Το Euro ParkΔίπλα στο
στάδιο Wals-Siezenheim υπάρχει το
IKEA (ναι, πολύ θα το 'θελα να μπω μέσα, μην τα συζητάτε) και ένα τεράστιο
πολυκατάστημα, του οποίου ο εξωτερικός χώρος διαμορφώθηκε σε "Greek Village" (δεν πήγαμε μακρύτερα από κει για να σας πω αν υπήρχε και αντίστοιχο Russian Village, πάντως πίναμε μπύρα παρέα με τους Ρώσους). Μουσική σκηνή και γιγαντο-οθόνη για τους αγώνες που διεξάγονταν το απόγευμα, καντίνες με άφθονη μπύρα, περίπτερα χορηγών που προσέφεραν αναμνηστικά ρούχα/καπελάκια/κονκάρδες/πανώ, βάψιμο προσώπου με άσπρο+μπλε, το περίπτερο με τα
αυθεντικά προϊόντα του Euro.
Εκεί ήπιαμε πολλή, πολλή, μα πάρα πολλή μπύρα (και περιέργως πώς, δε μεθούσαμε με τίποτα), είδαμε διασημότητες και φωτογραφηθήκαμε με μερικούς, κάναμε ελληνικά σημαιάκια στα πρόσωπά μας και πήραμε μόνο ό,τι αναμνηστικό θα μπορούσαμε να περάσουμε από το σωματικό έλεγχο στο στάδιο, δηλαδή σχεδόν τίποτα: κατάφερα να κρύψω -κάτω από τις
τρεις κοντομάνικες μπλούζες που φορούσα- ένα λουράκι για το λαιμό απ' αυτά που κρεμάνε τα κλειδιά (που τελικά μου φάνηκε πάρα πολύ χρήσιμο γιατί κρέμασα από κει τη φωτογραφική μηχανή για να έχω τα χέρια μου ελεύθερα να χειροκροτάω στο γήπεδο), και την καρφίτσα "Salzburg June 2008 - I was there" που φοράω όλο χαρά στο πέτο μου από τότε που γυρίσαμε!
Και μετά απ' όλα αυτά, αντί να πάρουμε ένα από τα shuttle buses που θα μας πήγαιναν στο στάδιο, προτιμήσαμε λίγο ακόμα ποδαρόδρομο και στριμωξίδι για να μπούμε μέσα...
(όλοι μαζί, Έλληνες και Ρώσοι ανάκατα, άλλωστε δεν υπήρχε λόγος να μας χωρίσουν σε πύλες, αφού η ατμόσφαιρα ήταν υπέροχη)
Ελλάδα - ΡωσίαΜε το ποδόσφαιρο δεν ασχολήθηκα ποτέ. Ναι, ξέρω τι είναι το οφσάιντ, αλλά όσο και να προσπαθήσω δε μου τραβάει το ενδιαφέρον. Μπορεί να καθίσω για παρέα αν "έχει αγώνα" στην τηλεόραση, το πιθανότερο όμως είναι ότι δε θα παρακολουθήσω. Θα διαβάζω, θα λύνω Sudoku, θα πλέκω, θα χαζεύω περιοδικά, θα κάνω μανικιούρ, πάντως δε θα κοιτάω την οθόνη!
Στο γήπεδο όμως, αν κανείς είναι έστω και τόσο δα ενθουσιώδης, η ατμόσφαιρα δεν αργεί να σε παρασύρει. Και με παρέσυρε.
Όπως μας έδωσαν ξεχωριστά δωμάτια, έτσι και στο στάδιο τα εισιτήριά μας ήταν για διαφορετικές σειρές: ο Woody διάλεξε να πάει στη σειρά 3, για να βρίσκεται μια ανάσα μακριά από τους παίκτες, ενώ εγώ κράτησα τη θέση στη σειρά 13, για να έχω θέα από λίγο πιο ψηλά.
Μόλις μπήκαμε στο στάδιο ένιωσα ένα δέος, κι ας φαίνεται γελοίο... Μην ξεχνάτε πως ήταν η πρώτη φορά που μπήκα σε γήπεδο στη ζωή μου, και το συγκεκριμένο
γήπεδο ήταν γεμάτο από σχεδόν 30 χιλιάδες ανθρώπους! Πρώτη φορά βρέθηκα μέσα σε τόσο μεγάλο πλήθος! Άρχισα (ή μάλλον, συνέχισα) να βγάζω φωτογραφίες τα χαμογελαστά πρόσωπα γύρω μου, τα πανώ που κρέμονταν από τον εξώστη, τους ποδοσφαιριστές που έκαναν ζέσταμα, τις
μασκότ, τα χορευτικά με τις σημαίες και τις τεράστιες μπάλες πριν την έναρξη του αγώνα. Με ξετρέλανε η ατμόσφαιρα: ντελίριο ενθουσιασμού και αδημονίας, άντρες και γυναίκες όλων των ηλικιών σε αναλογία 50%-50%, παιδιά (από νήπια ως έφηβοι), όλος αυτός ο κόσμος εκεί με χαρά και όχι έχθρα. Και τα έφερε έτσι η τύχη να στέκομαι δίπλα σε μια
πολύ ξεχωριστή κυρία, την οποία θα ευγνωμονώ για πολλά-πολλά χρόνια. :-)
Για την έκβαση του αγώνα δε χρειάζεται να πω τίποτα, τα ξέρετε τα καθέκαστα...
Φωτογραφίες, λοιπόν.
*Όταν τελείωσε το ματς και κάθισα (επιτέλους) μέχρι να φύγει ο πολύς κόσμος από την κερκίδα, ένιωσα τα πόδια μου να διαμαρτύρονται έντονα μετά τη συσσωρευμένη κούραση.. Αυτοκίνητο ως την Αθήνα, όρθιοι στο αεροδρόμιο, πτήση δυόμισι ωρών, ποδαρόδρομος στο Μόναχο, άλλο τόσο στο Salzburg, πάλι όρθιοι στο Euro Park, πάλι όρθιοι στο γήπεδο! Οι γάμπες μου πονούσαν ξαφνικά σε διάφορα σημεία, όπως όταν κάτι αιχμηρό χτυπάει στο δέρμα και νιώθεις τη μελανιά να δημιουργείται αργά. Έσκαγαν τα αγγεία μου στα καλά καθούμενα! Είμαι ακόμα γεμάτη σημάδια σε αποχρώσεις του μαύρου και του μπλε, σε όλο το μήκος και των δύο ποδιών, χωρίς να έχω χτυπήσει πουθενά. LOL*
[συνεχίζεται]
by Saigon
