια" και ο σύντροφός σου θέλει να γίνει παλαιστής σε βάρβαρο άθλημα που μόνο δήμιοι απολαμβάνουνε.
Δε φταις εσύ: όλως παραδόξως αυτή η φράση σπάνια ακολουθείται απο ένα 'συγγνώμη', κάτι που θα φάνταζε λογικό δεδομένου ότι ο μόνος που μένει να φταίει είναι ένας. Και πάλι αυτή η φράση είναι απλά και μόνο για να αποφύγουμε τη γκρίνια, την οδυνηρή διαδικασία να πούμε στον άλλον τι λάθος κάνει και θέλουμε να το παίξουμε μεγαλόψυχοι αναλαμβάνοντας όλη την ευθύνη. Αλήθεια, ρώτησε κανείς αυτόν που λέει αυτή τη φράση ποιος φταίει τελικά και σε τι; οεο;
Νομίζω πως πρέπει να αρχίσουμε να βλέπουμε κι άλλους ανθρώπους: ελεύθερη απόδοση στα νεογκομενικά: "Βλέπω ήδη κάποιον άλλον και σ' το λέω τώρα γιατι βαρέθηκα να κρύβομαι, χα χα χα, κορόιδο!". Πολύ γελοία φράση, ποτέ καμιά σχέση δεν ανέκαμψε μετά από κάτι τέτοιο.
Καλύτερα να μείνουμε φίλοι: τι λες ρε καραγκιόζη; Για να μείνουμε φίλοι, πρέπει να ήμασταν και πρωτύτερα. Αλλά με τα ΑΧ και ΒΑΧ που κάναμε, νομίζω μόνο φίλοι δεν λεγόμασταν! Μη ζητάς βλακείες λοιπόν. Η σωστή έκφραση είναι "να γίνουμε φίλοι", όμως δεν έχω λόγο να γίνω φίλος/-η μαζί σου, έτσι που μου συμπεριφέρεσαι.
Χρειάζομαι λίγο χρόνο να βρω τον εαυτό μου / Χρειάζομαι ένα διάλειμμα: πάαααααρα πολύ αόριστη φράση, κι η Ρέητσελ ενα διάλειμμα ήθελε αλλά για 6 κύκλους σχεδόν το θέμα αιωρούνταν (ναι είμαι καμένος με τα "Φιλαράκια", ναι και η Saigon επίσης). Δεν είναι και τελείως παράλογη φράση, αρκεί όμως να μην ψάχνεις να βρεις τον εαυτό σου στις αμυγδαλές και τις σωματικές κοιλότητες κάποιου άλλου.
Σου αξίζει κάτι καλύτερο: νομίζω πως όποιος λέει μια τέτοια φράση είναι ή πολυ μίζερος και όλα του τα δεινά τα φορτώνει σε μια φανταστική "κακή μοίρα", ή πολύ βαρετός και δε βρίσκει κάτι καλύτερο να πει. Ό,τι και να 'ναι τελικά, δεν αξίζει τον κόπο.
"Τι έχεις;" "Τίποτα": α, μιλάμε για σκηνικό ολόκληρο εδώ. Η ερώτηση γίνεται μετά από ώρα σιωπής και μούτρων από τη γυναικεία πλευρά συνήθως, και η απάντηση έρχεται αστραπιαία, με απαθές βλέμμα. Η απάντηση 9 στις 10 φορές είναι ψευδής και 9,5 στις 10 φορές ακολουθεί καυγάς, οπότε και η κατάσταση χαρακτηρίζεται ως "ό,τι πιο απειλητικό μπορεί να δημιουργηθεί απο το Τίποτα"!
Φοβάμαι να ερωτευτώ / δοθώ / δεσμευτώ / μην πληγωθώ: ποτέ δεν την κατάλαβα αυτή τη δικαιολογία, δεν ξέρω καν αν είναι αστεία ή εκνευριστική, ειλικρινά δλδ. Άμα ερωτευτείς θα πληγωθείς. Άμα δεν ερωτευτείς δεν θα ζήσεις. Άμα δώσεις θα πάρεις. Αλλά μπορεί να φας και τα μούτρα σου. Ε και; Κλισέ, χαζό κλισέ, πολύ χαζή δικαιολογία...

Δεν είναι κακό να χωρίζεις. Κακό είναι να κοροϊδεύεις τους ανθρώπους, να τους λες άλλα αντ' άλλων. Και τελικά, επειδή συνήθως όσοι σκέφτονται έτσι δεν είναι και τόσο έξυπνοι όσο παριστάνουν, κάποια στιγμή τους έρχεται από κει που δεν το περιμένουν και τότε κανένα κλισέ δεν τους γλιτώνει. Ο σεβασμός στις σχέσεις δεν είναι προνόμιο, είναι αυτονόητο δικαίωμα... Και στην τελική, ο χωρισμός είναι σοβαρή υπόθεση. Μην τον εξευτελίζουμε με αηδίες.

Πάρτε και δύο ερωτικά κλισέ, για μπόνους:
Ήμουνα καλός? : δυστυχώς αυτή η φράση ακούγεται σχεδόν αποκλειστικά από άντρες και είναι η απόλυτη έκφραση ανασφάλειας, αγωνίας, φόβου, αναμονής και απορίας. Επίσης είναι ελεεινό κλισέ, παλιομοδίτικο, μάλλον αστείο... και ελπίζω πολλές γυναίκες να βρίσκουνε μια αποστομωτική απάντηση, LOL!
Πρώτη φορά μου συμβαίνει: ναι, ναι, ξέρουμε...

LOL

by Baygon

"Παράλογοοοο;..."

Άλλο post ετοίμαζα να βάλω, μα όπου και να γυρίσω το βλέμμα συναντάω απανωτά κρούσματα ηλιθιότητας. Δε μπορούσα να αντισταθώ.

Βρήκα στο περιοδικό Big Fish (13 Ιουνίου) ένα άρθρο του Τάσου Θεοδωρόπουλου, τον οποίο πάντα παρακολουθώ με ενδιαφέρον. Το περιστατικό που περιγράφει ξεπερνάει τα όρια του σουρρεαλιστικού, είναι εντελώς για να τραβάμε τα μαλλιά μας και να ντρεπόμαστε. Παρ' όλα αυτά, ο άνθρωπος κατόρθωσε να κρατήσει το (λατρεμένα κυνικό, μερικές φορές) χιούμορ και την ψυχραιμία του μαζί. Άξιος!!!
(Στο κάτω μέρος του post έχω σκαναρισμένες τις τρεις σελίδες του άρθρου. Αν διαβάσετε το κείμενο της μήνυσης -στο κίτρινο πλαίσιο- θα αναρωτηθείτε κι εσείς μαζί μου, ποιος ανίδεος γράφει κατ' επανάληψιν "Ιουσού"! LOL)

Στη δίκη ενός μιούζικαλ
Ήμουν μάρτυρας υπεράσπισης του Ιησού
(Χριστού, Superstar)!

Όταν ένα μιούζικαλ κατηγορείται για εξύβριση θρησκεύματος,
η δίκη μετατρέπεται σε παρεκκλησιαστικό "πάρτι".
Με τον εισαγγελέα να μιλά με φράσεις από τις Γραφές
και την πρόεδρο να ρωτά: "Ποιος είναι ο Σίτο;"

Για την ιστορία, Σίτο ήταν ο ηθοποιός που υποδύθηκε πέρσι την άνοιξη τον Ιησού στο ανέβασμα του "Jesus Christ Superstar" στο Θέατρο Badminton, αλλά αν βρισκόμασταν ακόμα στη δεκαετία του '70 θα τον έλεγαν Τάκη Μπινιάρη, τη Μαγδαληνή Κρίστη Στασινοπούλου και τον Άννα Κώστα Μπίγαλη ("Ντίρι ντίρι ντίρι το τρεχαντήρι"), εφόσον αυτοί τους είχαν υποδυθεί στη μοναδική ελληνική διασκευή του πασίγνωστου μιούζικαλ διά χειρός Μίμη Πλέσσα.
Δεν ξέρω αν αυτό θα βοηθούσε τα πράγματα σε μια ανάλογη μήνυση σαν αυτή που εκδικάστηκε πριν από λίγες μέρες στο Δ' Μονομελές Πρωτοδικείο Αθηνών για εξύβριση θρησκεύματος κατά του Μιχαήλ Αδάμ, υπεύθυνου για το ανέβασμα του έργου στο Θέατρο Badminton, αλλά πάλι ποτέ δεν ξέρεις.
Μάρτυρες υπεράσπισης ο ηθοποιός Γιάννης Βόγλης κι εγώ, που φτάνουμε λίγο πριν από τις 9 το πρωί στην Ευελπίδων, σίγουροι πως όλο αυτό είναι ακόμα μια νεοελληνική γραφικότητα, από την οποία θα ξεμπερδέψουμε σε λίγα λεπτά. Αμ δε...
Μέσα στη μικρή αίθουσα είναι ένας παππούλης του Αγίου Όρους, ο οποίος κατέθεσε τη μήνυση (αλλά "εννοείται ότι δεν το είδα εγώ το έργο, κυρία πρόεδρε"), δυο-τρεις άλλοι παππούληδες, μία κυρία που τη βλέπουμε όλοι συχνά στους δρόμους να κουβαλάει ένα μπαγκάζι με άπλυτα και σκουπίδια στην Αθήνα διαβάζοντας βίους αγίων, κάποιες μαντιλοφορούσες στα πρόθυρα της υστερίας, πέντε-έξι άντρες που μιλάνε συνέχεια για το χάραγμα του Αντίχριστου και τη νέα τάξη πραγμάτων της Ε.Ε. Έξω από την αίθουσα, ένα ιερομόναχος σλαβο-ελληνικής προέλευσης, με σπαστά ελληνικά πουλάει σταυρουδάκια από το Άγιον Όρος και απαντά σε όσους τον ρωτάνε για ποιο πράγμα είναι η δίκη: "Ντεν ξέρω, κάποιος που είπε ότι ο Κριστός είναι σούπερσταρ, τες ένα σταμπρουντάκι βλογκιμένο; Ντέκα ευρώ". Δίπλα του ένα μουσάτος κύριος με μια αφίσα που έγραφε ότι αυτά είναι των μασόνων και δύο άλλοι που εκείνη τη στιγμή έγραφαν με μαρκαδόρο πάνω στα CD, τα οποία και θα πουλούσαν αργότερα, τους τίτλους του θέματος: Η "Μπλε ακτίνα" (μωρέ, λες να εννοούσε το Blu Ray;) και το "Χάραγμα". Α, και μια καλή κυρία που μόλις ψυλλιάστηκε ότι εγώ και ο Βόγλης ήμασταν μάρτυρες υπεράσπισης μας ευχήθηκε να βγάλουμε τον καρκίνο και να μη λιώσουμε ποτέ. Πράγμα που δεν το λες και παράλογο, γιατί άμα βγάλεις τον καρκίνο και κάνεις χημειοθεραπεία, δεν λιώνεις εύκολα κάτω από το χώμα, λόγω των χημικών, κάνεις και κακό στην οικολογία, αφού δεν είσαι βιοδιασπώμενος.
Τον λόγο πήρε πρώτος ο παππούλης που είχε καταθέσει τη μήνυση, στην οποία μεταξύ άλλων ζοχαδιάζεται επειδή η Μαγδαληνή "χαλαρώνει με χειρομαλάξεις τον Ιησού" και παρουσιάζεται σαν παλλακίδα. "Τι έχετε να πείτε, κύριε μάρτυς;", με ρωτάει η προεδρίνα. "Τι να σας πω, κυρία πρόεδρε, από τα λίγα θρησκευτικά που ξέρω η Μαγδαληνή ήταν παλλακίδα ούτως ή άλλως πριν τη φωτίσει το πνεύμα του Κυρίου μας. Μετά βεβαίως μετανόησε. Όσο για τις μαλάξεις, δεν ήτο ερωτικού χαρακτήρα αλλά είχαν σκοπό να χαλαρώσουν το βασανισμένο πνεύμα του Θεανθρώπου την ώρα που αυτός έδινε την ύστατη εσωτερική του μάχη προκειμένου να αποδεχτεί τον θείο του ρόλο και να σώσει την ανθρωπότητα, αμήν", της λέω εγώ. "Παρατηρήσατε κόσμο μετά την παράσταση να αποχωρεί προσβεβλημένος από το θέαμα;". "Όχι, κυρία πρόεδρε, οι μοναδικές διαμαρτυρίες ήταν από κάποιους που το βρήκαν λίγο τσουρούτικο σαν θέαμα, σε σχέση με τα προσδοκώμενα και την τιμή του εισιτηρίου, δηλαδή καθαρά επί του καλλιτεχνικού, αν με κατανοείτε", συνεχίζω εγώ και τρώω ένα λοξό κροσέ βλέμματος από τον Αδάμ, που αν μπορούσε θα με λιντσάριζε που του την έβγαλα και ψιλοφόλα την παράσταση, αλλά εγώ ο ρουφιάνος για καλό το είπα.
Με τα πολλά, μια από τις χριστιανές παθαίνει υστερία, διακόπτεται η δίκη, ξανά μανά, παθαίνει κι άλλη χριστιανή υστερία, ξαναδιακόπτουμε. Αυτή τη δεύτερη την πήγανε σηκωτή στο Αυτόφωρο (ενώ ο δικηγόρος του μηνυτή, που έμοιαζε να έχει βγει από κωμωδία του Βέγγου, με παντελόνι ριγέ γαλάζιας πιτζάμας πατημένο από τρένο, ανάλογο σακάκι, γραβάτα κόκκινη, ανατομικό παντοφλέ πατούμενο από τηλεμάρκετινγκ, καράφλα ευλάβειας, τριγωνικό γενάκι καντηλανάφτη και ευφράδεια λόγου που θα έκανε τα ταλέντα της Πάνια να σκίσουν τα πτυχία τους) προσπαθούσε να πείσει το δικαστήριο να δείξει επιείκεια. "Όχι, όχι, δε θέλω επιείκεια", ούρλιαζε η αυτοφορούμενη, "παράσημο για μένα αυτή η δίωξη των αντίχριστων, παράσημο για την πίστη μου". Όμως μόλις την μπουζούριασαν οι μπάτσοι και την πήραν σηκωτή, της βγήκε ένα μούχρωμα στη μούρη, γιατί ως τότε δεν το είχε πολυπιστέψει ότι θα ξενυχτήσει σε κελί με πουτάνες και άλλα κακοποιά στοιχεία.
Το αρχικό δεκάλεπτο που υπολογίζαμε ότι θα κρατήσει η δίκη είχε ήδη πάει στις τρεις ώρες, όμως το καλύτερο δεν είχε έρθει. Η πρόεδρος στον τρίτο γύρο (συμπαθέστατη κοπέλα, δεν λέω, αλλά πήγαινε να ξελιγωθεί στα γέλια κάθε τόσο, το μπούκωνε τελευταία στιγμή, το έβλεπαν αυτό οι κατήγοροι, πάθαιναν αφρίτα και διακόπταμε πάλι) άρχισε να μας διαβάζει όλη την περίληψη του μιούζικαλ, τραγούδι προς τραγούδι, από τρεις διαφορετικές πηγές και μετά να μας διαβάζει και μεταφρασμένους τους στίχους των τραγουδιών. Ούτε στη Γιουροβίζιον δεν έχω μάθει τόσο καλά τα τραγούδια απέξω, που είναι κι εύκολα ("Τσίκι-τσίκι-τσίκι, είσαι σαν κατσίκι, γλυκό μου πιτσιρίκι").
Μετά κι από αυτό, τον λόγο πήρε ο κύριος εισαγγελέας, ο οποίος είχε μπει τελείως στο πετσί του ρόλου και μιλούσε με αποσπάσματα από την Καινή Διαθήκη: "Όταν διάβασα χτες το πινάκιο με τις δίκες της ημέρας και είδα την υπόθεση, είπα μέσα μου 'Απελθέτω απ' εμού το ποτήριον τούτο'". Και λίγο πιο μετά: "Και όπως γνωρίζουν οι παροικούντες την Ιερουσαλήμ"... Αργότερα: "Όσο για τις αντιδράσεις εντός της αιθούσης, σκέφτηκα 'άφες αυτοίς, ου γαρ οίδασι τι ποιούσιν'". Μεγάλη πετριά ο εισαγγελέας με το ευαγγέλιο. Μας κοίταζε στα μάτια κι εγώ κατουριόμουνα από τρόμο σκεφτόμενος "τώρα θα μου ζητήσει να του πω το 'Πιστεύω' απέξω κι εγώ θα το μπερδέψω με κανένα άλλο μιούζικαλ".
Με τούτα και με κείνα, έφυγε το πεντάωρο, αθωώθηκε ο κατηγορούμενος, άδειασε η αίθουσα κι εγώ χώθηκα σε μια διπλανή που δίκαζαν μια κυρία που δεν πλήρωνε τις πιστωτικές κάρτες της, για να ξέρω τι θα πω όταν θα έρθει και η δική μου ώρα.

(το Big Fish είναι εβδομαδιαίο ένθετο περιοδικό
της εφημερίδας Πρώτο Θέμα)

by Saigon

Nedostaješ mi, moj prijatelju

Το Σάββατο πήγα με τον κουνιάδο μου στη Βλάστη Κοζάνης, στις Γιορτές της Γης, για να ακούσω τον Boban Markovič με την ορχήστρα του.

Μου άρεσε:

• η διαδρομή με τα ατελείωτα γέλια ("έχει πολλές στρίψες", "μην το περάσεις το κόκκινο" - "ποιο κόκκινο;" - "αυτό πίσω μας!").
• το πανέμορφο τοπίο πλησιάζοντας (επιτέλους, μετά από τόσα χιλιόμετρα μέσα στο σκοτάδι) τη Βλάστη.
• ο παλμός και το κέφι μέσα σ' εκείνο το πλήθος από πολλές εκατοντάδες κόσμο.
• ο Marko Markovič, γιος του Boban και άξιος διάδοχος ως leader της ορχήστρας, που όσο μεγαλώνει βελτιώνεται και ωριμάζει η τεχνική του, και στο τραγούδι είναι κάτι το ασύλληπτο...
• το "Ederlezi" σε τριφωνία. Μπράβο τους! Μέχρι τότε το είχα ακούσει έτσι μόνο μέσα στο μυαλό μου.
• το "Mesecina", το αιώνιο τραγούδι μου... Ουρλιάζαμε.
  
• το T-shirt με την τουρνέ της ορχήστρας, το καινούριο τους CD για τη συλλογή μου, και οι κονκάρδες του φεστιβάλ που αγόρασα βγαίνοντας.
• η θεϊκή στριφτή τυρόπιτα που έφαγα στην επιστροφή. Ίσως η νοστιμότερη ever.
  

Δε μου άρεσε:

• το αδιαπέραστο ντουμάνι από καπνό, αν και ήμασταν σε υπαίθριο χώρο. Και δεν ήταν μόνο από τσιγάρα ο καπνός. Οι περισσότεροι από τους παρευρισκόμενους, κάπνιζαν αυτό που η μικρή στο σίριαλ "Άκρως Οικογενειακόν" ονόμασε "πεντάφυλλus μυρωδάτus". Δεν έχω τίποτα συγκεκριμένο μ' αυτούς που το συνηθίζουν, αλλά δεν έχω και καμία υποχρέωση να μαστουρώνω κι εγώ σώνει και καλά. Και όχι, δε με φτιάχνει ευχάριστα.
• η απλυσιά κι η ιδρωτίλα, που ως ευγενής μυρωδιά συναγωνιζόταν την παραπάνω. Παιδιά, σας μίλησε κανείς για το Rexona;
• το ότι με ποδοπατούσαν και με έσπρωχναν αδιακρίτως, αφού οι περισσότεροι ήταν στουπί στο μεθύσι. Αγρία κατάσταση.
• το ότι πετούσαν στον αέρα τενεκεδάκια με μπύρα. Γεμάτα τενεκεδάκια με μπύρα. Τα οποία εκσφενδόνιζαν τη μπύρα προς όλες τις πιθανές κατευθύνσεις.
• το ότι ένα από αυτά με έλουσε κανονικότατα. Αν ήθελα να λουστώ με μπύρα, θα έμενα σπίτι με ένα μπουκάλι Clairol. "Μην το πιείτε, λουστείτε".

Με στενοχώρησε:

• που ο Boban Markovič ήταν πολύ άρρωστος και δεν κατάφερε να εμφανιστεί καθόλου. Γνωριζόμαστε προσωπικά εδώ και 12 χρόνια, είναι μεγάλη η χαρά και η συγκίνησή μας όταν βρισκόμαστε, και λυπάμαι τόσο που τώρα δεν κατάφερα να τον δω...

by Saigon

Trivia

Το Γυάλινο Δάκρυ με προσκάλεσε πριν καιρό σε ένα παιχνιδάκι, αλλά ήταν ζεστά και αχνιστά τα νέα από την εκδρομή στο Salzburg και είχαν προτεραιότητα...

Ορίστε λοιπόν:

10 άχρηστες πληροφορίες για την αφεντιά μου

1. Ξέρω με κλειστά μάτια το rack με τα βαζάκια των μπαχαρικών μου. Είναι 15 μπουκαλάκια τακτικά στημένα σε τρεις σειρές, και θυμάμαι πού ακριβώς βρίσκεται το καθένα και με ποια γειτνιάζει.
2. Δεν πίνω καφέ. Δεν τον χρειάζομαι ούτε "για να ξυπνήσω", ούτε για να περάσει η ώρα. Στη σπάνια περίπτωση που θα πιω καφέ (και πάντα εκτός σπιτιού), θα είναι ελληνικός διπλός σκέτος, γιατί μου αρέσει να απολαμβάνω τη γεύση του ανόθευτη. Α, και καμιά φορά όταν ταξιδεύω πολλές ώρες πίνω κανένα φραπέ. Δηλαδή μια φορά το χρόνο.
3. Δεν έχω παρακολουθήσει ποτέ στη ζωή μου σαπουνόπερες τύπου Φώσκολος, "Τόλμη και Γοητεία", ή μεταγλωττισμένες σειρές. Ούτε επεισόδιο. Επίσης δεν είδα ποτέ σειρές που την επόμενη μέρα συζητιούνταν στο σχολείο / στο φροντιστήριο / στη δουλειά κι εγώ ήμουν ανενημέρωτη, όπως π.χ. "Αναστασία", "Λόγω τιμής", Τμήμα Ηθών" και πάει λέγοντας. Μόνο κάτι επεισόδια "Beverly Hills 90210", κι αυτά στα κλεφτά.
4. Έδεσα για πρώτη φορά τα μαλλιά μου αλογοουρά στα 22 μου. Και από τότε το συνηθίζω αρκετά.
5. Τα αγαπημένα μου λουλούδια είναι οι πασχαλιές και τα γιασεμιά. Δηλαδή εφήμερα λουλούδια που βγαίνουν μόνο μια συγκεκριμένη περίοδο το χρόνο, δεν γίνονται ανθοδέσμη και δεν διατηρούνται για πολύ στο βάζο. Γι' αυτό και για το σπίτι συνήθως αγοράζω λευκά χρυσάνθεμα ή ηλιοτρόπια, που επίσης μου αρέσουν πολύ.
6. Γράφω και διαβάζω από 3 ετών.
7. Έχω πάθος με τα επιτραπέζια παιχνίδια και τα παζλ, και το μεγάλο απωθημένο της ζωής μου είναι (να αποκτήσω ένα μεγάλο σπίτι όπου θα χωρέσει) ένα υπέροχο κουκλόσπιτο με έπιπλα μινιατούρες και μικροσκοπικά πορσελάνινα σερβίτσια.
8. Γενικά είμαι πολύ ευαίσθητη στις μυρωδιές, αλλά μια πολύ συγκεκριμένη ανδρική κολώνια με εξιτάρει τόσο, που όταν τη μυρίσω παύει να υπάρχει οτιδήποτε άλλο εκτός από αυτή και τον φορέα της. Τον οποίο είμαι ικανή να αλλάξω κατεύθυνση για να ακολουθήσω για μερικά τετράγωνα, αφού δεν οδηγώ πια εγώ τα πόδια μου, αλλά η ρουφιάνα η μύτη μου. Το έχω κάνει. Ξέρω, αξιοθρήνητο.
9. Έχω βγάλει τη σκωληκοειδή μου απόφυση, τις αμυγδαλές μου και τους τέσσερις φρονιμίτες μου.
10. Το σημαδάκι κάτω από το δεξί μου μάτι δεν είναι κρεατοελιά, είναι τσίμπημα που μου άφησε ένα σφηκοειδές όταν ήμουν 7 ετών.

Αυτά τα ολίγα! Αφήνω ασχολίαστο το τελευταίο post του Baygon, κρατώντας μόνο τα καλά του λόγια για τις φωτογραφίες, την αφήγηση και τη μαγειρική μου. Ευχαριστώ πολύ αδερφέ! :-)

by Saigon

Σχόλια, κακίες και λοιπά

(από το πρώτο μου fortune cookie ever!)

Επειδή έχει περάσει πολύς καιρός που δεν έχω γράψει, κάτι που φυσικά έχει εκτιμήσει η Saigon και δεν με πιέζει (λέμε τώρα…), αποφάσισα να γράψω (οοοοοοοόλε!). Επειδή όμως δεν έχω να γράψω κάτι συγκεκριμένο, θα σχολιάσω όσα η Saigon έγραψε εκμεταλλευόμενη την απουσία μου εδώ κι ένα μήνα, αυτή κι ο άλλος, το νούμερο ο Woody.

Και ναι, είναι νούμερο ο Woody, καθώς όταν μάθανε ότι θα πάνε Σάλτσμπουργκ και πήρε τηλέφωνο να μου το πει, σαν καλός φίλος θύμισα το περιστατικό του Μιλάνου και είπα να προσέχουνε, μου απήντησε «Ρε μουσάτε κάθαρμα γκαντέμη, άμα δεν πάμε θα σε ^&$@&*#». Γνωστή ευγενική ψυχή εγώ, πληγώθηκα μεν αλλά τον συγχώρεσα.

Τον συγχώρεσα μεν, αλλά θα αποκαλύψω και μια άλλη πληροφορία για τον Woody (λάτρης τυροκαυτερής και μπεκρή μεζέ, by the way…): για πρώτη φορά τον είδατε σε φωτογραφίες από την Saigon (κοπελιά θα μας πάρεις τη δουλειά με τόσες φωτογραφίες!) και τον καμαρώσατε φυσικά. Ένα μυστικό για την αποκωδικοποίηση της διάθεσής του είναι όμως το απόλυτο κριτήριο: το χείλος! Μετρήστε την ποσότητα χείλους που «πετάει» ή «κρεμάει» ή που γενικά φαίνεται και θα δείτε διάθεση. Σε γενικά πλαίσια, ένα κρεμασμένο χείλος (κάτω, πάντα!) δηλώνει απογοήτευση, ότι είναι πειραγμένος από κάτι, ή ότι πεινάει - όταν το χείλος φαίνεται λιγότερο, τότε είναι συνήθως έτοιμος για πείραγμα ή ανέκδοτο ή εξιστόρηση συμβάντος ή τσίγκλισμα για χαβαλέ!

Θέλω να τον πειράξω κι άλλο αλλά δεν είναι δίκαιο, κρίμα μωρέ. Ένα θα πω: ίσα ρε καμένε με τις Dentyne 2ice!!!! (ξέρει το κάθαρμα ότι τον αγαπάω όμως!)

Στο Σάλτσμπουργκ (ωραίο όνομα ρε, δεν έχετε άλλα σύμφωνα να βάλετε;;;;;) όμως είχαμε κι ένα ρεκόρ που απ’ ό,τι με ενημερώσανε θα διαδοθεί παγκοσμίως με ρεπορτάζ από το CNN, την Oprah και την κα Μαριάννα του Τηλεάστυ: η Saigon έμεινε για 5 (!!!!) ώρες έξω από ΙΚΕΑ, δεν μπήκε μέσα και δεν ψώνισε! Μιλάμε για τρελό ρεκόρ, πώς κρατήθηκες ρε κορίτσι μου;!; Ακόμα κι ο Woody πρέπει να απόρησε μαζί σου! Μιλάμε ότι το ΙΚΕΑ είναι μάλλον το φυσικό της περιβάλλον, σε λίγο θα μπαίνει και θα τους μαλώνει γιατί δε βάλανε σωστά τα καλαμάκια, οι κουρτίνες είναι ασιδέρωτες και οι οδοντογλυφίδες δεν είναι πολύ μυτερές!

Όσον αφορά το σωματικό έλεγχο δε… δεν θα πω τίποτα, καλά έκανες Saigon παιδί μου, η ανάγκη φέρνει εφευρετικότητα!

Έλιωσε την μηχανή στις φωτογραφίες η Saigon, και είναι και πολύ καλές, λες και είμαστε δίπλα της σ’ όλη τη διαδρομή και οι περιγραφές αποδίδουνε άψογα την ατμόσφαιρα. ΦΥΣΙΚΑ το μάτι της έπεσε και στα φαγητά τους, θα ξεσήκωσε τίποτα περίεργους συνδυασμούς και συνταγές, θα σκεφτεί να 'παντρέψει' τα πιο κουλά για να φτιάξει κάτι από τα πιο νόστιμα που έχω φάει και τελικά θα με κοιτάξει με το γνωστό βλέμμα της ενώ θα ζητάω και δεύτερο πιάτο…

Από την εκδρομή αυτό που κατάλαβα περισσότερο είναι ότι περάσανε άψογα και τα δυο τους και κάνανε και καλούς φίλους. Μπορεί βέβαια ένας απ’ αυτούς να «χάνεται συνέχεια μες στο πλήθος… κι είν’ ηλίθιος, κι είν’ ηλίθιος!» όπως ο ίδιος έλεγε για τον εαυτό του (LOL) αλλά γενικά γνωρίσανε πράγματα αξέχαστα γι’ αυτούς. Άντε και καλή συνέχεια τώρα που πήρανε φόρα! Και παρακαλώ να μου αφαιρεθεί ο χαρακτηρισμός "γκαντέμης", όλα καλά πήγανε, άντε πια!

(… ακολουθεί σύντομα ποστ με νέα κλισέ)

by Baygon

Munich - Salzburg June 2008: Part VI

Salzburg / Euro Park /
Wals-Siezenheim Stadium:
Παρουσίες...


από τη Νέα Σμύρνη

την Κύπρο

το Λος Άντζελες

το Πράσινο Ακρωτήρι

τη Στερεά Ελλάδα του 1821 (LOL)

την Αυστραλία

τον Πόντο

τη Τζαμάικα

τη Μέση-Γη (LOL)

τη Σπάρτη του Λεωνίδα

τον Αρκτικό Κύκλο (LOL)

και την Κρήτη. :-)

by Saigon

Munich - Salzburg June 2008: Part V

Μόναχο - διάφορα







Salzburg - διάφορα









Ένα κοριτσάκι στο γήπεδο κουράστηκε και αποκοιμήθηκε στα καθίσματα!

Οι φωτογραφίες με τα γλυκά είναι αφιερωμένες στο Γυάλινο Δάκρυ,
που δε χορταίνει να τα βλέπει. :-)

[ξέρω ότι σας κούρασα, υπομονή, άλλο ένα post...]

by Saigon